donderdag 30 april 2009

Golden Silvers te licht en brengt te weinig

Album Recensie- True Romance van Golden Silvers

Het trio van Golden Silvers kreeg vorig jaar de hype mee nadat ze de Glastonbury New Bands wedstrijd wonnen, en een fanclub kregen binnen Radio 1 van de BBC. De single ‘Arrows of Eros’ kreeg ook veel bijval, en op 27 april kwam het debuutalbum van de heren uit, True Romance. De band komt uit het creatieve stadje van Londen (waar altijd wel iemand vandaan komt, in welk genre dan ook), en bestaat uit Gwilym Gold (hoewel dat niet erg Londens klinkt dan wel Wales, of andere fantasierijke plaatsen), Ben Moorhouse, en drummer Alexis Nunez. Het album is een mix van ballad-achtige nummers en groots aangepakte popmomenten.

Laten we beginnen bij het positieve punt, en dat is dat wat betreft een groots popmoment de title track er mag wezen. Het synth-pop achtige ‘True Romance’ is een heerlijk catchy pop nummer waar zeker op te dansen valt, en echt iets is voor de zomer. En het zorgt zelfs dat het slechte gevoel overgehouden van het openingsnummer als sneeuw voor de zon verdwijnt. Dat beginnummer begint niet eens zo slecht met die drums en dat welhaast wat donkere sfeertje. Daar blijft echter weinig van over zodra het nummer echt op gang komt, en zeker als het achtergrondkoortje zich ermee gaat bemoeien na ongeveer anderhalve minuut, wat een te groot hoera!-moment vormt.

Dan is na ‘True Romance’ natuurlijk de vraag welke kant het opgaat. Houdt de band het niveau van het poppy en catchy ‘True Romance’ of is het daar toch niet toe in staat? ‘Magic Touch’ geeft het negatieve antwoord met een te blije, haast Hawaï like instrumentatie met handgeklap en alles bijbehorend, en weer dat achtergrondkoortje (dat natuurlijk gewoon de overige twee bandleden is, maar dat maakt het niet veel minder irritant. Hoogstens een beetje). Het nummer gaat over het uitgaan van een relatie, en komt met de vrij inkrimpingwaardige zin “All the pennies and pounds won’t buy it back / When my love comes ‘round she’s always dressed in black”, die de band vervolgens met nog wat extra instrumentatie herhaalt als ware ze de koning van Frankrijk binnenhalen.

Alsof ze het zelf aanvoelen sijpelt ook de joie de vivre weg uit de nummers zelf. Een reeks aan moody ballads moet het album credibility geven, maar Gwilym heeft noch de stem ervoor, noch is de instrumentatie interessant genoeg. Soms lukt het de instrumentatie om nog enigszins een wat sombere sfeer neer te zetten, maar je kan horen aan Gold dat dit niet zijn sterke kant is qua zingen. Als we het net over de koning van Frankrijk hebben, die wordt nog daadwerkelijk binnengehaald ook in het ouderwets aandoende nummer ‘Here Comes The King’, over een pretty boy die denkt dat hij alles is en kan maken. Cliché’s a plenty worden aangehaald (“vultures”, bellen die niet meer rinkelen, etc.) en of dat nog niet genoeg is zingt Gold “But still I wish I could just change my ways / I wish I could change my face,” waar die laatste zin er meer in lijkt te staan om te rijmen met de voorgaande. De teksten dragen de nummers niet, instrumentaal en qua zang is het weinig bijzonder, en daardoor hebben ze toch de neiging vrij saai te zijn. De funk van ‘Arrows of Eros’ klinkt als iets wat al ouderwets was toen Prince net kwam kijken, en ook hier zijn de geluiden te blij en de achtergrondzang te irritatieopwekkend.


Niet alleen haalt Golden Silvers de onbevangenheid en de dansbaarheid van ‘True Romance’ niet meer op de rest van het album, het album zakt naar zodanige dieptes dat ik louter het bovenstaande nummer kan aanraden en vooral de rest van het album niet. Sommige nummers zijn te saai, andere te blij, en eigenlijk is de band te licht en te weinig interessant om de concurrentie aan te gaan met andere bands uit dezelfde stad, laat staan dat het album wereldwijd zich staande houdt. Niet erg briljant.

