Tokyo Police Club kondigt nieuwe LP aan

De band Tokyo Police Club heeft zijn tweede album aangekondigd, en deze zal The Champ heten! Wat voor verwarring kan zorgen, want van wat is het de Champ? Is het de kampioen van bands beginnend met een T met een release dit jaar, of van zingende Police Clubs, maar ze zijn geen police club, dus categoriseren ze zich daar wel onder? Kan dat überhaupt, is er regelgeving die grenzen aangeeft? Want bij dit soort dingen horen grenzen te zijn, want anders vervalt elke waarde van elk woord, want dan kan je kampioen zijn van dingen zonder daadwerkelijk goed te zijn, en wat is dan de waarde van het woord kampioen? En hoe reflecteert dat op andere kampioenen en de waarde die je daaraan moet hechten? Vervlakt onze interpretatie van het woord kampioen? Begrenzing en inperking, duidelijkheid, dat voornamelijk, is wat mist.

De band bracht in 2008 het album Elephant Shell uit, en dit is dus de opvolger daarvan. Het album zal op 8 juni uitkomen via Mom + Pop. De eerste single, ‘Breakneck Speed’, is o.a. op de officiële website van de band te beluisteren. De band zal vier dagen voor het uitkomen van het album in Paradiso spelen.

Crazy Zany Radio Sunday - 'This Orient' by Foals

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘This Orient’ by Foals (listen here)
Average grade: 6

Jon: Foals are one of those bands who as musicians always sound like they're trying too hard. Hell they probably even sleep with their instruments. This Orient is the same as the real one, over-populated. Let it flow, let it breathe, stop smothering the foal in sickly indie-kid sauce.
5/10

Ilse: I was not very impressed by this track, it’s not bad, but it somehow sounds like Bloc Party and I prefer ‘Spanish Sahara’ by miles. Perhaps it needs to grow on me. Nonetheless, I am still very much looking forward to the rest of the new album, and it better be good because I have tickets for two of their gigs, both outside London, so I demand my love and devotion to this band are answered by some more great songs.
6.8/10

Danielle: I still love Foals, but this song doesn't quite grab me the way nearly every track on Antidotes does. Maybe because the instrumentation isn't as prominent or quirky as I'd expect from them. This doesn't really scream "single" either. If this track didn't have their name on it, I probably wouldn't have given it a second listen. It's not a terrible song, but major points were lost for not meeting my high expectations!
5/10

Linda: 'This Orient' is devoid of the tension build that 'Spanish Sahara' has. It totally misses out on the hooks that were present on tracks like 'Balloons' or 'Cassius'. Not even a tempo change like in 'Two Steps Twice' or some exotic lyrics as the bit of French in 'The French Open'. But nevertheless, it is still Foals and this track has now gotten me more excited for the new album than for the new series of Doctor Who (and I'm as excited about that as your average five year old is about Christmas, birthdays and puppies combined).
8.3/10

Anna: It's a nice pop song, no doubt about that; but it's also repetitive and it dangerously tilts towards a teen anthem (well, for teens with good taste in music, but still). Enjoyable as this song is, I've heard it before.
5/10

Stef: I like listening to this and I do think such a thing is a nice addition to their oeuvre. But I don’t think anyone will ever go, yeah, that Orient Foals song yeah, pretty wicked/innovative/sexy/dancey/smart/rock/etc innit? Not everything has to be the second coming of Dadaism, but the words “fair enough” are not anyone’s main goal, are they?
6/10

The Libertines hervormt zich

De band The Libertines is weer terug. De groep zal in de originele line-up op de Leeds en Reading festivals spelen. Geruchten over een mogelijke hereniging gingen al langer door de wandelgangen, en de band die in 2002 Up The Bracket uitbracht als debuut zal nu dus op het grote festival gaan spelen. De band is één van de vormende bands van het vorige decennia geweest volgens velen.

Persoonlijk heb ik nooit veel met de band gehad, vind ik de outings van de heren in hun bands daarna ook vrij ondermaats, en interesseert het mij dus geen kut. Daarbij vraag ik mij af of de reunie echt doorgang zal vinden, want Doherty is labiel, to say the least, en bracht dit jaar al drugs mee de rechtszaal in en is recentelijk ondervraagd over het al dan niet verstrekken van drugs aan een rijke erfgename die vervolgens stierf. Ik wil niet heel sceptisch zijn, maar om nou te zeggen dat de reünie een teken is van stabiliteit, ehhhrr, ik vraag het me af.

Nieuws uit de maand maart

Alle nieuws items uit de maand maart, IKRS style of course.

31 mrt:
Tokyo Police Club kondigt tweede album aan
Bevestiging reunie The Libertines

29 mrt:
Hundred in the Hands tekent bij Warp
Kitsune's negende compilatie lekt

26 mrt:
The Dead Weather openbaart tracklist
Growing brengt in april nieuw album uit

25 mrt:
Blitzen Trapper album uit in juni
Habana on the Beach blijft

24 mrt:
Wolf Parade heeft 80 minuten aan nieuw materiaal
Mathew Johnson brengt debuutalbum uit

23 mrt:
Voluspa van The Golden Filter lekt
The Dead Weather kondigt LP aan

18 mrt:
The Moon and Antarctica van Modest Mouse opnieuw op vinyl
Paul White brengt nieuw album uit

17 mrt:
Rusko brengt in mei debuut uit
David Byrne werkt aan nieuwe dingen met St. Vincent

16 mrt:
Tracklist The National bekend
Album Laura Marling afgelopen weekend gelekt

14 mrt:
Album Holy Fuck uit in mei
Sinden zet label op, in juni/juli nieuw Count and Sinden album

12 mrt:
Here We Go Magic brengt dit jaar nieuw album uit
The National maakt meer details album bekend

11 mrt:
Kitsune komt in april met negende compilatie
Clip van Gorillaz met Bruce Willis breekt record

08 mrt:
Samenwerking leden Goldfrapp en Portishead aangaande stomme film
Mark Linkous laat het leven achter zich

06 mrt:
The National geeft vijfde album een naam
LCD Soundsystem maakt details album bekend

04 mrt:
Gogol Bordello album uit eind april
Band of Horses brengt album uit in mei

02 mrt:
Album Gorillaz streamt op NPR
Robyn komt dit jaar met drie albums

01 mrt:
Riton en DJ Mehdi vormen Carte Blanche
Reguliere kaarten Lowlands uitverkocht, maar toch niet helemaal

Hundred in the Hands tekent bij Warp

De band Hundred in the Hands heeft getekend bij het label Warp. De bandnaam springt voort uit een Indianenverhaal, waar de stam van onder andere Crazy Horse een overwinning boekte. Dit werd voorafgegaan door een medicijnman die pardoes het kamp in hobbelde (op z’n paard, want die beesten hobbelen) van de tegenstander en met geheven stem zei: “U heeft meer vijanden dan in uw handen passen!” En toen reed hij weer weg. Ja. En toen wonnen de Indianen en honderd soldaten lieten het leven, vandaar de bijnaam.

De band gaat het druk krijgen, want dit jaar zal er nog een single, een EP, en een album van de band verschijnen. De eerste twee zullen nog in deze helft van het jaar verschijnen, het album waarschijnlijk ergens in de herfst. Afgelopen jaar maakte de band furore met de track ‘Undressed in Dresden’, en helemaal met de Jacques Renault remix ervan, welke echt wicked is.

Kitsuné’s negende compilatie lekt

De negende compilatie van Kitsuné is gelekt. Het Franse label/modehuis is al jaren bezig met een compilatieserie waar het de nieuwste electro achtige stuff opzet, en ook ditmaal kan je een aantal fijne namen erop terugvinden. Eén van de nummers is bijvoorbeeld ‘Stop and Stare’ van Fenech-Soler, en dat is goed advies, want je kan ook doorgaan en staren, maar dat is minder. Want staren probeer je altijd zo onopvallend te doen dat de ander het niet door heeft. En nu zul je zeggen, nee, stoppen, dat valt niet op, want dat doet het natuurlijk wel. Maar als je doorgaat en je knalt tegen een paaltje/auto/stoeprand/whatever, dan val je niet alleen op, maar het is natuurlijk een mega ego boost voor die persoon, en wie wil dat nou? Mensen moeten onzeker zijn, geen ego boosts krijgen, dadelijk krijgen ze de moed om daadwerkelijk dingen te doen, en wat dan? Dan moeten anderen er weer op anticiperen, alsof het in balans houden van je leven zonder dat er iets gebeurt al niet erg genoeg is! Dus stoppen, dan pas staren. Voor de balans van de wereld.

Je kan ook een nieuwe track op de compilatie vinden van Holy Ghost!, een lieveling here at IKRS, en wat bekendere namen als Crookers, Yuksek, Washed Out, en dus ook heel veel nieuwe stuff om uit te checken. Dus zeker het aanschaffen waard als beginpunt voor je zoektocht naar leuke electro muziek.

