We Have Band vermaakt wederom

Live recensie - We Have Band in Tivoli de Helling (apr, 2010)

We zijn al zo ongeveer een goed jaar lyrisch over het trio We Have Band. IKRS heeft de band al meermalen live zien optreden, en ook het album (recensie hier) viel in goede aard. Dus een reisje naar Tivoli de Helling op een zondag is een offer wat graag wordt gemaakt om de band voor het eerste sinds de album release weer live aan het werk te zien (that is, voordat we van onze fiets worden gereden door een slippende auto die Dalziel & Pascoe style schuin slippend op het fietspad tot stilstand komt zodat de bestuurder de persoon kan gaan aanvallen die met een knuppel zijn achterruit in heeft geramd…). Dramatiek plus optreden voor de kleine som van negen euro. En dan krijg je er een voorprogramma bij, eentje met theater en heel, heel hard geluid. Dreunende, tergend harde club beats worden de zaal in gevuurd, en zonder oorbescherming is een tripje terug naar het zitgedeelte verreweg de beste keuze.

Vervolgens komt We Have Band het podium op, en als je een artiest meerdere malen hebt gezien dan kijk je waar de verbeteringen zitten. Als deze er al zitten. Gelukkig is dat hier wel het geval, want het valt me op dat de band meer stage presence heeft dan eerst. De keren dat ik ze zag was in de kleine zaal van Paradiso, en daar zagen ze er nog uit als jong en nieuw bandje. Nu mag de zaal in Tivoli de Helling niet bizar veel groter zijn (if at all), maar het podium is dat mijn inziens toch zeker wel. Maar onder meer door behulp van een nifty gebruik van de lichten (waarvoor ze iemand mee hebben genomen uit Amsterdam) verdrinken ze niet op de brede verhoging. Tevens is het vrouwelijke lid van de band zich steeds meer en meer gaan bezig houden met een stage persona opbouwen. Ze is constant bezig met dansbewegingen en soms kijkt ze als een (kwaadaardige) bosnimf. Ook Darren is continu in beweging, en zijn stem lijkt voller te klinken dan de eerste keer dat ik ze zag vorig jaar terug rond dezelfde tijd.

Welnu, de wow factor is nu wel een beetje weg, want ik als terugkerend publiek weet wat ik kan verwachten. Dat neemt echter niet weg dat er enkele nice surprises zijn. Zo vind ik dat ‘Hero Knows’ verrassend goed uit de verf komt, en als aan het einde van de show de oude singles langskomen is het dansen geblazen. ‘Hear It In The Cans’, ‘You Came Out’ en ‘Oh’ klinken verrassend vers, en misschien wel beter dan dat ik me kan herinneren van de vorige keer. In ieder geval de laatste twee, die ik toen minder uit de verf vond komen in vergelijking met de toen nog “nieuwe” songs, die inmiddels vast onderdeel van het repertoire zijn. Maar de dansbaarheid van deze drie is zeker aanwezig in Tivoli, en de eerste rijen in de gemiddeld gevulde zaal schromen zich niet om in beweging te blijven. De een wat extravaganter dan de ander, maar op ieders eigen manier is er een positieve reactie op de muziek.

De band sluit af met ‘Time After Time’, een nummer wat ik niet had verwacht aangezien deze op de Kitsuné verzamelaar stond en ik dacht niet dat ze daarmee zouden eindigen. Maar jawel dus, en mij hoor je niet klagen, want zoals Kitsuné betaamd had het label een catchy nummer uitgekozen om op de verzamelaar te zetten. Typerend voor de band is dat, als ze aflopen, DeDe alles wat ze meesjouwt (tamboerijn, flesje water, handdoek, etc), in een arm legt want ze moet en zal de man van het geluid een handje geven. En hoe kan je in dat geval een band het succes niet gunnen? Zeker als ze voor onder de tien euro voor zulke leuke feestjes blijven zorgen.

The Golden Filter dromerig en escapistisch, en voor sommigen misschien iets te

Album recensie - Voluspa van The Golden Filter

Is het verrassend dat escapistische muziek een comeback maakt samen met disco? Waarschijnlijk niet. De angsten nu zijn misschien anders dan de “anxieties” uit de hoogtijdagen van deze muziekstromingen, maar een drukkere tijd dan de huidige zal moeilijk te vinden zijn. Een overload aan informatie komt tot ons vanuit alle hoeken: log uit van je e-mail adres en zonder erom te vragen heb je meteen de laatste scores en het laatste nieuws. Dit samen met informatie dat zich probeert voor te doen als nieuws, maar dat stiekem niet echt is. Dit, overigens, allemaal als je überhaupt uit je e-mail komt, want deze bombardeert je elk moment van de dag met allerlei scams en herinnert je constant aan allerlei sociale verplichtingen. Of het herinnert je aan Facebook, en de sociale verplichtingen aldaar. Dus escapisme, nou ja, veel mensen nemen er af en toe hun toevlucht in.

Dus toen vorig jaar een zangeres kwam die zong over gouden vossen, in gouden zonsopgangen, om een gouden sleutel te vinden, om iets te doen met een gouden hart; welnu, dat is best escapistisch dunkt me, en het was nog makkelijk op het oor ook! Het was een snufje nu-disco, iets waarbij je kon wegdromen. Oftewel, nou juist het ding om ons het tweede decennium van dit millennium in te gidsen. Want in dit decennium wacht het debuutalbum Voluspa van deze band, The Golden Filter geheten. De naam van het album is naar een oud Noors gedicht welke in ieder geval gedeeltelijk verhaalt over de ondergang van de wereld en de daaropvolgende wederopbouw van iets mooiers. Wat, eigenlijk, sowieso het idee een beetje is van dit soort muziek: het wegdromen en verlangen naar iets wat meer ideaal. Wikipedia (ieders favo bron van informatie) heeft het er dan wel over dat aan het einde van het gedicht er een draak komt met dode lichamen op zijn vleugels, maar dat gedeelte laten we er voor het gemak eventjes weg.

De violen op de opening track ‘Dance Around the Fire’ geven een goede indicatie van de feel van het album. Twee/derde op weg wordt het nummer zelfs nog dansbaar wanneer het een beetje gas bijgeeft. En, uiteraard, zijn de key words van de track “mystery” en “golden” en “await a discovery”. Wat precies aan het branden is op het vuur waar iedereen om danst zal per persoon waarschijnlijk verschillend zijn, maar terwijl we het in vlammen zien opgaan wachten we allen waarschijnlijk op iets dat het vervangt, op iets ietwat idealer. Het tweede nummer is ‘Hide Me’ en onderscheidt zich met een fijne synth lijn. Het thema in dat nummer is escapisme by the numbers: je verstoppen totdat iemand je vindt. En dan niet a la Harold Pinter, waar je wordt gevonden door hetgeen waarvoor je jezelf aan het verstoppen was, maar uiteraard dat je gevonden wordt door jouw prins(es) welke met je zal dansen op de dromerige tonen van het nummer.

Dit laatste kan echter ook een deal breaker zijn misschien. Niet iedereen zal zich kunnen overgeven aan de dromerige, ietwat zachte wereld die The Golden Filter schetst. Niet iedereen houdt ervan zich onder de dekens te verstoppen en te dromen over gouden hemelen en moonlight fantasies. Sommige nummers zijn best in your face met het overbrengen van dit idee, en als je meer zo iemand bent van niet dromen en erover praten, maar doen, dan is dit misschien niet een wereld die dichtbij je zal staan. Kijk naar het toneelstuk A Streetcar Named Desire, waarin Blanche droomt en illusies opbouwt en dat is haar wereld, en als je meer zoals haar bent dan zal je jezelf comfortabeler voelen met de vibe van dit album dan als je meer als Stan bent uit het toneelstuk, iemand die leeft in de realiteit en zegt zoals het is, en geen tijd heeft voor dit soort nonsens.

Als je echter geen probleem hebt met de vibe dan kan dit album je misschien wel bekoren, want de band is wel heel goed in het neerzetten van deze feel. De eerste track en het nummer ‘Solid Gold’ zijn zeker highlights wat mij betreft. ‘Solid Gold’ is ook nog eens redelijk dansbaar (hoewel de kroon wat dat betreft gaat naar afsluiter ‘Thunderbird’), en ik kan me indenken dat dit nummer live ook echt een crowd pleaserk kan zijn. Die potentie heeft het in ieder geval. ‘The Underdogs’ is het volgende album, en ondanks de doordringende drums is het eigenlijk één van de zachtere nummers met een flinke dosis melancholie: “Next time, another day, I wish you’d feel the same”. A la Glass Candy zit er zelfs een spoken word telefoon stukje in, uh-huh.

‘Stardust’ is een ander nummer dat het mystieke probeert over te brengen, ditmaal in zes minuten met een aardige instrumentale interlude. ‘Frejya’s Ghost’ is een meer understated nummer, maar ik ben zeer ingenomen met de catchiness ervan zonder dat het te jazzy of te erg out there is, hoewel het wel een opkikker krijgt richting het einde toe. ‘Kiss Her Goodbye’ is een filmisch intermezzo van anderhalve minuut na welke het album afsluit met de nummers ‘Nerida’s Gone’ en het al eerder uitgekomen ‘Thunderbird’. De eerste daarvan is een langzame ballad, en de tweede is een nummer wat van alles op dit album het dichtst bij een club track komt. Het valt me nu op dat een Thunderbird, net als een draak, een mythisch wezen is. En op het eerste nummer dansten mensen om een vuur, wat misschien aangeeft dat ze de verbranding/vernietiging van iets vieren. Dus plotseling lijken het eerste en laatste nummer best veel op het eerste en laatste gedeelte van het Noorse gedicht waar de titel van is ontleent. Nu heb ik dat gedicht niet gelezen en zal ik de analyse in hoeverre het album thematisch gezien overeenkomt met het gedicht niet uitvoeren, maar ik ben wel benieuwd of dit het geval is. Mochten mensen het weten, shoot!