The Eternal van Sonic Youth lekt

Het nieuwe album van Sonic Youth, The Eternal, is gelekt. Het album, het eerste op het label Matador na jarenlang verbonden te zijn geweest met Geffen, zal officieel op 9 juni in de winkels liggen. Het album is geproduceerd door John Agnello, die al eerder met Sonic Youth werkte, en verder nog albums van Dinosaur Jr., The Hold Steady, en The Kills op zijn discografie heeft staan. Het album is opgenomen in Hoboken, NJ, waar onder andere dichtbij de geweldige venue Maxwell’s staat. Ah, the memories… Daar kwamen toen tien man af op 65daysofstatic, uitverkocht in de kleine zaal Paradiso over een goede week.

Sonic Youth debuteerde in 1982 op Neutral Records met een album genaamd Sonic Youth. De band van Kim Gordon en Thursten Moore is sinds die tijd iconisch geworden, en t-shirts van de band liggen gewoon in de schappen van winkels (van welke artiest kan je dat zeggen, eh? David Bowie, maar verder kom ik niet. En ik vraag nog steeds af hoeveel mensen met dat shirt ook daadwerkelijk weten dat ze Ziggy op hun shirt hebben staan). De band uit New York wordt ook gezien als één van de grootmachten van de muziekindustrie.

Festival deBeschaving gaat niet door dit jaar

Het Utrechtse festival deBeschaving zal dit jaar niet plaatsvinden. Zo meldt 3voor12. Het festival in Utrecht dat sinds 2003 gehouden werd zal een pas op de plaats moeten nemen, om misschien in 2010 weer op te duiken. Of het om een rustjaar gaat of dat de strijdbijl meteen wordt begraven is nog niet geheel duidelijk, net als de reden waarom, hoewel het waarschijnlijk iets economisch zal zijn, want wat is dat niet tegenwoordig?

Vooralsnog willen festival directeur Andre Baars en de vorig jaar als partner gekomen The Alternative nog niet ingaan op de zaken. In 2007 had het festival al moeite om met iets te komen, en vorig jaar vielen ook de bezoekersaantallen wat tegen. Volgens 3voor12 ondanks de geweldige line-up van artiesten uit de stal van The Alternative: “In 2008 kwamen er grote internationale en nationale namen uit de stal van The Alternative op de poster (Babyshambles, Kaizers Orchestra, Mogwai, Shout Out Louds, GEM, Voicst, Pete Philly & Perquisite)…” en ook Kate Nash en The Cribs waren van de partij. Uiteraard verschillen wij respectvol van mening over de line-up.

Muziek nieuws april

Al de nieuws items die in april op deze site zijn verschenen hier bij elkaar gebundeld.
30 apr:
The Eternal van Sonic Youth lekt
Festival deBeschaving gaat niet door dit jaar

29 apr:
Fiery Furnaces komt met nieuw album


apr:
Gabriel verlaat Metronomy
Kitsuné’s Maison 7 op 1 juni in de winkel


26 apr:
Muziekles van Patrick Wolf? Het kan!
The Killers komt met covers album


25 apr:
The Pragmatic EP te downloaden
Vampire Weekend bereidt nieuw album voor, werkt samen met Ra Ra Riot


24 apr:
Patrick Wolf album lekt
Lowlands treedt op tegen zwarthandel
Soundscreen maakt band t-shirts


23 apr:
Album Further Complications van Jarvis gelekt
Nieuwe namen Lowlands


22 apr:
Little Boots zegt optreden op London Calling af
of Montreal test nieuwe nummers live

21 apr:
Deerhunter komt met nieuwe EP
NPR streamt album St. Vincent


18 apr:
De Affaire maakt nieuwe namen bekend
Grizzly Bear op Lowlands


16 apr:
My Bloody Valentine curator van ATP Nightmare Before Xmas
Lowlands maakt nieuwe namen bekend


15 apr:
Phil Spector schuldig bevonden aan moord
Lightspeed Champion komt met twee albums

14 apr:
TV on the Radio komt met remix album
New York Dolls vieren release nieuw album met concert bij CBGB


12 apr:
David Byrne maakt concept album met hulp van o.a. Roisin Murphy, Tori Amos
Bobby Womack de studio in met Gorillaz


10 apr:
Sigur Rós frontman komt met nieuw album voor bijproject
Yacht komt in juli met album