Nieuwe tracks van 17 t/m 23 mrt

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
'Dance Around the Fire' by The Golden Filter
I loooovvee the violins at the start. Those are amazing, it just sets the mood so well. And as this is the opening track of The Golden Filter’s debut that is actually what it has to do really, innit? This song does that amazingly. It also embodies what perhaps is the blueprint of this album, namely half italo/half electro with a slice of disco, and this is all put into a danceable mix with typical italo vocals on top of it. It is a bit of escapism, mystique and all that, but it is also danceable, especially when the song kicks it up slightly around 2:40. I really hope they’re going to be touring Europe soon, ‘cause I would be there even if they would only play this and ‘Solid Gold’. I, for one, simply cannot not check out this album after having heard this lead track.
http://hypem.com/track/1072803/The+Golden+Filter+-+Dance+Around+The+Fire

‘Fembot’ by Robyn
Robyn seems to be a darling pop phenomenon adopted by the indie crowd as how pop should be done, as opposed to other pop stars, who are apparently rubbish. This is somewhat plausible, as in this song you can hear more ideas than in many other pop songs. With that said, I like many pop songs more than I do this one. I don’t like the choppiness of it, I always enjoy a smooth ride more than such a thing. She says that “Fembots have feelings too”, and Robyn takes on one of those favourite allegories where inanimate objects are like human beings. Though Robyn probably will be the last person to proclaim she is trying to emulate Asimov with this one, so that’s all good. I just don’t think the song is that fancy though. I just find it too bumpy a ride to enjoy it as a good slice of pop.
http://hypem.com/track/1067186/Robyn+-+Fembot

'Bulletproof' by Ray Mang feat. Lady Miss Kier
Ah, a good slice of disco/electro, bit Juan MacLeanish at times, but more leaning to the disco side than his songs normally do I would say. Perhaps especially because those vocals and the way the vocal lines go are vastly different than Whang’s and MacLean’s endeavours. Also, the lyrics and that old-school synth thing that always comes after the “I am bulletproof and I won’t wear no ball and chain" line are both fantastic as well as decidedly disco. But the beat/drums/whatever are very dance friendly and wouldn’t feel wrong in an electroset at all. Personally I love this song! Very catchy and exuberant, with a bit of an attitude, and a little bit throwback. And seven minutes isn’t too long at all, not for me at least. I would stay on the dancefloor for its entire duration. There is just enough variation and just enough of the right kind of repetition to keep me there.
http://hypem.com/track/1059411/Ray+Mang+featuring+Lady+Miss+Kier++-+Bulletproof

'Logic' by Operator Please (Woah remix)
Gosh, it has been a while since I last heard anything out of the Operator Please camp. I saw these youngsters once playing in London along with The Go! Team, and quite enjoyed them, but especially for the innocent and no shame pop songs these Australians put forward. I haven’t heard the original one yet, so that still might be true to that sound. I do hope it’s a bit better than this remix. My pet peeve is present again, as the vocals are going U-u-u-up, with that echoey thingy remixers are so fond of but which I can’t stand. The song is made into a brash pop tune, quite catchy, but the vocals somehow ill-fit this song I find for some reason. It kind of tries to be a synth-pop/club friendly/pop song all at once, and some things hit, some things miss. Perhaps I just find this remix not to mesh.
http://hypem.com/track/1072770/Operator+Please-Logic+%28Like+Woah%21+Mix%29

'Taxi from the Airport' by Grovesnor (Radio Edit)
Oh, I actually quite enjoy this one. It is one of those old fashioned thingies, you know? Swift drumming and keys driving this song forward, some piano and guitar lines come and go over them, and I do like those vocals, which I just can’t see annoying anyone. It is one of those things you will find on a road movie starring Tom Hanks or an older Bill Murray or something, or you can have this one on a mixtape when you are touring with your father/son. I just love it, I don’t know why, but it is just really easy on the ear, doesn’t do any crazy stuff, and it just smoothly flows to the end.
http://hypem.com/track/1071068/Grovesnor+-+Taxi+From+The+Airport+Radio+Edit+

'Gay Boy' by Farah
I laughed. Pretty hard, actually. So yeah, sure, Italians Do It Better is a label whose flagship is definitely not in its heyday anymore (the latest Glass Candy track sounded stale and stuck-in-a-rut to me at least), and most bands tied to that label have a particular sound. So Farah as well. And yes, those vocals, they won’t be mistaken for Celine Dion anytime soon. And the subject matter, well, it basically is a lullaby about a girl wanting her best gay friend to turn straight and have sex with her. I was expecting a camped out electro glam stomper, but instead this really is a lullaby, and a pretty funny one at that. The best boys are always gay, no?
http://www.youtube.com/watch?v=5vmurAgOIBA

The Dead Weather openbaart tracklist

Op 10 mei zal het nieuwe album van The Dead Weather uitkomen, A Sea of Cowards geheten. Kort nadat dit nieuws was is nu ook de tracklist bekend gemaakt. Zo is er een track die heet ‘No Horse’, wat een direct gevolg is van het nummer ‘A Horse With No Name’, want dat paard werd gevraagd, wie ben jij, maar dat kon hij dus niet zeggen, dus het paard had geen persoonlijke identiteit, want hij wist niet wie hij was. Plus toen zijn baas hem riep, kon hij ook niet antwoorden. Dus was hij vrij! Maar hij was ook zonder identiteit, want alles wat hij was, kon niet benoemd worden, want hij had geen naam. Hierdoor kon het paard ook niet in een bepaald hokje geplaatst worden, en dat is natuurlijk vreselijk vervelend, want als dat soort dingen al niet meer kunnen dan verliest men orde en komt er chaos.

Het is dan ook van belang dat je een naam hebt en dat je een persoonlijke identiteit hebt, en als je die verliest moet je binnen 24 uur een nieuwe hebben, want anders denken de ordebewakers, hey, hier is een object, maar het heeft geen naam, geen identiteit, het valt niet te categoriseren, en dus heeft het geen reden van bestaan. En dan wordt je doodgeschoten, om de orde te bewaken, dat snap je natuurlijk. Dus oh hoe het paard zocht! En de tijd kroop voorbij, en het paard probeerde te herinneren, mijn naam, wat ben ik, ik moet toch iets zijn? Alleen toen waren de 24 uur voorbij en werd hij neergeschoten, weggesleept, en zo kon orde en structuur weer terugkeren! Yiha! En toen was er dus ‘No Horse’.

Growing brengt album uit

De outfit Growing zal dit jaar zijn zesde album uitbrengen, en deze zal Pumps heten. De band bestaat uit het trio van Joe DeNardo, Kevin Doria, en Sadie Laska. De LP zal begin april uitkomen via Vice Recordings. De band zal op 3 juni in Paradiso spelen na het tweede concert van Jonsi.

Het album telt acht nummers, waaronder het nummer ‘Drone Burger’, en dat zijn altijd de beste burgers, want ze maken geluid, en een monotoon geluid! En dat zijn de beste burgers, die zo van ma-ma-ma-ma doen. Het is telkens hetzelfde namelijk, en dat is goed, want dan heb je standvastigheid, en dat is een goede kwaliteit in een burger, want anders is het dadelijk zo van, oeh, kerrysmaak, maar niet op de Drone Burger, want dan weet je precies wat je krijgt! Oh de monotoonheid! Zo fijn, de zekerheid van het weten wat er gaat komen.

Owen Pallett rekent met zijn viool af met traditionalisme

Live recensie van Owen Pallett in De Duif (mar, 2010)
Voor de album recensie van Heartland, check here

Ik weet niet of iemand de argumentatie heeft geopperd dat Owen Pallett en Cibelle samen in een kerk spelen vanwege de akoestiek, maar om eerlijk te zijn zou ik moeite hebben om die argumentatie te geloven. Een aantal andere redenen liggen namelijk misschien wel nog meer voor de hand. Ten eerste heb je het auteur-God complex in het werk van Owen Pallett, en ten tweede zijn deze twee artiesten samengekomen om te spelen met de normen en het conformatieve wat de kerk traditioneel uitstraalt. Waar de kerk graag een blueprint neerlegt voor hoe je jezelf in het leven moet gedragen spelen deze twee artiesten met deze opgelegde regelgeving van de traditionele kerk. Toegeven, het is misschien minder imponerend in De Duif want daar preekte bijvoorbeeld Jos Brink, dus het seksuele aspect is niet heel baanbrekend in deze setting, maar het geeft desalniettemin weer waar de artiesten voor staan, namelijk het uitdragen van individualisme en eigenheid.

Cibelle komt on stage en mij heeft ze in ieder geval al gefopt, want met de campheid waarmee ze met haar waaier speelt, de over the top verleidende blikken die ze laat zien, en haar keuze van kleding en aankleding: ik zou zweren dat ze een nachtclubzangeres in drag was. Dat is ze niet, want ze is een in Engeland wonende Braziliaanse, maar dan heeft ze waarschijnlijk wel een pagina uit het boekje genomen van haar landgenoot Hector Babenco, die de film Kiss of the Spider Woman regisseerde, een boek/toneelstuk/film die zich concentreert (ogenschijnlijk) op escapisme d.m.v. ouderwetse romantiek en Weltschmerz a la de gloriejaren van Hollywood in de jaren 20/30 tegen een background van een revolutie. Cibelle gaat zover uiteraard niet, maar ook zij lijkt zicht te concentreren op ouderwetse Romantiek, waar de harten en de verlangens alleen kunnen worden gekanaliseerd via gewelddadige oplossingen. Liefde en de uiteindelijke tragiek daarvan met als image het pistool en geweld. Dit brengt ze door middel van een gitaar en een synth, waar ze af en toe wat distortion uithaalt, maar voornamelijk zijn het een soort van nachtclub ballads over love and loss.

De muziek doet mij denken aan een scene in Annie Hall, waar Diane Keaton prachtig over liefde zingt in een club/restaurant waar niemand op haar let, waar niemand aandacht aan haar besteedt, behalve de voyeur, oftewel, het publiek. Alsof alleen jij de schoonheid ziet van dit door liefde verlaten wezen. Maar in het geval van Cibelle is dit dan wel gemixt met een vleugje Almodovar, want waar Diane Keaton er als een onzeker muisje bijstaat doet de mimiek van Cibelle het meest denken aan iemand die zo uit een Almodovar film is gestapt, met een vleugje camp, met wat van dat Zuid-Europees/Zuid-Amerikaans temperament. Alleen de mixture van ambiguïteit, de keuze van kleding en aankleding en de gespeelde camp is al niet erg kerkelijk te noemen. En als ze dan ook nog ‘It’s Not Easy Being Green’ van Kermit zingt dan heeft ze mij ingepakt.

Dan komt Owen Pallet op in de meest lelijke bloes sinds de historie van de mensheid. Maar ook dat past bij het individualisme en het jezelf zijn wat deze avond dus tegen het kerkelijk gedachtegoed in uitdraagt. Pallett is een meester van de viool loops. Hij speelt wat, loopt het, speelt nog wat, loopt ook dat, en vervolgens heb je drie compleet verschillende lagen vioolspel die samen een pracht van een nummer vormen. Hij heeft echt een knack voor het weten wat bij elkaar past qua vioollijnen en maakt zo complexe en mooie nummers. Voeg daarbij toe zijn stem, die verrassend fenomenaal is, en dan heb je een sterke één mans band. Zo sterk zelfs dat Thomas Gill dacht, ah, ik wacht nog een nummer. Ten minste, Owen Pallett introduceert hem en voegt daarbij toe dat hij op het vorige nummer eigenlijk al mee had moeten spelen. “You were talking to Cibelle, right? She can be very entertaining”, voegt Pallett toe.

