dinsdag 30 juni 2009

MGMT, Karen O helpen mee op Flaming Lips dubbelalbum

Wayne Coyne hielp Danger Mouse op zijn album, en aangezien dit een dubbelalbum is moest die gastbeurt dus omgezet worden in twee gasten die hem meehelpen. Zo gaat dat in de wereld, je doet één goed ding, je verlangt er twee voor terug. Dit werkte lange tijd wonderwel, en iedereen werd rijker en rijker, totdat de rekenkundige Harold H. Wurtziger samenkwam met de taalkundige Geoffrey Talesgate. De eerste zei dat 1 maakt 2, 2 maakt 4, 4 maakt 8 wel, als je het ging uittekenen, erg veel leek op een piramidevorm, en hij tekende het. Talesgate was jaloers op de vondst en in zijn poging hem te overtreffen zei hij dat het niet zozeer een figuur was, maar meer een fenomeen. Toen was het spel op de wagen natuurlijk, wat eindelijk leidde tot Talesgate die het geheel uitriep tot het “piramidespel”. Dit boezemde bankiers, wiens laatste spel ooit pintollen was, zoveel angst in dat iets wat perfect werkte in elkaar donderde als een kaartenhuis. Het is sindsdien nooit meer goed gekomen.

Hopelijk komt het wel goed met het dubbelalbum van de Flaming Lips. De titel is Embryonic, en het betreft dus een dubbelalbum. MGMT zal één nummer meedoen, Karen O meerdere. De nummers met Karen O zijn per telefoon gegaan. Ze wou niet zozeer meehelpen, maar eigenlijk wilde ze Coyne een hak zetten, dus ze zei “ja” op voorwaarde dat ze collect mocht bellen. Elk nummer had minstens 37 takes. Coyne is blij dat het een dubbelalbum is, want dat geeft meer ruimte om rare dingen te doen. Hij is ook blij met het gesproken woord stukje van een “weird mathematician guy from Germany”.

maandag 29 juni 2009

Spencer Krug: The Best Of

Album recensie - Dragonslayer van Sunset Rubdown
door Linda Wijlaars

“Sunset Rubdown, dat is toch die band van Spencer Krug, van Wolf Parade?” “Ja, die band met Dan Boeckner, van Handsome Furs.” “Maar Krug heeft laatst toch nog een album uitgebracht met Swan Lake?” “Ja, daar speelt ie ook in mee, met Dan Bejar van Destroyer en the New Pornographers, en Carey Mercer van Frog Eyes.” “Frog Eyes, had Krug daar ook niet iets mee te maken?” “Ja, hij is samen met Mercer de band begonnen, maar daar is hij toch mee gestopt. Hij neemt nog wel af en toe wat met ze op.” “Dus Jack White is niet de enige met vier bands?” “Nou, Krug heeft ook nog Fifths of Seven waar hij met Beckie Foon van A Silver Mt. Zion instrumentale muziek maakt.” “Heeft ie soms ook nog een lijntje naar Steven Hawking?”

Dat Spencer Krug een druk bezet man is moge duidelijk zijn. Zo druk bezet zelfs, dat hij het voor elkaar heeft gekregen om in drie maanden tijd twee albums uit te brengen met twee verschillende bands, waarbij hij bij beide album ook daadwerkelijk een essentiële kracht achter het eindproduct was. Misschien had hij echter iets te veel draken te bevechten want het nummer ‘Paper Lace’ klinkt wel erg bekend. Niet in de zin dat hij de handdoek in de ring heeft gegooid en in het kader van “beter goed gejat dan slecht bedacht” een goed verhulde cover op het album heeft geplaatst, nee, hij heeft een nummer van Swan Lake hergebruikt. En dan nog wel een nummer van het in maart uitgebrachte Enemy Mine, een album dat tijdens het opnemen van Dragonslayer nog niet uit was, al is Dragonslayer tijdens live-optredens opgenomen, dus heel veel tijd heeft dat waarschijnlijk ook niet in beslag genomen.


Is het dan nog een cover? Het is immers van dezelfde artiest, dezelfde tekstschrijver en zanger, alleen de begeleiding verschilt, en dan niet eens ingrijpend: het nummer is wel drie hele seconden langer en Camilla (degene die niet met Prins Charles getrouwd is) Wynne Ingr doet de backing vocals in plaats van Dan Bejar. Of zou hij misschien vergeten zijn dat hij het nummer al had opgenomen met Swan Lake, vond het terug in een stoffige lade onder een boek met zijn postzegelverzameling (want wat leg je anders in een stoffige lade?) en leek het hem wel geschikt voor Sunset Rubdown? Hij zou natuurlijk ook van mening kunnen zijn dat het tot één van de beste nummers behoort die ooit uit zijn hoofd is komen rollen (en dat zijn er heel wat, want Krug staat behalve voor kwantiteit ook voor kwaliteit) en dat het nummer het daarom verdiende om op nóg een album te verschijnen. Wat de reden ook is, ‘Paper Lace’ is dit jaar op twee verschillende albums verschenen, en op beide albums weet het nou niet bepaald te overtuigen.


Dat het lenen van andere nummers ook goed uit kan pakken, laat Spencer Krug horen op ‘Idiot Heart’. Daarin grijpt hij even terug op het eerste album dat Sunset Rubdown als band uitbracht (het is ooit begonnen als solo-project van Spencer Krug): Shut Up I Am Dreaming. Uit het nummer ‘The Men Are Called Horsemen There’ hergebruikt hij de regel “If I was a horse, I would throw up the reigns”. Maar niet alleen eigen teksten komen in aanmerking, want is de regel “I say, I love you but I hate this city” niet een kleine hommage aan Handsome Furs? Niet dat de man zelf niet meer in staat is een goed doordachte volzin aan te leveren, integendeel zelfs, het nummer zit er vol mee. “You want to walk around like you own the joint, the way that Icarus thought he might own the sky,” is één van die frases, die meteen ook de albumtitel enigszins verklaart gezien het veelvuldig terugkeren van mythologische en Middeleeuwse figuren in de nummers.


Zo is daar het nummer dat ‘Idiot Heart’ opvolgt op het album al meteen: ‘Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!’, een titel die volgens sommigen zo terecht zou kunnen op een album van Frog Eyes, maar gezien ik de albums van Frog Eyes niet zo goed ken (helemaal niet zeg maar), waag ik me niet aan die uitspraak. Behalve de niet te missen mythologische referentie in de titel bezingt Krug, zoals het hoort in een epos, ook nog even zijn muze: “I say where have you been, where have you been, Erato?” Waarbij het misschien even handig is om te vertellen dat Erato de muze van de lyrische poëzie is (dank u wel Wikipedia).


Ook naar het tweede album van Sunset Rubdown dat in 2007 uitkwam wordt nog even verwezen met het nummer ‘You Go On Ahead (Trumpet Trumpet II)’, waarmee zo ongeveer de hele back catalogue van Krug aan de beurt is geweest. Wolf Parade-verwijzingen worden nog even bewaard tot het eind van het album, wat het wachten zeker de moeite waard is. Het voorlaatste nummer ‘Nightingale/December Song’ is een mooie opmaat naar het slotstuk en een prachtvoorbeeld van de songwriting-skills van Krug, die zijn teksten zo vol overtuiging brengt dat de tekst zelf bijna begint te gloeien: “I see us all as lonely fires that have burned alive as long as we remember / But like all fireworks and all sunsets we all burn in different ways / You are a fast explosion and I am the embers / And though your flames are quick and mean they will not last the year / But expire like a sudden falling star / That only nightingales had seen before migrating to southern jungles / And in this way you will come find me in December”


Zoals het een dragonslayer betaamt, eindigt de queeste in the ‘Dragon’s Lair’, een nummer dat (om de cirkel rond te maken) wel even doet denken aan ‘Kissing the Beehive’, het afsluitende nummer van het laatste album dat Krug vorig jaar nog schreef met Dan Boeckner. Niet alleen omdat het hier een albumafsluiter van meer dan tien minuten betreft -- nee dat zou te makkelijk zijn -- maar ook wat betreft de opbouw heeft het wat weg van het hoogtepunt van At Mount Zoomer. Zoals alle nummers op het album (op ‘Paper Lace’ na dan) blijft het echter een nummer dat Krug niet met één van zijn andere bands zou kunnen spelen. Op Dragonslayer hoor je invloeden van zijn andere bands samenvloeien tot één geheel, dat een eigen gezicht krijgt in de vorm van Sunset Rubdown. Zoals Krug en Ingr met hun call & response vocalen al zingen in dit nummer: “It’s time for a bigger kill.” Misschien wordt het tijd om te beginnen met “Wolf Parade, is dat niet die band van Spencer Krug, van Sunset Rubdown?”

zondag 28 juni 2009

Crazy Zany Sunday Radio - Boy Crississippi van Boy Crisis

Het concept is heel simpel: vijf mensen luisteren naar hetzelfde nummer en geven hun mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vind iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier vijf meningen in vijf stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, stiekem willen we nog één of twee persoontjes erbij! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?

Het nummer: ‘Boy Crississippi’ van Boy Crisis (hier)
Gemiddeld cijfer: 4.6


Linda (IKRS contributor): Is dit een serieuze poging tot het maken van een nummer of een slecht verhulde op kleuters gerichte reclame voor een nieuw soort snoep? 2/10

Irene (muziekliefhebster en geschiedeniskenner): Eerste gedachte: lekker vrolijk en catchy. Ook wel aardig dat ze een nummer schrijven om zichzelf voor te stellen en ze zijn ook echt helemaal niet arrogant...("we're Boy Crisis and we're really great") Het refrein houdt je bezig omdat je de eerste 5 keer bezig bent te bedenken welk woord ze nou aan het spellen zijn (totdat je de titel van het nummer nog eens bekijkt). Mijn eerste gedachte wordt tevens mijn eindoordeel: gewoon een lekker vrolijk en catchy liedje. 8/10

Anna (From Greece, living in England, living it up): Hello, Boy Crississippi.


Sexy to meet you. Sexy enough that I'll let you teach me how to spell your silly chorus out loud without biting my tongue in the process. And if you take me to your hip ghetto, I may even dance in uncompromising ways to your catchy rhythm. Not sure about pulling the cigarette out of my mouth though. It's an addiction. Seeing that your song might become an addiction itself, I'm sure you'll understand.