9 apr:
Merge streamt coveralbum met The National, Death Cab for Cutie, The Shins
S.C.U.M. komt met downloadbare tracks opgenomen in verschillende steden


8 apr:
Outer South van Conor Oberst lekt
Jack White plant show met zijn nieuwe band


7 apr:
Gossip komt met vierde album in juni
Nieuw album White Denim

4 apr:
Tom Waits haat Life on Mars
Eerste single Little Boots op nieuw label komt met remixes van Kapranos, The Golden Filter, Fred Falke

3 apr:
IKRS interviewt The Invisible!
Prins Thomas tweede DJ in Live at Robert Johnson serie

2 apr:
Danger Mouse en Sparklehorse gaan samenwerken op album
Amanda Palmer wil van haar contract af

1 apr:
We Have Band wint Glastonbury competitie voor aankomend talent
Youves komt met mini-album in mei

woensdag 29 april 2009

Fiery Furnaces komt met nieuw album

De band uit Brooklyn zal in juli uitkomen met een nieuw album. Niet dat fans iets te klagen hadden over gebrek aan materiaal, want de band die in 2003 debuteerde met het album Gallowbird’s Bark is alweer toe aan het zevende studio album. Een gemiddelde wat volgens mij zelfs Conor Oberst met acht bands nog niet haalt! Maar Brooklyn is een broedplaats van creativiteit, en blijkbaar tappen de Friedberger’s dat af net als elke goede New Yorker doet met kabeltelevisie (what gives?).

Het album zal I’m Going Away heten, en twaalf tracks kennen. Volgens het label zal het album volstaan met 70s achtige sunshine-glazed piano pop. Volgens de band zal de dramatiek van het album ongeveer de vorm aannemen van Taxi. Yup. (Voor de mensen geboren in de jaren negentig, Taxi was een tv-serie met Judd Hirsch en Andy Kaufman, niet te verwarren met Charlie Kaufman, want de ene is gespeeld door Jim Carrey, de ander schreef een rol die werd gespeeld door Jim Carrey. Ironisch genoeg wel twee van zijn beste rollen, dus misschien moet Carrey alleen maar acteren als er iemand met de naam Kaufman aan het project is gebonden) Overigens misschien wordt iets anders met Taxi bedoeld, maar voor ons is er maar een Taxi!

Tracklist:

01 "I'm Going Away"
02 "Drive to Dallas"
03 "The End is Near"
04 "Charmaine Champagne"
05 "Cut the Cake"
06 "Even in the Rain"
07 "Staring at the Steeple"
08 "Ray Bouvier"
09 "Keep Me in the Dark"
10 "Lost At Sea"
11 "Cups and Punches"
12 "Take Me Round Again"

dinsdag 28 april 2009

Gabriel verlaat Metronomy

Gabriel Stebbing verlaat Metronomy om zich te focussen op zijn band Your Twenties. Dit meldt Joseph Mount van de band. Gabriel speelde drie jaar bij de band, die verder nog bestaat uit Oscar Cash. De heren zijn nog steeds vrienden. De band heeft vooralsnog geen van hun aankomende optredens afgelast, en zal dus waarschijnlijk ook nog gewoon op De Affaire staan tijdens de Vierdaagse in Nijmegen.

Gabriel Stebbing zal dus verder gaan met zijn band Your Twenties, waarvan het nummer ‘Caught Wheel’ hier al eens op een mixtape heeft gestaan. Catchy en poppy, een nummer dat wij zeer aangenaam vinden en wij zijn dus ook benieuwd hoe de band het zal gaan doen met ongetwijfeld aankomende releases. En hoe de oude band van Stebbing dit gaat oplossen, want als IKRS ze gratis gaat zien willen wij natuurlijk wel een fantastische, volwaardige show, we lopen er toch zeker een goed kwartier voor!

Kitsuné’s Maison 7 op 1 juni in de winkel

Het label/kledingmerk Kitsuné brengt al jaren om de zoveel tijd een mixtape uit vol met geweldige, electro getinte nummers. En op 1 juni is het alweer de beurt aan nummertje zeven. Kitsuné heeft een geweldige smaak, en is een erg gerespecteerd label en deze mix CD’s hebben best een beetje invloed. Een aantal bands die wij bij IKRS hoog hebben staan zullen verschijnen op nummertje zeven, bijgenaamd The Lucky One. We Have Band zal komen met ‘Time After Time’, The Golden Filter met ‘Favourite Things’, Chew Lips met ‘Solo’, en Heartsrevolution zal er ook op staan. Allemaal bands die wij hier proberen te pluggen. Maar die bands zullen ongetwijfeld blijer zijn dat Kitsuné dat ook zal doen want Kitsuné heeft daadwerkelijk wat te vertellen, en wij een heel stuk minder.