Er is een vooroordeel aangaande violisten, namelijk dat ze een beetje uptight zijn en heel strikt en een tantrum gooien als er iets niet volgens plan gaat. Niet Owen Pallett. Hij en Thomas lachen zich door de show met een plethora aan stage banter. Gill neemt de percussie en de gitaar voor zijn rekening en wordt voornamelijk ingezet bij nummers van het album Heartland. Ook Gill voegt zich in het, wees jezelf, dare to be different idee. Niet louter met zijn nonchalante kapsel, skinny jeans, en oversized bloes, maar vooral door compleet op te gaan in de muziek. Dit zorgt in ieder geval voor iets extra’s om naar te kijken, want de goede man is altijd in beweging.

We komen nog even terug op de niet kerkelijkheid van het optreden. Nietzsche zei, God is dood. Barthes zei, de auteur God is dood. Het eerste spreekt voor zich, het tweede wil zeggen dat een tekst meerdere betekenissen kan hebben en niet alleen de boodschap van de auteur, waarbij de auteur een soort van God zou zijn die één betekenis aan de tekst geeft en dat is DE betekenis. In modernistische kritieken en modernistische literatuur wordt hiermee veelal gespeeld, en ook in de teksten van Pallett. Pallett presenteert zichzelf als een traditionele auteur-God, maar ondertussen heeft hij moeite de door hem gecreëerde personages in toom te houden, en die hebben een eigen wil, een eigen mening, en doen wat hen goeddunkt. Zoals, op het album Heartland, Owen Pallett vermoorden, hoewel het nummer waarin dat gebeurt helaas niet wordt gespeeld. Sowieso is er een ruime mix van oude en nieuwe nummers, dus niet alles van Heartland komt voorbij. Uiteraard wel de meest recente single 'Lewis Takes Off His Shirt'.

Maar ook in eerder werk is deze trend te zien, kijk bijvoorbeeld naar ‘He Poos Clouds’, waarin Pallett weer zichzelf opwerpt als maker (als God) door bijvoorbeeld te zeggen “I move him with my thumbs” en “He needs my guidance”, en hij eindigt het nummer met de zinnen: “You may have been made for love… but I’m just made”, gezegd door het personage. Dus het personage in het nummer is er niet zeker van dat hij aan het door Pallett voor ogen gestelde doel kan voldoen, namelijk Pallett liefhebben. Ook ziet hij zijn eigen tekortkomingen in, want hij is louter gemaakt. Fictie en realiteit stromen vrijelijk in elkaar over. Ik zou hier nog over existentialisme, determinisme, en absurdisme kunnen beginnen, want Pallett’s muziek heeft van al die stromingen wat weg. Maar één ding dat ik nog wel wil noemen is iets wat ze gemeen hebben, namelijk dat in ieder geval bepaalde facties van die filosofische gedachtegangen en de bijbehorende literatuurwerken het bestaan van God als zeer twijfelachtig wordt beschouwd. Had ik al gezegd dat we in een kerk waren? En oh ja, sommige nummers zijn ook interpreteerbaar als homo erotisch.

Tijdens één van de laatste nummers wordt het licht rood, en lijkt het alsof de twee heren het einde naderen met het iconische hellevuur als indicatie hiervoor. En het is het einde van een zeer sterke set die muzikaal goed in elkaar steekt. Pallett heeft echt een talent voor het bij elkaar puzzelen van verschillende loops en sounds die samen werken, en het enige wat jammer is, is dat hij zijn stem niet wat meer gebruikt, want de uithalen zijn impressive. Op Heartland ging hij de literaire en concept route, maar ik zie hem in de toekomst ook nog meer experimenteren met de loops, de echo’s, de whatever; dingen die hij eigenlijk op Heartland wat links liet liggen vergeleken met zijn ouder materiaal ten faveure van een meer gekanaliseerd geluid om zo het concept album goed door te laten vloeien. Hoe het ook zij, met het voorprogramma en Thomas Gill erbij is Pallett erin geslaagd goed in elkaar stekende, mooie, maar vooral ook amuserende muziek te brengen met onderwijl nog een boodschap ook. Soms kan ook het kiezen van de locatie an sich al meewerken aan hetgeen je wilt uitdragen.

Blitzen Trapper album uit in juni

Het nieuwe album van Blitzen Trapper zal op 8 juni uitkomen. Dit album heet Destroyers of the Void, maar af en toe is het ook wel goed om leegtes te hebben en ze niet allemaal te vernietigen. De familie Delgado had bijvoorbeeld een hek met van die spijlen waar de poes telkens doorheen kon springen om in de tuin te komen. Maar de leegtes werden vernietigd, en de poes nam een aanloopje, sprong, maar er was geen leegte om doorheen te springen. Dus arme poes. Daarbij dit zou betekenen dat je altijd een volle maag zou hebben, en dan geniet je toch wat minder van het eten, nietwaar?

Het album zal uitkomen via het label Sub Pop en is de opvolger van Furr. Alele Diane zal op één van de tracks de vocalen verzorgen.

Habana on the Beach blijft

Het podium op het Waalstrand tijdens de Vierdaagse Feesten zal blijven. Dit podium is onderdeel van de Affaire programmering, verreweg het leukste onderdeel van de voetrace in juli. Door geharrewar tussen de directie van de Affaire en het ACBN, de overkoepelende organisatie van de Vierdaagse, was het lange tijd onduidelijk of het podium dit jaar er zou zijn, maar voorzitter Godfried Verstegen legde zijn functie als voorzitter neer ten faveure van de functie van artistiek leider, en gesprekken tussen de nieuwe directie en het ACBN leidden tot dit resultaat.

Om eerlijk te zijn interesseert het mij geen biet want ik ben daar nog nooit geweest (hoewel volgens anderen het een leuk onderdeel van de Affaire is), zolang de Affaire maar leuke bands weet te strikken dit jaar weer. Vorig jaar stonden onder andere de Casiokids, St. Vincent, Metronomy, en vele anderen er, en hopelijk zal ook dit jaar een sterke line-up kunnen verschijnen. Ik zou zeggen, steel vooral de Paradiso Noodlanding line-up in juni en juli, want Cut Copy en The Swiss zou ik graag ergens zien staan niet in Amsterdam na middernacht. Cut Copy speelt in de week van de 4 Daagse, dus, ehrm, doe maar.

LLL: Capsule reviews of Cold Cave/Times New Viking/DM Stith/many others

Linda live from London: London gigs from March 2010 with Cold Cave, Talons, Times New Viking, Cold Pumas, Prize Pet, DM Stith, Mechanical Bride

Cold Cave/Talons @ the Old Blue Last
Maybe this wasn't the best choice of gig to introduce my flatmate, who plays violin and only listens to classical music and Michael Buble, to indie music, but believe it or not, it was free and that always works for me. When she spotted the two violins that make up one third of the line up of Talons, I think she even became a bit excited. Until they actually started to play. Instrumental lo-fi post-rock, especially at the volumes reached in the Old Blue Last, is not the kind of genre that should be used to gently make someone acquainted with the subtleties and melodies of indie music. But she made it through the entire set, and even managed to appreciate the skill of the lead guitarist. The two violinist were not that impressive according to my accomplice, and even I have to agree on that.

As Cold Cave are able to sell out Cargo, the Old Blue Last is just a bit too small for them, let alone the part where the entry was free tonight. Combine that with the absence of a working air conditioning system and the temperatures rise to levels where you could easily start a banana farm. Nevertheless, Wesley Eisold insists on appearing in his dark collared coat on stage and persist on wearing it throughout the entire, abruptly ending set. Fortunately for him, he is one of the very, very few men who miraculously look better when they sweat. And Eisold does a lot of that. Yup. Since the last time I saw them, female vocalist Caralee McElroy has been replaced and a live drummer has been added to the line up. The latter of these really adds to the live performance, and Jennifer Calvin fills the void left by Caralee perfectly: if I hadn't seen them before I probably wouldn't even has noticed this inconsistency.

Eisold is not a man of many words, directed to the audience at least. He just walks on stage, starts doing his thing and doesn't even glance at the people trying to catch his attention right in front of him. But for Cold Cave, this works excellently. Most of Love Come Closes, their debut album, is featured on the set list and almost causes a dancing frenzy on the first few rows. The dancing quietly dies down when songs of Cremations are included and the set then suddenly ends with a short "Thank you" from Eisold. After some initial confusion (the band have left the stage before the word "Thank you" even had time to sink in), it becomes clear that the performance really has ended. What my classically orientated flatmate thought of it? I don't know, she left after the first two songs as she couldn't take it any more.

Times New Viking/Cold Pumas/Prize Pets @ the Dome
I've been having a real noise/lo-fi music revival lately. If you can call it a revival, as I don't seem to remember having had a distinct 'noise' phase before. So seeing Times New Viking again was something to look forward to (and does anyone else now crave a font by this name too?).

Both support acts complied with the lo-fi/noise/garage band theme, but opposed to most bands in this genre, they were English. And yes, I know they are not the only fish in this endless grey sea of flannel wearing bands-that-don't-care (take Lovvers for example), but still, I am quite intrigued by the use of an English accent in this niche of the musical spectrum. And opposed to the two times I've seen Lovvers, no obvious signs of alcohol intoxication! The most distinctive feature of Prize Pets is their guitarist, who appears to suffer from restless leg syndrome. There is not a single moment in the entire set when he is able to stand still for longer than the time it takes to use an effect pedal. It certainly adds some comedy value as he frequently becomes entangled in the wires and has to figure out how to untie himself whilst keeping on playing and moving (which he is surprisingly good at).