Promise to leave word plays aside next time and I'll promise I won't be a stranger! 7.0/10 (which would probably go to 7.5 - 8 after a cocktail)

Jon (filmkenner en houder van blog Rebellious Celluloid): I liked the 4 second bouncy drum intro and then Crississippi turns Cringeissippi. It felt like I was listening to an episode of Sesame Street where Big Bird is bigging himself up and teaching indie-kids how to smoke. The only thing mature about Boy Crisis is the cheese emanating from their music. 2/10

Stef (IKRS contributor): Ik hou wel van wat camp, maar het moet dan of nog muzikaal/tekstueel goed zijn (of Montreal, Bowie) of het moet hilarisch zijn (Ssion), en om hilarisch te zijn mist dit flanerende kamelen en nog een lijst van een twintigtal andere dingen. De live show kan maar beter verdraaid amusant zijn. 4/10

Oh no, techno! juni mixtape

We besteden hier niet bepaald 67.4% van de tijd aan techno en minimal electro, maar zo in het jaar worden er wel wat tracks uit die genres uitgebracht waarvan zelfs wij (zelfs wij!) denken dat iedereen ze toch maar even moet horen. Dus hierbij verwelkomen wij in deze mixtape veteraan Baby Ford met een nieuwe track, en een track van jonkie Nathan Fake’s nieuwe album dat dit jaar uitkwam. Wij waren zeer te spreken over het album dit jaar van Circlesquare, en dus nog maar eens een track van zijn album, dit keer het epische slotnummer van 13 minuten dat we er middenin hebben gemixt. Verder nog een aantal nieuwe tracks van relatief nieuwe bands, af en toe wat ervaring voor de balans, et voila, een ovenschotel waar je u tegen zet. Garnering mag u zelf doen, maar kip gaat niet altijd even goed met teveel witte peper, dat is genetisch bepaald. Zoals u ziet was ook genetisch bepaald dat we van mp3 speler hebben moeten wisselen want de vorige deed het lang niet altijd even goed, hiervoor onze excuses. Hopelijk dat deze verandering verbetering zal brengen.

Little Girl – Danger Mouse & Sparklehorse feat. Julian Casablancas / Mind, Drips – Neon Indian / Nodisco – Depeche Mode / 15 to 20 – The Phenomenal Handclap Band / The Cult of the Romance – Fenech Soler (Alan Braxe remix)/ No Day – Baby Ford / All Live But the Ending – Circlesquare / Elphine – Ellen Allien / The Healer – Ekkohaus (Kreon’s Linderman remix) / Time after Time – We Have Bean feat. Yulia / I Need Your Love – The Rapture / If I Can’t Hold You – Desire / Narrier – Nathan Fake / Plastic Jungle – Miike Snow / Confusion Girl – Frankmusik (Don Diablo loves to slowdance mix)

zaterdag 27 juni 2009

Spoon Got Nuffin but an EP

De band Spoon kwam twee jaar terug met hun meest recent uitgebrachte album, het vocabulaire op de proef stellende Ga Ga Ga Ga Ga (honestly, dat album is echt door niemand bij die naam genoemd, er is geen charmante manier om het uit te spreken. And it’s all about charm, really, isn’t it? Just say yes. Good boy.), en sindsdien heeft niemand meer wat van ze gehoord. Of nou ja, niet veel, maar blijkbaar komt de band met een EP. En niet over twee maanden, en niet over twee weken, en niet over twee dagen, maar volgende week! En zoals we van de band gewend zijn de laatste tijd gooien ze alle spellingsregels weer uit het raam en hebben ze de EP Got Nuffin genoemd. Uiteraard, correct gespeld, zou het Deliberately Leaving The Dog At Home heten, of Got Muffin!, wat de nieuwste Amerikaanse reclame slogan wordt na Got Milk? (en ja, dat is echt een wereldbekende slogan).

Het album zal uitkomen op het label Merge en kent drie nieuwe nummers, namelijk ‘Got Nuffin’, ‘Tweakers’, en ‘Stroke Their Brains’. Meestal als ik mijn “brains” wil “stroken” ga ik naar The Whore of Mensah, die tegen betaling geen seks maar een goed gesprek over een literair onderwerp naar keuze aanbiedt. Met extra betaling voor het literair werk in de juiste literaire context plaatsen. Dus nu hoef je niet meer een relatie met een lelijke trol aan te gaan en dan naar de hoertjes te gaan, je kan nu ook met een knap en breinloos iemand een relatie aangaan, en naar de hoer van Mensah gaan. Helaas voor iedereen heeft detective W. Allen dit boeltje persoonlijk al opgerold, dus balen voor iedereen die nu naast een lekker ding op de bank zit zonder al een uur een gesprek te hebben gevoerd.

Zoon van Anthony Braxton komt met solo album

Of, gitarist van Battles komt met solo album. Of, naamgenoot van Toni Braxton komt met solo album. Of Tyondai Braxton komt met solo album. Of, het Warp label zal in september een solo album uitbrengen van gitarist van Battles. Spelen met taal kan soms de meest saaie artikelen opleveren, nietwaar?

In ieder geval, Tyondai Braxton, zoals u weet (anders heb je duidelijk de eerste alinea overgeslagen…) de gitarist van Battles, zal met een solo album komen. Dit zal uitkomen op 14 september, twee dagen na twaalf september. Het album krijgt de titel Central Market en zal bestaan uit zeven nummers met het Wordess Music Orchestra. Op dit album zal “orchestral music re-imagined for the 21st century, and perhaps the 22nd as well" staan. Oftewel als we het nu niet snappen moeten we er in onze reïncarnatie nog maar een keer naar luisteren. Tenzij u terugkomt als een kat, maar dan wil ik niet weten wat u op uw kerfstok hebt.

Nieuw Hot Chip album uit in januari

Joe Goddard van Hot Chip heeft bekend gemaakt dat het album van Hot Chip in 2010 pas uit zal komen. Hot Chip kwam in 2008 met het album Made in the Dark, hun best verkopende album van de drie de ze gemaakt hebben. Echter de critici waren er minder mee ingenomen dan het tweede album, The Warning, en hier bij IKRS vonden wij het eigenlijk ronduit niet goed genoeg van de mannen. Daarentegen heb ik vroeger Jackson Pollack belachelijk gemaakt toen ik hem een keer op zijn hoofd sloeg, er bloedspetters uitkwamen, en hij na lang bestuderen van de spetters op de grond op de kunstzinnige intellectuele manier zoals een jonge Pollack kon praten zei: “Dit is mooi”. Uiteindelijk bleek hij gelijk te hebben, of heel de kunstwereld ongelijk, in ieder geval heb ik nog wel een pleister op zijn hoofdje gedaan, dat wel.

Misschien dat het volgende album beter zal worden, want de hoofden zullen in ieder geval fris zijn. Ofwel de mensen in de band hadden pauze, ofwel ze hebben gespeeld in bands buiten Hot Chip om. Zo bracht zanger Alexis Taylor een solo album uit en vormde de band About. Verdere informatie behalve de maand van release is nog niet bekend.

Dingen die opvielen in de week van 20 t/m 26 juni

Een random greep uit het (muziek) nieuws van een random week. Nou ja, niet zo random, want we pakken altijd de week die net geweest is. Een week waarin de zon scheen, meerdere dagen, voor het eerst. Waar mijn melkbleke huidje bruin werd, waar mijn hondje veel hijgde tijdens het wandelen, en waar mijn plantjes vergeelde door de hitte (Niet iedereen kan overal goed voor zijn. Zo was ik goed voor het hertogdom van Luxemburg, minder voor het graafschap. Wat het uiteindelijk geworden is weet ik niet meer, via het tunnelstelsel vluchtte ik naar Nederland, waar ik sindsdien woon met mijn hijgende hondje in mijn niet heel erg ivoren torentje op de begane grond.)

Wijn op bier geeft plezier, bier op Morrissey geeft venijn. – Morrissey stopte zijn optreden in Oslo omdat een man bier richting hem had gegooid. Hij kwam pas terug toen de man uit de venue verwijderd was.

Wat te doen als iedereen je haat? Blijkbaar krijgt Moby zoveel hate mail dat hij een tijdje een automatische mail had ingesteld die, als hij hate mail kreeg, een mailtje terugstuurde met een bedankje voor het aanmelden bij de Moby fanclub. Gna.

Je kan dingen ook te letterlijk nemen – The Killers speelt met het idee om het volgende album compleet “on the road” op te nemen. Misschien had iemand ze moeten vertellen dat toen iemand zei “hit the road” degene niet dit bedoelde…

Dirty Projectors – Zelfs de auto slaat over…

NOS kopt “Jackson honger niet te stillen”. Aantal headlines op voorpagina NOS.nl over Jackson: 10. Mijn honger is gestild.

Nuttigste wat ik deze week heb gedaan: De wasmachine gemaakt. Beat that Beckett! Alleen met je typemachinetje neuzelen bereidt je niet voor op de echte wereld, you have to learn a real trade, yeah? *Doet een zeer mannelijk dansje*

Waarom klinkt Paolo Nutini als Hank Azaria in Mad About You? “Hello Murray. Hello Murray-Antoinette. Hello Handsome Murray.”