Uiteraard zullen er ook nog andere nummers op staan en de nodige remixes. Zo zal er een remix opstaan van ‘In For The Kill’ van La Roux (nu we het daar toch over hebben, stop daarmee, punt.) Ik verwacht echter niet dat deze beter zal zijn dan de remix van Skream. Ook remixes gemaakt door Yuksek en Prins Thomas zullen erop staan.

Tracklist:
1. Two Door Cinema Club - Something Good Can Work
2. We Have Band - Time After Time (feat. Yulia)
3. Phoenix - Lizstomania (Clasixx Version)
4. Crystal Fighters - Xtatic Truth
5. The Golden Filter - Favourite Things
6. La Roux - In For The Kill (Lifelike Remix)
7. Beni - Fringe Element (Midget Edit)
8. autoKratz - Always More (Yuksek Remix)
9. 80kidz - Miss Mars
10. James Yuill - This Sweet Love (Prins Thomas Sneaky Edit)
11. MEN - Make It Reverse
12. Chew Lips - Solo
13. Charteau Marmont - Beagle
14. Heartsrevolution - [insert oriental script that we can't be bothered to source here]
15. Delphic - Counterpoint (Delphic's En Route Mix)
16. Encore
17. Maybb - Touring in NY (Short Tour Edit)
18. Renaissance Man - Rhythm
19. Tanlines - Bejan

maandag 27 april 2009

The Rakes maken leuke maar verder weinig toevoegende plaat

Album Recensie- Klang van The Rakes
Alan Donohoe en zijn metgezellen stormden de muziekwereld binnen met hun album Capture/Release in 2005. Het nummer ’22 Grand Job’ werd al snel een bona fide anthem, en ook nummers als ‘Strasbourg’, ‘Retreat’, en ‘Work, Work, Work (Pub, Club, Sleep)’ kregen de single treatment en zijn, nog steeds, de grote crowd pleasers als The Rakes live optreden. Dat misschien nog meer hun ticket naar faam was, want de show die Donohoe ervan maakt met zijn trademark bewegingen is een garantie voor een feestje. De wijde ogen, de spastische armbewegingen, en de punky nummers vol anxiety over het moderne, stadse leven kregen zalen massaal in beweging. Het tweede album, Ten New Messages, werd ouderwets de goot ingeschreven (en zal niet postuum zoals Van Gogh later alsnog gevierd worden), en dus keerden de heren met Klang terug naar de originele blueprint.

Van één kant is dat goed, want de richting die de heren met het tweede album ingingen was overduidelijk niet de juiste. Hoewel nummers als ‘We Danced Together’ en ‘The World Was A Mess But His Hair Was Perfect’ geweldige staaltjes pop waren waarin ze de scherpe humor wisten te mixen met pop sensibiliteit, was de rest van het album vrij slecht. Dat had de band overduidelijk door, en daarom schiet de band furieus uit de startblokken op Klang met het nummer ‘You’re In It’, dat teruggrijpt naar de punky sound van het eerste album. Het probleem bij dit nummer is dat de tekst niet op het niveau is van het eerste album. “You can’t smell the shit ‘till you’re in it,” heeft niet de urban anxiety die bijvoorbeeld een zin als “22 grand job in the city it’s all right” wel heeft.

Dat is eigenlijk gelijk het probleem. Eigenlijk moet je elk album op zijn eigen waarde schatten, maar je hebt natuurlijk ook te maken met de zeitgeist die meespeelt. Toen The Rakes in 2005 met hun debuut kwamen waren ze onderdeel van een soort art rock scene met Franz Ferdinand, Maximo Park, Art Brut, en ongetwijfeld nog wat meer bands. Maar dat waren de voornaamste exponenten. Franz Ferdinand kwam dit jaar met een album dat, hoewel ze true bleven aan hun eigen sound, toch heel anders was. The Rakes probeerde dat met het tweede album, faalde, en ze keren daarom terug naar de succes formule van het eerste album. Echter, de scene is allang voorbij, en nu is de band te laat voor een “event” waar ze zelf nota bene één van de hoofdverdachten van waren. Het is in 1970 Robert Kennedy willen vermoorden terwijl je Sirhan Sirhan zelf bent, hoewel dat uiteraard in eerste instantie al geen goed idee was (zoals de film eigenlijk ook niet was, misschien is één overleden persoon in die familie uitbuiten ook wel genoeg). The Rakes keren in ieder geval terug naar een goed idee, maar wel nadat het platform voor dat idee aanmerkelijk dunner is geworden.