Times New Viking, devoid of stage exercise routines, have a large back catalogue to rely on during this gig. Apparently, this is not enough for singer & drummer Adam Elliott who sneaks a full bottle of Jack Daniel's onto stage, only to leave with the bottle over half finished. Hmm, this sounds vaguely familiar, doesn't it? Well, opposed to that other band, Times New Viking are able to deliver an outstanding performance even while under the influence of alcohol. I guess that's the experience you get with years of touring.

Throughout the gig, Elliott becomes increasingly more talkative and energetic (I wonder why… - ed), but still manages to flawlessly supply the songs with an appropriately tight beat. Jared Phillips and Beth Murphy, who both seem surprisingly sober next to Elliott, leave their lead man to take the spotlight and provide him with the necessary background vocals and melodies. A simple nod is often enough to create an understanding among the three people on stage. They play their songs back to back, with Elliott screaming "Thank you”s and other encouragements during the very short intermissions. "It's Saturday night! Let's get pissed together!" are the uplifting words he uses to announce the end of the set. Thanks for the more than apt set kind sir, but no thanks, I believe you're already there.

DM Stith/Mechanical Bride @ the Slaughtered Lamb
I've been to the Farringdon/Clerkenwell area a few times now, and I still don't really know what to make of it. It's a very un-London-like area in that you never, no matter what time of day you are there, meet any other people. Unless you count the lorry drivers who are unloading the carcasses of dead pigs.

But no decaying animals today as DM Stith is the reason I'm here, and by now I know some detours to avoid having to look dead in the face. And may I start by saying: well done David Michael, his performance was of such excellence that it prompted me to quietly sneak my pint glass in my bag to keep as a souvenir. In hindsight this might not have been such a good idea as it prevented me from finally buying the album (I couldn't just take out my purse without displaying the stolen goods I had on me).

The support act, Mechanical Bride, is mostly missed by yours truly, due to certain detours undertaken to reach the venue without feeling physically uncomfortable. The moment I enter the venue (comfy couches everywhere and carpets on the floor), there is a silence as if someone just dropped dead. After wondering for just a second whether this is why I didn't ran into a dead pig man this time round, Mechanical Bride start to play their melodic but minimalistic folk and the mystery is solved: the audience is simply completely captivated by this duo.

The fact that DM Stith even made it to the Slaughtered Lamb tonight -- a name even more appropriate if you take a random stroll around the area I might add-- is quite impressive: only 30 hours ago he was at SXSW (and who wasn't?), and only managed to get half an hour of sleep whilst trying to get to London, which can be pretty tedious if you're flying from the USA and forget to take your paperwork with you. As opposed to the last time he performed on this side of the Atlantic, DM Stith is performing solo. But even without the strings and piano, his songs are as amazing as on his album Heavy Ghost. Besides his own work, Stith also decides to do a Mark Linkous cover, which might seem as an odd choice, but somehow it really works in the entire set.

There is also some new work featured in this show, though there are currently no plans of releasing them any time soon. That's what this tour is all about: just trying out some new material. The songs go neatly with his previous work: the same unusual chord progressions combined with his singing that almost sounds as a whisper. Certainly something to look forward to.

Chew Lips overstijgt "aardig" niet

Album review - Unicorn by Chew Lips

Hoewel ze eigenlijk niets met elkaar te maken hebben, heeft de band Chew Lips bij mij persoonlijk ongeveer dezelfde uitgangspositie als The XX. De eerste singles vond ik zeer aangenaam, maar toen ik ze live zag vond ik ze vermakelijk maar vrij “licht”. Nu waren het zeker toen beginnende bands (en nog zonder album), dus dat je dan “licht” kan klinken is normaal. De volgende stap is dan of je op de één of andere manier dat van je af kan schudden en een sterk debuut kan neerzetten. In mijn optiek lukte The XX dat, want toen ik dat album hoorde was ik zeer positief verbaasd over hoe professioneel en sterk het klonk, iets wat ik niet had verwacht nadat ik ze live had gezien. De vraag die nu voor deze recensie van belang is, is natuurlijk of Chew Lips eenzelfde ontwikkeling heeft doorgemaakt.

Een gevaar waar elke jonge band mee te kampen heeft is dat je wat succes hebt met je eerste nummers, en vervolgens denkt, goh, mensen vinden dat leuk, blijkbaar kunnen we het goed, we maken nu gewoon een reeks van dat soort nummers en noemen het een album. Zeker bij bands die dansbare muziek maken is dat een concern, want als je eenmaal door hebt hoe je mensen aan het dansen kan krijgen is het a) aanlokkelijk om precies diezelfde succesformule door te trekken en b) aanlokkelijk om alle nummers dansbaar te maken. En de eerste tracks van Chew Lips waren zeer catchy met een nu-disco vibe. Denk aan tracks als ‘Toro’, ‘Solo’, en ‘Salt Air’, waarvan alleen de eerste op het album staat. Dat sowieso is al een gewaagde keuze, om niet alle bekende tracks dan ook maar op het album te gooien. In mijn optiek is het ook een goede keuze, want zo komt het album voor iedereen fris over, ook de mensen die al bekend zijn met de muziek.

Chew Lips heeft mijn inziens nog een juiste keuze gemaakt door niet alle tracks dansbaar te maken. Qua tempo in de nummers varieert het album goed. Tracks als ‘Slick’ en ‘Too Much Talking’ zijn bijvoorbeeld wat rustiger, ‘Karen’ is meer een pop mid-tempo nummer dan echt dansvloer materiaal, terwijl er nog steeds dansbare tracks opstaan zoals ‘Toro’ en ‘Seven’. Dit zou in potentie ervoor kunnen zorgen dat het geheel meer een album vibe krijgt dan als je tien dansbare nummers achter elkaar zou zetten met eenzelfde soort vibe omdat je weet van je eerste singles dat het werkt. Het verschil in tempo mag er dan zijn, qua feel is het wel duidelijk dat alle tracks bij elkaar horen. Wat dat betreft zou je kunnen zeggen dat de band wel een eigen sound heeft en dat deze ook in alle nummers is geïncorporeerd.

Deze signature sound is wat mij betreft wel enigszins beperkend, in ieder geval hoe het hier gepresenteerd wordt. Wat de nummers duidelijk Chew Lips maakt is eenzelfde soort instrumentatie en een bepaalde manier van stemgebruik. De zangeres, Tigs, projecteert niet echt wat ze zingt, maar heeft een standaard manier van iets overbrengen, en deze standaard wordt voor de volle honderd procent uitgebuit waardoor de variatie mist. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de instrumentatie. Er gebeurt zelden iets zeer verrassends of iets outside the box. In het kort, het hebben van een eigen sound is wel goed, maar dit moet niet hangen op twee beperkende kenmerken waarvan het ad nauseam gebruik de sound vormt. Een eigen geluid moet in mijn ogen denk ik sowieso gepaard gaan met een bepaalde feel en vibe, omdat je zoiets op verschillende manieren kan overbrengen, waardoor je jezelf een groter speelveld geeft zonder daarbij het album gevoel te verliezen. Als het kenmerk een bepaalde manier van zingen is, en dan ook nog het stemgebruik in het algemeen in plaats van een Celine Dion like uithaal of een Jarvis like sneer, dan om het eigen geluid te creëren ben je geneigd eigenlijk telkens hetzelfde te doen, met op dit album wel verschillende tempo’s, maar verder klinken voor mij de nummers teveel hetzelfde waardoor op een gegeven moment in ieder geval ik het wel gehoord had.

Gelukkig leven we in een shuffle cultuur – blijkbaar, want ik heb ’t zelden op shuffle, but oh well – en sommige nummers van Chew Lips zijn alleraardigst. Zo ben ik nog steeds gecharmeerd van de nu-disco achtige wat snellere nummers als ‘Toro’ en ‘Seven’, die ik heel catchy en fijn om te luisteren vindt. Daarbij is de uitspraak van het woord “filthy” in ‘Toro’ één van de weinige keren dat er qua uitspraak een beetje acteerwerk inzit, en in van mijn favoriete momenten van het album. Maar dit soort kleine variaties worden naar mijn mening te weinig ingezet, of anders komt bij mij de overheersende sound te zeer naar voren en deze kleine variaties net niet. Dit zorgt ervoor dat de houdbaarheid van het album alsmede de zin om het gehele album integraal af te spelen kleiner wordt. Wat niet betekent dat sommige nummers niet heel leuk zijn om te luisteren, of dat de nummers afzonderlijk niet goed in elkaar steken. Maar over het hele album genomen vind ik persoonlijk dat alles teveel met dezelfde kleur verf is gemaakt. Dus het steekt aardig in elkaar, sommige nummers zijn heel catchy, maar het blijft steken op “aardig” en of het album ergens in november nog van stal wordt gehaald vraag ik mij persoonlijk af. Dus misschien is een single of een keer voor weinig geld naar de live show een betere geldbesteding dan de LP. Wat dat betreft heeft Chew Lips dus een stap als The XX niet weten te zetten, hoewel weinigen dat lukt denk ik.

Wolf Parade heeft 80 minuten aan nieuw materiaal

Na twee weken van non-stop recording heeft de band Wolf Parade voor tachtig minuten aan nieuwe nummers. Dat meldt Dan Boeckner, he from Handsome Furs, tegenover Paste. De band is zo verzot op al deze nummers – vijftien in totaal – dat Wolf Parade er nu over nadenkt om een dubbelalbum uit te brengen. Als het geen dubbelalbum wordt, dan waarschijnlijk een album en een EP, zodat er geen materiaal verloren gaat.

Het zou eigenlijk leuk zijn als de band nu 80 minuten aan filmmateriaal schoot en zo een soort van feature length stomme film zou maken met louter soundtrack. Net als ze doen met de stille Joan of Arc film, daar een nieuwe soundtrack onder leggen en dan opnieuw vertonen, alleen dan dus omgekeerd, en hedendaags. Mochten ze geen onderwerp weten dan stel ik voor het dilemma van een jongetje te kiezen die een olifant in de tuin heeft en nu twijfelt of hij van de glijbaan afmoet of de slurf van de olifant toch leuker zou zijn. En dan dat het dilemma niet louter uitgebeeld wordt door facial expressions maar ook gedeeltelijk door Russisch ballet.