Muziek nieuws juni

Al de nieuws items die in juni op deze site zijn verschenen hier bij elkaar gebundeld.
27 juni:

Spoon Got Nuffin but an EP
Zoon van Anthony Braxton komt met solo album
Nieuw Hot Chip album uit in januari

26 juni:
Media uit Los Angeles melden dood Michael Jackson


25 juni:
Weinig enerverende namen bij nieuwe bands Lowlands


24 juni:
Beastie Boys nieuwe album krijgt tracklisting en meer
Good Books houdt ermee op
Kyp Malone gaat solo


23 juni:
Nieuw album Flaming Lips krijgt titel, en andere Flaming Lips goodies
Oxfam strikt artiesten om te helpen met klimaatverandering


20 juni:
Islands maakt derde album


19 juni:
Beck gaat met gasten albums coveren, elke in één dag
Lowlands maakt namen voor de X-Ray bekend

18 juni:
David Lynch schrijft rock album
The XX maakt details debuutalbum bekend


17 juni:
Het ZXZW festival verandert zijn naam naar Incubate
Dananananakroyd verliest lid

16 juni:
NPR zet deze week nieuwe albums Moby en Regina Spektor op de site
Joakim komt met nieuw album

13 juni:
Alex James vormt band met drie voormalig New Order bandleden
The Juan MacLean, Crystal Fighters op Lowlands


12 juni:
Sally Shapiro kondigt tweede album aan
Lovvers geeft debuutalbum een naam


11 juni:
Jarvis op de Britse radio
Nieuwe namen Lowlands
Depeche Mode in Ahoy


10 juni:
Arctic Monkeys noemt nieuw album Humbug
Jack White gaat solo

06 juni:
Lowlands maakt namen bekend

05 juni:
Matthew Herbert komt met varkensalbum


04 juni:
De Dessner broertjes komen na Dark Was The Night met een multimedia stuk
Casiokids op de Affaire
Desire komt met LP in juli

03 juni:
Los Campesinos! verliest lid
Elektra Records maakt herstart


02 juni:
Wavves zegt optredens Europa af
Muse in november in Ahoy

vrijdag 26 juni 2009

Antony met orkest in Amsterdam mooi, maar eigenlijk te duur

Antony and the Johnsons met het Metropool Orkest live in Carre

Het oude theater van Carré moet dienen als concert venue vanavond voor het bonte gezelschap wat plaats neemt in de stoelen aan de Amsterdamse rivier. Het zegt eigenlijk meer over Antony Hegarty en de status van diens band dan iets anders. Van VPRO bobo’s tot de outsiders van society: beide kanten van het spectrum zijn aanwezig. Wat zoveel wil zeggen dat Antony and the Johnsons zowel met de esthetiek van hun muziek de connaisseurs van mooie composities weet aan te spreken alsmede dat de band met Antony’s verhaal en daaraan gerelateerde nummers nog steeds de heart strings van hen die niet tot de mainstream behoren weet te raken. Natuurlijk zijn enkele van de laatste groep afgehaakt – niet iedereen verdient genoeg om een plaatsje in Carré te bemachtigen, en God weet als je te weinig betaalt dan zal je door de Amsterdamse elite gestraft worden met een plaats tegen de muur waar je echt geen fuck ziet – maar toch is alles bij elkaar een bont gezelschap.

Dat kan je echter ook zeggen van hen die op het podium staan. Het Metropool Orkest is erbij gehaald om Antony and the Johnsons te versterken de komende tour, en daarvoor staat dus Antony Hegarty, in een gewaad die aan de zijkanten zo’n lange split heeft dat het weinig verhullend is. Nu is het mooi dat Antony zich zo blij voelt met zichzelf en het daarbij gekregen lichaam, de vraag is of andere mensen een exposé willen zien van iemand die gewoon volgens mij niets aanheeft onder de japon. Om te lopen moet dat ding ook telkens opgetild worden. Achter Hegarty zitten de leden van het Metropool Orkest netjes achter hun viool/cello/whatever strak in pak.

Maar waar zowel in de zaal als op het podium er een zekere juxtapositie plaats vindt, is het nou juist mooi dat iedereen bij elkaar is gekomen om de verschillen te vergeten en of om mooie muziek te maken, of deze aan te horen. En het is bijna al een gegeven dat het mooi gaat worden, want het Metropool Orkest bestaat uiteraard niet uit een stel bij elkaar geraapte amateurs, en Antony Hegarty heeft de afgelopen jaren furore gemaakt met de stem, of dat nu met de Johnsons was en rustige nummers of met de disco outfit van Hercules and Love Affair. Het trouwen van de twee kampen gaat over het algemeen goed, en het georkestreerde geeft nog een beetje extra oomph aan de nummers van Antony, wiens stem zo krachtig is dat er tien bulldozers bij hadden kunnen staan en de stem er nog makkelijk overheen zou komen.

Zo krachtig als de stem is, zo vertederend zijn de verhalen. De bewegingen tijdens het zingen geven al enigszins het aparte aan van Antony, en de verhalen waarmee Hegarty sommige nummers inleidt zijn zowel grappig als lichtelijk absurd. Antony vertelt over de jaren 90 scene die werd opgeschrokken door AIDS, over de bloedende jongen voor de deur, en hoe de natuur een steeds grotere rol kreeg. De bijbehorende nummers volgen. Sommige met meer fortuin dan andere. Hoewel ‘I Fell in Love With A Dead Boy’ absoluut prachtig is en bijvoorbeeld EP title track ‘Another World’ goed wordt overgebracht lijken vooral ‘Dust and Water’ en Beyoncé cover ‘Crazy in Love’ te leiden onder niet geheel perfecte samenwerking. Het orkest houdt bij ‘Dust and Water’ ogenschijnlijk gewoon een noot aan die het af en toe opnieuw aanstrijkt waardoor het nummer verandert in een gaapfeest. Bij de cover hadden we geen pop arrangement verwacht, maar hier lijkt toch wel elke vreugde uit zijn getrokken. Een algehele samensmelting van twee werelden was misschien ook wel teveel gevraagd.

Uiteindelijk is het toch wel een geslaagde samenwerking geworden. Niet alle nummers komen even goed uit de bus, en waar je denkt dat een orkest nou juist veel extra kracht zou geven blijft dat bij sommige nummers verrassend genoeg achterwege. Maar de nummers an sich zijn al mooi genoeg, en op sommige momenten worden deze versterkt met een twist door het orkest. Is het de zeventig euro waard die de mensen op de eerste ring hebben moeten betalen? Nee, dat niet, maar I guess dat het zo duur is omdat het een soort van one-off is. That’s all right, maar naarmate meer mensen dit gezien hebben zullen meer mensen dit soort bedragen niet meer betalen, omdat het gewoon te duur is en hetgeen wat geleverd wel mooi, maar niet dusdanig speciaal.

Media uit Los Angeles melden dood Michael Jackson

Eén van de grootste muziekiconen uit de wereld, Michael Jackson, is volgens de media uit Los Angeles overleden. Een dag blogstilte om morgen weer verder te gaan met alles.

donderdag 25 juni 2009

Nieuwe tracks uit de week van 18 t/m 24 juni


De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop echter niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!


Track van de week!
‘Twin of Myself’ van Black Moth Super Rainbow (The Go! Team remix)
Het is toch al een aardig tijdje stil geweest rond The Go! Team, of in ieder geval dat idee heb ik. Maar aan deze remix merk je toch meteen dat het wel een echte The Go! Team vibe heeft, dus ze zijn het in ieder geval niet verleerd. Niet alleen klinkt het vrolijk, zomers, en dansbaar, het klinkt ook totaal niet als een remix. Mocht je niet weten dat dit een remix is dan denk ik niet dat veel mensen niet zouden geloven dat het gewoon een track is die van origine zo klinkt. Altijd mooi als een remix zo vloeit. Dit zou niet verkeerd staan op menig zomers strandfeestje in mijn mening.
http://hypem.com/track/845256/Black+Moth+Super+Rainbow+-+Twin+of+Myself+Go+Team+Remix

‘All Them Witches’ van Plugs
Plugs is de band van Morgan, voorheen van Does It Offend You, Yeah?, and quite frankly honey, it does. Want dit is zo ongeveer het slechtste wat ik dit jaar heb gehoord. Een track is al snel bij mijn irritatiepunt met een refrein waarin iemand zingt “All them witches / all them bitches.” Als evolutie ons maar tot zover heeft gebracht dan vraag ik me af wie nou het beginpunt was, want het eindpunt zijn wij in ieder geval niet. “I’ve been trying to wash my hands, but I never get them clean… if you know what I mean.” En als de tune nu echt smashing catchy was, maar nee.
http://www.myspace.com/plugsmusic

‘Shoot the Works’ van Fox Bat Strategy
Het album is gepend door David Lynch, en blijkbaar heeft hij ook de muziek geproduceerd. Hoe fantastisch moet het toch zijn om zo talentvol te zijn dat niemand je snapt en je daarom maar tot genie bombardeert. Als iets wordt aangekondigd als zijnde met een jaren 50 vibe raak ik enigszins sceptisch, maar warempel, het klinkt nog zo ook! Zo’n zanger in zo’n donkere midnight club, met de bijbehorende backing band. Het is in ieder geval sfeervol, dat valt haast niet te ontkennen. Of we echt terug willen keren naar dit soort muziek is maar de vraag, maar het is een alleraardigst nummer, en het album zal wel uitmaken of het nog meerwaarde heeft ook.
http://popwatch.ew.com/popwatch/2009/06/david-lynch-music-fox-bat-strategy.html

‘Seventeen’ van Marina & The Diamonds
Van de recent gelekte EP The Crown Jewels is dit de tweede track van de nieuwe Engelse hype Marina & The Diamonds. En in godsnaam, waarom zingt het mens toch zo raar? Waarom zingen al die vrouwen uit Engeland zo verschrikkelijk raar en kunnen ze niet één zin zonder rare haperingen uitspreken en zonder hele toonladders af te werken? Dit is ronduit belachelijk. “Waaaaa-Ey”, “Sta-heee-illl”, “Slllaaa-Eyyff”, “Free-lieeee-iii”: hoe iemand hier naar kan luisteren is echt beyond me. En de rest van het nummer is ook gewoon niet interessant, gewoon weer zo’n riedeltje van een vrouwelijke songwriter die ze allemaal zouden hebben kunnen gemaakt. Dramatisch.
http://hypem.com/track/842802/Marina+And+The+Diamonds+-+Seventeen

‘Make Up Your Mind’ van The Secret Handshake (Designer Drugs remix)
Designer Drugs kan je altijd wel sturen voor een club mix, en hier leveren ze die met verve. De stem van Luis Dubuc, aka The Secret Handshake, is wat ruw en een beetje rock, maar dat trouwt wonderwel met de remix elementen van Designer Drugs. De piano bits klinken zeer nice, maar ook als het meer de dans en club kant opgaat klinkt het zeer goed. De laatste minuut is misschien een beetje te weinig verfijnd, maar de eerste vijf minuten zijn zeker het dansen waard, en het klinkt ook echt als een geheel. Ik zou hier wel op kunnen dansen moet ik eerlijk bekennen.
http://hypem.com/track/844245/The+Secret+Handshake+-+Make+Up+Your+Mind+Designer+Drugs+Remix