Je bent dus te laat, en dan rest je nog één ding, en dat is je voorvader vermoorden zodat je niet wordt overschaduwd door die voorvader. Je kan natuurlijk niet accepteren dat je te laat bent voor een “event”. In dit geval is de voorvader je eigen eerste album waarvan je jezelf moet ontdoen. Nu moet de band zijn eigen succes werk herschrijven, want het alternatief is niet geaccepteerd, maar wil de band natuurlijk niet overkomen alsof het alleen bezig is zijn eigen originele werk te herschrijven, en wil het dus wel wat beters en anders doen. De band, echter, faalt hierin. De nummers missen de angst, de anxiety die het eerste album wel had, en daardoor krijg je een album met veel minder sfeer.

Dat de band daarin faalt wil niet zeggen dat het album linea recta de prullenbak in kan. De nummers zijn catchy, en hoewel het toch de echte noodzaak mist van het eerste album is er wel genoeg energie en plezier te vinden in dit album. Hoewel ze het eigenlijk meer hadden moeten doen zijn de goede dingen van het tweede album op enkele momenten wel gemixt met de art-punk van het eerste album. Zo heeft het nummer ‘That’s The Reason’ wel een wat poppy refreintje en kent het begin van ‘Shackleton’ ook zo’n moment. ‘The Light From Your Mac’ en ‘The Woes of a Working Woman’ beginnen beiden op een frisse wijze, de eerste met zware bas de ander met piano, wat ook voor de nodige afwisseling zorgt. Helaas, als je dan bijvoorbeeld naar dat eerste nummer kijkt, dan krijg je van die herkauwde zinnen als “I’m drunk and you are tired, don’t let me stay tonight.” De noodzaak om een sfeer, een algeheel idee over te brengen zoals op het eerste album mist, en in plaats daarvan krijg je dit soort guy/girl verhalen of weinig inspirerende boodschappen die al te vaak de revue zijn gepasseerd.

Uiteindelijk keert de band terug naar het eerste album, maar waar het eerste album de noodzaak had en iets over moest brengen, is dat op dit album niet het geval. Daarbij is het album te laat voor hetgeen wat de band toentertijd zelf hielp te starten. Gelukkig krijg je op dit album wel nummers terug die je moeiteloos in een live set kan inmixen met het eerste album en zijn ze luisterbaar en catchy, en heeft de band wel wat van zijn energie teruggevonden. Niet relevant, minder dan het eerste werk, maar wel vermakelijk voor een tijd en live zal het beter overkomen dan het gros van het tweede album. Soms moet je een stap terug doen, zeker na zo’n misser als het tweede album, om vervolgens weer vooruit te kunnen. The Rakes zijn teruggekeerd naar hun roots (vier jaar na dato), en dat levert een tijdelijk vermakelijk album op, maar hopelijk vooral een stepping stone om een nieuwe poging voorwaarts te wagen.

Nieuwe tracks uit de week van 20 t/m 26 apr

De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Track van de week:

You’re In My Eyes (Discosong) van Jarvis
Nu weet iedereen die deze site een beetje bijhoudt wel dat ik het werk van Jarvis heel goed vind. Maar ik hoop dat de weinig positieve woorden over de eerste single ‘Angela’ de volgende statement een beetje krediet geven: dit is tot nu toe de track van het jaar! Niet representatief voor de rest van het album, wat voornamelijk wat meer rockend is (Steve Albini produceert, u weet genoeg, of niet, als u Albini niet kent, maar dan bij deze; het is een echte rock man). Dit is, zoals de haakjes al zeggen, een discosong. Simpele disco begeleiding waar veel angst en anxiety is ingepropt door Jarvis. Vaak pratend, als hij vaker doet in bijvoorbeeld het niet geheel anders zijnde Pulp nummer ‘Sheffield Sex City’, en dan dat catchy, dansbare refrein vol met die angst: “You’re in my eyes / you’re in my face / just like before / you went away / you’re in my arms / I feel your warmth / and I will dance / until they’re done / ‘cause I don’t want to lose you again / oh no!” Mijn huidige status is dat van een vierjarig kind, dat alleen maar met een blije kutgrijns uit kan kramen “Nog een keer!” Niemand luistert, maar ach, gelukkig ben ik oud genoeg nu zelf de repeat knop te herkennen en in te drukken. Heeft ouder zijn toch nog nut, wie had dat gedacht!
http://hypem.com/track/804869/