Zoals al eerder aangegeven ben ik er niet zeker van dat iedereen het dromerige, het sprookjesachtige van dit album zal kunnen appreciëren. Daarentegen, zoals in de inleiding gezegd, denk ik wel dat de groep die dit soort muziek leuk vindt is gegroeid in de laatste paar jaar. Het album is gevuld met een paar geweldige Italo-achtige nummers, hoewel het soms misschien wat overdrijft met de sfeerbeelden. Ondanks dat staan er genoeg fijne nummers op die veel variëren maar ondanks dat onmiskenbaar bij elkaar horen en gezamenlijk een bepaalde vibe hebben. Wat niet niks is voor een debuut, eentje waarvan ik denk dat genoeg mensen zullen genieten.

Ex-Elle Milano bereidt EP voor

Adam Crisp, de voormalig leadzanger van het bandje Elle Milano wat er een tijd terug mee stopte, is begonnen aan een nieuw project getiteld Entrepreneurs. In juni zal de eerste EP uitkomen, Uv Been Robbed (Joking, But Not), en dit zou een perfecte omschrijving zijn van wat Bernard Ochowitz overkwam. Hij liep met zijn zoon door een rustige straat, en uit het niets kwam een maniakale zakkenroller die reikte naar de portemonnee van Ochowitz. Deze, in een snelle reflex zelfs hem verbazend (zijn zelf idolisatie kent geen grenzen, maar op het gebied van reflexen was hij altijd meer terughoudend), greep hij de arm van de dief, die de portemonnee losliet, waarna Ochowitz hem weer op kon pakken, phew. Maar, de dief begon opeens te lachen, en Ochowitz draaide om, en de dief had zijn acht jarig zoontje! De dief zei, geef mij de portemonnee, dan krijg jij je zoon. Ochowitz zei, nee, en liep weg.

Entrepreneurs heeft niet alleen een EP gereed gemaakt, maar ook enkele remixes ondertussen. Dit onder andere voor bands als Penguin Prison en Marina & the Diamonds. Een nummer dat op de aankomende EP zal staan, ‘Revenge Platter’, is momenteel als gratis download verkrijgbaar. (de pic is nog van de band Elle Milano)

School of Seven Bells geeft tweede album titel

Het album van School of Seven Bells heeft een titel gekregen en zal Disconnect from Desire gaan heten. En dit deed Florian Mortevitz, disconnecte van desire. Hij bereikte deze staat van apathie want Mortevitz was met alles content, en waar hij niet content mee was daar had hij niet het verlangen dit ook maar enigszins te verbeteren. En zo ging hij routineus door het leven, wat een beetje bleekjes is, nietwaar? En toen won hij natuurlijk de lotto en veranderde dit compleet, want nu had hij de middelen ook daadwerkelijk dingen te verbeteren en ging hij dit dus ook doen, in plaats van nutteloos verlangen naar iets wat toch niet zal gebeuren, zoals zoveel mensen doen. Beetje stom, nietwaar, want als het toch niet kan, dan moet je er ook niet over nadenken. Realiteit mensen! Like, doh.

Het album zal op 13 juli uitkomen en is geproduceerd door Benjamin Curtis, het mannelijke lid van de band. Het zal worden uitgebracht via Vagrant en Ghostly International en is de opvolger van Alpinisms uit 2008.

Nieuws uit de maand april

Hier al het nieuws uit april samen! In onze huisstijl, of course.

30 apr:
Ex-Elle Milana bereidt EP voor
School of Seven Bells geeft tweede album een titel

26 apr:
LCD Soundsystem houdt ermee op
Meer details bekend over Gorillaz en Alan Moore opera

25 apr:
James Blake brengt EP uit
Mystery Jets nieuwe album in de schappen in juli

23 apr:
The Books geeft details album weg
Sonic Youth maakt soundtrack

21 apr:
De Affaire maakt eerste namen bekend (o.a. Los Campesinos!, Toro Y Moi)
Sigur Ros waarschijnlijk later dit jaar studio in

19 apr:
Album The National vanaf vrijdag via NY Times te horen
Kode9 maakt DJ Kicks album

17 apr:
Dan Deacon van plan te maken EP, twee albums
Incubate gaat over de grenzen

15 apr:
Crystal Castles kondigt tweede album aan
Lowlands bevestigt namen

14 apr:
Album LCD Soundsystem is gelekt
Health komt met Disco2

12 apr:
Department of Eagles brengt collectie met oude nummers uit
Nieuwe track van Blur voor Record Store Day

10 apr:
Spike Jonze gaat korte film maken met Arcade Fire
Hercules and Love Affair heeft album klaar

07 apr:
Robyn's album krijgt titel
Ariel Pink album uit in juni

06 apr:
The Books brengt album uit in juli
Wolf Parade's nieuwe album heeft naam

05 apr:
We Have Band streamt album op MySpace
Vanaf donderdag drie dagen Rauw

01 apr:
LCD Soundsystem geeft album naam
Lowlands maakt eerste namen bekend

LLL: LCD Soundsystem, Fuck Buttons and a vulcano

LLL is Linda Live in London. Linda Wijlaars is living it up in the city that, ehrm, well, and is visiting all kinds of gigs of bands not performing here or of bands that will be performing here, but later. That is, if every bands makes it to London, quite the task with the volcano last week, as you’ll read here (and yes, that unpronounceable name you’ll run into in this report = the volcano).

exlovers/Jonquil @ The Bull 'n Gate
This was promising to be a very busy week for me, with no less than 6 gigs in 7 days, starting with exlovers. That is, if it hadn't sold out before I managed to get a ticket. Who'd have thought this would actually sell out? Not me at least.

Crystal Castles/Male Bonding @ Heaven
Well, at least this was something to look forward to as their first album Crystal Castles really managed to impress me, and I'm very much looking forward to their new album Crystal Castles, though I'm not sure whether I'll prefer Crystal Castles or Crystal Castles as Crystal Castles seemed to have moved on from Crystal Castles. But before Crystal Castles can debute Crystal Castles, they first have to cross an ocean to get here. Which was made quite impossible this week (Damn you Eyjafjallajokull!). So now they have rescheduled their show to my rescheduled Have I Got News For You date. It's probably Nick Cleggs fault.

Fuck Buttons/Factory Floor @ Koko

But hey, there's a bright side to this mess! Fuck Buttons are English and in England and are not being thwarted by volcanoes or sold-out gigs! Too bad the decision to go see them was so last-minute that I forgot to take my earplugs with me. And I believe Fuck Buttons were the reason I purchased them in the first place.

Once again, Koko proves its utter lack in qualities that make a venue more than just a venue. Upon entering, a security guy is directing ticket holders towards him in the most blunt way I've ever witnessed. You really feel welcome here. After informing whether earplugs are available somewhere in the building, and being directed from security people, to the reception, to bar personnel, physics appear to be the only viable way to prevent from going deaf (as in, according to 4Πr2, which represents the spherical shape in which sound spreads from a single point, but also taking into account the acoustics of the room and of course the multiple points of origin, sound levels significantly drop with every metre you remove yourself from the stage - but I might have been listening to Prof Brian Cox just a bit too much lately to believe everyone thinks physics is easy peesy, which for the record: it is).

Factory Floor do the honours of supporting Fuck Buttons on this home game. They sound like a blend between the aforementioned and Holy Fuck, something which I have for some time now wondered what that would sound like. And at times, it's really, really good. Unfortunately, I haven't actually seen Factory Floor as I was building a human shield of tall people as a form of ear plug-replacement, but I strongly suspect them of harbouring a female band member who sings. Ha! How's that for deduction?

Fuck Buttons are of course a band you don't really need to see, they don't make for a particularly interesting stage performance (even though they've now got an enormous disco ball), so yay human sound protection-shield! They were a bit ineffective though, as I still ended up with quite a buzz in my ears, but it was certainly worth it. I don't think I need to write an awful lot about this band: if you've seen them before you know they are absolutely amazing live; if you haven't, then you probably wouldn't want to see them anyway. This performance at Koko was no exception to their continued live-awesomeness, which is quite surprising given the track record of Koko in sound quality. The solution to this thus seems to be play you're music REALLY LOUDLY. As in, YOU HAVE TO SHOUT AT THE TOP OF YOUR VOICE IN SOMEONE'S EAR AND THAN THEY STILL CAN'T HEAR A WORD OF WHAT YOU'RE SAYING-loud. Earplugs, FTW.

Ariel Pink's Haunted Graffiti @ Cargo

Nope, not happening. Surprisingly not due to volcanoes, but due to other non-disclosed reasons (Nick Clegg?). But hey, there's still that weird seated HEALTH/Chrome Hoof gig at South Bank Centre! And HEALTH are already in Europe and sold out...

Soap & Skin @ The Union Chapel

Ah, finally, an artist from Germany! That's gonna be okay, trains are still going, cars are working, boats are a viable option! But no, miss Soap & Skin was planning on flying into London, and as she was taking an entire orchestra with her, there's no way to transport this bunch of musicians to London in time. Again: damn you Eyjafjallajokull!

Holy Fuck! @ The Coronet Theatre

Do I really have to digress on this?