‘I Started a Fire’ van Jaguar Love
Met een leuke stem en instrumentale begeleiding heb je al snel een leuk nummer. Nu, ik kan me goed voorstellen dat sommige mensen het aanzienlijk moeilijker zullen vinden to warm to de stem van Johnny Whitney, maar de stem doet het voor mij wel. Ik kan me ook goed voorstellen dat als je eerst fan van de band was je de nieuwe richting minder zult vinden, maar ook dit vind ik eigenlijk wel aangenaam. De synthy begeleiding is lekker catchy en vrolijk, en dan daaroverheen komt de schreeuwerige doch levensgenietende stem van Whitney, die ondanks het schreeuwen toch een bepaalde vrolijkheid en ongedwongenheid met zich meebrengt.
http://www.youtube.com/watch?v=-ZA2PH7fl6M

Weinig enerverende namen bij nieuwe bands Lowlands

Nadat Lowlands eerder deze maand een aantal namen voor de X-Ray bekend maakte is het festival er niet in geslaagd dit een goede opvolging te geven. We hadden op z’n minst een jongetje verwacht die de plek op de troon kon overnemen bij het eventueel overlijden van de tweede in lijn, maar het is eigenlijk niet eens een meisje geworden. Een aantal Nederlandse namen werden bekend, namen die iedereen al een keer gezien heeft kunnen hebben mocht het hoofd er naar staan, en een paar weinig imposante buitenlandse namen. Hoewel dit zal worden tegengesproken door Vampire Weekend fans, maar ik ben zelf meer een week mens, en ik bezit dat zevende zintuig van de vampier niet om magisch te weten vanuit zijn kist wanneer de zon nou precies is ondergegaan.

Naast Vampire Weekend werden ook Metric en Paolo Nutini bekend gemaakt. Verdere namen zijn Aux Raus, Roosbeef, Drive Like Maria, Kyteman’s Hiphop Orkest, Kabale und Liebe, The Sedan Vault, en Spinnerette. Gelukkig heeft Drive Like Maria niet al 12 Nederlandse tour data op het programma staan, Kyteman’s Hiphop Orkest niet al 15, en Roosbeef niet al 19. Dit zou niet zo erg zijn als Lowlands niet al De Staat had (iets van 18x), Elle Bandita (16x), Moke (27x), The Madd (16x), Zwart Licht (19x), en zelfs enkele buitenlandse bands hebben al zat tourdata hier in Nederland staan met The Tallest Man On Earth vijf keer, White Lies vier keer, en eerder dit jaar stond bijvoorbeeld The Maccabees er al meerdere keren.

Wat ik probeer te zeggen is, groen gras is beter dan geel gras, al is het alleen maar omdat het zo vaker klopt met schilderijen.

woensdag 24 juni 2009

Als het dansbaar is, staat het op het album van The Juan MacLean

Album recensie - The Future Will Come van The Juan MacLean

John MacLean is al een tijdje één van de paradepaardjes van het DFA label van Goldsworthy en LCD Soundsystem zanger James Murphy. Niet alleen vanwege zijn vele remixes en vanwege zijn DJ skills die hij vaak na New Yorkse optredens van andere DFA bands laat zien, maar toch zeker ook de nummers. ‘Give Me Every Little Thing’ van het eerste album heeft iedereen wel eens voorbij horen komen, of je dit nu weet of niet. Nu heeft John MacLean aan zijn band, The Juan MacLean, de vocalen van Nancy Whang toegevoegd, één van de bandleden van LCD Soundsystem. Op drums dit album, genaamd The Future Will Come, is ook nog eens de drummer van Holy Ghost!, een andere band uit de DFA stal, toegevoegd. The Juan MacLean is een soort van vluchthaven geworden voor alles wat DFA is (en niet dat die bands het nodig hadden, want alles op het DFA label lijkt goud te raken, een soort van Midas touch, misschien dat Nancy Whang daarom zo smal is).

The Juan MacLean is vooral een dansbare band die smooth electropop/house maakt. Verwacht dus niet LCD Soundsystem’s meer dance-punk approach, of erg experimentele zaken. Het is op zoek naar hetgeen wat catchy is en wat iedereen de dansvloer opkrijgt, en dit zo geraffineerd mogelijk uit de speakers te laten komen. De meeste van de nummers hebben ook de pop duur van in de drie of vier minuten, en maar drie nummers komen boven de acht minuten uit. Live wordt dit vaak verlengd, maar de band is op plaat dus van mening dat je de concentratieboog van de luisteraar niet al te zeer moet testen. Dit doen ze niet alleen met de duur van de nummers, maar ook met de sound, wat zo smooth is en wat zo soepel in elkaar overloopt dat het zeer luisterbaar en weinig aanstootgevend is.

Je zou dit kunnen optekenen als een gebrek aan experimentatie en creativiteit, ware het niet dat de band zodanig een expert is in de juiste tune te zoeken dat het nooit eentonig wordt en de nummers niet generieke nonsens zijn die iedereen kan maken. Sterker nog, de danssensibiliteit die doorschemert op dit album is een gave die niet iedereen gegeven is. Of het nu door de drummende beat is, een catchy synth lijntje, of één van de plethora aan andere rare instrument (ik weet niet wat dat ding was tijdens het live concert, maar het was geniaal! Ik kan het wel omschrijven, maar dan klinkt het meer als een Escher schets dan dat het daadwerkelijk een muziekinstrument beschrijft), alles lijkt dansbaar en alles smelt zeer organisch samen. Dat het DFA label al lange tijd de smaakmakers van de dansmuziek aan zich wist te binden was al langer bekend, een samenwerking tussen verscheidene bandleden van dat label zorgt in dit geval dan ook voor absolute dance mania.

Voor elke DJ is ook wel wat wils op deze plaat. Of het nu de call-and-response synth pop is zoals op ‘One Day’, een samenzang variant van synth pop op het aanstekelijke refrein van ‘A New Bot’, of de meer brainy en drums gedreven ‘The Future Will Come’: het is allemaal inzetbaar in een set. Om nog maar te zwijgen over de langere nummers, zoals openingsnummer ‘The Simple Life’ of het tien minuten durende ‘Tonight’. Naast instrumentele kunde worden er verrassend genoeg ook de nodige teksten van niveau in verwerkt. Waar veel dance acts zich ervan afmaken met makkelijk herhaalbare zinnen krijgen we in bijvoorbeeld ‘The Future Will Come’ zinnen te horen als “Your suicide note was part of your thesis”, of “Your friends are busy making big decisions, avoiding common people with great precision.” Niet alleen de zinnen, sowieso de individuele woorden zal je niet vaak in dit genre zien.

The Juan MacLean mixt zo dans van hoog niveau met enige intellectualiteit. Je zou zelfs kunnen zeggen dat er een thema van doodgegroeide relaties waar de snit uit is en een hunkering naar een idealer leven met meer vuur doorheen loopt. De terugkerende mechanische levensvormen geven al aan dat dit onmogelijk is omdat de mens nu eenmaal geen robot is, maar juist conflicterende emoties kent. Het dansgedeelte klinkt, in deze kundige handen, ook zo moeiteloos dat dit soort dingen ook gemakkelijk geïmplanteerd kunnen worden.

Door die achteloosheid waarmee The Juan MacLean de deuntjes en lijntjes en refreintjes uit zijn mouw schudt valt misschien wel nog meer op dat, als ze de ballad proberen zoals LCD Soundsystem ook altijd één keer per album doet, het enigszins geforceerd overkomt. Het haalt de snelheid uit het album, maar misschien nog belangrijker is dat het gelijk van alle interessantheid berooft wordt. ‘Human Disaster’, dat eigenlijk dient als slotnummer, mist niet alleen dansbaarheid, het mist ook complexiteit en emotie, waardoor het luisteren ervan niet aangemoedigd wordt. Eigenlijk is het dus het einde van het reguliere album, maar de vorig jaar uitgekomen single ‘Happy House’ is de officiële afsluiter, en met recht. Dit nummer moest er gewoon opkomen, want het is misschien één van de meest catchy nummers die in de laatste vijf jaar is uitgekomen. De albumversie duurt dertien minuten en stilstaan is simpelweg geen optie, en de band zal waarschijnlijk nog jaren aan dit nummer vastzitten, want het is gewoon absoluut kwaliteit.


Zo eindigt het album dus eigenlijk op zijn sterkst na een kleine inzinking ervoor. The Juan MacLean weet precies de ins en outs van wat dansbaar is en makkelijk in het gehoor ligt. Of je nu voor een moderate indie crowd aan het draaien bent of op Rauw of meer gewaagdere electrofeesten; op dit album is voor elk wat wils. Maar niet alleen voor DJs om uit te cherry picken, maar ook als album werkt het uitmuntend. Natuurlijk is ‘Happy House’ meer een bonus track dan dat het echt bij het album hoort, maar de rest vloeit moeiteloos in elkaar over, is heerlijk luisterbaar en dansbaar, en zal zelfs de minst ritmische ziel met zijn hoofd op en neer laten bewegen. Van call-and-response synth pop tot meer georkestreerde stukken tot nou juist bona fide dansvloer electro: het ene soepel vloeiende nummer na het andere zal je danszin verhogen.

Beastie Boys nieuwe album krijgt tracklisting en meer

De veteranen van de Beastie Boys komen dit jaar met een nieuw album, en deze zal naar de winkels verschepen onder de naam Look At Us, We’re Pretty But Daft. Daar eenmaal aangekomen echter zal het verkocht worden onder de naam Hot Sauce Committee Part 1. Het tweede deel is naar verluid kwijt geraakt in Soho (Welke? Who knows?), maar de laatste berichten zijn dat hij nog ademt. Hot Sauce Committee Part 1 kent naast de Beastie Boys ook nog extra bijdragen van Santigold en Nas.

Het album zal uitkomen via het Capitol label, en dat gebeurt op 15 september. Het wordt de opvolger van het in 2007 uitgekomen The Mix-Up, hoewel dat album compleet instrumentaal was en dit album dat dus niet zal zijn (en anders wil ik weten welk instrument Santigold gaat bespelen! Mochten er weddenschappen afgesloten, liever niet in het zuiden van het land, en ik kies de trombone.) De band zal in de komende maanden nog enkele oude albums opnieuw uitbrengen en ze zullen de headliner zijn van het Lollapalooza festival.

