He, wij verzinnen veel, en veel wat absurd is, maar dit is nog absurder dan wat wij hadden kunnen bedenken al hadden we het geprobeerd (nou ja, geef me een A4tje, maar als het gerelateerd moet zijn aan muzieknieuws, enigszins limiterend, hoewel wij daar ons zelden iets van aantrekken). Een misstap in onze ogen van Pinkpop om meerdere redenen. Ten eerste, er is geen water. Ten tweede, niemand die voor Depeche Mode kwam zit te wachten op Krezip. Dan kan je nog beter een nieuwe Engelse/Amerikaanse band boeken (oh nee, wacht, daar doet Pinkpop sowieso niet aan) die niemand kent en dan zeggen dat de grote namen niet beschikbaar waren. Want iedereen in Nederland kent Krezip, en die hebben overal al zo vaak gespeeld dat dit echt aandoet als een uber noodgreep.
Daarbij is het ook voor Krezip niet leuk. Want reken maar dat de mensen die daar staan voor Placebo en de mensen die daar waren gekomen voor Depeche Mode niet zitten te wachten op Krezip, puur omdat het qua smaak zo ver uiteen valt. Qua sound en intentie in de muziek ligt het zo ver uiteen dat er een grote groep mensen zijn die het niet alleen geen waardige vervanger vinden (want dat kan niet op zo’n korte termijn) maar dat de band überhaupt niet op het festival hoort. En dus ben ik bang dat, zonder hierbij een oordeel te geven over de kwaliteiten van Krezip, ze uitgejouwd zullen worden door het aanwezige publiek. Zo’n Nederlandse band kan je altijd zien, en als die dan geboekt wordt voor zo’n compleet verschillende band die zo zelden in Nederland komt, tja… Laten we hopen dat de band in ieder geval een warm onthaal krijgt, want zij kunnen er niets aan doen. Maar qua programmering zeer matig opgelost.
Een random greep uit het (muziek) nieuws van een random week. Nou ja, niet zo random, want we pakken altijd de week die net geweest is. Ons geheugen, namelijk, reikt niet zo ver. En het nieuws van de week kunnen we nog net onthouden, hoewel het stiekem vaak ook ontaardt in het nieuws van de afgelopen drie dagen, maar dat is in principe ook de week die net geweest is. En vaak is hetgeen wat in de afgelopen drie dagen gebeurd is ook veel interessanter dan hetgeen wat aan het begin van de week gebeurd is, heeft te maken met de stand van de maan ten opzichte van Napels.Steil, steiler, steilst (of wat Kasabian gemeen heeft met de Vesuvius beklimming in de Giro): dat nieuwe haar van Tom Meighan!
Nineteen years hard labour seems… fair enough: Phil Spector krijgt negentien jaar cel.
Still ill (of wat Depeche Mode en Morrissey fans gemeen hebben): Depeche Mode niet op Pinkpop, en nu komt ook het Watt optreden van Morrissey in gevaar met de tweede ziektereeks van Morrissey. Ach, zolang Jarvis maar komt, de rest van de wereld mag zinken en herrijzen als een bol wol wat mij betreft, je moet natuurlijk wel je prioriteiten stellen.
Dilemma van de week: Mooi weer of Depeche Mode. Pinkpop gangers hebben gesproken!
In all seriousness, lucky bastards, hoe goed weer is het dit weekend! Wow, beste drie dagen achter elkaar in dertig jaar, en dat op het Pinkpop weekend, dat zal de sfeer goed doen. Jammer dat 80% van de line-up zuigt, net als Golden Silvers wat nu speelt op Jools op mijn tv, jeetje…
Wat als je een band van twee hebt en je mag elkaar niet? Yikes. Bier over andere mensen heen gooien is natuurlijk altijd een probleem (serieus, stop daarmee! Zie ik eruit als een afwasbak?), zeker als de drummer het bij de zanger doet, de drummer van het podium loopt, en de zanger door wil en unplugged wordt door de roadies van het festival.
Oftewel, welkom bij een optreden van Wavves. Het optreden na die hierboven geschetst is ook maar gelijk afgelast, shocking…
NPR does it again. De veilige haven waarin je jezelf kan opkrullen in een zee aan Amerikaanse indie muziek heeft zijn handen weten te leggen op de opnames van het concert in de Radio City Music Hall van het compilatiealbum Dark Was the Night. Dit was een one off, basically, want zoveel talentvolle artiesten moesten verzameld worden dat dit niet elke dag kan. Misschien om de woensdag, en dan niet op de Paasdagen. Onder de artiesten The National, Bon Iver, David Byrne, Feist, My Brightest Diamond, en nog veel andere.
Het bijna twee uur durende concert is nu dus te beluisteren op de NPR site, die eerder dit jaar bijvoorbeeld al het album van Danger Mouse & Sparklehorse streamden. Enkele stukjes zijn missing in action, maar goed, dat betekent nog steeds dat je waarschijnlijk 1 ½ uur meer van het concert kan horen dan dat je ooit van de gig hebt meegekregen, en dat is nog best veel, in de jaren tachtig was dat een hele film.
http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=104655046
Het debuutalbum van Frankmusik, oftewel Vincent Frank, zal uitkomen op 27 juli. Het album van de jonge Brit draagt de naam Complete Me. Het is, op één nummer na, geheel geschreven en geproduceerd in Frank’s eigen slaapkamer, in tegenstelling tot Tim Burton’s slaapkamer, waarin hij voornamelijk onuitgebrachte footage van Edward Scissorhands bekeek. Het ene andere nummer werd samen met Boys Noize online geproduceerd.
Frankmusik stond afgelopen april in Paradiso tijdens London Calling, waar het kleine mannetje een groot bereik ten toon spreidde. Plus hij bracht wat extra oomph in zijn nummers, wat goed is voor het optreden, maar misschien minder goeds voorspelt voor het album. Het is blijkbaar ook een break-up record over één meisje, wat enigszins limiteert, maar moraal gezien in ieder geval een plus is over een break-up record over negentien meisjes.
Ik denk dat de Nederlandse band About een probleem heeft. Want naast dat toen ik ze zag het niet zo heel goed was (niet dat ze dat nou als probleem hoeven te zien…) heeft de band er een naamgenoot in Engeland bij. En niet zomaar eentje, want in de Engelse About zit onder andere Alexis Taylor, bekend van de band Hot Chip (Over and over and over and over, like a monkey with a miniature cymbals). Hij wordt hierin bijgestaan door Charles Hayward, John Coxon, en Pat Thomas.
De sound van de band zal, zo zegt men, enigszins Krautrock aandoen. Wat de band precies allemaal van plan is weet ik niet (als er iemand is die mij kan verlichten, graag!), maar in ieder geval zullen ze openen voor Gang Gang Dance. Wat de band precies allemaal van plan is weet ik niet, maar in ieder geval zullen ze openen voor Gang Gang Dance. Wat de band precies allemaal van plan is weet ik niet, maar ze openen voor Gang Gang Dance. Wat de band van plan is weet ik niet, maar ze openen voor Gang Gang Dance. Ik niet, maar zij openen voor Gang Gang Dance. Over and over. Gang Gang Dance. Miniature cymbals.
Het poppodium Doornroosje zal in 2013 op een andere locatie herrijzen. De huidige locatie, erg lijkend op een kraakpand waar ooit Trotski in heeft gewoond, zal gesloten worden. De plannen voor een nieuw Doornroosje stonden al een tijdje, maar de financiering kon men telkens niet rond krijgen. Nu heeft de gemeente besloten een handje te helpen. Een vrij vol handje, want de gemeente zal naar verluid 18 miljoen euro bijleggen. Dit zal inclusief vier zilveren tulpen zijn en een bosje rozen.
Het nieuwe pand zal ook sociale woningbouw herbergen, alsmede studentenwoningen. Doornroosje zelf heeft 1.3 miljoen moeten bezuinigen op de plannen. Het nieuwe Doornroosje zal dicht bij het station komen te liggen, ideaal voor mensen die van buiten de stad komen. De huidige locatie is ongeveer twintig minuutjes lopen van het centrale station, en ongeveer tien minuten vanaf Station Heyendaal.
Nu loopt Doornroosje nog op volle touren. Zo zal volgende week The Maccabees er spelen, en na de Valkhof Affaire staat al een hele reeks Nederlandse bands geboekt, waarom weet niemand. In de laatste twaalf maanden wist Doornroosje bij vlagen uitermate sterk te programmeren. Zo kwamen Maximo Park, The Rakes, Tapes ’n Tapes, en recentelijk nog Holy Fuck in het kleine zaaltje in het kleine stadje in het kleine straatje grenzend aan mijn kleine huisje. Het zal interessant zijn om te zien wat voor bands het grotere Doornroosje aan zal trekken als deze over ongeveer vijf jaar klaar zal zijn.
Slecht nieuws voor Pinkpop gangers die onder andere een kaartje kochten met Depeche Mode in hun achterhoofd, want de band uit Essex heeft afgezegd. Geruchten gonsden al enige tijd, want Dave Gahan had gezondheidsproblemen waardoor er steeds meer concerten werden afgezegd. De haai kwam steeds dichterbij Pinkpop, en als een glimmend visje werd Pinkpop opgegeten zonder te kauwen. In Athene werd de man ziek, en ondertussen is de man een lichte tumor armer, en een groep teleurgestelde fans rijker. En vier spinnen in zijn huis, want het is alweer spinnenseizoen.
De man had een ernstige vorm van buikgriep, en door verdere testjes kwam een lichte tumor in zijn blaas aan het licht. Deze is vervolgens verwijderd, maar door de revalidatie kan Depeche Mode niet op Pinkpop komen. De tour zal waarschijnlijk worden hervat op acht juni in Duitsland, een land dat altijd een favoriet van Depeche Mode is geweest. De normale stadion gigs zullen opnieuw worden ingepland, maar of de Nederlandse show opnieuw op de agenda wordt gezet is nog niet zeker.