Het is overigens het eerste album zonder Hadji Bakara. De original member van de band heeft ervoor gekozen om een PhD na te jagen. Boeckner zal nu ook veel op de keyboard spelen, wat volgens Boeckner leidt tot een soort van Depeche Mode vibe. Het album staat voorlopig op 29 juni en zal worden uitgebracht via Sub Pop. Om alvast een voorproefje te nemen, de band zal op 22 mei in Tivoli spelen.

Mathew Johnson komt met debuutalbum

Mathew Johnson zal op 7 juni zijn debuutalbum uitbrengen. Deze zal Agents of Time heten, oftewel agenten van de tijd. Als er tijd van je gestolen is dan proberen zij het op te zoeken. In de jaren 70 werd er geëxperimenteerd met persoonlijke aangiftes, dus als jij vond dat er tijd van je gestolen was dan kon je dat aangeven en dan zouden de agenten van de tijd het proberen op te sporen. Het probleem hierin was subjectiviteit, want zo kwam Ludolphia Murdoch en eiste dat de agenten haar tijd gingen opzoeken die ze had gespendeerd aan het kijken van 2001: A Space Odyssey, want ze vond de film saai en alleen al het aanzicht van apen vindt ze een dame van haar stand niet waardig. De agenten weigerden dit, Ludolphia liep rood aan, pakte een formulier, en deed aangifte voor de gestolen tijd van de busreis naar het bureau toe. Needless to say, dit werd verscheurd, opgegeten door de hond, die er vervolgens van ging kwispelen.

Mathew Johnson is geen onbekende of groentje in de muziekwereld. Zo bracht hij in 2002 al stuff uit, en zijn enkelen van zijn 12” releases redelijk bekend in de desbetreffende scene. Het album brengt de artiest wel in langzamer en complexer terrein dan we van deze singles gewend zijn. In mei zal hij met Cobblestone Jazz in Trouw staan, in juli doet hij dit sans deze formatie.

Voluspa van The Golden Filter lekt

Het debuutalbum van de band The Golden Filter, Voluspa geheten, is van het weekend gelekt. De band uit NY maakt een soort van nu-disco/italo en had vorig jaar enig succes met vooral de single ‘Solid Gold’, wat ze veel acclaim opleverde. De single staat samen met andere eerder uitgekomen nummers als ‘Thunderbird’ en ‘Hide Me’. Het album komt officieel uit in april.

Er staan echter ook nieuwe nummers op. Onder andere ‘Moonlight Fantasy’, wat gaat over de vurige wens van een jongetje die bij het maanlicht uit zijn raampje keek en zo verlangend was een kleine hamburger te zijn. En hoe hij dat probeerde! Zo legde hij kaas en sla bovenop zich, en probeerde hij zijn handjes vuurvast te maken zodat hij straks well-medium kan zijn en ervan kan genieten zonder pijn. Echter, ondanks al deze oefeningen wordt hij tegengehouden door zijn familie en het dorp, die in de buurt geen hamburger wilden en het als een beschaming zagen als zij dicht bij een hamburger zouden wonen, not to mention de schrik van de plaatselijke koeien als ze zouden zien dat ze plots overbodig zijn geworden! Nee, dat kan niet, en dus bleef het jongetje verlangend uit het raam kijken bij maanlicht hopend dat zijn fantasie ooit in vervulling zou gaan.

The Dead Weather kondigt LP aan

The Dead Weather gaat een nieuw album uitbrengen. Dit album gaat Sea of Cowards heten, wat makkelijk is zo wijst de geschiedenis uit. Want ook Mozes had ermee te maken, en die riep, “haai”, en alle cowards rende weg waardoor er een weg door de zee ontstond zodat hij geen bootjes hoefde te maken voor de 3.2 miljoen mensen die hem volgden.

Het album zal uitkomen via het Third Man label, en de geruchtenstroom heeft het dat dit op 7 mei zal gebeuren, wat mij een erg drukke tijd lijkt om een album uit te brengen. Er is in ieder geval een marketing campagne al aan de gang op het Texaanse festival SXSW.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Collector' by Here We Go Magic

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Collector’ by Here We Go Magic (listen here)
Average grade: 5.1

Anna: If there was an dictionary entry about ''disposable indie pop'', this song would definitely be under it. But not on top, mind, not the best of the worst. The dictionary though would would be a cyber 4-D imax kind of dictionary. If that's any consolation, whatsoever.
3/10

Jon: Musically an inspirational track, there's a hell of a lot going on, this band is very technically gifted. I wouldn't have complained if there hadn't been any vocals, not that they were bad, they just didn't add anything.
7.1/10

Craig: Kind of yelpy, articulate, borderline-giddy indie pop music. This sounds like a lot of other bands, and seems more paint-by-numbers than anything new. I guess I don't have any feelings one way or another about this one, which may even be worse than hating it.
4/10

Ilse: This track seems like a slightly more electronic (and even more energetic) version of any average song on the latest Phoenix album and I can’t say it’s a bad thing. In fact, I can’t listen to this without bopping my head and moving my feet, it would definitely get me on the dancefloor shaking my shoulders and waving my arms about like a drunk moron, and it should have this effect on everyone in the room.
8/10

Danielle: It starts out okay, but it seems to unravel midway through, and not in a good way. I don't appreciate the weird whispering/backup singing either. Overall, it just fails at holding my attention.
3.5/10

Linda: Some people may find the craft of skilfully copying and pasting a prestigious art form; I'm not one of them. You can cut at least 3 minutes from this song without anyone even realising it' was ever there in the first place. And does anyone else feel the urge to sing the 'doo doo doo' part from Johnny Foreigner's 'Salt, Peppa and Spindarella' over the chorus?
3.6/10

Stef: It’s a nice, catchy, joyful sounding tune. A bit folky, which generally isn’t my style, and the vocals aren’t all that jazz, but it is happy, cheery, exuberant sounding, and it’s spring folks, it is spring.
6.5/10

Nieuwe tracks van 10 t/m 16 mrt

Our weekly look into the blogosphere where we talk about six tracks we found out about in the previous Wednesday-to-Wednesday seven-day period.

Track of the week:
'Haunted Hall' by Rainbow Arabia (We Are The World Happy Ghost remix)
I’m just lo-ving this! And just pretend I said that in like the gayest diva voice. Fa-bu-lous. Something like that. But I’m just surprised by it, I didn’t really think I would love it this much, but I do actually. It really, really has that We Are The World vibe to it, that worldy musical sound, those drums, I don’t know how to describe it really. If you know their track ‘Clay Stones’ you will get the vibe a bit. In the mean time you hear vocals trying to pierce the word “haunted” through the drumming violence. And it does really feel like some sort of menacing army of things are coming at you while you in the mean time hear “haunted” and some other vocal acrobatics swerving around it. Those drums really do it for me, and add to that the rest of the sounds, totally captivating. Yeah, brilliant.
http://hypem.com/track/1066995/Rainbow+Arabia+-+Haunted+Hall+We+Are+The+World+Happy+ghost+remix+

'Terrible Love' by The National
I love The National so much that I’ve decided to ignore all the YouTube live clips of new songs and get this baby on vinyl and then make an event out of the first listen. Of course, that plan formed after hearing this song, the one they debuted on Jimmy Fallon. And naturally I’ve already heard ‘Runaway’, ‘England’, and Vanderlyle, but like– what?—eight unknown isn’t bad, is it? This one starts off quiet and easy, a bit brooding. “It’s a terrible love, and I’m walking with spiders” which apparently is “quiet company”. There are two moments where they kick it up, and the second has more oomph to it than the first, like a good build-up should do I suppose. After the first kick they bring it down again, Berninger repeating that it takes “an ocean not to break” (I’m doing it how I hear it ey, no lyrical sheet here). The “ooooooo” background vocals actually remind me of TV on the Radio a bit, which is another of my favoured indie bands. When the band loses it the second time around, that’s great. And this is the lead-off track, mind, so the rest of the album has something to live up to.
http://hypem.com/track/1068151/The+National+-+Terrible+Love+Live+

'Hold on' by The Vanish (Russ Chimes remix)
Russ Chimes goes clubbing on this one, and I generally like it to sound more smooth than crude, though this isn’t overly crude or anything, though it ain’t a Fred Falke one either. But I rather like the start anyhow, it has a catchy beat and it certainly is danceable I think. Then you have some sort of scratchy echoey voice thingy, which I absolutely abhor, so that kills the track for me. Too many short sounds coming at me too fast after each other, and that always makes my mind go arrrgh. Give me tracks that flow any day of the week, and the bizarre thing is, most of this song does that quite nicely I suppose. From the 3:40 mark I’m liking it again, it is just that middle section that doesn’t really do anything for me, and you can’t cut the middle section out can you?
http://hypem.com/track/1066714/The+Vanish+-+Hold+On+Russ+Chimes+Remix+

'Sleep Paralysist' by Neon Indian
If you know Neon Indian just a bit (and if not, how have you escaped ‘Deadbeat Summer’?) you know what this is going to sound like. A bit of that lo-fi thingy, but also pretty catchy and a bit, well, deadbeat summer like. There is a certain cinematic quality to this, I must admit, especially the chorus seems like something that would perfectly fit in an 80s romantic comedy montage or something, which I kind of like. I do think that his voice is a tad drowsy, as if he just woke up. It is nothing special, not for Neon Indian anyway, but it is a rather loveable lo-fi pop song. I can see myself enjoying this while cycling on a sunny day, despite that the lyrics aren't really smiley happy face like, but when cycling and happily belting out the lyrics it doesn’t really have to be, does it?
http://hypem.com/track/1067977/Neon+Indian+-+Sleep+Paralysist

'Holiday' by Montauk (Justin Faust remix)
It starts off with the repetition of the word “holiday”, which I don’t really find the best of starts as in club remixes I’m not a big fan of such sort a thing. But when it gets dancey after then all’s cool again, and it does. I’m not sure what he’s doing with the vocals in this song (the continuous spelling of the word “holiday” in a strained voice is not aesthetically pleasing to my ears), but at least the tune is nice. It is rather standard fare though, and I can’t find a hook or tune that really captivates me. If I’m in a club hearing this I will dance, but I’m probably not going to give it a spin on my record player at home or put it in my set anytime soon.
http://hypem.com/track/1061695/Montauk+-+Holiday+Justin+Faust+Remix+