LCD Soundsystem/YACHT @ Brixton Academy

Is this happening? The gig of the week? As James Murphy has now apparently aptly titled his third album under the moniker of LCD Soundsystem: Yes, This is happening. Starting with the utterly amazing band that is YACHT. So their last album See Mystery Lights wasn't all that, live they more than compensate for the few dull and repetitive moments on record. Jona Bechtold, or David Bowie as someone next to me thinks to be a more befitting name for him, should definitely shoot an indie-work-out video. Seriously, he jumps and dances around the stage in a way that would be impressive to even the most hyper-active kids. And he still manages to sing. You'd think that this would distract some attention from Claire Evans (or Annie Lennox, according to my neighbour), but she makes sure it absolutely doesn't. Dressed in a leotard, she's a perfect match for Jona. And in the chaos of what is their performance, there is still room for some synchronous dance moves, just adding to the absolutely dazzling effect of what is YACHT. Who wouldn't want to see a Bowie-Lennox collaboration live on stage? I know I would. Yup.

But oh boy, oh boy! It's about to get even better! LCD SOUNDSYSTEM! I'm absolutely in love with their new album. There is even a slight possibility that I might even love it more than Doctor Who. No, scrap that, that would be blasphemy (and has anyone seen last night's episode? It had Doctor Elizabeth Corday and the Weeping Angels in it! Who had thought that of all aliens in Doctor Who, statues could be the most frightening?).

Apparently, one of the reasons James Murphy & co have sold out Brixton Academy twice are their multiple appearances on the 'best of the decade' lists by Pitchfork. Something that doesn't appear to lead to people actually listening to their music in advance though. If they had, this minority had been warned about the absolute impossibility to remain immobile during songs like say, 'Tribulations', 'All My Friends', 'Daft Punk Is Playing At My House' or 'Us vs Them'. But I don't need to inform you of the greatness of almost each and every track LCD has EVER produced. Oh, that moment where Nancy Whang starts the synthesizers on 'Tribulations' might just be the best moment in contemporary music. Who said disco was dead?

All the music mayhem of the week is immediately forgotten when you get to see a band of the likes of this. Everything just works, the new songs fit perfectly with the better known old stuff - though James Murphy grudgingly remarks that we probably know the new stuff as well - well yes sir, AS YOU ALSO POSTED IT ON YOUR OWN WEBSITE THIS VERY WEEK! Sorry, I was a bit frustrated at that rather bitter and accusing statement of the man. Other than that short moment, he is his slightly geeky and cuddly self, which is what everyone wants to see (well that and Nancy Whang, but you can't just ask her to go stand on a box, can you?). But it's not all dancing, 'Someone Great' gets the sudden calm it deserves and 'New York, I Love You But You're Bringing Me Down' serves as the perfect cooling down.

If there is such a thing as a low in this two hour long disco-bliss, than it might be 'Pow Pow', which I still just don't get, whereas 'Drunk Girls' is really starting to grown on me, even in the absence of violent pandas. And maybe the absence of 'North American Scum', just because that's exactly what I wanted to shout at the religious Pitchfork followers who didn't move a single muscle. But 'Yeah' was still there (the Crass version, I believe, as opposed to the Pretentious one), as were 'Losing My Edge' and 'I Can Change' and 'Yr City's A Sucker'. Oh, couldn't this just have gone for ever and ever?

LCD Soundsystem houdt ermee op

Dit is niet echt nieuws want LCD Soundsystem frontman Murphy had ’t al enigszins aangegeven, maar in een recent interview met The Guardian geeft Murphy ook de redenen. De DFA eigenaar zegt o.a. dat ’t hebben van een goed idee > talent, en dat hij niet meer het gevoel heeft nog iets onder de LCD naam te moeten doen.

Dat een goed idee > talent vond ook Leonidas Ardowitz, een man van weinig talenten en nog minder nut. Echter, in een poging toch zijn bestaansrecht te bewijzen wilde hij met een idee komen dat wereldwijd bejubeld zou worden. Iedereen is één goed idee verwijderd van faam, nietwaar? En hij begon rond te lopen en te piekeren, en hij zou net zo lang lopen tot hij een idee had. Op een gegeven moment voelde hij bij zijn voeten water, maar hij dacht, ik kan net zo goed doorlopen, want als ik toch geen idee vind dan kan ik mijn bestaansrecht toch niet bewijzen (en dus zou hij deze niet hebben!). En zo liep hij door, in het koude water, wachtend op een idee, en hij verdronk. Ja. Tragisch. En toen mensen zijn lichaam uit het koude water sleepten, ze de jongeman zagen, toen zeiden ze allen, he, verdorie, weer iemand die net zo tragisch als Virginia Woolf wil doen, de nepheid. En sindsdien staat zijn naam in die contreien synoniem voor iemand die probeert zich interessanter voor te doen dan dat hij is.

Meer details bekend aangaande Gorillaz en Alan Moore opera

So, de mannen achter Gorillaz en de maker van één van de meest toonaangevende comic reeksen sinds 1950, Watchmen, gaan een opera maken. Dat was al eerder in het nieuws, maar nu is ook bekend waarover het gaat, namelijk over John Dee. Dee leefde in de 16de eeuw en was een befaamd wiskundige, scheikundige etcetera, en zoals iemand van de exacte vakken betaamt zocht hij de logica van het leven in engelen.

In die tijd was het namelijk zo dat de “kundes” nog niet zo vanzelfsprekend waren, en veel van wat er in de wereld gebeurde legde men uit aan de hand van mythes, sages, en bovennatuurlijke fenomenen. Dee hield er naast zijn interesses in de science ook interesses in magie en het paranormale op na, en met een combinatie van magie en de wetenschappen probeerde hij de wereld te begrijpen en verklaren. Gelukkig weten we nu wel beter, want zo’n combinatie tussen magie en wetenschappen werkt natuurlijk niet he. Gelukkig snappen we nu dat cijfers echt niets uitleggen over de wereld. Hebben cijfers de eerste mens op de wereld gezet? Zorgen cijfers voor regen? Kunnen ze vulkanen laten uitbarsten? Nee he, dat kunnen ze niet. En onze huidige samenleving en de grootste politieke partij van Nederland kunnen toch niet op gewoon niets zijn gebaseerd? Dat zou een beetje absurd zijn, nietwaar, dat “niets” nog steeds zoveel invloed heeft op de ideeën en acties van zoveel mensen en landen? Ach nee, want iedereen weet, het is waar, homo’s zijn kut, varkens onrein, en water kan in wijn veranderen, maar we zeggen nog even niet hoe om even te plagen. Oh, kijk, zie je wel, hij heeft zelfs humor!

Nieuwe tracks van 14 t/m 20 apr

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘ Bubble Bath’ by The Swiss (Glimmers Plastic edit)
I really, really liked that The Swiss EP that came out not too long ago, and I find most of their tunes very catchy and nifty. So it’s always interesting to see whether or not an edit/remix can make it more fun, or different fun, or keep it as fun while being a bit different, and so on. Glimmers do keep it danceable and catchy though, so no worries there. Perhaps they make it even a bit more ready for the dance floor (not that the original wasn’t, but you know what I mean). A bit more innocent fun with some cheesy stuff in there, but I like cheesy at the right moments. With the running time under the four minutes it can also stay high energy without wearing you out too much.
http://hypem.com/track/1091823/The+Swiss+-+Bubble+Bath+Glimmers+Plastic+Edit+

‘Invisible Light’ by Scissor Sisters
Liking the Scissor Sisters is probably a bit uncool with their big unashamedness and poppy songs. However, I always find people who just say what they like whether or not everyone plus Pitchfork hates it infinitely cooler than people who only like what they’re supposed to like. With that said generally, I don’t like Scissor Sisters’ output, (un)fashionable or not. So not sure where that puts me. I liked that ‘Take Your Mama Out All Night’ one (if that’s not the correct title I’m sorry!), but I’m not a fan of their other work. The first thing that I noticed is how the male vocalist has dropped his, ehrm, voice, as he is singing deeper, if you can call it singing, as it is almost a mix of singing and spoken word. It starts with “Babylon”and “Zion” imagery, which I felt were more of a “ohh look how interesting we can be” than actually aiding to the vibe or story of the song. Perhaps others won’t have that problem though. The choruses are really, really pop and for the mainstream dance floor. So not sure about that. I do like some of the more disco bits though, and don’t be surprised at the sight of me on the dance floor when that instrumental thing around the five minute mark kicks in, but it is not something I would put on at home or put in a set or something.
http://hypem.com/track/1088108/Scissor+Sisters+-+Invisible+Light

‘Struck Dumb’ by The Futureheads
The Futureheads, ah, they were from that “school” with bands like The Rakes, with the notable difference that I liked The Rakes’ debut more. Arguably they both went downhill from there. Surprisingly, I’m not so sure this isn’t a song by Maximo Park, because I find that even the voice sounds eerily similar. Perhaps it has been too long since I last listened to Maximo Park to really tell the difference though. Anyway, yeah, nice and bouncy but, like most of all those bands more recent output, not that spectacular really. Nothing that grabs you or makes you want to dance, and lyrically I’d rather listen to Pulp sing ‘Glory Days’, which I think is much smarter though it deals with roughly the same subject I imagine. I don’t think this is going to get them out of their alleged slump really.
http://hypem.com/track/1092084/The+Futureheads+-+Struck+Dumb

‘Runway, Houses, City, Clouds’ by Tame Impala
To be honest, I had grown tired of that garagey, noisy scene a bit, and everything affiliated with it. But this I well like, and that’s a first in 2010 probably. It’s a bit shoegaze along with some garagey rock, and I just love that fast guitar play. It’s got a bit of a Sixties/Seventies vibe to it you know, bit of a psychedelia thing. Also love that even danceable instrumental bit around the 3:30 mark. After that it goes more into shoegaze mode again, and it has all the time in the world to do that, with a seven minute running time.
http://hypem.com/track/1095210/Tame+Impala+-+Runway+Houses+City+Clouds