Album Recensie van A Mouthful door The Do
The Dø is een Frans/ Fins team bestaande uit Dan Levy en Olivia Merilahti, die elkaar hebben ontmoet terwijl ze Franse films van muziek voorzagen. Toen dit album, geheten A Mouthful, uitkwam in Frankrijk zo ver terug als 2008 (nou ja, ver genoeg terug om het even te noemen, en niet dat u denkt dat dit geheel nieuw is en u afvraagt wat in godsnaam u toentertijd hebt gekocht in de winkels. Hoewel als het nu groen is geworden het waarschijnlijk niet het album was maar iets fruitigs) bereikte het de eerste plaats op de Franse charts. Niet slecht voor een debuutalbum, want hoeveel bands kunnen nou zeggen dat ze op nummer één hebben gestaan in hun land van afkomst (natuurlijk bedoelen we dan wel in een land zo groot als Frankrijk of Engeland)? De band heeft besloten het album een re-release te geven, nadat ook de single ‘On My Shoulders’ nogmaals op de markt werd gebracht eerder dit jaar.
De band is in ieder geval niet bang om gewoon ouderwets te experimenteren, met alle goede en minder goede dingen die dat tot gevolg heeft. Op het eerste nummer horen we Olivia het startschot geven voor een stel kinderen die vervolgens zingen dat ze “not afraid of you adults” zijn (ze zouden maar in je vliegtuig zitten…). Op de achtergrond horen we drums, fluiten en instrumenten die je misschien niet zo snel zal kunnen plaatsen omdat ze gewoonweg niet zo vaak gebruikt worden. Het is een sein van dingen die nog komen gaan, hoewel in het eerste gedeelte van het album ze het iets rustiger aandoen zowel qua de snelheid van de nummers als het experiment dat erin zit.
‘At Last’ is niet het meest gewaagde eendje in de vijver (gewoon geel, en het maakt geluid als je knijpt). Op dat nummer, dat wat folky aandoet, horen we Olivia dromerig zingen over hoe blij ze is met haar liefde, en dat ze geen details wil geven want ze wil het niet moeilijker maken “on you girls”. Als dit alles een beetje te zoetjes aandoet, vrees niet, de rest van het album gaat allesbehalve over ware liefde, en eigenlijk dit nummer ook al niet. De laatste regels verraden dat ze haar hart te snel heeft weggegeven aan een jongen die ze nog niet al te lang kent. En dat is dan weer iets wat je als jaloers mensje niet meteen weet als je twee geliefden hand in hand ziet lopen. Soms is jaloers zijn een enigszins premature emotie, nietwaar?
‘On My Shoulders’ gaat verder met dat thema, en het is met recht de single van het album. De drums geven het een mid-paced beat waardoor het nogal catchy aandoet. Het is makkelijk te snappen waarom dit nummer een aantal keer een remix heeft gekregen. ‘Song for Lovers’ is een akoestische affaire, welke lijkt op een lamentatie van hoe jonge, onschuldige mensen altijd gecorrumpeerd raken door liefde, het meest giftige van alles in de wereld, op die ene paddenstoel na. ‘The Bridge is Broken’ begint met de zin “Boy you got nerve to come along,” wat eigenlijk al een beetje het onderwerp van het nummer weggeeft, nietwaar? Behalve dan als je de laatste regels ook meeneemt, want die zagen de poten onder de rest van het nummer vandaan, iets wat ze slim doen.
Olivia heeft een vrij aparte stem. Het is niet echt prachtig in de traditionele zin misschien, niet zoals een diva mooi kan zingen. Maar haar raspy stem is perfect voor sommige van de nummers van dit album. Soms klinkt ze hopeloos, een andere keer weer naïef en dromerig, en soms een beetje triestig en zielig. Enkele van de tracks op het eerste gedeelte van het album worden hierdoor zeker geholpen, want de bijbehorende muziek klinkt soms ietwat minimalistisch.
Dus na het maken van enkele nummers waarvan je misschien wel kan zeggen dat ze om de stem van Olivia gebouwd zijn, is het nu blijkbaar tijd om creatief te worden. Het nummer ‘Unisassi Laulelet’ lijkt zijn roots in Afrika te hebben, wat aardig klinkt, hoewel de taal blijkbaar Fins is. ‘Tammie’ heeft wat catchy drums, met op het einde wat paniekerige vocalen. De neerwaartse spiraal wordt echt ingezet bij het nummer ‘Queen Dot Kong’, waar de band nogal misplaatst opeens hip-hop uitprobeert. Hoewel de nummers daarna moody en atmosferisch zijn-- misschien wel nog meer dan op de eerste helft van het album-- word je daarna als luisteraar niet echt meer teruggezogen door het album. Met vijftien nummers wordt er misschien ook wel teveel gevraagd van de attentieboog van de luisteraar, waardoor je bijna ‘Travel Light’ zou missen, welke een ruw randje heeft en een dromerig middenstuk.
A Mouthful door The Dø herbergt vrij veel, en ook vrij veel dat niet echt heel goed is. Met vijftien nummers gaat de band misschien net een beetje te ver, zeker vanwege de slechte opbouw. Het begint mooi en makkelijk in de oren liggend met die artistieke vocalen, maar vervolgens verandert het compleet van richting naar nummers die veel meer vragen van de luisteraar. Om dat gedeelte in te leiden komt de band met een hip-hop nummer die niet erg briljant is, en daarna is het moeilijk je draai terug in het album te vinden. Toch zijn sommige nummers, vooral enkele in het begin, zeer de moeite waard, met Olivia’s vocalen die telkens een andere emotie weten over te brengen en die passend worden bijgestaan door Dan Levy’s instrumentatie. Tekstueel is het leuk om te zien hoe de band op één manier begint, om vervolgens dat totaal om te zetten. Het is niet zo dat ze compleet alle experimentatie de prullenbak in moeten gooien – sommige van de nummers die het niet hebben kunnen het eigenlijk wel gebruiken – het is dat ze al deze nummers misschien niet op dezelfde plek op het album willen zetten, waardoor je opeens met die nummers geconfronteerd wordt na een zeer sterk bij elkaar horend eerste gedeelte. Nu is het misschien wat te gemixt, te abrupt.
Het Britse dance label Renaissance is gestart met een reeks van compilatiealbums. Deze albums moeten een andere kant laten zien van bands in het elektronica genre. Vaak DJen deze bands, of leden van deze bands, ook, en deze skills wil het label showen door middel van meerdere compilatiealbums, die dan uitkomen op twee discs: eentje gemixt, de andere ook gemixt, maar dan in de vorm van gevogelte. Die laatste (de ongemixte dus) zorgt ervoor dat je ook gewoon de losse tracks op je computer kan zetten waardoor je gelijk de individuele, aparte track hebt.
Degene die deze reeks zal beginnen is Andy Butler, het brein achter Hercules and Love Affair. Butler is niet alleen onderdeel van Hercules and Love Affair, maar ook DJ en producer. Hij perfectioneerde zijn DJ skills in de NY underground scene, en daarom is hij dus volgens oprichter van Renaissance Geoff Oakes de uitgelezen persoon om deze reeks te beginnen. Deze mix van Andy Butler zal onder andere een gloednieuw nummer kennen van Hercules and Love Affair, en het zal uitkomen op 13 juli.
De Britse band Los Campesinos! is al een eindje onderweg met het tweede officiele album, dat vooralsnog nog geen titel heeft. Het album zal begin volgend jaar uitkomen, niet zozeer omdat er muzikaal nog zoveel gedaan moet worden (want laten we wel wezen, Los Campesinos! kan waarschijnlijk in twee uur nog een heel album opnemen, plus een episode van de X-Men cartoon herhalingen), maar omdat het blijkbaar weer in een nifty verpakking komt. Wat, om downloaden tegen te gaan, toch the way to go is eigenlijk. Het zullen wel geen foto’s van David Lynch worden, maar misschien is dat maar goed, want we weten allemaal wat er met dat album is gebeurd…
In een gesprek met Pitchfork (who are human after all, want, spelfout, dus mocht iemand vinden dat spelfouten de professionaliteit van deze blog aantasten, zelfs Pitchfork doet het! En Pitchfork maakt geen fouten, dus die moeten het wel expres doen, dus eigenlijk is het een soort van creatief taalgebruik en een hipheids meter. Dus van dat standpunt uit gezien zijn wij hipper dan Pitchfork, yay!) vertelt Gareth over het nieuwe album, dat blijkbaar donkerder is qua thema’s en dat daadwerkelijk rustmomenten zal kennen. Volgens Gareth is de band beter geworden als musici, en zo zullen niet op alle nummers continu alle instrumenten bespeeld worden zoals eerst vaak wel het geval was. Ook heeft Gareth beter proberen te leren zingen, en dat zal op het album moeten terugkomen. Want het was eerst voornamelijk emotief geschreeuw. Ook praat Gareth openlijk over hoe hij nummers maakt (eerst schrijft hij een verhaal en daaruit distilleert hij de songtekst) en over de schrijvers die hem hebben beïnvloed. Het hele interview kan je hier lezen: http://pitchfork.com/news/35415-los-campesinos-talk-dark-new-album/
De Amerikanen van Beastie Boys zullen dit jaar met een nieuw album komen. Deze zal de titel Hot Sauce Committee dragen en in september uitkomen. Dit maakte de band bekend tijdens de talkshow van Jimmy Fallon. De band is al sinds 1979 actief, en dit zal het achtste album worden, de eerste sinds de in 2007 uitgekomen The Mix-Up. Het eerste album kwam in 1986 uit, een goed jaar om te debuteren, tenzij je naam begint met een “j”. En voor panters, vooral voor panters.
Het nieuwe album zal uitkomen op het label Capitol, waar de band vaak al zaken mee heeft gedaan. Tijdens het optreden bij Fallon speelde de band ‘So What’cha Want’ van het in 1992 uitgekomen album Check Your Head. De band is verder onder andere verantwoordelijk voor klassiekers als ‘No Sleep ‘till Brooklyn’, ‘(You Gotta) Fight For Your Right (To Party!)’, ‘Intergalactic’, en ‘Ch-Check It Out’. Waarvan die tweede zo vaak is gespeeld dat ik ervan overtuigd ben dat ik er aan gestorven ben. Gelukkig had ik 25 cent bij en kon ik daarmee Cerberus omkopen. Wat hondjes al niet doen voor geld!
Er zijn weer wat nieuwe namen toegevoegd aan de line-up van het 5 Days Off festival. De meeste namen waren al bekend, maar er zijn toch wat kleine toevoegingen. Zo zal de vrijdagnacht in het teken staan van het Magnetron label, waar onder andere namen als De Jeugd van Tegenwoordig, LeLe, Seymour Bits, en Wiwa zullen optreden. Op zaterdag zal Goose een DJ-set spelen, en Chris Cunningham zal diezelfde dag in de Melkweg Rabozaal een audiovisuele set neerzetten.