'Latin America' by Holy Fuck
I love Holy Fuck. I’ve seen these guys live a couple of times now, and they were just absolutely brilliant. Despite that, I have to add I enjoy them more live than on record. And the same thing goes for this song I suppose. I think with the live energy behind it I could really like this track, but hearing it on record does not really grab me as much as I would hope a Holy Fuck song would do. Perhaps its too loud? I don’t know. I enjoy the build-up of the song though, and I think its pretty neatly written, but I do feel that there is a cacophony of noises that is coming at me, and on my home stereo I’m not sure I can listen to that at any given time. Perhaps if you love that sort of thing more than me then you might find a way to enjoy it with your headphones on as well. For me it kind of loses its appeal which it undoubtedly will have for me live.
http://hypem.com/track/1067876/Holy+Fuck+-+Latin+America

U.S. Girls vult in haar eentje zaal met geluid

Live in London: U.S. Girls/Heatsick/Time (2010)

Contradictory to what the name might imply, U.S. Girls is the moniker used by just one American girl, who also goes by the name of Megan Remy (oh the irony! – ed). Her sophomore album Go Grey, which came out just last year, managed to attract some positive reviews, enough to get her on a plane to play some shows on this side of the Atlantic. Whilst listening to said album, it’s almost unbelievable to imagine that all that noise is produced by a single person, instead of an entire army of people banging away at anything that might produce some kind of sound. Not that it’s just chaos: Megan Remy manages to interweave vocals that sound almost like plain pop music at times with pounding drumbeats and haunting keyboard melodies.

But before U.S. Girls can enter the stage there are some support acts who are also eager to show what they’re capable of. First up is Heatsick, a project that, according their website, “is focused on repetition, as a means of creating abstraction, improvising with organic variations of a theme, yet embracing the artificial to facilitate a psychedelic mind shift”. Heatsick does just like this maybe somewhat pretentious instruction manual says. Over and over and over and over. Like a monkey with a miniature cymbal. Well, the joy of repetition is obviously in Heatsick, but the resulting music might be just a bit too monotonous to result in any kind of mind shift, whether psychedelic or not.

Time are next up to take the stage. It’s only the duo’s second performance as a twosome ever, but if they hadn’t explicitly mentioned that little fact, no one would have noticed. The duo combine a seemingly limitless array of instruments to create some hazy post-rock that is vaguely reminiscent of The XX if they would’ve lost their drum machine, but then even darker and just a bit more scary. The variety in instruments is certainly welcome at this point, but this time it might just be a bit too incoherent to really make the set as a whole work. Maybe they just need a bit less post-rock, as now the build up seems to take forever, but the songs never take off.

As opposed to the support acts, U.S. Girls has already found the balance between repetition and variety. Megan Remy solely manages to fill the room completely with just her drum machine, synthesizers and voice; except for the part where she is shortly thwarted by a power outage on stage. As a true professional though, she just continues her set, like no one even noticed the sudden lack of drum beats and noise. When she uses the voice transformer on some of her songs, she sounds like Karin Dreijer Anderson’s (she of Fever Ray and The Knife) angry little sister: melodic, but brooding and with a certain ghostly demeanour.

Those melodies are more often than not immerged in multiple layers of noise, which suddenly subside to expose something that could almost be described as pop. Surprisingly maybe, pop and noise seem to harmonise pretty well in this instance, leading to an interesting set, and some possible mind shifting here. It might not be as spell binding as the earlier mentioned Fever Ray, but U.S. Girls certainly make for a memorable night of music.

Zola Jesus laat stem horen op nieuwe EP

EP Recensie - Stridulum van Zola Jesus

Vorig jaar kwam Zola Jesus, oftewel de toen nog negentien jarige Nika Danilova, met haar debuutalbum The Spoils, waarvan op deze site ook nog een review te vinden is. Een klein half jaar later is ze alweer terug met een vervolg op dat album in de vorm van haar Stridulum EP. Het belangrijkste commentaar op eerdergenoemd album was dat het misschien allemaal iets té lo-fi was, wat ertoe leidde dat de lyrics bijna niet meer te ontwaren waren tussen de wailing synths en drumbeats. Ik kan er alleen maar vanuit gaan dat Nika het daarmee eens was gezien dat precies het punt is waar de band op deze EP het meest op is vooruitgegaan. Het is nog steeds lo-fi, het is nog steeds noise, maar alles in proporties this time around.

De EP opent met het sterkste nummer: ‘Night’. Wat betreft de lyrics, die deze keer dus wel te verstaan zijn, is het niet bepaald een sterk nummer, eigenlijk enigszins clichématig. “At the end of the night / we’ll be together again”, zingt Nika. Het hele nummer is opgebouwd rond variaties op deze ene zin. Wat wel sterk is aan het nummer is dat bij iedere herhaling de conviction en tegelijkertijd wanhoop waarmee deze zin wordt uitgesproken groter en sterker wordt. De muzikale begeleiding groeit mee in het despair en dwingt Nika om nog meer uit haar toch al geweldige stem te halen (she used to sing operas, you know?). Herhaling en het proberen jezelf te overtuigen is een terugkerend thema op de EP. Zo ook in het nummer ‘I Can’t Stand (to see you this way)’ waarin Nika vooral zichzelf lijkt te proberen te overtuigen van het feit dat “It’s gonna be alright”.

Haar stem komt waarschijnlijk nog het beste naar voren op ‘Run Me Out’, waarop ze zichzelf op de achtergrond begeleidt met vocalen die niet zouden misstaan in welke opera dan ook (niet dat ik enig verstand heb van opera’s, but they should be glad to have her). Vergeleken met de andere nummers op de EP is ‘Run Me Out’ niet zo out there, alsof Zola Jesus de strijd letterlijk heeft opgegeven. Zelfs zonder naar de lyrics zelf te luisteren komt de boodschap van het nummer over. Dat ze toch nog in het bezit is van strijdlust blijkt uit het volgende en afsluitende nummer ‘Manifest Destiny’, al heeft ze wel wat hulp nodig: “You gotta to help me out”, smeekt ze bijna.

Haar stem en de emoties die ze ermee weet over te brengen zijn de absolute selling points van Zola Jesus, daarmee kan ze concurreren met namen als Victoria LeGrand (she of Beach House) en Cat Power. Op deze Stridulum EP lijkt daarbij opeens alles op zijn plek te vallen: zonder te verliezen aan lo-fi en noise, wat toch zo’n beetje de belangrijkste kenmerken van het album waren, is een manier gevonden om Nika’s stem toch uit te laten komen op een manier waarop ze de kans krijgt te excelleren. Wat jammer nou dat het slechts een zes tracks tellende EP is en het volgende album zeker nog tot volgend jaar op zich zal laten wachten.

The Moon & Antarctica van Modest Mouse opnieuw op vinyl

Het album The Moon & Antarctica van Modest Mouse zal voor Record Store Day en om zijn tienjarige verjaardag te vieren opnieuw gedrukt worden op vinyl. Het album, volgens velen een soort van moderne klassieker, was al een tijdje out of print op vinyl, maar Epic/Legacy zal deze nu herdrukken in de gemasterde versie uit 2004. Het zal wel de originele artwork kennen.

The Moon en Antarctica zijn, naast de titel van het album, ook de twee enige plaatsen waar het Gobi beestje ooit heeft geleefd, en de eerste is nu nog zijn enige habitat. Het Gobi beestje is een gemeen beestje, want als hij je ziet zal hij naar je toegaan en zonder het te vragen (hoe brutaal!) een lang gedicht voordragen over de gierigheid van de zeehond. En als er een zeehond in de buurt staat op dat moment dan zal hij het ook niet nalaten in diens neus te knijpen, maar aangezien de zeehond vele malen groter is dan het Gobi beestje werd hij vervolgens vaak opgegeten (Gelukkig maar! Want stel je voor dat hij nog zo’n lang gedicht zou voordragen, en het is natuurlijk zeer onaardig om zomaar weg te lopen…). Vandaar dat hij ook nog alleen maar op de maan leeft natuurlijk.

Paul White brengt album uit geïnspireerd door S.T. Mikael

Paul White zal dit jaar een album uitbrengen geïnspireerd door de werken van de mysticus/singer-songwriter/Zweed S.T. Mikael. Dit wordt de opvolger van het vorig jaar uitgekomen werk The Strange Dreams of Paul White. Het zal worden uitgebracht via One-Handed Music en Now-Again en dat zal gebeuren in juni. Op 12 april zal het voorafgegaan worden door een single, ‘My Guitar Whales’. En “Whales” klinkt misschien als “wails” maar betekent toch wat anders (als in dik, vet zoogdier levend in water).

Het nieuwe album zal Paul White & The Purple Brain heten. De onderzoeker P. Forlitz noemde een gedeelte van het brein zo, en het is nou juist dit gedeelte dat voor hoogmoed en voor de lust naar macht zorgt. Echter, het zorgt ook voor een dit ondermijnende werking, een soort van fatal flaw, want het triggert ook onkunde en blindheid nou juist omdat dit soort hoogmoed en machtswellust ervoor zorgt dat andere delen van het brein afgeknepen worden. Dus er is een lust naar macht, maar omdat dit zo overheersend wordt zal deze macht nooit bereikt worden omdat het ’t goed nadenken in de weg zit. Deze medische ontdekking is vervolgens tot een cartoon gemaakt waarin deze twee delen werden opgesplitst in twee karakters waarin de ene aan hoogmoed leidt en lust naar macht terwijl de andere dit door stupiditeiten ondermijnt ondanks dat ze in hetzelfde team zitten. Om een rechtszaak te voorkomen probeerden ze de benaming Purple Brain te vermijden en werden de karakters opgesplitst in Brain en een andere kleur met een P.