Skeleton Boy van Friendly Fires (Grum remix)
Nu is Skeleton Boy al een tijdje uit, dus ik weet niet of de heren van Grum er nou zoveel tijd in hebben gestoken of dat ze gewoon wat laat zijn, maar dat maakt natuurlijk ook niet uit. In eerste instantie lijkt het ruwere gedreun niet goed te mixen met de in vergelijking haast een beetje feminiene vocalen, maar dan haalt Grum er meer synth werk en bliepjes bij en wordt het toch allemaal wat aardiger. Hoewel de soft dance remixes van Friendly Fires toch beter lijken te werken (denk Air France en Aeroplane).
http://hypem.com/search/skeleton%20boy%20grum/1/

The Sunlamp Show van The Aliens (Disco Bloodbath remix)
Een episch negen minuten durende remix van het Londense Disco Bloodbath. Een langzaam opbouwende track dat altijd siddert zonder dat het gaat voor de knal. Op een gegeven moment komt naast de Enya achtige zangklanken er een piano die speelt over de doorgaande beat, die na ongeveer zeven minuten stopt waar de piano even alleen doorgaat, om met een algeheel blijere feel het nummer af te sluiten. Met zijn negen minuten misschien iets te lang voor een casual listen, maar een goede remix niettemin, hoewel totale euforie ontbreekt.
http://hypem.com/search/sunlamp%20show%20disco%20bloodbath/1/

You Blame Me van The Pragmatic
The Pragmatic is de band van RAC man Anjos, en dat er een remix vibe doorheen trekt is vrij duidelijk van de get go. De electro suist je tegemoet en is hard en ruw, waarover een wat zachtere en lieflijkere stem klinkt. Dan zijn er nog bliepjes en wat mij lijkt op blazers, en zo herbergt het nummer veel ideeën maar weet het dat nog niet geheel te kanaliseren. De lazers die op het einde beginnen te schieten zeggen wat dat betreft misschien wel genoeg. Less is more is aan deze band niet geheel besteedt nog.
http://hypem.com/search/the%20pragmatic%20you%20blame%20me/1/

Damaris van Patrick Wolf
Van het recent gelekte album The Bachelor. Als je denkt dat ‘Vulture’ het hele album tekent dan ben je in voor een surprise, want hoe anders klinkt dit nummer! Het begint haast Keltisch, waarna een nummer van verlangen en mourning zich ontspint. Korte zinnen werken zich naar een refrein dat verhaalt “God damned Damaris, I loved you”. En toch wacht hij nog altijd op haar, ondanks dat zij waarschijnlijk het leven heeft gelaten. Damaris is een Bijbels figuur dat zich converteerde naar de katholieke kerk en wiens afkomst niet geheel uit de naam gehaald kan worden met zekerheid. Deze twee dingen worden ook aangehaald in het nummer, maar de echte connectie ontschiet mij nog. Mocht u het weten, don’t be shy! Zelfs nog zonder die connectie een killer track, en mocht u zijn geschrokken door ‘Vulture’ dan zal dit misschien positiever stemmen.
http://hypem.com/search/patrick%20wolf%20damaris/1/

On My Shoulders van The Do (Wildlife! Remix)
De slow disco van het origineel krijgt wat meer oomph. Ready for the dancefloor. Een zeer natuurlijke remix die er wat beat en wat hook in zet. Zelfs de instrumentale verlengstukken klinken zeer natuurgetrouw, en waar je het nummer eerst vooral laat in de set kon zetten kan het nu gewoon mid-set iedereen aan het dansen krijgen. Catchy en leuk, een nette remix van dit nummer van het Franse duo waarin genoeg gebeurt om niet te vervelen.
http://hypem.com/track/805588/The+D+-+On+My+Shoulders+WILDLIFE+Remix

zondag 26 april 2009

Muziekles van Patrick Wolf? Het kan!