De 38-jarige Cunningham heeft meerdere muziekvideo’s geregisseerd, onder andere van Britpop band The Auteurs, Madonna, en Portishead. De show zal muzikale begeleiding kennen van voornamelijk muziek van het Warp label, waar onder andere Jamie Lidell op zit, die op de openingsdag een speciale set zal weggeven. Rumour has it dat het twee frisbees en een lezing van Gertrude Stein zal herbergen, maar dit is nog niet bevestigd.
Soms slaat de technologische vooruitgang enigszins door. Aarde aan iedereen, Twitter is dom, okay? Het is niet hip, het is niet snel, het is niet leuk, en de esthetische kwaliteiten laten zeer te wensen over (and the world is in so much need of beauty! I don’t want to look at it, it’s grotesque). Het is alleen snel als je echt direct een nieuwtje wilt melden, maar voor alles behalve een brand waar het een onderdeel is van een evacuatieplan is gewoon de main site updaten meer dan voldoende. Als er op Twitter iets staat wat niet op je site staat, betekent het dat je jouw site niet goed up to date houdt.
Hoe dan ook, volgens de Twitter van De Affaire komen Wintersleep, Amazing Baby, Madensuyu, Thunderheist, Selah Sue, Anale Fase (Ik hoop zo hard dat dit een buitenlandse band is en niet dat iemand bewust deze naam heeft gekozen), en Jaune Toujours. Wintersleep is yay (hoewel als je de band wilt zien je ook gewoon deze week naar of De Effenaar, of Den Haag, of de Ekko zou kunnen gaan), maar waarom Amazing Baby wederom richting Nijmegen komt is mij niet helemaal duidelijk. Want, laten we wel wezen, zo goed waren ze nou ook weer niet een paar maandjes terug. Overigens wachten wij nog geduldig op iets dansbaars a la The Rapture twee jaar terug of The Juan MacLean vorig jaar (ze kwamen niet, maar het idee was goed). Heeft iemand al met dat DFA label gebeld naar wat er beschikbaar is? Overigens niet om te zeuren hoor, want zeker voor een gratis festival is de line-up zeer impressive.
De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt. Via de hypem links kan je de nummers meteen beluisteren. Soms werkt de grote play knop echter niet, maar probeer dan de play knop rechtsonder. Die werkt als het goed is sowieso! De techniek staat voor niets!Track van de week:‘Time After Time’ van We Have Band feat. Yulia
Een band waar we al enige tijd van op de bandwagon zitten, en zeker na dat fantastische concert na de Bloc Party gig (en half uur We Have Band > laatste half uur Bloc Party). En de heren van de goede smaak Kitsuné zijn het met ons eens, want op de nieuwe compilatie staat dit nummer. Heerlijke percussie, koebel, en een ace bass zorgen voor dance floor mania. In welke taal de dame en heren dingen uitkramen weet niemand, maar als iets zo catchy is dan niemand die dat gaat ontrafelen. En ze zullen toch wel ergens op een Nederlands festival staan, deze zomer, toch? Als je op de link klikt, twee keer op “next track” klikken, want het is het derde nummer. Hypem heeft de Kitsuné compilatie er nog niet opstaan.
http://www.grandcrew.com/videos/96
‘Hard Times’ van Patrick Wolf (James Yuill remix)
De track van Wolf zelve is een zeer fijn nummer, en Yuill heeft ook enkele dingen al gemaakt die ons zeer kunnen bekoren. Deze remix is er daar niet één van. Het klinkt niet als een nummer in één flow, niet erg organisch, en de uithalen van Wolf passen niet echt bij de remix zelf. Daarbij klinkt het alsof het op fast forward wordt afgespeeld op sommige momenten, dus wat je daarmee moet weet ik ook niet. Niet het beste wat Yuill ooit heeft gedaan, en gelukkig maar, want anders zou zijn poging met olifanten de Alpen door te komen eerder stranden dan dat van de veldheer.
http://hypem.com/track/821008/Patrick+Wolf+-+Hard+Times+James+Yuill+Remix
‘Lisztomania’ van Phoenix (Holy Ghost! remix)
In Brooklyn is het disco fever. The Golden Filter heeft al de nodige disco remixes gemaakt, en Holy Ghost! speelde samen met Jacques Renault een heerlijke disco set eerder dit jaar, die vervolgens ook op het internet is verschenen. Phoenix lijkt de ideale blueprint te zijn voor remixes, want er zijn al mensen van kleiner dan 1.60 gerapporteerd die erin verdronken zijn. De kids van Holy Ghost! gooien er wat extra synths bij op een disco beat om er een catchy remix van te maken die het op de dansvloer niet al te slecht zou moeten doen. Met zoveel remixes van hetzelfde nummer moet je natuurlijk wel iets goeds maken, en Holy Ghost! doet dat dan gelukkig ook.
http://hypem.com/track/828045/Phoenix+-+Lisztomania+Holy+Ghost+Love+Paris+Remix
‘You Go On Ahead (Trumpet Trumpet II)’ van Sunset Rubdown
Canada moet een erg saai land zijn, wat volgens mij doen ze er niets anders dan emigreren en muziek maken. Dat is zeker zo in het geval van Spencer Krug (Wolf Parade, Swan Lake), maar bizar genoeg lijken de bands niet echt op elkaar, which is a good thing. Drums zijn in het begin zeer aanwezig, en de rest van de instrumenten worden er mooi ingeweven voor een mooi web. De delivery van Krug is zeer eigen, hij heeft een manier van zingen en een manier van een zin uitspreken dat onmiskenbaar hem is. De tekst is zeer “wordy”, zeer veel woorden. Maar dit komt niet te overweldigend over vanwege de herhaling aan het begin van zinnen, zoals meerdere zinnen achter elkaar die beginnen met “And I’d like to think…” of “See the…”. Een trucje zo oud als Metusalem (denk aan “I have a dream…”), maar het zorgt dat je veel kan zeggen zonder dat iedereen stopt met luisteren.
http://hypem.com/track/826985/
‘I Love You’ van Esser (Prince Paul remix)
Zeer subtiele remix door Prince Paul van Esser’s track ‘I Love You’. Dat nummer staat op het recent uitgekomen album Braveface van de Brit. De remix vloeit zeer sterk, en het lijkt alsof het gewoon een origineel nummer is, en niet een remix. Daarentegen, eigenlijk moest ik meerdere keren checken dat het daadwerkelijk een remix betrof, en niet dat de link gewoon slecht was. Dus als je het zo bekijkt kan je ook weer afvragen of de remix daadwerkelijk wat toevoegt en het ook echt vernieuwend is. Niet helemaal, maar voor een potje “zoek de verschillen” is het uitermate geschikt, en toen ik dit voorstelde aan Ezra Pound moesten we beide lachen en sloeg Pound me op de neus. Misschien te subtiel, en too close in relatie tot de originele track.
http://www.thefader.com/articles/2009/5/21/exclusive-freeload-esser-i-love-you-prince-paul-rmx
‘Animal’ van Miike Snow
Zomerse electro van Miike Snow, die onlangs met zijn debuutalbum kwam. Zeer catchy, vandaar ook de 863 remixes die ervan gemaakt zijn ondertussen. Snow zelf kan er ook wat van, onlangs komend met remixes of reinterpretations van Peter, Bjorn & John en Vampire Weekend. Erg vrolijk makende stuff, waarin zowel het instrumentengedeelte als de gezongen refreintjes het zeer moeilijk maken om stil te zitten. Dus een mooie soundtrack voor komende week, behalve voor de dinsdag, want naast dat het dan gaat regenen is het een dinsdag, sowieso een hatelijke affaire! Als de wereld vergaat zal het op een dinsdag gebeuren, mark my words, en breng een handdoek.
http://hypem.com/track/827088/
Recensie van II van Lindstrom & Prins Thomas
door Tom Gosens
Herinnert u zich deze nog? “Ik heb een boot! Ik heb een hele mooie splinternieuwe boot!”... Op muzikaal vlak heeft de nieuwe plaat van (Hans-Peter) Lindstrom en Prins Thomas (Moen Hermansen) gelukkig niets maar dan ook niets met dit gedrocht van een carnavalskraker te maken, en toch is er een link! Die draak kan namelijk definitief de prullenbak in en uit ons geheugen, want per heden gaat dit nieuwe schijfje namelijk door het leven als perfecte soundtrack voor een boottochtje, jawel! Diepblauwe zee, licht briesje, een dolfijn in het water, de brandende zon op het voorhoofd, in de verte de eerste rij palmbomen van één of ander exotisch eiland, en het subtiele en warme geluid van deze Noorse giganten uit de speakers schallend; ziet u het al voor u? Nee? Ik wel!
Vier jaar na debuutalbum I verschijnt deze week dan eindelijk opvolger II, wederom op het gerenommeerde Belgische Eskimo Recordings. Over de albumtitel is alvast lang nagedacht. Dit album laat zich echter niet kennen als een slechte sequel. In die vier jaar tijd hebben beide heren namelijk niet stilgestaan in hun ontwikkeling. Dat bleek al in 2007, toen de heren gezamenlijk met ‘ Reinterpretations kwamen, waarop, zoals de titel al laat merken, herbewerkingen stonden van songs van I en een aantal losse singles. Deze plaat was al een stuk organischer dan I, en die lijn zette Lindstrom vorig jaar solo door op zijn veelgeprezen epos Where You Go I Go Too.
Van epische lengte is ook deze nieuwe plaat, met acht songs in een uur en een kwartier. Alvast een waarschuwing dus voor de lezer die van korte, bondige songs houdt: daarvan is hier namelijk niets te vinden, wat ook geldt voor vocalen. Op wat gehum en ge-”oeh-aah” in de laatste twintig minuten na is het alleen de muziek die zich voor je kan winnen.
Slagen de heren daar dit keer in? Opener ‘Cisco’ alvast wel. Zeer voorzichtig opbouwend worden één voor één een baslijn, sitar, drums, conga's, gitaar en tamboerijn geïntroduceerd, om de luisteraar langzamerhand in een eeuwig durende trip te zuigen. Als na drie minuten Prins Thomas zijn eerste zomerse synths dropt is dit een fait accompli, en komt die boot toch opeens een stuk dichterbij. Nu stonden de Noorse heren altijd al bekend om hun oog voor het kleinste detail, maar binnen tien minuten hoor je dat deze plaat wat dat betreft een nieuwe dimensie toevoegt aan hun vroegere werk. Zelfs als een song wat minder is (ik denk daarbij aan derde track ‘For ett slikk ogg ingenting’), wordt de track gered door de productietechnische kwaliteiten van de heren, door langzamerhand bovenop vijf of zes basisinstrumenten nog een dikke laag aan minieme geluidjes toe te voegen. Hierdoor vergeten we het in basis sullige synthloopje uit de eerste drie minuten wat makkelijker, en gaat de luisteraar wederom op in de wondere wereld die de voormalige goden van de space disco creëren.