Tracklist:
01 Tadlock's Glasses

02 B-Boys in the Cut
03 Make Some Noise
04 Nonstop Disco Powerpack
05 OK
06 Too Many Rappers [ft. Nas]
07 Say It
08 The Bill Harper Collection
09 Don't Play No Game That I Can't Win [ft. Santigold]
10 Long Burn the Fire
11 Bundt Cake
12 Funky Donkey
13 Lee Majors Come Again
14 Multilateral Nuclear Disarmament
15 Pop Your Balloon
16 Crazy Ass Shit
17 Here's a Little Something for Ya

Good Books houdt ermee op

De band Good Books houdt ermee op. De band uit London bestaande uit Max Cooke, Christopher Porter, JP Duncan, en Leo von Bulow-Quirk zal op Glastonbury een laatste optreden geven als openingsact op de zondag van de John Peel stage. In 2007 bracht de band het debuutalbum Control uit, waar toch een aantal zeer aardige nummers opstonden. Dit jaar zou het tweede album van de band uitkomen, maar of deze ooit nog het daglicht zal zien is uiterst twijfelachtig. Meestal brengen dode dingen geen nieuw materiaal meer uit.

De leden van de band zullen waarschijnlijk in andere vormen weer opduiken. Zo zal Max Cooke de vorm aannemen van een t-shirt, die gedragen zal worden door Leo als doos. JP zit momenteel in de band Jocks, en Christopher in Klaus Says Buy The Record. De band zat bij het label Columbia Records, dus er waren ook invloedrijke mensen die wel brood in de band zagen. Helaas ging de oven kapot, en is de band teruggekeerd tot meel om hopelijk in vastere vorm weer in keer te rijzen.

Kyp Malone gaat solo

Rain Machine is de nieuwe naam waar Kyp Malone onder zal gaan opnemen. Gelukkig is hij blijkbaar niet in ons land, want het zonnetje schijnt (niet nu ik dit typ overigens, maar de zon schijnt zelden ’s nachts, en anders alleen in schilderijen in het bezit van Bismarck) en alles is pais en vree. Het album zal uitgebracht worden op Anti- Records en geproduceerd worden door Ian Brennan. Naar alle waarschijnlijkheid zal het album in de herfst uitkomen, en ja dat is aangekondigd, dat leiden we niet louter af aan de naam.

Malone is al jaren bezig met zelf muziek te maken en op te treden, al sinds 2000, het jaar dat hij naar New York verhuisde en dat de hot dog met Spaanse ui zijn herintreden deed. Spaanse ui verschilt van de Franse ui in waar hij geteeld wordt. Hij vindt dat alleen muziek maken toch een bepaalde vrijheid geeft die spelen in een band (TV on the Radio, btw) niet kan bieden.

dinsdag 23 juni 2009

Nieuw album Flaming Lips krijgt titel, en andere Flaming Lips goodies

Het is alweer 26 jaar geleden dat de band Flaming Lips gevormd werd, en 23 jaar geleden dat ze hun eerste album, Hear It Is, uitbracht. Na vier albums op Restless Records stapte de band over naar Warner Brothers, en op dat label zal ook het volgende album Embryonic uitkomen. Dat album moet het chart succes opvolgen van het in 2006 uitgekomen At War With The Mystics, hoewel je zou kunnen zeggen dat dit vooral kwam door de aftermath van het in 2002 uitgekomen Yoshimi Battles the Pink Robots, en de onofficiële opvolger, The Pink Robots Return to Read Kafka, Decide Earth Is Useless, and Leave.

De komende zomer zal de band vooral door Amerika touren, en sommige concerten zullen een deal aanbieden waarbij je bij je kaartje een digitale EP krijgt waarop drie nummers van het aankomende album zullen staan plus drie eerder uitgebrachte B-sides. Na de show krijg je tevens een digitale bootleg van de show waar je zojuist bent geweest. Pretty nifty, huh? De band zal ook nog het voorprogramma verzorgen van Coldplay, wat naar mijn mening hetzelfde is als dat een Woody Allen film wordt gedraaid als voorprogramma voor een Adam Sandler flick: creatieve kwaliteit gevolgd door ideeloze mondainheid. Misschien overrijdt Coyne de heren van Coldplay wel met zijn megabal.

Oxfam strikt artiesten om te helpen met klimaatverandering

Oxfam heeft een groep artiesten zover weten te krijgen om zich blauw te schilderen voor een nieuwe campagne die Oxfam lanceert ter behoeve van attentie voor klimaatverandering. De campagne zal ook de wereldleiders aan moeten sporen meer te doen aangaande dit probleem. Enkele van de artiesten die hiervoor gestrikt zijn, zijn Jarvis, Little Boots, VV Brown, Tom Smith (Editors), en Fatboy Slim. Zij zullen, in het blauw, gefotografeerd worden door fotograaf John Rankin. Rankin heeft veel bekende mensen gefotografeerd, waaronder Kate Moss, Britney Spears, Leonardo DiCaprio, Cate Blanchett, en de koningin. Hun koningin, niet de onze, blauw staat haar minder.

Er was nog even sprake van dat al deze artiesten samen zouden komen om een rondreizend festival te vormen onder de noemer Blue Man Group. Maar na een copyright conflict met andere blauwe mannen werd dit plan maar opgeheven. Het gerucht gaat dat de dansgroep met dezelfde naam nu hetzelfde lot staat te wachten.

maandag 22 juni 2009

Crazy Zany Sunday Radio

Het concept is heel simpel: vijf mensen luisteren naar hetzelfde nummer en geven hun mening, alsof we samen in een kamer zitten en het nummer komt langs op de radio. Stein zei a bus is a bus is a bus, en sommige vonden het post-modernisme, andere vonden het onleesbaar. Sommige vinden Duchamp’s Fontein kunst, sommige vinden het onzin. Stein sloeg Duchamp’s neus eraf en zette het op zijn kop, en zij vond het hilarisch, en Duchamp een stuk minder. Kortom, iedereen vind iets anders leuk of kunst of mooi. Dus vandaar hier vijf meningen in vijf stijlen, en zet jouw mening over het nummer vooral hieronder, of join the team voor deze column, stiekem willen we nog één of twee persoontjes erbij! En ja, meestal zal iedereen het oneens zijn, maar daarom blijft muziek in flux, nietwaar?

Het nummer: ‘Autumn Beds’ van Modest Mouse (listen here)
Gemiddeld cijfer: 5.3

Linda (IKRS contributor): Oeh, een akoestisch Modest Mouse nummer! Wat een geweldig nummer om deze column mee te beginnen! Tenminste, tot er opeens een banjo om de hoek komt kijken. Ik wil niemand tegen de schenen schoppen, maar ik heb gewoon iets tegen banjo’s. Anderen hebben iets tegen mensen die voorkruipen in de rij (Isaac Brock schijnbaar niet, die vormt de rij juist zodat mensen kunnen voorkruipen), ik heb iets tegen banjo’s, en de constante stroom van eelt-referenties van Mart Smeets, maar dat is een ander verhaal. Maar ondanks de wat mij betreft iets te prominente banjo, blijft het een nieuw Modest Mouse nummer, and you can’t go wrong with that, can you? Grade: 7

Anna (she interviewed Placebo you know): I can't decide what irritates my ears more: the pretentious trembling vocals in combination with the banjo, or the fact that it is basically a nearly 4-minute pile of monotonous and sleepy (pun intended) nothing.
Caution: autumn beds are closer than they appear.
Grade: 3.42 (that's how long it lasts, right?)


Irene (geschiedenisstudente en muziekliefhebster): De tekst van Autumn Beds bestaat voornamelijk uit de herhaling van één zinnetje en dat maakt het nummer al snel saai. De banjo geeft het nummer een beetje een vreemde twist maar verder vind ik de compositie best aardig. Ik zal echter nooit echt fan worden van Modest Mouse omdat ik de stem van de zanger niet te harden vind. Dit is natuurlijk heel persoonlijk, maar ook in dit rustigere nummer kan ik zijn stem niet echt waarderen. Grade: 5

Jon (beheerder van de blog Rebellious Celluloid): It conjured up images of Richard Farnsworth in David Lynch' Straight Story chugging along on his John Deere lawn tractor. Like the afore-mentioned film the pace of this track is slow, but I never grew tired of it. The banjo fits the title of the song well, creating a spookily realistic autumnal feel. Is that Johnny Marr, playing it? He couldn't be separated further from his roots if it is. If there's truth in the saying "variety is the spice of life"... Modest Mouse are the music equivalent of vindaloo. Grade: 8

Stef (IKRS contributor): De variatie! Het begin zo rustig, en dan het venijn dat in de delivery schiet van Isaac Brock, vol walging. En de band die in de laatste minuut een versnelling inzet die Brock volgt met emotie, prachtig! En ja, ik weet dat ik nu een nummer van hun vorige album aan het beschrijven ben, maar daar is zo veel meer positiefs over te zeggen dan dit riedeltje. Grade: 3

zaterdag 20 juni 2009

Danger Mouse & Sparklehorse als een kaars, dovend

Album recensie - Dark Night of the Soul van Danger Mouse en Sparklehorse

Het verhaal van het album van Danger Mouse en Sparklehorse is waarschijnlijk ondertussen wel bekend. De samenwerking tussen de twee mannen met nog een scala aan andere bekende muzikanten werd door het label waar Danger Mouse opzit, EMI , tegengewerkt, en uiteindelijk kwam alleen het bijbehorende fotoboek van David Lynch (de man met het rare haar en de nog raardere verhalen) uit met een blanco CD. Het album, Dark Night of the Soul, was al enige tijd gelekt, dus het idee van de blanco CD was wel duidelijk. Innovatief denken, en ach, toch zat mensen die het fotoboek van Lynch wel willen hebben, goed om mee rond te zwaaien in het MoMA of als koffietafelboek naast The Unbearable Lightness of Being en Kafka’s The World is Meaningless, So Why Pay Gassbills? te leggen. Maar uiteraard gaat het ook over muziek, want Danger Mouse zegt toch vrij trots te zijn op het album.