Patrick Wolf zal in juni een muziekles geven aan twee fans, een jongen en een meisje. Wie deze fans zullen zijn zal bepaald worden aan de hand van muziek videos die je in kan sturen van jezelf die één of ander instrument speelt. Het liedje maakt niet uit, het instrument volgens mij ook niet, zolang je het maar op video opneemt en instuurt. De muziekles zal wel in Londen plaatsvinden, maar er zijn slechtere redenen om naar Londen te gaan (en bij God, ook daar maken we graag gebruik van, zolang we maar in Londen zijn.)

Eerder deze week meldden we dat het nieuwe album van Wolf, The Bachelor, is gelekt. Dat album zal officieel op 1 juni uitkomen. Tour data voor Nederland zijn nog niet bekend, maar hij is wel bezig met live spelen, dus een Europese tour zal hopelijk niet al te lang meer op zich laten wachten. Overigens, wij denken wel dat dit een 16+ competitie is, of je bent als ouders zeer verzekerd dat iemand die zojuist een SM video (of nou ja, een clip met die elementen erin) heeft opgenomen en ooit een nummer heeft gemaakt met als titel The Childcatcher. Mocht je ouder dan zestien zijn en wel houden van Wolf and his wicked ways, dan kan je een zelfgemaakte video insturen naar: patrickwolfbebocompetition@live.co.uk


The Killers komt met covers album

The Killers, de band uit Las Vegas met frontman Brandon Flowers, zal met een album komen bestaande geheel uit covers. Nummers die er in ieder geval op zullen staan zijn ‘Four Winds’ van Bright Eyes (deze is ook op het internet te vinden), ‘One Night in Bangkok’ van Murray Head, en een nummer van Cindy Lauper. De band is volgens mij op YouTube te vinden met een versie van ‘Girls Just Wanna Have Fun’, wat natuurlijk wel hilarisch is, zeg nou zelf. Het zou enigszins wel belachelijk zijn als de band er het volle pond voor zou vragen.

Misschien is het een extraatje bij de nieuwe live DVD die van de band zal verschijnen. Dit zal een DVD zijn van een show van de meest recente tour van de band. Ook zal de band nog met een nieuwe single komen, ‘A Dustland Fairytale’. Dus degene die het gerucht te serieus namen dat de band op knappen stond die zullen of heel blij zijn, of heel teleurgesteld zijn. In ieder geval enige emotie voelen, want als er iets gebeurt wat je niet had verwacht, dan is emotie vaak het gevolg. Tenzij je een ijskonijn bent, of te laat net als dat andere konijn waardoor je zo bezig bent met andere dingen dat je dit alles toch niet in je opneemt.

zaterdag 25 april 2009

Bat for Lashes kleurt binnen de lijntjes

Album Recensie- Two Suns van Bat For Lashes
Door Linda Wijlaars

Wanneer je debuutalbum ‘Fur and Gold’ genomineerd wordt voor de Mercury Prize, en als je als favoriet van de pers dan net verliest van Klaxons’ ‘Myths of the Near Future’, zijn de verwachtingen voor de opvolger uiteraard hooggespannen. Natasha Kahn, de vrouw die achter het pseudoniem Bat for Lashes schuil gaat, heeft hier gezien de opvolger die deze maand is uitgekomen echter weinig last van gehad. Two Suns, dat uitkwam op het label Astralworks, krijgt vrijwel overal positieve kritieken. In tegenstelling tot haar debuut, dat ze alleen schreef, kreeg ze bij dit album hulp van de jongens van Yeasayer, die de baspartijen voor hun rekening namen en het album voorzagen van de nodige beats. Natasha Kahn blijft echter het enige lid van Bat for Lashes, al komt op dit album wel een tweede persoonlijkheid om de hoek kijken.

Het album opent met het nummer ‘Glass’, dat het eerste nummer van het album was dat zijn weg vond naar de buitenwereld, en de gemoederen rond het naderende tweede album nog maar eens deed oplaaien. Na een intro waarin Kahn’s dromerige stem soleert, valt de rest van de instrumentatie in, geleid door krachtige drums die het nummer aansturen. Het hoogtepunt van het nummer wordt bereikt in een groots, bijna episch aandoend refrein waarin Bat for Lashes meteen maar even laat horen hoe ver het bereik van haar stem reikt. ‘Glass’ creëert onmiddellijk de sfeer die het hele album blijft overheersen: een spanning tussen fragiliteit en weerbaarheid, dromerige zang en krachtige uithalen, en dualiteit wat het centrale thema van het album lijkt te zijn.