Space disco (wie heeft vroeger nou nooit met zijn armen uit elkaar als een vogel flink staan zwieren op Lindstroms ‘I Feel Space’? (zal ik deze vraag beantwoorden of doet u het zelf? –ed)) is het namelijk niet meer. Hoewel het lang niet altijd duidelijk is wat nu exact live-instrumenten zijn en wat nog uit een elektronisch doosje komt (en is dat niet meteen ook dé grote kwaliteit van deze plaat, dat alles zo 'natuurlijk' klinkt?), heeft de verschuiving naar een meer organisch geluid ervoor gezorgd dat tegenwoordig uit andere bronnen geput wordt. Natuurlijk, er zit nog steeds een zekere mate van disco in, maar ook funk, lounge (het blijft een lelijk woord), new wave, afrobeat, krautrock en psychedelica zitten erin verstopt.
Hoogtepunt ‘Skal Vi Prove Naa’ is daarvan het beste voorbeeld. Een new wave intro, dampende baslijn, tamboerijn, speels synthloopje, woodblock, conga's, drums, alles ineen om een onnavolgbaar verslavend ritme te creëren. De eerste helft van ‘Gudene Vet + Snutt’ is dan weer een stuk psychedelischer, en dat geldt ook voor ‘Rothaus’. De warme loomheid verdwijnt echter nooit, zoals ook goed te horen is op ‘Note I Love You + 100’, met zijn geweldige uitbarsting in de laatste drie minuten.
Maar valt er dan helemaal niet meer te dansen op Lindstrom en Prins Thomas? Gelukkig wel, daarin voorziet ‘Rett P’” voorbeeldig. Met wat haast lijkt op een dubbele drumlijn en een gitaar op sommige momenten overgoten met distortie doen Lindstrom en Prins Thomas zich plotseling voor als het nog dansbaardere neefje van Battles en Holy Fuck!, en kun je onmogelijk stil blijven zitten danwel staan. En mocht dit niet voldoende zijn, is er nog altijd de tegelijkertijd gereleaste (en eveneens geweldige) 12'' van de heren, ‘Tirsdagsjam’, die je wél een kwartier lang in het space disco universum katapulteert.
Al met al is II gezien het solowerk van beide heren een logische opvolger op I, en niet alleen in naam. Het klinkt rijker, dieper, gelaagder en organischer dan zijn voorganger en dat valt te prijzen. Als je waarde hecht aan mooie producties en een verzorgd geluid heb je hier zowaar je ding te pakken. Een hit als ‘Boney M Down’ of ‘Turkish Delight’ staat er weliswaar niet op, maar het geheel is een stuk coherenter dan op I. Met spanning moeten we nu weer af gaan wachten op de volgende stap van de Noren. Als je dan hoort dat mede-detailliefhebber The Field in zijn aankomende tour met een gitarist gaat werken, kunnen we alleen maar hopen dat Lindstrom en Prins Thomas dit album naar een live setting gaan vertalen, iets als The Lindstrom And Prins Thomas Live Experience? En laat labelgenoten Aeroplane dan maar op de afterparty komen draaien, dan hebben we de poppen aan het dansen! Voor het zover is, gaat met dit mooie zonnetje deze plaat nog maar eens op. Wie maakt een cocktail voor mij? En waar is die zonnebrandcrème toch heen?
Als iemand ons wat vraagt doen wij dat meestal ook wel, soms alleen enigszins vertraagt, want wij zijn eigenlijk een stel opgekrulde poesjes. Dus tenzij je een muis bent helpen wij toch weleens. Uiteraard moet het ook enigszins in ons straatje liggen, want reclame maken voor Smarties gaan we natuurlijk niet doen. Hoewel, eigenlijk wel, dat past wel bij ons. Dus yay voor Smarties!
Maar goed, de band The Ian Fays doet Nederland aan, en lo-fi pop is natuurlijk een genre dat wij af en toe wel willen promoten. De promotor van deze tour stuurde ons een mailtje of wij hier even aandacht aan wilde besteden, en enigszins logisch, want de sites van deze venues worden niet elke dag gecheckt door muziekliefhebbers dunkt me. The Ian Fays, met als spil de tweelingzussen Lizz en Sara Fay, staat de 27ste in het Borra Theater in Amersfoort, de 28ste op de Ham Radio Communications Night in Groningen, en de 29ste in de DB Studio’s in Utrecht (Zuilen…). Op 9 juni zal de band staan in Amsterdam in de Nieuwe Anita, en daar zullen de zusjes hun verjaardag vieren, dus reden voor een extra feestje!
De band stond al een aantal jaar terug in Nederland, ook in de DB Studio’s, en dat maakte dus blijkbaar zo’n indruk dat ze terug mogen komen. De kaartjes zijn in alle gevallen niet al te duur, dus je kan altijd even de MySpace checken (http://www.myspace.com/theianfays) om te kijken of het je eventueel kan bekoren.
Het nieuwe album van Muse zal The Resistance heten. Dat maakte de band via twitter bekend, maar mocht je twitter niet vertrouwen, het staat ook op de officiële site. De Britse band is alweer toe aan het vijfde album. Het eerste album, Showbizz, kwam eind jaren negentig uit, en in dit millennium heeft de band nog drie albums meer uitgebracht. De meest recente hiervan kwam in 2006 uit, en dat onder de naam Dostojevski’s Dans van de Vruchtbare Eieren, maar omdat iedereen de naam Dostojevski te onecht vond aandoen is het in de volksmond Black Holes and Revelations geworden.
De opvolger van Black Holes and Revelations, The Resistance, zal eind dit jaar uitkomen. Het album is geproduceerd door Mark Stent, die ondermeer heeft gewerkt met Depeche Mode, Pet Shop Boys, en Madonna. Eén van de nummers gaat waarschijnlijk ‘United States of Eurasia’ heten, dat ontcijferde fans uit een foto op de bands Twitter en dat is daarna bevestigd door de band van Matthew Bellamy.
Jonsi is a busy man. Nadat de frontman van Sigur Ros eerder zich al flink in het zweet werkte met zijn vriendje Alex Somers, en ze ook nog eens een album zullen uitbrengen in juli, is de zanger van Sigur Ros nu ook al bezig in zijn eentje! Onverzadigbaar, maar als ik zijn features had dan zou ik dat ook zijn. Voor zijn soloalbum zal hij samenwerken met Peter Katis, die eerder al platen van The National en Interpol produceerde. Geen kleine jongen dus.
Het album zal ook composities kennen van Nico Muhly. De in 1981 geboren Muhly is klassiek geschoold, en werkte onder andere al met Antony and the Johnsons en Grizzly Bear. Tevens is hij bezig met een opera voor de Metropolitan Opera over een online vriendschap tussen twee jongens waarvan uiteindelijk de ene de andere vermoordt. Een mix tussen iets van Mozart en Hitchcock’s Strangers on a Train, hoe bizar. Peter Katis wist te vertellen dat het voornamelijk met de akoestische gitaar is gemaakt maar dat het ook een aantal groots opgezette orkest elementen zal bevatten.
De man zal ook nog eens met een remix van ‘Come Back’ van Depeche Mode komen. Dus als de mensen die komend weekend naar Pinkpop gaan dat nou op hun mp3-speler zetten horen ze toch nog een beetje Dave Gahan! Aw, die Jonsi toch, hij denkt ook aan iedereen. En even voor de duidelijkheid, vooralsnog gaat Depeche Mode op Pinkpop gewoon door.
Metro’s in het weekend in Londen zijn een nachtmerrie. Niets werkt, en als het werkt dan werkt het maar heel even, en niet tijdens de scooterrace. Alleen naar Mars duurt het langer, maar als daar in 2012 die expresroute heenloopt moet ik het nog maar zien.
Zo loop je de laatste dag dus te haasten, in plaats van rustig te flaneren (as you do). Een picknick in Hyde Park kan er nog net vanaf, dat uiteraard na een omleiding van een goed half uur.
Mocht iemand hebben gelezen over de dodelijke steekpartij in Oost Londen, wees gerust, ik was het niet, of het hiernamaals laat elektronica toe, hoewel ze er wel enigszins op neerkijken.
Overigens de verdachte zoeken ze nog, maar ook dit was ik niet, tenzij flamingobek steken opeens dodelijk kunnen zijn, dan misschien. Maar in de geschiedenis is er ooit maar één iemand aan overleden, en dat was Marlowe, want die beweerde dat toekansnavels harder aankwamen. They showed him!
Ben je bang dat de vliegmaatschappijen misschien je koffer kwijtraken, doet je hotel dat al, go figure!
Track van de dag: ‘Once in a Lifetime’ van de Talking Heads
How the cute meet is the catastrophe of the ordinary man. When they depart a nation of mediocrity rejoices.
Afsluitende observatie: Mensen in Londen zijn beleefder dan de meeste Nederlanders.
Voor zover de IKRS in Londen week! Vanaf nu weer over tot de orde van de dag, en dat is extreem veel muziek. Dit weekend nog de column met de tracks van de week, een recensie van het Lindstrom & Prins Thomas album, en komende week nog recensies van het album van The Do en Jarvis. En uiteraard nog gewoon nieuws en everything, dus voor muziek blijf je hier goed zitten!
Okay, ten eerste, niet denken dat dit het muzieknieuws inneemt of zo, maar er gebeurt deze week gewoon echt niets wat dat betreft…
Worden de toneelstukken gaandeweg de week nu korter of word ik nu langer? Ik weet in ieder geval dat ik niet met Cezanne kan samenwonen want hij laat de hele tijd appels slingeren.
Overigens Dame Judi Dench in actie zien is toch wel indrukwekkend, zeker als ze on stage staat met Rosamund Pike en een uitstekende Frances Barber.
Is een volle koffer in een vreemde stad niet het meest triestige gezicht wat er is? Tenzij je heimwee hebt natuurlijk, dan is het fijn, behalve als je zoveel heimwee hebt dat je al vier dagen van tevoren hebt ingepakt en in foetushouding al luisterend naar de soundtrack van La Vie en Rose de secondes loopt af te tellen. Dan is het weer wel triestig.