En op het eerste nummer mag hij zeker trots zijn. Het openingsnummer is ‘Revenge’, dat naast Sparklehorse en Danger Mouse ook de vocalen bevat van Wayne Coyne, van de band The Flaming Lips. De uiterst sfeervolle begeleiding, zeer ingetogen en haast orkestachtig met nog snaren erbij ook, past perfect bij de stem van Wayne Coyne, die op zijn beurt misschien wel zijn fijnste vocaalwerk aflevert. Het nummer gaat, uiteraard, over wraak, en kent tekstueel gezien prachtige zinnen die verschillen tussen vastberaden en existentialistisch. “The more I try to hurt you,” zingt Coyne later in het nummer, “the more it backfires.” Dit met een haast gedetacheerde stem, waarna de begeleiding van Danger Mouse en Sparklehorse het nummer op passende wijze richting het einde brengt. Een start waar je alleen maar U tegen kan zeggen.

Het is misschien daarom verbazend dat de komende nummers het album behoeden voor een grote afgrond meteen daarna. Gruff Rhys is de volgende aan de beurt met het nummer ‘Just War’, waarin hij duidelijk lamenteert. “Just walk, just walk, you said it wouldn’t hurt,” zingt Rhys. Tekstueel gezien is het allemaal zeer sterk, en zowel Rhys als Coyne als Jason Lytle en Julian Casablancas in de twee nummers daarna brengen het met verve. En met passende begeleiding. Danger Mouse en Sparklehorse zijn niet bang om op ‘Jaykub’ met Lytle even een achtergrondkoor van stal te halen voor wat extra melancholie. “With never anyone to talk to except the hero in your head,” zingt Lytle tegen het onderwerp van het nummer. ‘Little Girl’ met The Strokes zanger Julian Casablancas begint met een wat snellere begeleiding, waarin Casablancas snel praat/zingt op het tweede echt grote hoogtepunt van het album. “I’m just a simple guy who talks when you put a microphone in front of him”. Helaas, waar de drop-off na het fantastische openingsnummer uitbleef komt deze wel na dit hoogtepunt.

Pitchfork had het over dat het album in vier delen is opgedeeld, en het eerste deel eindigt na dit nummer. Je ziet het ook aan de gasten – hoewel Casablancas ook in het rock of punk gedeelte had gekund waarschijnlijk – want in het midden zie je opeens de namen van Iggy Pop en Francis Black. De twee middelste delen zijn uitermate minder dan het eerste deel, en het laatste deel is dan weer niet zodanig een stap omhoog dat het je na het slappe middengedeelte weer inpakt om te luisteren. Muzikanten en producers die muziek maken en verschillende zangers/zangeressen vragen deze nummers in te zingen lijkt een trend te worden, maar net als veel van de andere albums loopt dit album op het probleem dat het uiteindelijke resultaat te inconsistent is.

Misschien was het ook de weelde aan mensen die met de twee mee wilden werken waardoor ze de rode draad verloren. Teveel keus, teveel opties, maar soms moet je dingen de nek omdraaien en bij een bepaald plan blijven. Het eerste deel was zo goed en divers an sich dat als ze op die voet door waren gegaan het album zomaar een meesterwerkje had kunnen worden. Nu krijg je echter na prachtige begeleiding met passende, goede stemmen een bak gitaar en de ongeraffineerde stemmen van Francis Black en Iggy. “This is where I’m jumping off,” zingt Francis Black, en helaas geldt dat voor de luisteraar ook.

Het eindresultaat is, net als bijvoorbeeld het collaboratiealbum van de Filthy Dukes, te gemixt. Er staan enkele geweldige tracks op, maar het hele album haalt door het mindere punk en rock gedeelte (of door de juxtapositie van dit ongeraffineerde gedeelte met het zo mooi in elkaar gezette eerste gedeelte, wat misschien zorgt voor een te abrupt, te groot verschil in stijl), als geheel niet het benodigde niveau. De nummers met Nina Persson zijn dromerig en aardig, maar pakken je niet meer helemaal terug nadat je in het middenstuk hebt losgelaten. De eerste vier nummers zouden als EP misschien wel de EP van het jaar vormen, maar aangezien het geen EP maar een album is valt het geheel niet direct aan te prijzen. Een gemiste kans.

Islands maakt derde album

De door Nicolas Thorburn geleide band Islands zal met een derde album komen dit jaar. Dit album zal Vapours heten en op 22 september uitkomen via het label Anti-. De Canadese band bracht in 2006 zijn debuutalbum uit, Return To the Sea. Dit werd opgevolgd twee jaar later met Arm’s Way, ditmaal zonder Jamie Thompson, die wel had meegewerkt aan het eerste album en die Thorburn nog kende van Thorburn’s tijd als Unicorn, alleen Thompson zat in een andere mythologische familie en was een griffoen. Dit betekende dat hij kon vliegen, maar allergisch was voor stuifmeel.

De band bestaat verder uit de broertjes Chow, Patrick Gregoire, Patrice Agbokou, en Aaron Harris. Het album zal door Thorburn zelf geproduceerd worden, in samenwerking met Chris Coady. Eerder dit jaar stond de band in de bovenzaal van Paradiso, waar Thorburn als encore onder andere een cover van The Smiths weggaf, waarna hij hem vervolgens speelde. Als side project is hij onderdeel van Human Highway, wat hij opzette samen met Jim Guthrie. Wat betekent dat elke Canadese band officieel of een lid van Islands, of een lid van Wolf Parade in de gelederen heeft. Behalve The Dears, maar goed, die kunnen hun tourbus niet eens vinden.

Dingen die opvielen in de week van 13 t/m 19 juni

Een random greep uit het (muziek) nieuws van een random week. Nou ja, niet zo random, want we pakken altijd de week die net geweest is. Een week vol spanning en sensatie, een week vol mysterie en spionage, en een week waarin de melk veelvuldig op was en de cornflakes droog moesten worden gegeten, wat niet zo erg zou zijn geweest ware het niet dat ik Maggie Smith op bezoek had, en zij er altijd op staat haar cornflakes met melk te nemen, en zij vond dat ik deze moest halen. Snel denken bracht mij tot het voorstel om de cornflakes te nuttigen zonder melk, maar met suiker, en deze met een glas water ernaast te nuttigen. Zij zei, vergeet de suiker, ik neem het glas water, maar haal wel melk. Ik zei vergeet het glas water, ik geef de suiker, en ik haal de melk. Zij zei, je hoeft de suiker niet te geven, en ik vergeet het glas water, en dan neem ik het wel met melk. Ah, de coulantheid van een geridderde dame toch ook.

Drie gevierde terugkeren deze week!
Wat is een betere manier om het gevoel terug te krijgen dan een set te spelen van 26 nummers? Blur speelde een set van 28 nummers, dus eigenlijk zijn ze niet zozeer teruggekomen dan wel dat ze blijkbaar stiekem al die jaren in die club hebben gespeeld en ze nu gewoon eindelijk klaar zijn. Dit was ook het geval met Led Zeppelin, alleen je kan ook te lang in het geheim doorspelen, want toen zij uit hun slaap kwamen was er al iemand dood.

Wij weten dat muziek belangrijk is in het leven, maar… (of hoe je ook te nerdy kan zijn)- Pitchfork over de comeback van Blur: Blur's recent gigs have been nothing short of life-changing and orgasmic and maybe even orgasmically life-changing.

Muziek heeft dat effect nog niet op mij gehad moet ik eerlijk bekennen. Dat gebeurde alleen met de geschriften van Wayne Steinbergen en zijn theorie over de blauwe periode van Picasso in correlatie met de opkomst van suède en hoe men nog niet wist dat suède niet water resistent was. Toegeven, ik las ze tijdens een zeer vruchtbare periode waar ik meerdere standen doorliep totdat ik de blauwe slip had bereikt. Het één na hoogste bij mijn pingpong vereniging.

Het epos van de behaarde man (of hoe je te vermaken als je vriendin toch bakken met geld verdiend): tweede gevierde comeback deze week, die van Sluiter op Rosmalen. Nu weet ik dat het niet een wereldse bezetting is, maar toch leuk hoe zo’n longshot comeback zulke hoogtepunten kan voortbrengen! En nog vrij imposant getennist ook.

De derde comeback: Ahmadinejad in Iran, ook zeer gevierd, of er gingen in ieder geval genoeg mensen de straat voor op…

Cat Stevens vergeeft Coldplay het plagiaat. Gelukkig maar.

Two out of three ain’t bad, seven out of eight is even better (of de ratio waarin je jouw favoriete spits wil zien scoren): Op het Amerikaanse Bonnaroo festival is een dood lichaam gevonden, het zevende dode lichaam in het acht jarig bestaan van het festival. Hopelijk niet weer overreden door één van de artiesten, dat zou te gênant worden, en dan moet je echt je programmeur ontslaan, de sadist.

vrijdag 19 juni 2009

Beck gaat met gasten albums coveren, elke in één dag

Albums kunnen maar beter oppassen. Natuurlijk, ze worden nauwelijks meer verkocht en kunnen daardoor in de prullenbak of – nog erger – in de uitverkoopbak belanden. De vernedering! Net zo erg als dat je met je Amerikaanse cavalerie in een hinderlaag van Indianen zou rijden en je Custer zou heten, maar gelukkig is dat nooit gebeurd. Maar nu kan er nog iets gebeuren, je kan namelijk na worden gespeeld door Beck, in zijn geheel, in één dag. Beck gaat zijn website onder handen nemen en hij zal een onderdeel starten genaamd Record Club. Daarvoor zal hij dus gehele albums, zonder oefenen, inspelen met vrienden, en dit langzaam op zijn site zetten, nummer voor nummer.

Het eerste album is The Velvet Underground & Nico. En yup, dat is met die banaan van Warhol op de cover. Het is ook opgenomen tijdens de Exploding Plastic Inevitable Mulimedia tour van Andy Warhol, en een jaar later (1967) kwam het album uit. De geruchten zijn dat de culinaire versnaperingen tijdens deze tour beneden pijl waren, en Warhol schopte een grote scene. Newman smeekte Warhol nog om naar het zuiden van Frankrijk te gaan om vanuit daar naar het noorden van Portugal te reizen, maar Warhol riep toen de fameuze uitspraak: “Ik wil fruit.” Newman stelde nog voor om deze zelf te plukken in het noorden van Frankrijk om vervolgens naar het zuiden van Portugal te reizen, maar Warhol stond op vers fruit. Daarna begon Warhol zijn portrettenperiode, maar omdat er geen fruit op handen was begon deze tien minuten later, en moest de afspraak met Mao Zedong verzet worden tot 1973.