Rusko brengt in mei debuut uit

De dubstep producer Rusko zal in mei met zijn debuutalbum komen. Deze zal O.M.G. heten, en is een afkorting van Omega 400. Dit is een nieuw apparaat die de wereld recht zal kunnen laten zetten, want de aardas is nu een aantal graden scheef. Dit zou betekenen dat er geen seizoenen meer zullen plaatsvinden, en dus is het een heel spannend moment voor iedereen, want het zou zomaar kunnen betekenen dat je dan altijd met winter in je maag zit! En we zijn er net vanaf! Nu was R.M. LuPartiere, een zakenman met een verrassend grote neus en een bontkraag, zo slim om te denken, hmm, ik koop alle Eskimopakken in, want als er een gedeelte van de aarde alleen maar winter krijgt zullen die hoog in demand zijn! Het was een heel slim plan, maar niemand mag LuPartiere, en toen iedereen dit te horen kreeg besloten ze het rechtzetten van de aarde uit te stellen zodat hij er niet van kon profiteren. Het schijnt wel dat nu LuPartiere de hipste eskimo is omdat hij elke dag van pak kan veranderen.

Het album zal uitkomen op 10 mei en zal worden geleverd door Mad Decent. Hij zal op het album hulp krijgen van onder andere Crookers, Ben Westbeech, en Gucci Mane.

David Byrne werkt aan nieuwe dingen met St. Vincent, Dave Sitek

David Byrne geeft aan samen te werken met St. Vincent. De singer/songwriter Annie Clark en de voormalig frontman van de Talking Heads stonden laatst samen op het podium en deden toen één van de acht nummers die ze samen aan het maken zijn. De precieze inhoud is nog under wraps, en er is ook niet een bepaalde deadline waarop deze samenwerking klaar zal zijn. Wel zal blijkbaar bij elk nummer blazers als centrale punt worden genomen. Eerst wilden ze als centrale punt bij elk nummer een nijlpaard nemen, maar als je dat zou willen opvoeren dan neemt het nijlpaard heel het podium in en moet iedereen op het centrale punt gaan staan, wat een beetje raar is, omdat het dan niet meer zozeer een centraal punt als wel een verzamelpunt zou zijn, en dat klinkt toch aanmerkelijk minder interessant. Plus dadelijk gaat hij bijten.

Byrne geeft in een blog post ook een relaas over het samenwerken. Hij zegt dat wat er bijvoorbeeld vaak gebeurt is dat iemand wat dingen op de plank heeft staan die pretenderen nummers te zijn, maar welke de artiest in kwestie niet geheel kan afmaken, dat wil zeggen, waarbij het niet lukt om het echt een nummer te laten zijn en er echt iets leuks mee te doen. Dan wordt er bijvoorbeeld gezegd, David, kan jij eens naar deze nummers kijken, en dan gaat iemand met een frisse blik kijken hoe hij de nummers om kan toveren in daadwerkelijk nummers. In het slechtste geval, zo geeft Byrne aan, doet de tweede persoon er iets verschrikkelijks mee en dan gaat het weer terug in de kast. In het beste geval komen er hele interessante dingen uit. Verder geeft David Byrne aan ook aan het werk te zijn met Dave Sitek van TV on the Radio en Yuka Honda en Petra Hayden, waarvan hij verwacht dat die laatste deze zal inzingen.

“I have one pedal and it is distortion” - Xiu Xiu live in Londen

Xiu Xiu live at the Luminaire (maart 2010)

Veel concerten in London hebben een leeftijdsgrens -- en maar al te vaak is die 18+ -- zonder een voor in ieder geval mij duidelijke reden. Een live optreden van Xiu Xiu lijkt daarentegen, met teksten die verhalen over incest, verkrachtingen, eetstoornissen en andere familievriendelijke bezigheden, een gerechtvaardigde leeftijdsgrens te hebben. Niet dat deze thema’s een ieder die deze leeftijd nog niet heeft bereikt boven het hoofd gaan, nee, meer om het risico op het beschadigen van tere zieltjes te beperken tot een minimum. Want dat is nodig wanneer Jamie Stewart op het podium staat. Hij krijgt het voor elkaar dat je hem wilt troosten en gerust stellen, maar daarbij is het wel noodzakelijk een veilige afstand te houden voor het geval de waanzin besmettelijk zou zijn.

Deze avond is een plaatsje in the Luminaire voor hem gereserveerd, naar mijn bescheiden mening één van de beste kleine venues van London. Het ligt redelijk verstopt in de High Street in Kilburn, wat er dan ook toe leidt dat ik er een half uur over doe om van Kilburn Tube Station naar de venue zelf te lopen. Nice. Vooral wanneer je hierbij in beschouwing neemt dat the Luminaire op slechts vijf minuten lopen van Kilburn ligt en ik er toch al minstens drie keer ben geweest. Het voorprogramma, Irma Vep, gaat dan ook geheel aan me voorbij. Maar veel blijk ik daaraan niet gemist te hebben, gezien de toch enigszins bedompte stemming die er in de zaal hangt bij binnenkomst. Een sfeer die snel omslaat in een gezonde spanning, gezien de live-reputatie van de band.

Xiu Xiu bracht afgelopen maand nog hun zevende album uit, al is Jamie Stewart de enige vaste waarde in die ‘hun’. Caralee McElroy was goed op weg een tweede vaste waarde te worden, maar liet Jamie Stewart eenzaam en alleen achter om samen met Wesley Eisold Cold Cave te vormen, om ook hem recentelijk eenzaam en alleen achter te laten. Al heeft Eisold inmiddels wel weer iemand gevonden om de leegte die Caralee ‘runaway band member’ McElroy heeft achtergelaten op te vullen in former Mika Miko frontwoman Jennifer Calvin (if they now break up anytime soon, I’ll be the first to tell him “I told you so”). Ondanks dat Jamie Stewart zich tijdens het schrijven en opnemen van Dear God, I Hate Myself ook druk bezigde met het sideproject Former Ghosts en het opnemen van The Smiths covers met Parenthetical Girls, vond hij toch een nieuw band member in Angela Seo.

Ondanks de toch slechts korte samenwerking van de twee staan ze op het podium alsof ze dit al jaren doen. Nu is dit ook zo in het geval van Jamie Stewart, en het is zeker niet de eerste keer dat hij van muzikale partner wisselt, maar de chemie tussen de twee op het podium is toch iets dat meteen opvalt, zeker bij de rustigere nummers waarmee de set wordt begonnen. Wat daarbij ook opvalt is de absolute stilte in de zaal, iets wat toch zeker uniek is gezien er in iedere venue toch altijd wel een paar mensen te vinden zijn die hun eigen bezigheden belangrijker vinden dan de performance op het podium. Maar gelukkig niets daarvan in the Luminaire, misschien door de waarschuwing die op de muur geschilderd staat, maar ik geef liever de eer aan het excellente optreden van Xiu Xiu, die vanaf het moment dat ze achter hun stellages plaatsnemen weten te intrigeren.

Ook al zijn ze maar met z’n tweeën, het podium staat toch vol, en dan vooral met percussie instrumenten. De twee synthesizers waar ze zich ook nog van bedienen nemen niet al te veel ruimte in, al zijn ze wel prominent aanwezig in de muziek. De grootste kracht van Xiu Xiu ligt echter in het doseren van het instrumentgebruik. Meteen bij het eerste nummer wordt dit duidelijk. Jamie Stewart zingt, fragmentarisch, alsof hij een pijnlijke herinnering naar boven probeert te halen maar er nog niet zeker van is of hij de afloop van de herinnering wil weten. Met enkele subtiele gitaar akkoorden begeleidt hij zichzelf terwijl hij zingt over incest, een onderwerp dat nou bepaald overbelicht wordt in de muziekwereld, of waar dan ook. Het moeilijkste bij dit onderwerp is misschien wel geloofwaardigheid: wie ben jij om als normaal, unaffected, persoon hierover nummers te schrijven? Jamie Stewart heeft daar echter totaal geen last van, hij brengt het met sincerity, en met zoveel emotie alsof je zelf getuige bent van het onrecht dat heeft geschied en je jezelf bijna oncomfortabel gaat voelen dat je daar gewoon bij blijft staan kijken.

Wanneer de synthesizers er dan bijkomen kun je bijna de opluchting voelen dat de initial awkwardness voorbij is. Meteen gaat de muziek in een hogere versnelling, of hogere distortion in het geval van Xiu Xiu. “I have one pedal and it is distortion,” schreef Angela recentelijk nog op de Xiu Xiu blog. And that’s really all she needs. Vooral op de nummers van het nieuwe album wordt er uitgebreid gebruik gemaakt van dit ene pedaal. Met de uitgebreide back catologue is er echter niet erg veel ruimte voor de nieuwe nummers. Singles als ‘Chocolate Makes You Happy’ en titelsong ‘Dear God, I Hate Myself’ maken uiteraard acte de presence, maar er wordt genoeg ruimte gelaten voor de eerdere zes albums. Waar bij de nieuwe nummers de nadruk vooral licht op het gebruik van synthesizers en vooral distortion, is het gebrek daaraan en het gebruik van percussie de kracht van veel van de nummers van de oudere albums. Ook hier valt de samenwerking en vooral het gevoel voor timing tussen de twee weer op. Zonder ook maar enig oogcontact te maken tijdens de nummers voelen Angela en Jamie elkaar schijnbaar perfect aan.

Lack of attention is iets waar Xiu Xiu niet snel last van zal hebben wanneer ze op een podium staan. Is het niet door middel van provocerende of aanstootgevende teksten, dan is het wel door een energieke live-performance of juist door het slechts fragmentarisch gebruiken van instrumenten in combinatie met het fragiele stemgeluid van Jamie Stewart. Dit alles komt het best samen in ‘I Luv the Valley OH’, een nummer dat inmiddels al een lichte cultstatus heeft weten te vergaren. Met de inmiddels zeven Xiu Xiu albums op de plank is er voldoende variatie in de set, en dat zonder enig verlies van identiteit. Hoeveel bands kunnen dat tegenwoordig nog claimen?