Oh well, it’s the same old plot to these things, and I promise not to cry anymore. Behalve toen ik Vivaldi hoorde, gespeeld door de gitarist met één arm in de metro. Klein traantje, maar vooral omdat ik erachter kwam dat Cezanne over de appel die ik aan het eten was met wit had heen geschilderd, denkend dat de appels het doek waren, en het doek de appels.
Reden om je headset toch even af te doen: Als je een tiental mensen van de grenspolitie in de straat ziet waar jij doorheen aan het lopen bent.
Track van de dag: ‘Who Are You, Defenders of the Universe?’ van The Dears
Cute boys teller: te weinig, maar eentje maakte het helemaal goed
Cute girls teller: heel veel, maar aangezien ik in de damesafdeling bij de pashokjes moest wachten niet geheel verbazend
Dutch boy living in England teller op de damesafdeling van de H&M: eentje (maar dat is al schokkend)
Meest masculiene act van de dag: Een jongen die een Mickey Mouse portemonnee wilde kopen! Hoe stoer!
Afsluitende observatie: Woman 1
(hesitatingly)
Are you by any chance Michael?
Stef
No, not really no.
(short silence, then pathetically) Sorry.
En zo ben je alleen in Londen, en zo vindt er een gehele reünie van je wadloop vereniging plaats, iedereen in het loopuniform van rode shirts en niet matchende gele broekjes geleend van de Cole Porter musical Gay Divorce.
Alleen en in een groep zijn heeft zowel voor als nadelen. Eén van de voordelen alleen is dat de eindrekening bij het eten niet zo duur is, het nadeel dat je hem niet met meerdere mensen kan delen.
Nu zou dit de muziekdag moeten worden, want ik zou naar het Stag and Dagger festival gaan met onder andere We Have Band, Filthy Dukes, An Experiment On A Bird In The Air Pump, en The Pastiche of Lady Chatterly and the Whore of Mensah. En dan blijkt dat het toch niet mogelijk is hier heen te gaan vanwege randverschijnselen.
Het voordeel met een groep is dan weer wel dat tranen in mijn ogen schoten van het lachen, iets wat ik zelden doe als ik alleen ben, en zo wel dan heeft dat altijd met honden en strikjes te maken.
Hoewel, feitelijk gezien schoot ik zo in de lach van een eigen anekdote, wat een beetje triest is stiekem, maar hij was zo ver weggestopt dat het niemand meer verraste dat hij boven water kwam dan mijzelf. En wat heb ik om mijzelf gelachen! De laatste keer dat iemand zo om mij gelachen heeft was toen ik thee zette voor Henri Matisse. Hij zei dat ik geen thee kon zetten, ik zei dat hij hoekig schilderde, we lachten allebei hartelijk, en toen sloeg hij mij op de neus.
Track van de dag: ‘Suffer For Fashion’ van of Montreal
Quote van de dag: Een man heeft net aan de kassier uitgelegd hoe het bord naast de kassa niet klopt. Kassier: “I can see how that might be interpreted as ambiguous.” “Ambiguous?”, said the man incredulously, “It says the exact opposite of what it means!”
IKRS’ oordeel: De man had gelijk, want ook wij interpreteerde het zoals het bord niet bedoelde maar wel zei. Daarentegen interpreteerde ik ook het ballet Nabucco van Verdi als de tragiek van een groep accountants die weggestuurd worden nadat hun werk is overgenomen door mechanische vogels die de hele dag “Oh it’s a beautiful morning” zingen terwijl het al middag is.
Afsluitende observatie: Je telefoon handmatig tegen de oplader aan moeten houden is het saaiste wat een mens ooit heeft moeten doen. Geloof me.
De band Discovery zal met een debuutalbum komen, en in een verrassende wending zal deze dezelfde naam krijgen als de band zelve. Hoe is het toch mogelijk, de creativiteit van sommige artiesten kent geen grenzen! En geen tolwegen, dus kunnen ze maar door en door en doorgaan. Discovery is namelijk weer een side project, ditmaal van Rostam Batmanglij (keyboardist van Vampire Weekend) en Wes Miles (zanger Ra Ra Riot). Die twee kennen elkaar al een tijdje en de plannen stonden ook al lang, maar door de drukte bij hun bands kwam het er even niet van.
Nu, echter, is het debuut dus aanstaande, aangezien het album op 7 juli via XL zal worden uitgebracht. Uiteraard is geen album meer compleet zonder guest performances (de laatste keer dat er een album werd gemaakt zonder guest performances was in 1973 toen de samenwerking tussen The Beatles en ELO niet door ging omdat die laatste claimde Mickey Mantle persoonlijk gekend te hebben), en dus ook hier zijn ze weer van de partij. De schok van verrassing was voelbaar voor niemand bij de bekendmaking van gast vocalen van Ezra Koenig, en ook Angel Deradoorian (genoemd naar het automerk waar Marty McFly niet in reed en die vervolgens ook bankroet ging) van The Dirty Projectors werkte mee. Blijkbaar zullen op het album ook een cover van de Jackson 5 en een space-pop remix van Ra Ra Riot’s ‘Can You Tell’ staan, en dat is dan weer best grappig.
Tracklist:
01 Orange Shirt02 Osaka Loop Line03 Can You Discover?04 I Wanna Be Your Boyfriend [ft. Angel Deradoorian]05 So Insane06 Swing Tree07 Carby [ft. Ezra Koenig]08 I Want You Back09 It's Not My Fault (It's My Fault)10 Slang Tang
En ach, er is niets meer aan te doen.
Het is niet mijn schuld, toch? Niet mijn domheid? Stoelen kunnen weleens anders lopen dan van 1 t/m 15 in volgorde, nietwaar? Zegt u mij dat dit klopt, dat niet ik een raar figuur sla als- ik herinner me een episode van Mad About You, de stoelen, even links, oneven rechts. U verifieert het, toch?
Niets meer te doen.
In alle serieusheid, ook al lijkt het logisch, maar stoelen horen tevens gewoon goed genummerd te zijn, niet dat ik op een stoel zit niet met nummer tien, dat wel nummer tien toegewezen heeft gekregen. U snapt mijn verwarring?
Nothing to be done.
Camden Town is hilarisch om rond te lopen, gewoon het aantal en soort mensen is fantastisch te aanschouwen. Eens zal ik er terugkeren, misschien morgen. Of voor mijn gevoel morgen.
Overigens, heeft België vakantie of zo?
Wat is er minder bevestigend van je bestaan dan op vakantie zijn, bij een groep Nederlanders in de metro staan, die vervolgens niet over je roddelen?
Track van de dag: ‘England’ van The National
Cuteness, cuteness I was only joking when I said, by right you’re the prettiest monkey I’ve ever had.
Afsluitende observatie: De moderne tijd begon in 1953. Niet door het einde van de Tweede Wereldoorlog, niet door het begin van de Koude Oorlog, maar door de eerste opvoering van het Beckett toneelstuk Waiting for Godot. Want in een luttele 87 pagina’s (mijn versie) schrijft Beckett zo goed over het leven dat niemand weet waar hij het precies over heeft. Dat de heren Ian McKellen (SIR Ian McKellen) en Patrick Stewart (PATRICK Stewart), bijgestaan door Ronald Pickup en een bij vlagen zinderende Simon Callow, met Tom Barker als het jongetje, dit toneelstuk op de planken willen brengen zegt al genoeg. De spil van het toneelstuk, en tevens het leven (want het toneelstuk is het leven, zoals het leven het toneelstuk is, en mijn tante aangetrouwd familielid van de dichteres Anne Sexton) zijn eigenlijk deze vier zinnen:
Estragon (McKellen): Let’s go.
Vladimir (Stewart): We can’t.
Estragon: Why not?
Vladimir: We’re waiting for Godot.
Altijd wachten we op iets, niet wetend of het komt, wanneer het komt, en als het komt of het ons daadwerkelijk voordeel berokkend, en of we het überhaupt zouden herkennen. En dus ploeteren we voort, altijd hetzelfde, altijd maar weer, altijd verder. En soms willen we wel zelf complete regie nemen, but alas, nothing to be done.
Overigens, hoe wicked is het om Ian McKellen en Stewart te zien in één van de meest aansprekende toneelstukken ooit gemaakt? Yay!
Album recensie- Actor van St. VincentDoor Linda Wijlaars
Behalve de naam van de beschermheilige der dakdekkers, een gekkenhuis, en een eiland in de Caraïben is St. Vincent ook de naam die Annie Clark gebruikt wanneer ze haar gitaar omhangt en solo ten tonele verschijnt. Voordat ze voor zichzelf begon speelde ze al in de tourbands van The Polyphonic Spree, Sufjan Stevens, en een enkele keer Arcade Fire. Een indrukwekkend lijstje. Net zoals haar eerste album, waarop het nummer met de briljante titel ‘Jesus saves, I spend’, waarmee ze alweer twee jaar geleden mee debuteerde en verder ging met imponeren door onder ander in het voorprogramma van The National (u weet wel, die band die hier buiten het Jarvis-seizoen om te pas en te onpas genoemd wordt) te belanden. Nu dus haar tweede album, dat uiteraard vergezeld gaat van de gebruikelijke, maar zo vaak niet ingeloste hoge verwachtingen die horen bij de opvolger van een succesvol debuut.
Eén van de valkuilen bij het maken van een tweede album is dat het al te zeer op zijn voorganger gaat lijken: “hey, dat leek te werken, laten we nog een keer hetzelfde trucje uithalen alleen nu met een koebel en terwijl we alles opnemen in de badkuip van de villa van een beroemde producer in LA, het dan experimenteel noemen, en tot beste album dat we ooit gemaakt hebben uitroepen,” om vervolgens te verdwijnen in de vergetelheid die ook wel bekend staat als de HMH. Bij het zien van de album cover van Actor besluipt je het nare gevoel dat Annie Clark ook last heeft van dit syndroom dat vooral endemisch lijkt te zijn onder middelmatige britpop-bandjes die ooit begonnen met een goed idee en ideologie. Waar ze de luisteraar op haar debuut nog recht durfde aan te staren, lijkt ze nu langs ons heen te kijken naar bigger and better things.