‘Miranda’ (Jacques Renault edit)
Big love for Jacques Renault. Not sure about this one though. It is very, I don’t know, some Ibiza beach party with all kinds of bikini clad girls and beer bellied guys with, well, beers in plastic cups or something. That’s how the start comes across to me, anyway. Cut a bit forward, and suddenly we’ve got a rollicking bass, some cymbal action, and we’re back in the territory which I associate with Renault and why I love him so. Not to mention when at the two minute mark a new instrument comes in. Love that. Sometimes the vibe of the start of the song returns, and then it thankfully goes away again. So stretches of the song I like, but it’s not my favorite Renault edit. Not everything can be golden.
http://hypem.com/track/1089885/Jacques+Renault+OTP+Party+Breaks+2+-+B201+Miranda

‘ Fool’s Day’ by Blur
Hey, I love Blur as much as the next guy, and some song I really, really love. This one sounds a bit like what it actually is, something done in between jobs. It’s not really that special, the message we’ve heard before, and the only positive thing is that it is Blur, and that band can’t go below “adequate”. With that said, it is just that, merely a nice tune. Not something I would pay 100 pounds for or whatever it is going for on E-Bay at the moment.
http://hypem.com/track/1096367/Blur+-+Fool+s+Day

Crazy Zany Radio Sunday - 'I Can Change' van LCD Soundsystem

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘I Can Change’ by LCD Soundsystem (listen here)
Average Grade: 7.2

Linda: LCD Soundsystem saved my week! For me, 3 out of 4 gigs were cancelled due to a certain volcano (or was it Nick Clegg's fault?), but James Murphy and his gang flew in via Spain in order to make it to London in time. I just want to say: wow. Never change, James Murphy!
9.3/10 (might be a just a tiny bit coloured following the awesomeness of seeing them live about an hour ago)

Anna: We've heard this type of new wave chill tune 100 times before and done much better, at that.
NO MORE 80S, PLEASE, FOR THE LOVE OF KAPRANOS!!!!!
3/10

Danielle: I have a few gripes about this song that seem too silly to even write (Too repetitive? Really Danielle? It's a dance song!) but overall it was pretty fun. Though it could have been 2 minutes shorter and not lost anything. Now if only I could stop focusing on the keyboard's 8th notes that never stop...
6.9/10

Jon: If I didn't know better I'd swear that Vince Clarke was behind the keyboards on this track. Its like Kraftwerk and Depeche Mode mutated into something that still manages to breathe and retain its own identity. I like it, just needs a little extra fizz to enthral me.
7.8/10

Ilse: After this song I can only think: why don’t I listen to LCD Soundsystem more often?
7.1/10

Stef: It slowly but catchily chugs forward as Murphy muses about changing, not changing, and keeping up with changed relationships. Gotta love the understated danceability of this one, and hoe easy on the ear it is while Murphy delivers a pathetic/apathic lines that are vocally actually quite good (especially for DFA standards). And oh yeah, I love this.
9/10

James Blake readies debuut EP

Op 31 mei zal James Blake zijn allereerste EP uitbrengen. Dit zal gebeuren via R&S Records, en de EP heet CMYK, wat ook een van de tracks op de EP zal zijn. Een andere is ‘I’ll Stay’, en dat zijn woorden die vaak voor veel sociale onrust zorgen, want wanneer je deze zegt zijn van groot belang! En niet iedereen snapt wanneer je ze moet gebruiken. Want de woorden zijn altijd de afsluiting van iets, een einde bepaalt door degene die deze woorden zegt, en de impact dient niet onderschat te worden!

Vaak is het verkeerd gebruik van deze woorden te danken aan een gebrekkige interpretatie van signalen. Zo zei Ludo Ipowitz een keer, “No, I’ll stay”, toen de hoteleigenaar wederom op zijn deur klopte om hem over te halen de kamer te verlaten. Want Ipowitz wist nog van gisteren dat ze hem gevraagd hadden een andere kamer in te nemen zodat een familietje in zijn kamer en de lege kamer ernaast kon. Maar Ipowitz ging toch niet zijn koffer inpakker, zeulen naar een andere kamer, en daar weer alles uitpakken. Het is zijn vakantie verdorie. Dus de hoteleigenaar had nog maar gezegd, “Sir, I urge you to leave y—“ toen Ipowitz zei “No, I’ll stay”, en hij was zo blij, want meestal laat hij zich altijd overhalen, maar dit keer was hij standvastig, liet hij niet met zich sollen, en hij was daar zo op gefocust dat hij kleine signalen als de schreeuwende mensen onder zijn raam en de, ehrm, grote kogel die heen en weer aan het slingeren was niet oppikte en op een juiste manier wist te verwerken. De impact was groot.

Mystery Jets brengt nieuw album uit in juli

In juli zal er een nieuw album van de Mystery Jets uitkomen. Dit album zal Serotonin heten en is het vierde album van de Britten. Een van de tracks op het album heet Lady Grey, wat zomaar een verwijzing zou kunnen zijn naar de koningin Lady Grey! Oh wat een prachtige verschijning was dat, een fluweel gezichtje, een goede educatie en kennis over de Humanisten, een pienter koppie, en er wordt zelfs gezegd dat ze waarschijnlijk Paradise Lost zou hebben geschreven twee eeuwen eerder dan John Donne had gedaan als ze niet koningin zou zijn geworden, en dat werd ze, op zeventien jarige leeftijd! Oh hoe Britannie jubelde, en wat een glorietijd ze wel niet in het vooruitzicht hadden! En toen werd ze negen dagen later onthoofd. Ja. Tragisch hoe dat werkt he?

Het album van de Mystery Jets zal op 5 juli uitkomen en is de opvolger van het album Twenty One dat in 2008 het daglicht zag. Het album is geproduceerd door Chris Thomas.

The Books geeft details album weg

Het duo The Books heeft meer details bekend gemaakt aangaande hun aankomende album. Het album gaat The Way Out heten en komt op 20 juli uit. The Way Out zal veertien nummers kennen, waaronder een nummer dat “We Bought the Flood” heet. En dat is goed, dat iemand dat heeft gedaan, want het zeefenomeen was zich echt constant aan het aanbieden tot grote irritatie van velen.

Het meest recente album van het duo uit New York werd in 2005 uitgebracht, en dit is dus het eerste album van de heren in vijf jaar! Er is een Europese tour gepland, maar de New Yorkers zullen daarin vooralsnog Nederland niet aandoen.

Sonic Youth maakt soundtrack

De band Sonic Youth heeft de soundtrack gemaakt voor het debuut van de Franse regisseur Fabrice Gobert. De film heet Simon Werner a Disparu, en zal tijdens Cannes te zien zijn als onderdeel van Un Certain Regard, waarin jonge filmmakers een kans krijgen hun kunsten te vertonen. In deze categorie zal Gobert onder andere competitie krijgen van de nieuwe film van wunderkind Xavier Dolan, wiens J’ai Tue ma Mere vorig jaar hoge ogen gooide. In Cannes zal hij zijn nieuwe film Les Amours Imaginairs tonen, waarin hij wederom zelf de hoofdrol zal spelen. Verder hebben gays geen narcistische trekjes hoor.

I kid, of course, want Woody Allen speelde vroeger ook altijd in zijn eigen films, maar nu hij wat ouder is laat hij dit over aan andere acteurs. Zo ook in de film You Will Meet A Dark Tall Stranger, welke buiten competitie in Cannes zal worden getoond. In deze film spelen Anthony Hopkins, Antonio Banderas, Josh Brolin, Naomi Watts, en Freida Pinto, en the first buzz is dat het Cannes comité die de films van te voren bekijkt er weg van was. Allen’s volgende film zal deze zomer in Parijs worden opgenomen met Owen Wilson, Marion Cotillard, Carla Bruni-Sarkozy, Rachel McAdams, Kathy Bathes, en Michael Sheen.

Terug naar Cannes, waar het festival geopend zal worden met, ehrm, Robin Hood van Ridley Scott. Yeah… Maar er zullen ook meer artistieke films vertoond worden, zoals (hopelijk) Biutiful van Alejandro Gonzalez Inarritu (Babel, 21 Grams), Socialisme van Jean-Luc Godard (Masculine feminin: 15 faits precis), Tamara Drewe van Stephen Frears (High Fidelity, Dangerous Liaisons, My Beautiful Laundrette), en het debuut van Diego Luna genaamd Abel. So be sure to keep your eye on Cannes!

De Affaire maakt eerste namen bekend met Los Campesinos!, Gold Panda, e.a.

Okay okay okay, dus onzer aller Linda Wijlaars (als in, de persoon van wie alle Londen pieces komen op het moment en een vaste factor in de Crazy Zany Radio Column) mailde mij lange tijd terug met, ik sprak met Gareth, en zei, je moet naar Nijmegen komen de Valkhof Affaire, en Gareth zei, dat zou leuk zijn, ik heb nog geen NEC shirt.

Dus ik lig dubbel nu.

Ik zeg niet dat het haar gelukt is Los Campesinos! naar de Affaire te krijgen, maar het maakt in ieder geval een leuke anekdote voor de zomerdagen in juli wanneer de Affaire plaatsvindt. Naast Los Campesinos! behoren ook tot de eerste batch bands: Gold Panda (vanavond als voorprogramma van Caribou in Paradiso), Post War Years (door ons geïnterviewd in, like, 2008), Toro Y Moi, Fucked Up, Holly Miranda, And So I Watch You From Afar, Errors, Dungen, Astra, Automatic Sam (locals), Gosta Berlings Saga, Junip, Monotonix, The Middle East, Shearwater, Shining, Schlachthofbronx, en Mayor Hawthorne & The County. Not too shabby voor een gratis festival me thinks. Nu nog Cut Copy stelen van Noodlanding diezelfde week (you can do it!) en geen regen als vorig jaar (like, oh my God!) en IKRS is van de partij (hoewel, wij wonen hier, wij zijn er sowieso, but you know what I mean!).