Tracklist The National bekend

Oh ja, ik schaam me er niet voor om ook maar elk nieuwtje te plaatsen aangaande deze band, wat mij betreft één van de beste bands van het afgelopen decennium. De tracklist voor het aankomende album, High Violet, is officieel bekendgemaakt. Op deze tracklist staan een aantal nummers die al her en der in de blogosphere te horen zijn geweest, en fans kunnen zich verheugen op studio versies van England, Vanderlyle Crybaby Geeks, Runaway, Bloodbuzz Ohio, en Terrible Love. Die laatste speelde de band tijdens de Jimmy Fallon show vorige week.

Er staan ook echter zat nieuwe tracks op, en enkelen die vorige week voor het eerst live zijn gespeeld. Eén daarvan heet Lemonworld. En daar heb ik mijn vraagtekens bij, die wereld, want ik ontmoette ooit een citroen, en die trok me aan mijn snor! En ik zei, dat kan niet, ik heb geen snor, maar hij zei van wel, en toen liet hij een stuk snor zien dat hij eraf had getrokken. En dat vond ik heel onaardig van hem om mij zomaar te doen realiseren dat ik een snor had, en nu nog maar een halve snor ook! En toen was ik heel stil, want ik dacht, mijn hemel, een halve snor, dat kan ik esthetisch toch niet verantwoorden? En toen de citroen vervolgens nog hartelijk begon te lachen heb ik hem gezoend en ben ik weggelopen.

Tracklist:

01 Terrible Love
02 Sorrow
03 Anyone's Ghost
04 Little Faith
05 Afraid of Everyone
06 Bloodbuzz Ohio
07 Lemonworld
08 Runaway
09 Conversation 16
10 England
11 Vanderlyle Crybaby Geeks

Album Laura Marling lekt

Het album van Laura Marling is afgelopen weekend gelekt. Het album heet I Speak Because I Can. Maar meer mensen kunnen dat, en als die allemaal gaan praten op hetzelfde moment in dezelfde tijd dan ontstaat er een kakofonie aan lawaai. Dat, plus als iedereen op hetzelfde moment kwaad zou spreken over dezelfde persoon – en zoals iedereen weet, als iemand kwaadspreekt over je dan bijt je op jouw tong --, dan rest de vraag, bijt degene zijn tong eraf? Wat an sich al erg zou zijn, en mocht hij weglopen dan kan je hem niet meer terugroepen, en als hij dan weer terug in jouw mond zou willen dan zal dat waarschijnlijk wel eeuwen duren, immers je kan hem geen instructies geven, en hoeveel weet een tong uit zichzelf? Dadelijk zit hij omgekeerd, moet je een m&m dan laten smelten van onder je tong? Dadelijk smelt hij daar niet, want hij smelt alleen op je tong, en niet in je hand en vast ook niet onder je tong, en dan heb je voor eeuwig chocolade in je mond, en chocolade houdt je wakker, dus dan slaap je vast nooit meer.

Officieel komt de tweede LP van Laura Marling op de 22ste uit via Virgin Records. Het album is geproduceerd door Ethan Johns en is één van de twee albums die de jonge folk chanteuse uit zal brengen dit jaar.

Crazy Zany Radio Sunday - 'Flash Delirium' by MGMT

Every week our contributors will voice their opinion concerning one song, it’s a simple as that! The more the merrier, so people are always welcome to join in, just leave a note, eh.

Track: ‘Flash Delirium’ by MGMT (listen here)
Average grade: 4.9

Ilse: After seeing them perform a horrible live set a couple of years ago, I wouldn't really deliberately listen to them again, but ultimately this was quite an enjoyable track. The funky psychedelic odyssey towards a noisy climax produces a moderate smile on my face, leaving me thinking: if I'm ever going to try LSD or shrooms (or become a snake charmer), and wanted a track to stimulate my hallucinations, this might be something I'd listen to.
7/10

Danielle: I'm beginning to think that this track is nothing more than a brilliant marketing plan to get people talking about the new album. I mean, why else would MGMT release a track that they claim to be proud of and then apologize for it? I'm baffled. But if, just for a minute, we can manage to separate the song from all the hype around it, we might hear that its actually a pretty entertaining, fun and silly little song.
6.7/10

Linda: FLUTE! That's a flute! Right there at 2:00! And this time it's really a flute and not a piccolo falsely accused of being a flute like on the Gorillaz album (that's a whole different kinda flute, yah know?). Other than that, the song could have easily been copied from an episode of the Muppets, ending in an all too familiar explosion, spare the annoying two old men criticising it.
4.3/10 (3 points for the flute!)

Anna: Odd case of a song that doesn't seem to have a basic backbone, although it should. And when it has something that vaguely resembles one, it sounds really familiar, like a case of deja vu that you can't place. This is a bit of a disoriented mess, but it doesn't feel disoriented in a good way; more like it's trying too hard. MGMT announced some time ago that they won't release any singles off this album, and now it all makes sense to me.
3/10

Craig: Before I heard this song, I didn't really care for MGMT except for a couple of their stand-out hits. I still only like those stand-out hits. This particular song doesn't do much for me at all.
2/10

Jon: Kooky and melancholy, MGMT are growing on me.
7/10

Stef: Luckily this answers the question how Bowie’s whole discography would sound like if it was crammed into 4 ½ minutes and done by inferior musicians. In any case one doesn’t have to wonder anymore why Bowie spaced it out over a plethora of albums (if anyone did, mind you). And there are some nice bits in there, yes, but that doesn’t make me want to listen to it again. Too.Much.Noise.
4/10

Capsule reviews of gigs by Panda Bear (Kurt Vile, Kode9) and Grizzly Bear plus Beach House

Linda is coming Live from London and Living it up! Here are capsule reviews of two of her most recent gigs, and yes, we do use the word "capsule" fairly loosely, but only to annoy the verbs, who are overly strict in our opinion and just have the most awful hairdos.

Panda Bear/Kode9/Kurt Vile @ Heaven

If there was any gig this week which you had to attend if you considered yourself to contain even the slightest spark of indie hipster credibility, this was apparently it. And as I enjoy conforming to the opinion of others, I was of course at the forefront of this happening. And though it is a nice idea to go to Heaven to see a gig, there's always the question of whether you'll be able to return to Earth afterwards (or out of the fictional realm of the Talking Heads in any case. –ed). Luckily, the local bouncers eventually allowed us to leave premises, though with some reluctance and after being tempted by the toilet lady who points you to your toilet, guards your door for you if it won't lock properly and starts a polite conversation whilst providing you with both water and soap to wash your hands. Interesting at the very least.

Kurt Vile, a man as vile looking as his name implies, was first to take the stage this evening which was filled with lone wolf performers. Apart from his long hair that looked as if it hadn't seen shampoo for some time now, his performance wasn't very memorable. A man and a guitar just need something more than a lack of personal hygiëne to stand out from the vast crowd of singer-songwriters.

Instead of opting for a DJ to play some music mildly related to the main act of the evening, Heaven choose to put Kode9 on, a dubstep/grime DJ of sorts. If someone can point me in the direction in which he or his music is supposedly related to either Kurt Vile or Panda Bear, please, do enlighten me. He might be a perfectly apt performer, but dubstep surely is a genre that is not appreciated as much as it ought to be when it is played in between some lo-fi guitar music and an Animal Collective spin off?

With his fourth album well underway, Panda Bear thought it time to do some solo performances, just to get everyone that extra bit excited for his new album. Noah Lennox, the man behind this moniker, is of course better known for his partaking in last year's highly acclaimed (mostly by Pitchfork that is) Merriweather Post Pavilion, the so far most successful album of his band Animal Collective. As his former album, Person Pitch, was said to be the most important inspiration for said album, that might have something to do with the attention Noah has been getting lately. Let alone that Person Pitch was of course an excellent album on its own.

Live, Panda Bear is a true solo-project: Noah Lennox is the only person present on the stage, unless you count the people appearing on the screen set up behind the stage. Even more so than Animal Collective, Panda Bear is an electronically orientated musical act which necessitates its repetitiveness to be concealed through distracting the audience with the screening of short films seemingly filled with subliminal messages. Except for the part with the sharks, that was not subliminal or subtle in any way, nope. Helped by this film screening, the set turns more into a DJ set than into a real concert: the songs flow into each other in a way which causes one not to know where the first one ends and the second one begins. No room for applause then. Maybe it's just me, but I was expecting more 'songs' instead of live DJ-ing. Nevertheless, everything sounds very promising for the new record, especially as it does not sound like Animal Collective at all (which is definitely a good thing coming from me).

Grizzly Bear/Beach House @ The Roundhouse

Now there's good poster! Two of my favourite bands on the same evening! And at the Roundhouse, which I've been told has incredible acoustics. Much to look forward to I reckon. Beach House immediately prove the claim being made about the acoustics: with this being the third time I've seen them while in London, the sound has never been better. Victoria LeGrand's warm and endearing voice manages to fill the room with an atmosphere that makes one totally forget about the tropical temperatures causing some people to faint before the main act is even near the stage. Save one song, they only perform tracks of their latest album, Teen Dream. And though that may be one of my favourite albums of this year, and certainly their best yet, it would have also been nice to hear some more of their older work. If the local climate hadn't made it physically impossible, 'Norway' would have certainly caused me some goose bumps.

Grizzly Bear had something to live up to, as last time I saw them they were backed by an entire symphonic orchestra. And though it may be unfair to expect a similar performance this time, one just can't help reminiscing about that. To compensate for this loss, Grizzly Bear have upped their game by providing us with an incredible light show and by inviting Victoria LeGrand back on stage to make 'Two Weeks' an even more magical moment. I'm very much conflicted at the moment whether I prefer her over a strings section. All the songs you'd expect them to play were present in the one and a half hour set: an absolutely incredible version of 'Knife', personal favourite 'Ready, Able', 'Colorado' and the absolute highlight of the show: 'While You Wait for the Others'. The set also contained a splendid version of 'Deep Blue Sea', which was recorded for the Dark Was the Night compilation (and yes, I know it also appeared on the Friend EP, but that was not a proper recording (the song, not the EP, so hold your horses!). As an encore, we were treated to an acoustic version of 'All We Ask', and what more could one ask for? For me, perfection went by the name of Grizzly Bear this week.