De press release waarin de komst van het album werd aangekondigd biedt enige hoop: de nummers van het album heeft ze namelijk geschreven als heimelijke soundtracks bij enkele van haar favoriete films waaronder de Woody Allen film Stardust Memories en Disney-films zoals Doornroosje. Die Disney-invloeden komen bij het eerste nummer op het album, ‘The Strangers’, ook meteen bovendrijven. Het is een nummer dat muzikaal gezien niet zou misstaan bij één van de zoetsappige films die in grote getale uit de Amerikaanse filmstudio’s blijven stromen. Dat is, totdat halverwege het nummer de gitaren invallen en het nummer lijkt te ontsporen, en wanneer je de tekst totaal zou negeren, zoals het zichzelf alsmaar herhalende “Paint the black hole blacker”. Het nummer is, zoals het hele album, geschreven vanuit het perspectief van iemand die in een slechte relatie terecht is gekomen: “I threw flowers in your face/ on my sisters wedding day/ You showed up with a black eye/ looking to start a fight”.
Hoewel het album dus is ontstaan als verzameling van soundtracks bij een kleine verzameling aan films, is het tekstueel gezien een film op zich. De hoofdpersoon van deze film, gespeeld door Annie Clark zelf, realiseert zich aan het begin van het album dat ze moet ontsnappen aan de situatie waar ze in is beland: ‘Save Me From What I Want’. Dit alles onder de zweem van misbruik, zoals in ‘Black Rainbow’: “There’s a black rainbow above my house”, al wordt die gedachte nooit hardop uitgesproken. In ‘Laughing With a Mouth of Blood’ is ze dan alleen in een motel beland, en probeert ze te bedenken hoe ze nu verder moet, “I can’t see the future/ but I know it’s watching me”. Dat het allemaal goed afloopt, zoals het een op Disney geïnspireerd verhaal uiteraard betaamd (*snik* Bambi *snik* -ed), was te voorspellen; het album eindigt zelfs al met ‘The Sequel’.
Het verhaal is echter niet het enige dat blijft hangen van het album. Ook over de instrumentatie is goed nagedacht, en vormt bijna weer een verhaal op zich. Waar de teksten zwaar en donker overkomen klinkt de muziek alsof de zon na maanden van regen en wind eindelijk weer de overhand heeft gekregen. Zoals in het nummer ‘The Bed’, waarin St. Vincent dreigt je neer te schieten, terwijl een klarinet een speels loopje speelt, begeleidt door een groepje strijkers. Er komt een heel symfonieorkest aan instrumenten voorbij op het album, wat het filmische karakter van de nummers zeer ten goede komt.
Geen geval van “moeilijke tweede plaat” dus voor Annie Clark, die met haar eigen sequel Actor, dat ondanks de schijnbare tegenstelling tussen de teksten en de muziek toch aanvoelt als één geheel, gewoon rustig verder gaat met het imponeren van haar luisteraars. Met die paradox zal ze de originaliteitprijs niet winnen -- zo was Roald Dahl al heel wat eerder met het aanbrengen van een zwarte rand om sprookjes -- maar het is vooral de manier waarop ze het brengt die ervoor zorgt dat het album blijft hangen.
De excentrieke meneer Wolf zal op Lowlands staan. De man zal op één juni een nieuw album uitbrengen, The Bachelor, wat hij niet meer is, en daarom zal er in 2010 wederom een nieuw album uitkomen, The Conqueror, wat hij nu niet meer hoeft te zijn, want hij is geen bachelor meer. Zie je hoe dat werkt? Iemand anders overigens die het verder lichtelijk ironisch vindt dat je in je leven probeert van de bachelor status af wil komen, maar in je studie je drie jaar hard moet werken om dit te verkrijgen?
Patrick Wolf is één van een groepje namen dat gister bekend is geworden. De andere namen zijn Razorlight, White Lies, The Temper Trap, Bring Me The Horizon, Drums of Death, The Airborne Toxic Event, The Living End, A Brand, Martyn, en Vitalic. The Temper Trap stond vorige maand nog op London Calling, en was het bezoekje daar in ieder geval waard. Waarom ze van alle bands om twee keer op rij uit te nodigen nou juist White Lies kiezen is mij een raadsel, het is niet alsof het de vorige keer zo briljant was. Doe dan The National, of-- nee, doe maar gewoon The National. Toe maar. Yup. Maar Wolf dus in ieder geval, en dat is yay!
Wat is geluk? Sommige zouden zeggen een papegaai die daadwerkelijk kan praten, maar wat als hij alleen kan complimenteren over het avondeten? Het is saai an sich, en zeker omdat vogelvoer elke dag hetzelfde is, dan wordt het al vrij routineus, en vervelend.
Het heeft me welgeteld één dag gekost om de sleutel van mijn hotelkamer te vermoorden, nice. Ik wilde ook nog een kip vermoorden, maar deze was te snel. Vegetarisch koken is beter voor je zelfvertrouwen.
En dan loop je in Soho en kom je We Have Band tegen. Zijn ze in ieder geval op tijd voor hun festivaloptreden donderdag. Is dit geluk? Als dit geluk is vraag ik me af wat ik eraan overhoud, en of ik er plaats voor moet vrijhouden op mijn bank.
Ik zit bij een toneelstuk – as you do – en tijdens de pauze biedt een vrouw mij een ticket aan voor een ander toneelstuk morgen, wat ik niet kan accepteren (het kan wel, maar ik kan zelf niet, dus dan zou ik het alleen doen om geen “nee” te hoeven zeggen, wat ik nooit kan, maar in dit geval wel, want hier zit geen druk op), but nice anyway. Is dat dan geluk, of gebeurt dit gewoon als je een pen geeft?
Dus tja, kleine zaal, up close, en dan de Oscar genomineerde Miranda Richardson, de Oscar genomineerde Jennifer Tilly, en Bill Cosby en Woody Allen acteur Wallace Shawn aan het werk zien. Over o.a. geluk, maar dat zet ik aan het einde, dus mocht u dat willen skippen, dan kunt u dat! Wat ben ik toch weer medelevend, want ik hoor mijzelf graag praten, maar niet in mijn eigen stem.
Track van de dag: ‘Timebomb’ van The Whitest Boy Alive
Cute boys & girls teller: tilting
Cute monkeys teller: 0 (I’m getting slightly worried)
Mijn afsluitende observatie: Wanneer ben je iemand die het geluk aan zijn zijde heeft? Eén van de thema’s van Wallace Shawn’s toneelstuk. Aan het begin erkent hij een man van geluk te zijn, aan het einde nog steeds, want de manier waarop hij mag sterven van degene die zijn leven regisseerde (niet in een film sense, dat is niet de twist, dat zou afgrijselijk banaal zijn, en lichtelijk fluorescerend). Gedurende het toneelstuk krijg je ook niet het idee dat wat hij aan het begin zegt klopt, dat hij geluk in zijn leven heeft gehad, maar toch, ondanks dat hij een speelbal is gebleken, ervaart hij dat zo. Het leven gebeurt, en als je geluk hebt krijg je de nodige pleziertjes en geen al te grote problemen. Fatalistisch haast. Dus, criticus van The Telegraph, het punt is niet dat iemand met het gezicht van Wallace Shawn drie jongere vrouwen kan krijgen, want ten eerste schrijft Wallace geen drie uur durend (!) toneelstuk over zoiets marginaals, en ten tweede de vrouwen aan het eind van het toneelstuk zijn, zo zou je kunnen beargumenteren, in controle gebleken. Vrouw eigen zou ik zeggen, for better and worse… (grapje)
De zanger Paul Banks, bekend voornamelijk van Interpol en alleen daarvan, heeft zijn oude alter ego Julian Plenti nieuwe leven ingeblazen. Dit, blijkbaar, omdat hij in aanraking kwam met – hier komt het – de software Logic Pro, waarmee hij muziek kon opnemen zonder een band, en dit vervolgens ook deed. Gelukkig had niemand hier een echt speciaal verhaal verwacht, anders zouden we zeer teleurgesteld zijn.
Onder andere Sam Fogarino heeft meegewerkt aan het album, en hij is de drummer van Interpol. Tevens heeft Ratatat’s Mike Stroud wat werk voor het album gedaan. Dit album, genaamd Julian Plenti is… Skyscraper, zal op 4 augustus uitkomen via het Matador label. Banks zal het album wel live gaan doen, alleen maar een select aantal shows. Om eerlijk te zijn zou het mij verbazen als daar een Nederlandse show tussenzat, ook omdat eerder al bekend werd dat de heren van Interpol alweer zijn begonnen met het maken van een nieuw album.Tracklist:01 Only If You Run02 Fun That We Have03 Skyscraper04 Games for Days05 Madrid Song06 No Chance of Survival07 Unwind08 Girl on the Sporting News09 On the Esplanade10 Fly as You Might11 H
Zeg, ik ben nog geen uur in Londen en ik ben al aan het rennen. This doesn’t bode well…
I always rely on the kindness of strangers, het is een uitspraak die niet alleen goed bij mij past, maar het is ook één van de uitspraken die de wereld overhield aan het oeuvre van Tennessee Williams, dat en gefrituurde vis bereidt op houten stokjes. Dus als ik sta te mieren met mijn metrokaart is het altijd fijn om geholpen te worden, zeker als een Aziatische jongeman van onder mijn leeftijd de moeite neemt even uit de rij voor de kassa te springen om mij te helpen. Gosh, I love people who are kind. Ik struikel een paar “thank you’s” eruit, en als ik bij mijn station ben vind ik nog even oogcontact voor een knikje en een glimlach. Humanity saves the day.
Volgens mij googlen werkgevers alleen nog maar hun sollicitanten, want de receptionist is niet aangenomen voor zijn social skills, noch zijn verstaanbaarheid, noch zijn Engels. Eigenlijk is het voor mij het grootste mysterie sinds mijn buurvrouw haar tafels rood verfde om zo haar versie van het zwanenmeer de symboliek van de menstruatiecyclus mee te geven.
Okay, dat duurde dus eeuwen, dus nu van de ene kant van centraal Londen naar de andere kant om in Pure Groove records de instore van minimal electrokid Nathan Fake te zien. Het begint om half zeven, precies het moment dat ik uit de metro stap bij het dichtstbijzijnde metrostation. Wonder boven wonder ren (Ren! The horror!) ik in één keer goed (en alleen Jezus heeft grotere mirakels verricht, maar dan op water, dus officieel is het landrecord nu van mij, yay!), en uiteraard is Fake nog lang niet begonnen.
Als ik terugloop loop ik overigens wel verkeerd, zulke goede karma kan ook niet lang duren, hoogstens veertien minuten, en dat alleen nadat de kip met tijm geprepareerd is.