En nu we toch aan het tippen zijn, Holy Ghost! start die week een live tour door Europa, maar dit is niet zozeer een tip voor De Affaire als voor, zeg maar, elke programmeur, want ik wil ze zien dagnabit!

Sigur Ros waarschijnlijk later dit jaar de studio in

Eerder dit jaar doken er berichten op dat Sigur Ros voor onbepaalde tijd uit elkaar was. Jonsi sprak op Coachella deze berichten tegen. De zanger, nu tourend voor zijn soloalbum Go, zei dat de band waarschijnlijk eind dit jaar wel weer de studio in zal duiken, en dat hij niet wist waar deze berichten over een “indefinite hiatus” van Sigur Ros vandaan kwamen, want hij had dat nooit gezegd.

Sterker nog, Jonsi zegt dat hij van dat woord (indefinite of hiatus, I’ve got no idea!) nog nooit heeft gehoord! In welk geval het ook zij, dat is moeilijk voor te stellen, want woorden zijn zo open he? Het zijn hele open wezens die graag willen dat mensen ze leren kennen en die zich graag voorstellen en zeggen wie ze zijn en waarvoor ze gebruikt kunnen worden. Toegeven, sommige woorden zijn iets vager, en door bezuinigingen hebben sommige woorden meerdere betekenissen moeten aannemen, maar ze zullen zich altijd open opstellen! Het ontkennen van een woord is daarom ook, nou ja, zeer verdacht, want het ligt niet aan het woord. Er is ook een teken afgesproken dat als je drie keer ontkent een woord te kennen dat er een haan zal kraaien, zodat iedereen weet, hmm, hier is iets niet koosjer.

Album The National vanaf vrijdag te streamen via de NY Times

Het album van The National, High Violet, zal vanaf komende vrijdag te horen zijn via de website van de NY Times. Het Amerikaanse dagblad zal het officiële album streamen, welke dus waarschijnlijk in top notch kwaliteit zal zijn. Dit (of in ieder geval, de bekendmaking hiervan) is ongetwijfeld een reactie op het lekken van het album, wat recentelijk gebeurde.

Het album zal officieel op 10 mei uitkomen, en één van de tracks zal ‘Lemonworld’ heten, een soort van dystopisch beeld naar wij aannemen, want als dit realiteit zou worden zou het een beetje zuur zijn he? Verwacht echter pas een recensie van het album op deze site na de officiële release, want dit album gaat direct op de platenspeler for the first spin, ya know?

DJ Kicks van Kode9 krijgt tracklist

Niet lang na het officieel uitkomen van de DJ Kicks serie van The Juan MacLean is het in juni al de beurt aan Kode9. Op 21 juni zal deze versie in de DJ Kicks reeks het daglicht zien. Met onder andere nieuwe nummers van Kode9 himself. Denk bijvoorbeeld aan ‘Blood Orange’, wellicht verwijzend naar Maninov’s manier van ontkomen aan Dracula. Nadat Dracula de plaatselijke bakker al had verschalkt was het de tijd voor de groenteman (hoewel dat eerste niet zonder slag of stoot ging, want volgens de overlevering maakte Dracula een inschattingsfout en rees toen het donker was uit zijn kist, ging naar de bakker, maar oh het was niet nacht maar een eclips. Dracula overleefde door snel in een bezemkast te duiken waar hij vervolgens moest wachten tot het nacht was, tot amusement van de bakker. Denk in het gezichtsverlies voor Dracula als de bakker de volgende dag iedereen had verteld dat de Graaf uuuuren in een bezemkast had gezeten! Maar dit gebeurde niet, door redenen die voor zichzelf spreken).

Bij de groenteman wilde Dracula wederom toeslaan, maar toen hij daar aankwam was de groenteman er niet, en in zijn honger probeerde hij wat andere dingen uit, waaronder beetroots en een nieuwe uitvinding van Maninov, die bloody oranges had geteeld! Deze hadden zoveel smaak dat Dracula voldaan naar huis ging, en Maninov heeft nooit geweten de dichtbijheid van het noodlot! Oeff.

Andere nieuwe tracks van Kode9 zijn ‘It’ en ‘You Don’t Wash’, welke louter op het DJ Kicks album zal verschijnen. Andere artiesten die op deze DJ set zullen staan zijn Zomby, Aardvarck, en Sticky.

Nieuwe tracks van 7 t/m 13 apr

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘A City Under Siege’ by Boy 8-Bit (StopMakingMe remix)
This has got me well impressed. London producer StopMakingMe took this ‘City Under Siege’ track by Boy 8-Bit, and the end result is pretty brilliant in my opinion. First of all, the track is aptly titled, because it really, really comes across as a city under siege, or at least something menacing or another. But not only the atmosphere is right, it is also pretty danceable and quite hypnotic. Also big love for the horns (at least, I think they are horns or are supposed to produce a horn-like sound). The track is also build-up very well with multiple layers and several different sections which work together very nicely. Cinematic yet for the dance floor as well. This definitely has me curious concerning the two artists involved.
http://hypem.com/track/1088951/Boy+8+Bit+-+A+City+Under+Siege+Stopmakingme+Remix+

‘Time + Space’ by The Time and Space Machine
The things I’ve heard from The Time and Space Machine I quite like, and this is no exception. It starts off really nice, as if the beginning of a journey, and after a little over 1 ½ minute the instruments come in, and the vocals really finish everything off quite nicely. It also fits with the name of both the song and the band (which, since they are practically similar, shouldn’t be too surprising). It is not superfast or anything like that, but it is really easy on the ear and it really has me in a bit of a hypnotize mode. It has a hint of 70s spacey/psychedelic stuff over it, but with a steady canvas of drums which helps chug the song forward in a comfortable manner.
http://hypem.com/track/1082782/The+Time+And+Space+Machine-Time+%2B+Space

‘ Lewis Takes Off His Shirt’ by Owen Pallett (Dan Deacon remix)
That is a lot of echoing, the repetition of the same words that is (not imitating Foghorn Leghorn at all there). I’m usually not too fond of such a thing as it doesn’t appeal to me personally, but I do think it is pretty well done. It really builds and builds up by looping the same stuff over and over and intensifying it. It is perhaps a tad too busy for me in the beginning, but I do reckon that if that usually isn’t much of a concern for you that you might enjoy this spin Dan Deacon gave this Owen Pallett track a great deal. I’m not adverse to it by any means, and I think it is nicely crafted, even if the beginning is not really to my personal taste. Throughout the song it kind of mellows a bit, which is a good thing, because you can’t go over seven minutes in total overdrive (that is, like, sooo impossible).
http://hypem.com/track/1090246/Owen+Pallett+-+Lewis+Takes+Off+His+Shirt+Dan+Deacon+Remix+

‘You’ by Gold Panda
I haven’t liked everything by Gold Panda so far, kind of up and down about this artist, so I’m eager to see if in a live setting he can convince me (as I’m seeing him on Wednesday). This track I’m in favour of though. Not too busy -- sometimes the beat even sounds a tad lazy -- and the song moves forward pretty well on that beat. There are some additional sounds which make the track more interesting but which are nicely spread out. In recent times I find myself often thinking, “my gosh, were all those sounds really necessary to propel this song forward?”, and Gold Panda shows that with modest means you can still make something to which people can shuffle their feet to.
http://hypem.com/track/1089930/Gold+Panda+-+You

‘The Night Before the Funeral’ by The Mary Onettes
The Mary Onettes are a Swedish band with already two albums to their name. Some of their stuff is a bit reminiscent of Interpol crossed with Blonde Redhead. There are deep, clear vocals, and in this song it is primarily the acoustic guitar which accompanies it (and something making an organ kind of sound). But it is a bit of a ballad you could say, which you could’ve perhaps guessed from the title. I’m always hesitant of such titles with “night” in combination with “funeral” and that kind of pretty straightforward and easy imagery. But oh well, that’s the former literature student in me speaking I suppose. The track is nice and easy on the ear, although not really anything too special. Though I wouldn’t take offense if anyone put it on.
http://hypem.com/track/1090173/The+Mary+Onettes+-+The+night+before+the+funeral

‘None of Dem’ by Robyn
Quite a funky groove from Swedish starlet Robyn. From her most recent tracks this is probably the one I’m liking the most. It is danceable and fun, over which Robyn seems to sing about how she finds everything quite lacking in “this town” and she wants to be taken away where there is music and people who are young and alive, or something less Smithsian. I can see this go down in the club, probably better than the other efforts that will make their way on her newest album coming this year.
http://hypem.com/track/1088552/Robyn+-+None+Of+Dem

Crazy Zany Radio Sunday - 'Barely Breathing' van The Hold Steady

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Barely Breathing’ by The Hold Steady (listen here)
Average Grade: 5.4

Jon: I used to love this band, I still do it's just Craig Finn's repetitive nasal drone I grew tired of. The rest of the band are still as tight as ever, dig the angsty ska guitar riff and the jazzy organ. Crank them up on eleven boys!
4.9/10

Danielle: This song has some of my favorite lyrics in a while, "He tried to hand me a pamphlet about Hare Krishna/I said : You gotta be kidding/Who the hell is the blue guy?" Too good. Musically I found it enjoyable, topped off nicely by that bluesy clarinet. It may not have a huge "wow" factor, but it's definitely a solid track that makes me want to break out the tambourine.
6.5/10