Beck zal deze albums maken samen met muzikale vrienden, waaronder Devendra Banhart, Jamie Lidell, en MGMT.

Lowlands maakt namen voor de X-Ray bekend

Herinnert u zich nog die loods op het Lowlands terrein waar u langsliep en dacht “och hemel, wat doet een loods op het Lowlands terrein?” Het hele jaar is erover gediscussieerd, onder andere in het baanbrekende artikel van Karel de Munster getiteld “De loods en zijn relatie met de hemelse zoon”, die een deconstructie gaf over de relatie van de blonde zoon van iemand in het management team (die zeer netjes geheim is gehouden door De Munster, hoewel net als in het Wilhelmus er een code inzit waarvan 95% is gekraakt) waardoor de loods vrije toegang kreeg tot het terrein. Sindsdien is deze theorie weerlegt door ooggetuigen die zweren dat er gewoon bands optraden. In een loods! Het moet niet gekker worden…

En in die loods zul je net als vorig jaar een paar van de beste bands zien. Lowlands heeft nu officieel The Juan MacLean en Crystal Fighters bevestigd, maar er zal nog veel meer komen. Zo komt Lowlands met Kap Bambino (in juli gratis op de Affaire in Nijmegen te zien), Gang Gang Dance, Tim Exile, Audion, Ceephax Acid Crew, Chris Clark, Tommy Sparks, Jon Hopkins, Knalpot, Le Corps Mince de Francoise, Huoratron, Zwart Licht, The Darkraver, en, jawel, Lady Sovereign. In de Bravo zal de act Promo Live & Guests staan, met als “guests” onder andere The Opposites en Aux Raus. Dus veel dansbare namen, en wat mij betreft mogen er nog meer electro en synth-pop namen bijkomen, want dit stemt vrolijk!

donderdag 18 juni 2009

David Lynch schrijft rock album

Is Lynch de nieuwe Warhol aan het worden? Goed, hij heeft nog geen fabriek, maar de geruchten over een ondergronds gangenstelsel gaan al enige tijd, en niemand weet nog waar deze heen leidt. De één zegt naar het huis van Bill Clinton, de ander zegt naar een vergeten melkwegstelsel ver, ver weg. In ieder geval houd ik het pas gegraven gat voor mijn huis goed in de gaten.

Lynch, na eerder mee te hebben gewerkt aan het dit jaar uitgekomen Dark Night of the Soul van Danger Mouse (him from Gnarls Barkley) en Sparklehorse (him from Sparklehorse), heeft nu teksten bijgedragen aan het album Fox Bat Strategy: A Tribute To Jaurequi. Of nou ja, “nu”, het album is blijkbaar opgenomen in een creatief moment in 1994 door Fox Bat Strategy, bestaande uit sessie muzikanten die meewerkten aan Twin Peaks van Lynch. Zanger/gitarist Jaurequi overleed in 2006. Het album zal op 30 juni uitkomen via Rykodisc en David Lynch Music Company.

Ik zou bijna willen zeggen dat het allemaal goed en aardig is maar dat hij weer snel een film moet maken, maar ik ben nog steeds bezig met de rest te begrijpen, dus hij mag er wat mij betreft de tijd voor nemen.

01 They Go Down

02 Lost on Cahuenga

03 Almost an Angel

04 Shoot the Works

05 You're the One

06 Rollin' Down With You

07 I Dream of You

Nieuwe tracks uit de week van 07 t/m 17 juni

De nummers van de week column bestaat uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop echter niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!

Track van de week!
Desire – Oxygene
Argh, ik wist ook wel dat ik de blogs van voormalig Stylus schrijvers beter moest volgen, want dit nummer stond op Rocktimists blijkbaar al enkele weken terug. Maar nu met het lekken van de Desire seven track hoorde ik het pas. En wow, als de huidige trend dreamgaze en nu-disco is, dan is dit dreamgaze in het kwadraat. Wegdromen en slow dancing terwijl Johnny Jewel de sferische muziek verzorgd waar Megan Louise in het Frans overheen zingt, iets over de Seychellen (who knows, mijn Frans is abominabel). Acht minuten lang wegdromen bij deze nieuwe band uit de Italians Do It Better stal. We hebben het hier al enkele malen gehad over tracks van deze band, en wij zijn met haast elk nummer nog in ons nopjes (Nopjes! Ghi.) geweest. Toegeven, als dit je niet ligt dan kan dit een zeer saaie acht minuten zijn, maar de betovering werkt op mij, en hopelijk ook op u! U moet gewoon geloven dat u het kunt. Toe maar.
http://hypem.com/search/desire%20oxygene/1/

Flashguns - I Don’t Not Love You
Rammelpop uit Engeland zoals alleen de Engelsen kunnen maken. En, eigenlijk, zoals teveel Engelsen het maken. Rammelende gitaartjes in een zeer pop universum, met daarover een zanger die misschien net wel of net niet kan zingen, en in ieder geval meer uitkraamt dan dat hij daadwerkelijk zingt. Daar komt ook nog de nodige samenzang bij, en je hebt weer een generiek indie pop nummertje van een generiek bandje. Gelukkig komen er ook wel redelijk goede bandjes met een eigen geluid uit dit genre gesprongen, dit nummer daarentegen zal niet de springplank zijn voor Flashguns. Om nog maar te zwijgen over dat acht van de eerste tien woorden “up” en “down” zijn, en dat we het voor de verandering maar weer eens hebben over “find somebody that loves you” en “follow your heart”. Gelukkig is creativiteit niet in gevaar…
http://hypem.com/track/841882/Flashguns+-+I+Dont+Not+Love+You

White Lies- Nothing To Give (M83 remix)
Het begint atmosferisch, courtesy of M83 uit Frankrijk, maar nou juist tegenover dat understated atmosferische klinkt de stem van White Lies zanger Harry McVeigh geforceerd. Wat natuurlijk op het conto geschreven moet worden van M83, want als remix moet je natuurlijk wel iets maken wat bij de stem past. De continue echo is dan wel weer een nifty trucje, en de synth toevoeging iets voor de helft is ook cool enough. Dat hakken van de woorden is dan weer minder geslaagd, maar het trippy einde is dan weer wel cool. En zo probeert M83 veel toe te passen, maar slaagt maar de helft, waardoor de remix als geheel niet zeer geweldig luisterbaar is. Daarbij is het nummer an sich nog steeds vrij fake, en daar verandert de remix ook niets meer aan.
http://hypem.com/track/838112/White+Lies+-+Nothing+To+Give+M83+Remix

Vivian Girls- Death
Ze zien er schattig uit hoor, die meisjes die op oogopslag nog geen twintig zijn. Ze maken een beetje nu-gaze, en het heeft wel iets weg van Crystal Stilts, alleen dan met lieflijke samenzang. De titel van het nummer is natuurlijk afgrijselijk banaal (ik bedoel, dit hebben we nu toch wel gehad, nietwaar?), maar het nummer is verrassend disarming. Het herhaaldelijke “I wanna stay alive” is meer lieflijk dan dat het met veel bombast en donkerheid gebracht wordt. Helaas slaat het daardoor misschien ook een beetje door naar de lichtgewicht kant, en zeker met dit onderwerp wat nu eenmaal zo vaak is behandeld geeft het te weinig extra’s om de track echt de hoogte in te stuwen.
http://hypem.com/track/838659/Vivian+Girls+-+Death

Magic Wands – Warrior (The XX remix)
Ik heb enigszins het gevoel hier dat mijn stereo niet goed staat afgesteld. Want Magic Wands lijkt enigszins te verdrinken door de mega drums en de sprankeling van distortion die in dit nummer zitten. Hierdoor wordt het een soort van mengelmoes waardoor de vibe niet meer doorkomt. Pas op de momenten dat ze meer minimalistisch bezig zijn begint het beter te klinken, en dan komt ook de sfeer naar bovendrijven, die ook echt in het oeuvre van The XX past eigenlijk, die op London Calling nog een aardig optreden weggaven. Helaas is het te muddled, en lijkt de productie gewoon erg slordig. Beetje jammer, als de track meer opgeschoond was had het meer potentie gehad.
http://hypem.com/search/magic%20wands%20the%20xx/1/

Miike Snow – Animal (Fake Blood remix)
Fake Blood is altijd wel goed om mensen de clubvloer op te krijgen, en ‘Animal’ van Miike Snow is een heerlijke summer jam (in de band zit de producer van ‘Womanizer’, you know?). Het zomerse gaat er enigszins uit en maakt plaats voor een vrij onsubtiele club jam, inclusief drums to get down to. Af en toe krijgt het nummer zelf de ruimte, waarna vervolgens Fake Blood’s jungle drums het weer overnemen. Het zomerse en de club vibe van de drums mixen nog vrij aardig, en de track an sich is al heerlijk genoeg, en dit zorgt er wel voor dat ook iedereen niet indie (of zooooooo Britney fanaat dat zelfs de producer in hun ogen niets slechts meer kan doen) ook de dansvloer onveilig kan maken.
http://hypem.com/search/miike%20snow%20fake%20blood/1/

The XX maakt details debuutalbum bekend

Het jonge kwartet The XX uit Londen zal op 17 augustus met het debuutalbum komen. Dit album zal de naam XX dragen, en het zal vooraf gegaan worden door de single ‘Basic Space’ op 3 augustus. Het zal geproduceerd worden door Jamie Smith. En ja, daar bedoelen we inderdaad het bandlid mee, dus de productie is eigenlijk in-house. Het album zal uitkomen op het Young Turks label. Eerdere single ‘Crystalised’ zal op het album terechtkomen, de MySpace track ‘Blood Red Moon’ zal afwezig zijn.

De band trad tijdens het London Calling festival in de kleine zaal van Paradiso op en dat klonk zeer netjes. Mocht u dit optreden gemist hebben dan kan u voor zeven euro op 2 juli Paradiso binnen om ze daar te zijn. Omdat er gewerkt wordt met een drum pad staan ze met z’n vieren naast elkaar op het podium, en vier op een rij is altijd een winnaar! Behalve bij Levensweg, want daar is vier op een rij hebben niet het einddoel. En bij Monopoly en Risk ook niet. Eigenlijk bij aardig wat dingen niet. Hoewel vier op een rij succesvolle wasbeurten wel een papieren viering is, dat dan weer wel.