Overigens het eerste wat ik zag na de landing in Londen was regen dat op de vliegtuigruiten viel, hoe stereotiep! Schrijf het op in een novelle en niemand zou het geloven, zo standaard. De rest van de avond overigens stralend weer.
Track van de dag: ‘Glory Days’ van Pulp
Cute boys teller: 5
Cute girls teller: 4
Cute monkeys teller: 0 (maar mijn hoop is nog groot hiervoor, apen gedijen goed in mistige gebieden, vooral Gorilla’s)
Afsluitende observatie: waarom is het dat als je in de trein zit en op het station kijkt je altijd wel mensen ziet waarvan je denkt “Daarmee zou ik wel in de trein willen zitten”, en als je op Schiphol zit en je kijkt dat je dan altijd denkt “Oh mijn God, ik hoop niet dat zij dezelfde vlucht hebben”?
De Valkhof Affaire, jaarlijks tijdens de Vier Daagse Feesten in Nijmegen, belooft dit jaar weer een eclectisch fuifje te worden. Naast electro stuff als Kap Bambino en Metronomy boekte het bijvoorbeeld ook St. Vincent (albumrecensie later deze week) en The Dodos, en ook rock bandjes als Baddies en Blood Red Shoes. Nu kan daar ook nog de Cold War Kids aan worden toegevoegd, wat eigenlijk wel goed uitkomt, want het is net een band waar ik maar niet aan toekom om live te zien (of voornamelijk, waar ik me er niet toe kan zetten om ervoor te betalen, geld is immers altijd een issue, al is het maar vanwege financiële redenen), maar die ik toch graag gezien wil hebben. Dus very nice.
Verder zijn er nog een aantal andere namen bekend geworden, waarvan ik er van geen tracks op mijn pc heb staan, maar goed, dat wil niets zeggen natuurlijk, misschien zijn ze wel gewoon zoek geraakt tussen mijn plaatjes van schapendoeshonden en zijwaarts lopende kreeften. Hier de rest van het lijstje: Dewolff, The Mad Trist, Amenra, Tweak Bird, TV Buddhas, Peter Quistgard, Antoine Chessex, Death Sentence Panda, Snöleoparden, Rory Hinchey & Zack Kouns, Squares on both Sides en Lucky Dragons.
Het probleem met godheden is natuurlijk dat ze omnipresent zijn. Dat, en ze kunnen opduiken waar ze maar willen, vooral op zondagen, want als elke gelovige in de kerk zit (en wie gelovig is weet een godheid natuurlijk) is dat hét moment om op dieventocht te gaan. En zo steelt Jarvis rustig leuke bijbaantjes erop los. De man was in een gallerij in Parijs te vinden, als editor van de muzieksectie van The Guardian, en nu zal hij ook nog eens in een stop-motion film te horen zijn van Wes Anderson, het jonkie dat met Rushmore en The Royal Tenenbaums in eigen stijl zijn plaatsje bij de vermaarde regisseurs vond.
De film zal Fantastic Mr. Fox heten, naar het boek van Roald Dahl, en met als hoofdstemmen Clooney en Streep, zo ongeveer Mr. en Mrs. Hollywood. In mijn ogen misschien op het moment de twee mensen in de filmwereld die ik het hoogst aansla. Clooney heeft natuurlijk dat pretty boy imago van zich af moeten slaan, maar des te mooier vind ik het dat hij films als Good Night and Good Luck en Michael Clayton weet te maken, want dat zijn projecten die hij niet echt hoeft te doen zeg maar. Uiteraard is het meubilair van Anderson ook weer aanwezig met Owen Wilson, Bill Murray, Jason Schwartzman, Anjelica Huston, en de zondagse eettafel die dus de andere dagen op de set aanwezig kon zijn, mits er geen feestdag meetellende als zondag was, die de cast normaal al vrij kreeg, maar de tafel is Joods, dus andere dagen, en er mocht alleen koosjer vlees op de tafel.
Anyway, Jarvis, right, de man speelt Petey, een mandoline spelende pop. Hij draagt ook een nummer bij, en hij zou ook het voorwoord doen aan de start van de film, maar dat is eruit geknipt. "I did a narration bit at the start of '... Mr Fox', too, but they showed that to test audiences in the US and they were very bamboozled.” Het laatste woord verklaart misschien al het nodige… Overigens is hij ook nog de zaterdag headliner van de John Peel tent op Glastonbury. De man is dus echt overal, voor je het weet staat hij straks nog in Paradiso ook!
De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.
Track van de week!
‘World Eater’ van Black Meteoric Star
Minimalistische house approved door het DFA label van James Murphy. Dit is één van de tracks die op de aankomende EP zal staan die in juni uit zal komen. Een simpele housebeat houdt de track bij elkaar waar overheen gespeeld wordt met allerlei instrumenten, beetje noisy. Dus terwijl je jouw hoofd aan het bewegen bent op de minimalistische beat is er altijd wel iets gaande om je verdere attentie erbij te houden en waardoor het niet gaat vervelen. Wat ons betreft wederom een interessante band op het DFA label. Overigens, de track duurt veertien minuten.http://hypem.com/#/search/black%20meteoric%20star/1/ Grizzly Bear (Fred Falke remix)
Eén van de meest in demand indie bands wordt onder handen genomen door de remixer du jour, Fred Falke. Laat het maar aan Falke over om een remix te maken die niet klinkt als één of ander nummer waar gewoon één of andere electro/house/whatever beat is ondergezet om ordinair op te dansen. Het klinkt als één geheel, alsof het nummer ook origineel daadwerkelijk zo had kunnen klinken als een synth-pop band het gemaakt had. De vocalen van Droste klinken nog zoeter dan dat ze al waren, en daaronder wordt een simpele baslijn geplakt met wat synthesizer daarbij. Een zomerse jam is het gevolg.
http://hypem.com/#/search/grizzly%20bear%20fred%20falke/1/
'Fun That We Have' van Julian Plenti
Het nadeel wat Paul Banks (oftewel Julian Plenti) heeft is dat hij zo’n herkenbare stem heeft. Dus dan kan je een gitaar riffje er neer zetten dat inderdaad niet lijkt op wat normaal Kessler doet in Interpol, en dan kan je er wat bliepjes overheen gooien: je hoort nog steeds de stem van Interpol. Het riffje is beetje rockachtig, en in de refreinen neemt Banks gas terug en worden er wat elektronische gadgets uit de kast gehaald. Het gas terugnemen in het refrein in plaats van er daar nou juist gas bij doen is aardig, en dat is de track ook, maar het is er niet eentje die in het canon van Paul Banks uiteindelijk opgenomen zal worden.
http://hypem.com/#/track/822216/Julian+Plenti+-+Fun+That+We+Have
‘The Girl and the Robot’ van Royksopp (Kris Menace reinterpretation)
Ja, er is ook een remix van Kris Menace, en nee dat is niet dezelfde track als deze. Dit is een herinterpretatie van de eerste remix van de producer/muzikant/labeleigenaar/DJ, die via zijn label onder andere tracks heeft uitgebracht van Fred Falke. Dit is meer club georiënteerd, en kan derhalve zo in een club set worden opgenomen. Beats om gemakkelijk op te dansen en de synth wordt gebruikt om momenten op te bouwen. Misschien minder om thuis op te zetten, maar in een club setting zou dit prima werken.
http://hypem.com/#/track/820178/stream+phpfileroyksopp+-+the+girl+and+the+robot+kris+menace+reinterpretation
‘The More That I Do’ van The Field (Foals remix)
Voor zover het idee dat remixes nummers dansbaarder maken, want de make-over door Foals van het nummer van The Field zorgt dat de track wat meer noise krijgt, wat minder mooi glijdt als het ware. Wel met beat overigens, dus je kan er ook wel op dansen, maar het is toch voornamelijk het ruwer maken van de track, op sommige momenten zelfs op het ongeraffineerde af, dat opvalt. Op een gegeven moment komt er wel een soort van synth opbouw die niet opbouwt (heh...), en daarna gaat de track weer meer richting de noise. Het is niet de wat meer noisy aanpak, het is vooral dat soms de afwerking niet geheel gepolijst klinkt dat deze remix niet ten goede komt.
http://hypem.com/#/search/the%20field%20foals/1/
‘No You Girls’ van Franz Ferdinand (Trentemoller remix)
De nieuwe single van Franz Ferdinand komt met remixes van The Juan MacLean en Trentemoller, en aangezien die eerste hier al veel vaker is langsgekomen is het nu de buurt aan die laatste om een keer te passeren. Het is meer club georiënteerd deze mix, met de stem van Kapranos die onder wordt gedompeld in allerlei bliepjes en ruwe, mini gitaarstukjes. De onderliggende baslijn is nog wel disco en blijft dus het nummer trouw, maar elektroninvloeden zijn ook zeker te vinden, then again, wat verwacht je van de Deen. Maar alles wat door Trentemoller erin wordt gezet voor compleet nieuwe dingen, het blijft wel passend bij het nummer. Tja, als je Franz Ferdinand bent kan je ook wat goede namen voor je remixes vragen natuurlijk, dan weet je dat er iets positiefs gaat gebeuren.
http://hypem.com/track/822006/Franz+Ferdinand+-+No+You+Girls+Trentemolller+Remix
Van maandag tot en met zaterdag zal yours truly in Londen zijn! Gelukkig zal de site niet stil liggen, want als alles goed is heb ik daar gewoon internet, en kan ik mijn dagelijkse update taken gewoon uitvoeren (ja ja, ik zie het, een pak van uw hart!). Niet alleen dat, ik zal ook dagelijks een korte update geven over mijn belevenissen daar. Geen reisblog (want daar hoeven er echt niet meer van te komen op deze wereld), maar één zins amuseringen over mijn avonturen.