Linda: Will it blend? That is the question! I love White Rabbits and Spoon, but will it blend? Let's find out! I think I'm gonna push the copyright infringment button for this. - blends the two and opens the lid - The Hold Steady Smoke! Don't breathe this! And yes, it blends!
5.2/10

Ilse: The beginning of this track really reminds me of something and for the whole week I’ve been trying to think of what it is, but I can’t seem to figure it out. Musically, this track sounds pretty cool, but somehow I don’t find it spectacularly appealing, perhaps because I’m not too fond of the vocals… Nope this one's not bad, but not really for me.
6.2/10

Craig: I like the narrative quality of the lyrics on this one, and that clarinet that comes in at the end. Is this alt-country?
6/10

Anna: As far as Hold Steady tracks go, this is alright. It's not going to convert me to Hold Steady, but it makes for a pleasant listen. The most interesting thing is how much it reminds me of a Spoon song, but I can't put my finger on it. Stef?
5.7/10

Stef: I don’t know what kind of Spoon song this might sound like, I only know that I for one would never mistake this for something I love.
3/10

Dan Deacon van plan EP, albums te maken

Dan Deacon heeft een druk schema. Na recentelijk een track van Owen Pallett te hebben geremixd is het nu de beurt aan zijn eigen output. De man is van plan een EP en twee albums te maken in de komende tijd. De EP zal een Sad EP zijn zegt Deacon zelf, en het enige instrument is een electric console organ.

Eén van de tracks die waarschijnlijk op één van deze dingen zal worden uitgebracht is een cover van de Everly Brothers’ “All I have to Do Is Dream”. Dit dachten de Everly Brothers namelijk, want zij dachten dat als ze maar zouden dromen ze weg zouden kunnen vliegen, want de twee hadden vliegangst en wilden wel een back-up plan hebben mocht het vliegtuig mankementen vertonen. De heren probeerden deze noodgreep na het lezen van Peter Pan, maar oh hoe herinnering toch vals kan zijn, want het was geloven wat je moest doen, je moest erin geloven, niet dromen! Dit moet niet verward worden met een andere vorm van geloven, want daar is nog niemand van gaan vliegen, hoewel het handig schijnt te zijn als je mistroostig bent en alcohol wilt en het enige wat je hebt is water.

Incubate gaat over de grenzen

Het Tilburgse festival slaat in tegenstelling tot velen de afgelopen dagen wel de vleugels uit en gaat over de grenzen. Incubate is gevraagd om als soort van gastcurator te spelen bij een festival in Hongarije. Op 8 mei krijgen ze op Europe Mania een podium tot hun beschikking waar ze voornamelijk uit eigen school zullen programmeren.

Zoals Incubate betaamd zal het festival uit alle rangen en standen van de kunsten kiezen. Danscollectief Fragmenta en kunstenares Hester Scheurwater zullen in ieder geval naar Hongarije afreizen. Incubate zelf zal van 12 t/m 19 september lopen.

Crystal Castles kondigt tweede album aan

De band Crystal Castles, welke deze maand nog in Trouw zal staan, heeft zijn tweede album aangekondigd. De LP zal op 7 juni in Europa verschijnen. Het album heet Crystal Castles, en is de opvolger van het album Crystal Castles, dat dus gemaakt is door dezelfde band, namelijk Crystal Castles.

Wat tot problemen kan leiden, want uit je naam ontleen je toch een beetje je identiteit, dus als je expres identiek genaamd wordt, verlies je dan je eigen identiteit en assimileer je dan in de andere identiteit? Kan je dan nog wel pruimen niet lekker vinden? Want je identiteit is al vastgesteld, en wat als deze een smakelijke voorkeur heeft voor pruimen? In ieder geval is het nieuwe album een cadeau wat je niet voor je verjaardag moet vragen, want je weet dat je moeder het eerste album zal bestellen.

Lowlands kondigt meer namen aan

Na enkele grote namen heeft Lowlands nu weer een reeks artiesten bekend gemaakt. Het festival kiest voor enkele populaire bandjes in de vorm van Mumford & Sons, Two Door Cinema Club en Delphic. Ook zullen verder The Bloody Beetroots, Deadmau5, The Kooks, 3OH!3, Sleepy Sun, Air, A-Trak, Joker, Death Crew 77, en Dave Clarke op het festival staan.

Lowlands was dit jaar in een record tempo uitverkocht zonder dat er nog maar één naam bekend was, en ver voor de periode waarin het festival “normaal uitverkoopt”. Dus dan wordt nu de vraag, wat is normaal, en wat is absurd, en als het gebeurd is, is het dan nog wel absurd, of is het dan automatisch normaal? Want als het kan, en het gebeurd, kan je dan nog wel spreken van iets absurds? Of is elk niet normatief gedrag absurd, of is nou juist normatief gedrag absurd? Of zijn we echt zo geïnteresseerd in het antwoord op de vraag hoe is het dat we die dus telkens maar weer stellen?

Album LCD Soundsystem lekt

Het album van de band LCD Soundsystem is gelekt. Het album zou in mei uitkomen, maar heeft nu dus al zijn weg op het internet gevonden. Dus iedereen kan fijn meebrullen met de nieuwe nummers als de groep optreedt in Paradiso in de mei vakantie.

In een recent optreden in NY viel James Murphy, de frontman van de band, nog op zijn knieën en smeekte iedereen het album niet te lekken. In een mooi geval van dramatische ironie was er nog geen seconde voorbij of nou juist dit gebeurde. Het is ook niet slim om te zeggen, alsjeblieft, alles behalve dit, want iedereen weet dat dan net dat gebeurt. *ding dong* Alsjeblieft laat dat niet mijn trein zijn *stem: Dames en heren, de intercity naar Arnhem, Ede-W* Homer Simpson: Doh. Of of of, ehrm, splash, please laat dat niet de cavia van mijn dochter zijn *stem huilend kind: Mama!* Homer Simpson: Doh.

Health brengt DISCO2 uit

Health brengt wederom een disco versie uit van één van hun albums. Of nou ja, niet het gehele album, maar tracks van Get Colours zijn geremixt tot disco-like versies. Dit is gebeurd door onder andere IKRS favorite CFCF, Gold Panda, en Crystal Castles. In Europa zal het album op 6 juli uitkomen en uitgebracht worden door City Slang.

Zowel Gold Panda als CFCF als Blindoldfreak zullen de track ‘Before Tigers’ remixen, en dat is een sneaky val opgezet door een groep van elitewoorden waaronder “before” en tigers”. De val is namelijk, als je begint, kan je nooit meer wat anders zeggen. Want kijk op de tracklist en ‘Before Tigers’ kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam before tigers kwam.

Urban Anxiety part 1: We Have Band gaat in rondjes

Album recensie: WHB van We Have Band
Disclaimer: lyrics are "quoted" by listening. Those might not be the correct ones. Corrections are very much appreciated. Cheers!

We Have Band kwam vorig jaar naar voren als één van de bands to watch. Niet alleen bracht het trio een paar succesvolle singles uit, ze wonnen de Glastonbury competition, trokken de aandacht van de Franse smaakmakers Kitsuné, en ze traden overal op de wereld op. Vijf april is dan eindelijk het debuutalbum van de drie uitgekomen genaamd WHB (We Have Band). Naast de singles die vorig jaar het daglicht al zagen staan er ook een aantal nieuwe tracks op dat album, die minstens zo goed zijn (zo niet beter, en in ieder geval frisser). Hier bij IKRS waren we enthousiast over de singles, de live shows, en dat we dus ook zeer ingenomen zijn met het album is niet zo heel raar. De mix van melancholische klanken en dansbare en catchy tunes zonder daarbij bepaalde voor de hand liggende bands te erg na te apen valt bij ons goed. Iets anders wat altijd goed valt hier is als een band, al dan niet expres, linkt met dingen waar wij erg mee bezig zijn. En dat gebeurt met dit album ook.

Naast de catchy nummers en het dansbare heeft dit album ook een thema. Laat ik vooropstellen dat ik niet beweer dat de band willens en wetens dit thema in het album heeft geïncorporeerd, maar volgens bepaalde literaire theorieën is dat ook niet van belang. Hetgeen wat de auteur expres in de tekst heeft gestopt is namelijk niet de enige correcte lezing van een tekst. Als een auteur bepaalde ideeën heeft of op een bepaalde manier over het leven denkt is het mogelijk dat dit in een tekst sijpelt zonder dat het er expres in is gezet. Anderzijds gezien is een tekst nooit op zichzelf staand en verschillende mensen kunnen er vanuit hun persoonlijke ervaringen en levensopvattingen andere dingen uithalen, en zet de tekst in een andere context of tijd dan kan het weer nieuwe dingen bevatten of kan het weer anders geïnterpreteerd worden.

Voor zover de theorie, nu de praktijk. Wat is dan het thema, waarom is het van belang, en zit het er ook echt in? Dat zijn de drie vragen waar deze analyse zich nu mee bezig gaat houden. De twee thema’s zijn eigenlijk circulaire imagery/herhaling en de absentie van een duidelijke motivatie (of de aanwezigheid een onbeantwoordbare vraag). Dit zijn een belangrijk onderdelen van de absurdistische literatuur en filosofie, alsmede van het fenomeen (urban) anxiety. Het bekendste voorbeeld is misschien het toneelstuk Waiting for Godot van Samuel Beckett. In de eerste akte wachten twee zwervers op Godot, die niet komt. In de tweede akte wachten twee zwervers op Godot, die niet komt. In de eerste akte komen twee vreemden, Pozzo en Lucky, voorbij. In de tweede akte komen twee vreemden, Pozzo en Lucky, voorbij. Termen als tijd en identiteit vervagen. De tweede akte lijkt een dag na de eerste akte te zijn, maar het seizoen is veranderd. De twee zwervers vragen zich af of ze Pozzo en Lucky kennen, maar komen tot de conclusie het niet te weten. Het jongetje dat aangeeft dat Godot niet zal komen lijkt dezelfde in akte één als in akte twee, maar hij beweert de zwervers nooit gezien te hebben. Alles herhaalt zich, identiteit en tijdsbegrip vervaagt, alles loopt in cirkels.