1. Intro
2. VCR
3 Crystalised
4. Islands
5. Heart Skipped A Beat
6. Fantasy
7. Shelter
8. Basic Space
9. Infinity
10. Night Time
11. Stars

woensdag 17 juni 2009

Het ZXZW festival verandert zijn naam naar Incubate

Het ZXZW festival verandert zijn naam naar Incubate, kunt u in de titel lezen, en het is waar! Onze titels liegen nooit, alleen op oneven Paasdagen, en dan voornamelijk voor de middagpauze. Lage suikerspiegel, maar het is heel moeilijk dat om te draaien, want dan valt de suiker eraf. Het festival begon vijf jaar geleden, en met de naam verwees men naar het Texaanse festival SXSW, wat furore maakt jaar in jaar uit met te veel nieuwe bands in te korte tijd, en nog wat verrassingsoptredens van grote namen ook! Bij ZXZW zit het met de grote namen wat minder, maar de kleine namen zijn altijd ruimschoots vertegenwoordigd.

Incubate, for that shall be its name, zal dit jaar gehouden worden van 13 t/m 20 september in Tilburg. Het festival, wat bestaat uit hedendaagse kunst, beeldende dans, theater, film, en eenden, probeert altijd met een vrij variërend programma te komen. Dit jaar zullen onder andere de jonge bands Tune-Yards en Jonquil er staan, maar ook zal A1 Bassline een set spelen, een man die niet bekend staat om zijn subtiele remixes, of cornflakes.

Ook zal de jonge, punky outfit Youves langskomen, voormalig Mirror! Mirror! geheten. Eén van hun nummers prijkte hier ooit al eens in een mix van ons, en voor zover ik weet zal dit hun eerste Nederlandse optreden worden. Dus very nice, de zin “So rubber up, protect yourself from Aids” dwaalt af en toe nog steeds door mijn hoofd. Helaas vaak net te laat, en wat krijg je dan, juist, Herpes, dat ook vertegenwoordigd zal zijn op Incubate. Nog even en al die vunzigheden zullen allemaal samen komen in een sketch van Rowan Atkinson. Youves bracht dit jaar ook een EP uit met de naam Cardio-Vascular, welke zeven tracks bevat.

Dananananakroyd verliest lid

Dat vrouwelijke lid van Dananananakroyd? Of degene van het vrouwelijke geslacht, nu niet zo erg lid meer van de band. Laura heeft de band verlaten, volgens de band omdat de band volledig op dezelfde pagina moet zijn om voort te gaan, wat impliceert dat Laura dat dus niet zat. Zij zal vervangen worden door vriend van de band Ryan McGinness. Niet te verwarren met de andere McGuinessen die volgens mij frequent een rol hebben gespeeld in de live performance van de band, hoewel ze vooral de Tuba niet heel erg goed konden spelen.

Dananananakroyd stond afgelopen mei op het London Calling festival, waar ze een charismatische show weggaven met veel energie en enthousiasme. Ook op de afterparty hadden ze energie en enthousiasme te over. Er gaan nu geruchten dat Laura een nieuwe band zal starten, Kevin Klinininine, waarin ze samen met Willillillill Smith een nummer gaat coveren genaamd ‘Wild Wild West’. En ja, dat is inderdaad de naam van het meer wilde deel van het Wilde Westen vroeger in Amerika.

dinsdag 16 juni 2009

Nederland in the spotlight: Ivan

Een demotape maken is goed om even wat gezond enthousiasme door je aderen te laten stromen. Ten minste, dat lijkt mij, want ik heb het nog nooit gedaan. De jonge Nederlandse band Ivan wel. Twee keer zelfs. Nu zal het de tweede keer wel meevallen – ik heb ook vaak dingen voor de tweede keer gedaan en zelden was het aanzienlijk leuker, op één ding na, het maken van omeletten moet nu eenmaal meerdere keren gebeuren – maar als je iets creëert is het toch altijd speciaal. En dat zal het jonge viertal van David en Sebastiaan Broere, Joost Hofstede, en Ivo Schot ook wel hebben gevonden. Sinds 2006 is de band bezig, en nu zijn ze dus al twee demotapes en wat regionale prijzen onderweg met hun mix van indie pop/rock en ska, met nog wat andere invloeden eroverheen gestrooid.

In hun biografie staat dat ze een stoere jongensnaam zochten om de band te dopen, en dus maar Ivan. Onder andere de voornaam van Ivan de Verschrikkelijke, u weet wel, die man die zijn zoon vermoordde en vergiftigd werd door zijn adviseurs. Tenzij ze natuurlijk verwijzen naar wasserette eigenaar Ivan Doldjenko, die in de jaren zestig fameus een klein poesje met de was mee liet draaien in de hoop dat de zachtheid zou overspringen op de gewassen kleding (dit resulteerde later in de wasverzachter). Met Ivan de Vierde in mijn gedachten (laten we daar maar vanuit gaan) was ik uiteraard verbaasd dat opening track ‘Doxology’ begint met wat mij het meest herinnert aan het Theme Park deuntje op de oude Super Nintendo (De SNES, jeetje, I’m showing my age…)! Het leidt een vrij indie pop nummer in waarin David alterneert tussen snel spreken en, voornamelijk in het refrein, zingen.

Het tweede nummer, ‘Out of the Blue’, begint iets steviger, met een meer rock vibe en zwaarder drumwerk om te starten. Daarna wordt het even teruggebracht om er een riff in te brengen waar de typische mix tussen het anxiously praten en zingen overheen komt. Op drie kwart komt de gitaar van Joost Hofstede even door met een solo, waarna op een opbouwende wijze een einde wordt gebreid aan het nummer. ‘Glued To the Box’ is weer meer de indie pop richting op, met het meisje/jongen verhaal wat bij indie pop hoort. Op drie kwart van het nummer komt er een wat meer trippy gedeelte, waarna op het einde het wel zeer jeugdig enthousiasme doorschijnt met de toevoeging “bitch”.

Op ‘Monkey Assistent’ schijnt het ska element misschien nog het meeste door van allemaal. Het catchy ska stuk wordt af en toe onderbroken om de luisteraar toe te fluisteren om, als het weer begint, to “close your eyes and move your feet”. In de laatste 30 seconde wordt er even een baslijntje tegenaan gegooid door Ivo Schot die well dancy is, waar je IKRS altijd blij mee maakt. Het laatste nummer, ‘Wrong Frequency’ is een akoestische live take. “I’m everything I used to be,” zingt David terwijl de akoestische gitaarsnaren bespeeld worden en er onderwijl af en toe een kreetje geslaakt wordt. Rond de two minute mark krijgt drummer Sebastiaan wat tijd in de spotlight, waarna vervolgens een broederlijk duet vormt, gevolgd door een ander duet tussen de gitaar en de bas. Zo willen de heren even laten zien dat ze hun instrumenten beheersen.

En zo komt The Coffeemug EP van de jonge band Ivan ten einde. Wil je na deze uiterst belabberde beschrijvingen eens zelf horen (en zelf horen juichen wij altijd toe, tenzij wij iets uit eigengewin aan het hypen zijn en dus iets ophemelen wat niet zo goed is, in dat geval moet u het gewoon kopen en verder niet opzetten) dan kan je altijd naar de band’s MySpace:
http://www.myspace.com/ivantheband. Of je kan ze live een keer opzoeken:

29 juni – Gambia Benefiet Heemgaard – Apeldoorn (aangezien het een benefiet is no idea of het voor iedereen toegankelijk is)
4 juli – Walhalla – Deventer
25 juli – ’t Oude Pothuys - Utrecht

NPR zet deze week nieuwe albums Moby en Regina Spektor op de site

De Amerikaanse website NPR zal later deze week twee albums gaan streamen. Vanaf 15 juni zal het nieuwe album van Moby, Wait For Me, te horen zijn op de site. Drie dagen later, de twintigste voor reken experts, zal het album van Regina Spektor op de site staan. Dit album heet Far, maar gelukkig is de kans dit album te horen nu zeer dichtbij (hilarisch, no?). Sterker nog, je kan het al horen (Wat? Vertel!), want het album is deze week al gelekt. Maar wil je niet een krekelinvasie krijgen kan je natuurlijk ook wachten tot de 18de.

Moby, die niet bepaald de fysieke kenmerken heeft van zijn walvis naamgenoot (hoewel voor een walvis hij vrij slank was met een heel goed proteïne niveau), is alweer toe aan zijn negende album. Later dit jaar zal hij nog in een uitverkochte Melkweg staan. Spektor is in 1980 geboren en dit is haar vijfde album. Haar vorige album, het in 2006 uitgebrachte Begin To Hope, kwam zowaar in de nodige charts terecht, en was wat dat betreft haar succesvolste album. Voor haar concert op 14 juli in Paradiso zijn nog kaartjes.

Joakim komt met nieuw album

Joakim Bouaziz komt dit jaar met een nieuw album. Dit zal de opvolger worden van Monsters & Silly Songs, wat in 2007 het daglicht zag. Het album gaat Milky Ways heten, wat jammer is, want ik ben meer een Twix persoon. Het zal op 15 september uitkomen via !K7. De fransman is naast artiest ook nog producer, DJ, en labeleigenaar van Tigersushi Records, waar onder andere Poni Hoax opzit. Ook heeft hij veel remixes op zijn naam staan, waaronder Cut Copy, Annie, Tiga, en recentelijk bijvoorbeeld Royksopp.

Dit album zal naar verluid anders gaan klinken dan Monsters & Silly Songs. De nieuwe richting zou vooral beïnvloed zijn door het vele touren dat hij deed met zijn band, The Disco (eerder bekend als de Ectoplasmic Band, eerder bekend als The Big Blob That Came From The Planet Left From Jupiter). Blijkbaar zal het nieuwe album de volgende elementen bevatten: Psychedelia, old-school computer music, exotica, electro-pop, blues, new wave, New Pop, Krautrock, Sauerrock, new-school computer music, electro-jazz, en old wave.

1. Back to Wilderness
2. Ad Me
3. Fly Like an Apple
4. Spiders
5. Glossy Papers
6. Medusa
7. Love & Romance & A Special Person
8. King Kong Is Dead
9. Travel in Vain

10. Little Girl