Nu ik toch uit mijn rol spring en als editor in de ik-persoon u toespreek wil ik alvast vooruitlopen op de nieuwe about sectie die eraan zal komen, de huidige raakt enigszins gedateerd. In de laatste maanden is er toch het één en ander veranderd, en in meer detail kunt u dit straks daar lezen. Onder andere over onze samenwerking met Musosguide, waarom dat frYars interview eeuwen duurt, updates over andere interviews en de status van de blog, en waarom wij niet tegen vers schrijfbloed zijn die in eigen stijl intelligent en respectvol over muziek kunnen praten en hun creatieve bloed willen laten vloeien. Dus wil je ons team versterken, drop a line via last.fm of mail (ikrszine@gmail.com)
De mei mixtape, wat later dan normaal, maar ach, soms moet je nog zoiets dozigs doen als leven, en dat slokt tijd op. Soms moet je ook thee laten trekken, maar dat duurt maar vier minuten. De mixtape dit keer met voornamelijk wat nu-disco/dreamgaze/whatever, want nadat New York disco heeft herontdekt doet nu ook Londen het, met nieuwe bands als Colouring In en Chew Lips. Onze Scandinavische medemens kon het al (blond en superieur, het moet niet veel gekker worden, hiermee niet insinuerend overigens dat bepaalde jaren dertig ideologieën gelijk hadden, want nee, en gelukkig niet) met onder andere Lindstrom & Prins Thomas, en natuurlijk heeft de grootste Brit van het universum voor een soort van startsein gezorgd door het Amerikaanse Glass Candy te samplen voor zijn album closer. Het mannelijke onderdeel van Glass Candy is nu ook bezig als Desire. Om nog even op de sexy nerd tour verder te gaan na Jarvis, The Whitest Boy Alive kwam dit jaar met een album en is live sehr dansbaar (vind het uit op Lowlands, of niet, want dan heb ik meer dansruimte. Doe maar niet. Ga maar naar Fall Out Boy of zo, Amerika is toch veel leuker), en dit jaar is er geen disco remix geweest zonder dat The Golden Filter er iets mee te maken had. Dus deze mixtape is all well disco.
Speelt de speler niet de hele mixtape af, klik op de link die je direct naar de Imeem site brengt van deze mixtape, daar zal hij het wel doen. Sorry voor het ongemak.
Rolling Down The Hills – Glass Candy / Mirror Mirror – Desire / Intergalactic Romantic – Colouring In / Please Don’t Touch – Polly Scattergood (The Golden Filter remix) / Twin Galaxies – Chew Lips / 1517 – The Whitest Boy Alive / Tribulations – LCD Soundsystem (Lindstrom remix) / Rett Pa – Lindstrom & Prins Thomas / Dancers – Circlesquare (Russ Chimes + Anoraak remix) / On My Shoulders – The Do (Wildlife remix) / This Case is Closed – Friday Bridge / Love in the Digital Age – Heads we Dance / Paint Your Face – Sliimy / Jump in the Pool – Friendly Fires (Thin White Duke remix) / You’re In My Eyes (Discosong) – Jarvis
Its all well disco- IKRS May mixtape.mp3 - Various
De band Fall Out Boy heeft Lowlands afgezegd. De band uit Illinois heeft zijn voorkeur uitgesproken om als support te touren van Blink-182. Het is voor het eerst sinds 2005 dat die band zal gaan touren, en Fall Out Boy kon geen nee zeggen tegen de uitnodiging om met ze mee te reizen door de US. Tevens zal Weezer van de partij zijn, dus we kunnen met enige zekerheid zeggen dat ook die band niet op Lowlands zal komen (het zou straf zijn, en ironisch, en lichtelijk thee trekkend).
Dit betekent dat het Lowlands festival op zoek moet gaan naar een vervanger. IKRS is hier niet zo heel verdrietig om, want het is een vrij grote naam en niet een favoriet van ons, dus wij hopen dat er een mooie naam voor in de plaats komt. Wij zouden haast willen zeggen dat de organisatie vooral voor inspiratie ons moet blijven volgen, want dan zijn in ieder geval wij blij, en wie wil dat nou niet? Ik ben zoveel leuker als ik blij ben, yup, en ik zet in een goede bui ook betere thee.
Live verslag DM Stith in de Lux, NijmegenDoor Linda Wijlaars
In de kelder van een bioscoop, waar nog een zaal met podium verstopt blijkt te zijn, geeft David Michael Stith met zijn band, en complementary troetelbeer-pleister, acte de presence in Nijmegen. Zijn eerder dit jaar op het Asthmatic Kitty label uitgekomen debuut Heavy Ghost werd goed ontvangen door de pers, van de NME kreeg het zelfs een negen, dus je zou je terecht kunnen afvragen waar de hype blijft. Tot die hype er komt is het echter nog mogelijk om hem te zien op bijzondere locaties, zoals comfortabel gezeten vanuit een bioscoopstoel. En die locatie voegt zeker wat toe aan de sfeer van het concert.
Vanuit de bioscoopstoel is het namelijk voor iedereen mogelijk om goed te kunnen zien wat er op het toneel (want eigenlijk is het meer een toneel dan een echt podium) gebeurt zonder tussen de schouders van twee lange mannen die zich voor je hebben weten te manifesteren heen te kijken. Nadeel is dan weer wel dat je toch echt in een bioscoopzaal zit: je hoort alles wat er om je heen gebeurt, en dan bedoel ik niet op het podium. Zo worden laatkomers nu wel erg irritant (vooral als ze dan ook nog op de voorste rij willen gaan zitten) en die man die last heeft van een verkoudheid werkt nu ook iets meer op de zenuwen dan in een normale venue.
DM Stith wordt voorgegaan door zijn violiste Marla Hansen die zelf ook enig talent voor het schrijven van liedjes blijkt te bezitten. Een beetje schuchter staat ze met haar viool, omgehangen alsof het een gitaar is, in haar eentje op het toneel, omgeven door de instrumenten die pas later op de avond in gebruik zullen worden genomen maar nu haar eenzaamheid benadrukken. Haar ingetogen nummers, voornamelijk geplukt op de viool, zorgen voor een bijna doodse stilte in de zaal: wanneer iemand aan de andere kant van de zal over zijn stoel schuift is het te horen. Al is die stilte meer te wijten aan de bioscoopzaal waar een ieder meer geneigd schijnt te zijn mond te houden, dan aan het talent waarmee Hansen voor de dag komt. Het zijn kleine, vertederende nummers, maar meer dan een opwarmertje voor het hoofdprogramma is het niet.
Na een pauze van slechts enkele minuten, die wat korter is dan men gewend is bij een concert (even snel iets te drinken halen is er niet bij), verschijnt een man in een Illinoise shirt ten tonele die nog even waterflesjes neerzet voor de band. Het blijkt DM Stith zelf te zijn, meteen blijk gevend van zijn innemende persoonlijkheid. Wanneer hij dan daadwerkelijk zijn gitaar omhangt moet hij toegeven dat hij nog niet zo goed is in het beginnen van een set. Dat is iets waar hij nog wat oefening in nodig heeft, maar dat is hem vergeven gezien hij nog geen jaar geleden (op aandringen van Shara Worden van My Brightest Diamond) pas is begonnen met optreden. Wanneer hij het eerste nummer inzet verdwijnt het initiële gevoel van ongemakkelijkheid echter totaal, en je kan niet anders dan onder de indruk zijn van de stem en gevoel voor het brengen van sfeer van de man. Vrijwel het hele album komt voorbij, en waar het op plaat al goed klinkt wordt er live een hele nieuwe dimensie aan toegevoegd. Nummers als ‘Pity Dance’ en ‘Thanksgiving Moon’ worden adembenemend mooi uitgevoerd, en het hele publiek wordt in vervoering gebracht.
Een kleine afleider van de aandacht is de wenkbrauw van de man in kwestie, of liever wat daarboven hangt. Van een afstandje is het niet goed te zien, maar tegen het einde van de set wil David toch even van het hart dat het hier een originele troetelbeer-pleister betreft. Rock & Roll als hij is kreeg hij het bij een eerder optreden namelijk voor elkaar zijn wenkbrauw open te halen bij het snel aan de kant zetten van zijn gitaar om plaats te nemen achter de toetsen. En wanneer je op tour bent moet je het doen met de middelen die voorhanden zijn, dus de troetelbeer-pleister van de celliste was zeer welkom.
De reguliere set wordt door David afgesloten van achter de toetsen met het nummer ‘Braid of Voices’, waarbij de strijksters hun instrumenten inwisselen voor rode stofzuigerslangen. Waar dit er in eerste instantie vooral grappig uitziet, weten ze met deze “instrumenten” toch verschillende tonen en zelfs muziek te produceren. Wanneer na dit nummer de band het toneel verlaat worden ze nog overladen met een welverdiend applaus. En zoals het een goed artiest betaamd komen ze ook nog terug voor een korte toegift. Het publiek is hiermee echter nog niet tevreden gesteld en blijft ook nadat de band voor de tweede keer het podium heeft verlaten doorgaan met het applaus. Deze keer brengt een handje vol mensen zelfs een staande ovatie. Wat bij een concert in een normale venue niet zo bijzonder zou zijn, technisch gesproken is ieder applaus dan al een staande ovatie, maar wanneer het publiek er ook nog daadwerkelijk voor moet opstaan (met problemen als in slaap geraakte voeten door de comfortabiliteit van de stoelen inbegrepen) geeft het blijk van een gemeende waardering. Jammer genoeg mist het zijn uitwerking: DM Stith keert niet voor een tweede keer terug, hij staat inmiddels namelijk al bij de merchandise stand om eigenhandig zijn debuut uit te delen.
Na een dag later ook nog in Amsterdam te hebben gespeeld, heeft DM Stith ons landje weer voor onbepaalde tijd verlaten. Mocht u hem toch nog live willen zien, dan zal het wachten waarschijnlijk niet al te lang duren, gezien hij aangaf dat Nederland tot zijn favoriete landen om te spelen behoorde (hoeveel waarde u aan die woorden wilt hechten laat ik aan uzelf over). Maar mocht u de kans krijgen: grijp deze met beide handen aan!
He, wij verzinnen veel, en veel wat absurd is, maar dit is nog absurder dan wat wij hadden kunnen bedenken al hadden we het geprobeerd (nou ja, geef me een A4tje, maar als het gerelateerd moet zijn aan muzieknieuws, enigszins limiterend, hoewel wij daar ons zelden iets van aantrekken). Een misstap in onze ogen van Pinkpop om meerdere redenen. Ten eerste, er is geen water. Ten tweede, niemand die voor Depeche Mode kwam zit te wachten op Krezip. Dan kan je nog beter een nieuwe Engelse/Amerikaanse band boeken (oh nee, wacht, daar doet Pinkpop sowieso niet aan) die niemand kent en dan zeggen dat de grote namen niet beschikbaar waren. Want iedereen in Nederland kent Krezip, en die hebben overal al zo vaak gespeeld dat dit echt aandoet als een uber noodgreep.