Welnu, WHB is natuurlijk geen Waiting for Godot, maar de hierboven geschetste thema’s kunnen wel in haast elk nummer worden teruggevonden. Het eerste nummer, ‘Piano’, vraagt zich hardop af “What’s it all about?”, een vraag die continu herhaald wordt. In het nummer ‘Buffet’ zingt Darren: “Crashing borders, as we move forward / swaying actions in motions circular” en heeft hij het over “the sound of beating hearts”, wat een steeds zichzelf herhalend geluid is. In ‘Divisive’ heeft de band het over “being one of the damned on this merry-go-round”. Een draaimolen is natuurlijk circular imagery personified. Zet zo’n ding op het toneel neer en het is duidelijk. Ook heeft de band het over “you’re just the same as before” en “you’re one of many we have found”, oftewel, het is er één van zo velen. De connotatie bij die zin is echter ook dat het niet uitmaakt welke je pakt van die zo velen. Oftewel, er is sprake van een vervagende identiteit, er is geen onderscheid tussen het een en het ander.

De vierde track is ‘Love, What You Doing?’, welke iets minder groots is dan ‘Divisive’, iets terughoudender, maar in die terughoudendheid zeker zo catchy (die bas helpt uiteraard). Imagery hier valt bijvoorbeeld in de “Jumping Jack in rhythm”, een kinderspeeltje welke continu dezelfde beweging uitvoert met continu hetzelfde resultaat. Also big love for the piano at three quarters. Op de track ‘WHB’ wordt er “On and on and on until the end” gezongen, oftewel er is een onafgebroken herhaling tot aan het einde. In dat nummer zingen ze ook “So we go now”, wat in de context van Waiting for Godot een rare zin wordt. In dat toneelstuk wordt herhaaldelijk door de twee zwervers gezegd “Let’s go”, maar ondanks die woorden vertrekken ze geen spier. Het nummer ‘Oh’ is misschien al bekend, aangezien dit één van de eerste singles van de band is. “We’ve always said we wanna oh, oh, oh” is de refreinzin eigenlijk, en dat alleen al bezit de repetitie van het niet specifieke woord “oh”, wat niets betekent, en tegelijk alles (het is nietszeggend, maar kan alles betekenen. Je kan er alles voor in de plaats zetten, maar “oh” an sich heeft uit zichzelf geen betekenis). Op een gegeven moment vervalt de “oh” zelfs weg uit de zin, want het is zo non-specifiek dat ook door niets te zeggen hetzelfde effect wordt bereikt.

Ook het zesde nummer begint met een vraag, namelijk “What do you want?”, eentje net zo non-specifiek als het “What is it all about” van het eerste nummer, of het antwoord “We’ve always said we wanna oh” in het vorige nummer. Het zijn vragen en antwoorden die eigenlijk geen betekenis hebben, die ingevuld kunnen worden door alles en daardoor niets betekenen. Eigenlijk net als Godot, want de twee zwervers weten niet wie of wat Godot is, en het publiek weet dat net zo min. Het zijn lege termen juist omdat ze zo alomvattend zijn, net zoals routineuze conversaties leeg zijn omdat ze in essentie niets betekenen. Als je elke ochtend de vraag stelt hoe de cornflakes zijn, en elke ochtend wordt hetzelfde antwoord gegeven, dan in essentie vindt er geen communicatie plaats. In het nummer valt ook te horen “Much as before, we are here…”. “Much as before” geeft aan dat het telkens gebeurt, en dat het telkens zal blijven gebeuren. Net als de zin “must make a sound”, het moet en zal in die situatie altijd gebeuren, hoewel een concrete reden hiervoor ontbreekt, maar toch wordt het telkens maar weer gedaan. In het refrein probeert Thomas ons aan het verstand te brengen dat “this is not a dry run”, maar dit wordt zo vaak gezegd dat het lijkt alsof het altijd een dry run zal zijn, ondanks de wens dat het niet zo is.

Het nummer ‘Hear It in the Cans’ heeft wederom een aantal niet te beantwoorde vragen. “What makes the bull run? We really really don’t know,” zingt Darren. Een onderdeel van het absurdisme is het gebrek aan motivatie. Waar je in vroegere toneelstukken de motivatie kreeg voor het personage om iets te doen is dat bij het absurdistisch theater vaak absent. Dit is ook in de filosofische stroming waar, waarom we iets doen is onbekend, zeker nu God dood is (volgens Nietzsche) en de motivatie aangaande God en zijn alziende oog is weg. Toch doen we alles keer op keer weer, maar we weten niet waarom mensen alles keer op keer doen, als er al een motivatie is. Waarom rent de stier telkens weer? Is er wel een waarom? Zelfs in het volgende nummer ontbreekt elke vorm van reden, want als de band zingt “Ask me why, I tell you why” verwacht je een reden of antwoord, maar deze blijft absent, en in plaats van de reden komt er de actie: “It’s time to go / pack your things”. Dus hij zegt, ik zal je vertellen waarom, om vervolgens de actie te herhalen i.p.v. de reden voor die actie te geven. Dingen gebeuren, dingen worden gedaan, en de motivatie is niet bekend, mocht er al één zijn. Het publiek weet niet waarom de twee zwervers wachten op Godot, en we weten niet wie Godot is. Dat laatste weten de zwervers ook niet, en of zij weten waarom ze wachten valt over te twisten (en is ook uitvoerig gedaan).

Als al eerder gezegd, het album is natuurlijk niet een literair hoogstand iets als Waiting for Godot, en dit pretendeer ik ook niet. De analogie is gedaan om te laten zien dat de thema’s van Waiting for Godot en van de bijbehorende literaire/filosofische gedachtegangen terug te vinden zijn op het album van We Have Band. Waarmee ik niet wil zeggen dat zij expres een filosofisch logisch werk hebben gecreëerd, maar waarmee ik wel wil zeggen dat als jij als luisteraar een daarop aansluitend levensbeeld en visie hebt dat het waarschijnlijker is dat je het album een warm hart toe zal dragen, ook al zal je in eerste instantie niet precies weten waarom. Maar er valt dus een connectie te ontdekken tussen het album en een bepaalde manier van over dingen denken, en zo’n connectie zorgt er vaak toch voor dat je jezelf er toch iets meer verbonden mee voelt dan als die er niet was.

En oh ja, het album is ook nog eens een sterk collectief van bij elkaar horende nummers die genoeg variëren en dat met een melancholische doch dansbare inslag. Mocht het bovengaande je geen kut interesseren en je louter wilt weten of er leuke muziek opstaat.

Department of Eagles verzamelt oude nummers op album

De band Department of Eagles -- één helft Grizzly Bear, één helft, ehrm, niet, zeg maar – zal eerder opgenomen sessies uit gaan brengen op album. De band bracht in 2008 het album In Ear Park uit, en deze aankomende collectie zal laten zien hoe ze op die sound uitkwamen door twee opgenomen sessies, één in 2003 en één in 2006, nu op album uit te brengen. Het album zal uit worden gebracht op 20 juli van dit jaar.

Eén van de nummers heet ‘While We’re Young’, naar een uitspraak van modeontwerper Darius Dolondz, een jeugdvriend van Kant, die zei: “While we’re young we’d better be beautiful, because it ain’t gonna happen after thirty”. Kant keek afkeurend en zei, dat is allemaal oppervlakte werk, daar gaat het niet om in het leven. Dus je moet geen energie spenderen aan fashion, or whatever, want het zegt niets over de persoon en diens leven. Dolondz reageerde geagiteerd, en zei, ten eerste, wat je aan hebt is een signifier die wat zegt over jouw visie op het leven en geeft een boodschap aan mensen, ten tweede, je loopt elke dag voorbij spiegels en spiegelende ruiten, dus als je niet ziek van jezelf wilt zijn op je vijftigste kan je de eerste dertig jaar maar beter hot and fab eruit zien. Kant dacht na, keek in de ruit, en dacht nog even iets verder na. Aan het eind van die dag had Dolondz veel kleding verkocht, plus een trimset voor baarden.

Nieuw Blur nummer voor Record Store Day

Aankomende zaterdag is het groots feest, want op de belangrijkste dag van het jaar is het Record Store Day. Veel speciale evenementen en releases zijn hieraan gelinkt, waaronder een spanking new track van de band Blur. De band had van de zomer een succesvolle reünie, en nu alle haat enigszins opzij is gezet kan Blur dus af en toe weer iets samen doen, ook al lijkt een geheel nieuw album nog ver weg.

De band heeft een tijdje terug wel een nieuw nummer opgenomen, en deze zal in een oplage van 1000 te koop zijn op Record Store Day. Het is Blur’s eerste single sinds 2003, en vooralsnog zijn er geen plannen om de track te releasen op een andere manier. So you gotta be quick, eh? Maar op 17 april komen er mysterieuze krachten vrij die altijd energie geven, bijna, alsof er iets nieuws begint. Een soort van nieuwe levensfase, waarbij je weer extra krachten en extra focus hebt, zoals altijd als er iets nieuws van start gaat. Niemand weet precies hoe het in zijn werk gaat, maar alles verandert, het antwoord op de meest simpele vragen zelfs, dus blijkbaar is het een big deal. Ogenschijnlijk gebeurt er niets, maar stiekem, stiekem is de wereld in motie. Oh ja.

Nieuwe tracks van 31 mrt t/m 6 apr

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
‘Moon Theory’ by Miami Horror
I’m pretty up and down with Miami Horror. Some songs I find very catchy and lovely, others I am not too fond off. Sometimes I feel they are a bit too soft for my taste. This one is a corker though, in my opinion at least. It is catchy, and I love the Eighties poppy vibe for the dance floor. I also like how the voice(s) are incorporated into the music instead of going up front, as I can remember sometimes not liking that with this band. It is paced very well, never lets up, and it is also easy to sing along with the chorus, or just dream away to it. I was a bit down on this band lately, but nothing like a track that makes me want to take interest again.
http://hypem.com/track/1085578/Miami+Horror+-+Moon+Theory

‘Sandwiches’ by Body Language (Alaska in Winter remix)
This one is a cover of a Grand Pubah song done by the new outfit Body Language, and remixed by one of my personal favs, Alaska in Winter. I loved Alaska in Winter's previous album as that was real city in the night like, a sound which I love. So the instrumentals – surprise, surprise – are all right with me. I love the beat, and I especially love the sounds around the four minute mark (both before and after). It’s not really dancey, more a slow burner, but I wasn’t expecting anything else from an Alaska in Winter remix. I’m not sure about the vocals though, there is something that I find just too peculiar about the luscious way in which she sings the word “sandwiches”, which to the best of my knowledge doesn’t really merit such a vocal treatment.
http://hypem.com/track/1083858/Body+Language+-+Sandwiches+Alaska+in+Winter+Remix+

‘Fever’ by Sensual Harassment
It starts off like a proper rocker or something. In any case, with a bang, and a lot of noise. After that it loses that edge a bit (thankfully I might add) and it settles down into something altogether more lovable, though also something rather familiar. I can’t really put my finger on it, but it did ring all kinds of bells with me in terms of familiarity. I have heard it before, something kept saying to me, though it is my first encounter with this particular band. Not to say it is a bad song. As said, after the initial barrage of noise I found it a nice lo-fi pop tune, and three quarters in the noise has most definitely gone away in favour of more of a synth sound and a la-la-la-la sing-a-long line. Although that might be pushing it a bit from the opposite end of the spectre I guess.
http://hypem.com/track/1083200/Sensual+Harassment+-+Fever

‘Alligator’ by Tegan and Sara (Toro Y Moi remix)
Tegan & Sara are apparently very popular, because every time I see their name on a listing somewhere it is always followed by the words “sold out”. They have completely past me by personally though. Toro Y Moi might not be quite that popular yet, but he is kind of a hype name at the moment. I am actually quite taken with the mixture of Tegan & Sara’s vocals and the more dreamy sound that I connote with Toro Y Moi. It fits one another, and I always like that in a remix. With four minutes it is the right length for this kind of song as well I think. Nice and dreamy with fitting vocals and some nifty drumming. Quite enjoyable.
http://hypem.com/track/1083755/Tegan+Sara+-+Alligator+Toro+Y+Moi+Remix+

‘Discipline’ by Panic Bomber
Panic Bomber is an electronic producer I personally have never heard of prior to this, and perhaps that is because he operates in an area I’m not too familiar with. It is a bit more hard hitting than I’m used to and than I generally like. At least the first one and a half minutes, after that the vocals come in and it kind of settles down, even though it stays a bit rough around the edges. And every time the vocals stop it reminds me what the starting sound was and what Panic Bomber probably wants the overall feel of the song to be. I like chunks of this, some stuff is too hard and perhaps too club for me personally, and I’m not sure about the middle section and about the seven minute running time. Not too surprising, perhaps the best bit of this I find the vocals and hand clapping after the instrumental middle section.
http://hypem.com/track/1082903/Panic+Bomber+-+Discipline

‘You Wanna Do’ by Hotbath
From Crazy P edits this track is. It takes a while before the song takes off (as in, over a minute), and even when the new instruments come in it stays a bit understated. Like the kid who is unsure of itself and wants to say something but would rather not go through the anxiety of having his answer weighed publicly. It is a slice of old school disco, but it lacks the oomph, however it also lacks an underground vibe. As in, it does not have the pop disco diva extravagance, but it feels like it actually should have just that because the way the song is now it is perhaps a bit underwhelming. The “background” vocalists occasionally try to insert some oomph, but it’s a bit too sparse as far as I’m concerned.

I’m the ghost in the back of your head - Foals in Londen

Foals live in London (apr, 2010)

Door Linda Wijlaars

Well, at least they have been for quite some time now. After delivering one of the best debut albums in recent years Foals are now ready to amaze us with some new work as they're preparing to release their second album. And of all places they could have chosen to make their return into the music scene, they went for Kingston, where Primark is the largest shop on the high street (if there even is such a thing as a 'high' street there) and which happens to be one of the few places where the Tories don't even bother campaigning.

After having travelled for over an hour to get to Kingston, standing in line to collect the tickets at the local record store, smuggling Ilse through the 'strictly 18+' control (they didn't even ask for my ID, do I look that old now? Should I start using anti-ageing crèmes?), handing over the just collected ticket so it can add to the already immense pile of shredded tickets, going through the metal detector (yes... that's Kingston), having my bag checked, queuing for the coat room and waiting to get served at the bar, we are barely in time for the support act: Pulled Apart by Horses (and would that equine reference in the band name be the reason why they've teamed up these two acts?). I'll be honest: PABH is absolutely not my thing, though I can certainly see why one would like it. They're energetic, a bit all over the place (quite literally, much to the security's annoyance) and even have a sense of humour. Kudos to the supply-drummer who had to learn the entire set in one day, which happened to coincide with his birthday.

During the interval the suspense is building, as is the already high level of alcohol in the audience's blood. Okay, so the first random guy who attempts to strike up a drunken conversation is Scottish, nothing out of the ordinary there, but as the 'strictly 18+' appears to be an open invitation for anyone under that age to try to get in - preferably by wearing low-cut leopard skin dresses (or as we would call them: t-shirts) - the majority of the assembled teenagers feel the need to prove their age by going on a binge drinking frenzy. Last time I felt this old at a gig was when I went to see Bombay Bicycle Club and ended up in what felt like a school outing for eleven year olds. So the little fact of Foals entering the stage goes unnoticed by at least half of the audience. But apparently Foals were prepared for this reaction, as they start with a not very noticeable track of their forthcoming album. After having gathered everyone's attention they don't risk to lose it again and opt for 'Cassius' next, causing me to opt out as one of the drunken guys in front of me decides to land his entire weight on my left foot. And if that doesn't sound egregious enough for you: he did it while grinning at me. Whilst in serious excruciating pain, I manage to literally drag myself to the side which is a bit better, except for the part that in Kingston venues tend to have barriers preventing people from leaving the now full-on moshpit that's going on in front of the stage.

But back to Foals. As my ears are still fully functioning, I can still take in some parts of this evening (dancing or even lifting my left foot of the immensely sticky floor are out of the question). After 'Cassius', Foals continue on their victory path with 'Balloons'. It might be the distraction caused by the possibility of broken bones, but Foals appear to be less energetic and even more closed off from what's going on in front of the stage than the other two times I've seen them. Luckily for them, the audience is very willing to give them a few moments of their attention (once they've managed to locate the stage that is), especially for the new songs. Surprisingly, 'This Orient' works really well live. Compared to 'Spanish Sahara' it may have sounded a bit lost, but apparently it needs a live setting to reach it's full potential. The opposite is true for 'Spanish Sahara': it's absolutely bleak. The entire song builds up to that moment about four minutes in, and when it's finally there all momentum is instantaneously lost and we are forced to see it come to an uncomfortable end much like Gorillaz' deflating superfast jellyfish.

The same goes for all other new songs that are appearing on the track list tonight: they are a total disappointment, though I might be just a bit biased by the excruciating pain I was in. A song by the name of 'Bluebird', which is as tame as the name suggests, doesn't even spark a movement in the most intoxicated youngsters. Foals have certainly broadened their horizon on Total Life Forever, maybe they really wanted to take in everything. But it's just too much. One of the new songs appears to be copied from The Cure, something you might expect from Yeasayer as they did it overtly on their last album, but combined with the math rock of Foals it just doesn't work. And it's not just their new work: their rendition of 'Red Socks Pugie' is a lot more general pop and less brooding than it used to be.

When they leave the stage I'm not even hoping for them to do an encore, even though they've left out 'Two Steps Twice', by far my favourite track (excruciating pain remember?). But of course they've got something more up their sleeve, starting with 'The French Open'. And yes, the song really does waste away a bit, like much of the set. But I can't really complain about that song, as it's about to get even worse with their last new song, which is probably called 'Babylon' (Yannis is not the most articulate person). During the intro, I am absolutely convinced I misheard the title as they are obviously covering the XX. It's not until Yannis starts to sing that it becomes clear that this is not the case: they've just 'borrowed' the guitar line. Halfway through, they progress from covering the XX to Three Trapped Tigers. I am very curious at to how this song will be credited on the album.

The obvious set closer is of course the aforementioned 'Two Steps Twice', and finally Foals seem to remember that they are a band and that there are actual persons standing but a few feet away trying to connect with the music they're trying to communicate. Well, Yannis at least. He mounts the largest monitor present on stage, grabs hold of some railings on the ceiling and quite literally throws himself onto the audience. I have to say that this moment was the highlight of the evening, as it got most people moving. Well, at least there are still those albums from The National and LCD Soundsystem to look forward to. Foals can go back to lingering in the back of my head.