Dit thema komt al terug in de albumtitel Two Suns, maar komt ook op verschillende manieren terug in de teksten van de nummers: twee geliefden, twee planeten of zelfs twee persoonlijkheden die tegenover elkaar staan. Pearl is in deze de naam van de zelfdestructieve, egocentrische, blonde femme fatale die het alter ego vormt van Natasha Kahn. De tegenstelling tussen beide persoonlijkheden komt het best naar voren op het nummer ‘Siren Song’, waarin het lied van de sirene Pearl naar buiten lijkt te lokken. In het nummer, waarin een geliefde wordt toegezongen, heeft Bat for Lashes eerst zelf nog de overhand: “In the morning I’ll make you breakfast / In the evening I’ll warm the bed”. Hoe verder het nummer vordert, hoe verder Pearl doordringt en hoe zwaarder de geliefde het te verduren krijgt: “It won’t be long until you break / It won’t be long until you leave / ‘Cause I’m evil / ‘Cause I’m evil”.

De inspiratiebronnen voor het album hoeven niet ver gezocht te worden. Zo zou de single ‘Daniel’, die tot mijn (positieve) verrassing zelfs geschikt blijkt te zijn voor 3FM, niet misstaan hebben op één van de albums van Kate Bush. Enig verschil is dan dat Kate Bush prettig gestoord is, terwijl Bat for Lashes (met dubbele persoonlijkheid en al) netjes binnen de lijntjes blijft kleuren. En hoewel dat goed werkt voor kleurplaten, zou je van een artieste als bovengenoemde ook graag een keer zien dat ze een risico neemt en met een leeg vel begint dat ze zelf weet te vullen.

Meer dan op het eerste album komen op dit album verschillende stijlen samen. Sommige nummers, zoals ‘Sleep Alone’, liggen in lijn van het werk van haar eerste album, waar andere nummers lijken te zijn weggeslopen uit de ‘80s (‘Daniel’) of zelfs een gospelkoor bevatten (‘Peace of Mind’). Ook wat betreft het tempo is dit album wat gevarieerder, en beter gebalanceerd. Up tempo nummers en ballads wisselen elkaar af zonder het tempo voortijdig uit het album te halen. Het sluitstuk van het album, ‘The Big Sleep’, een duet met bariton Scott Walker, doet dit wel, maar op een aangename manier. De contrasterende stemmen van de twee grijpen ook hier weer terug naar het thema van dualiteit en tegenstellingen.

Two Suns is een goed uitgebalanceerd tweede album voor Bat for Lashes. Na haar debuut is ze door blijven groeien en heeft ze nieuwe invloeden verwerkt in haar muziek, zonder deze onder de kopieermachine te leggen, en heeft ze haar eigen stijl weten te behouden. ‘Glass’ is één van de meest imponerende nummers van dit jaar, en met ‘Daniel’ heeft ze een nummer in handen dat het ook wel eens goed zou kunnen doen bij het grote publiek, zonder er meteen van beschuldigd te worden haar ziel te hebben verkocht aan de aanlokkelijke geldmachine die ook wel bekend staat als ‘pop’. Met het album schept ze een droomwereld vol tegenstellingen die perfect bij haar stem past. Het is alleen jammer dat ze niet één keer schreeuwend wakker wordt na een nachtmerrie.

Dingen die opvielen in de week van 18 t/m 24 apr

Een random greep uit het (muziek) nieuws van een random week. Nou ja, niet zo random, want we pakken altijd de week die net geweest is. Wat zou betekenen dat het een vrij predetermined week is. De week van 17 april, 1986, dat zou een random week zijn! Of toch? Misschien is het een random week voor mij, maar heeft het een diepe link met iets in uw leven. En is het mij ingegeven, dat zou eng zijn, nietwaar? Alles in de universe wordt misschien wel aan elkaar genaaid door hogere machten! En de aarde vernietigd door Marvin the Martian, maar als u gered wordt, remember, breng een handdoek mee.

En dan doe je zo je best nooit met je kop op TV te komen (of OH MY GOD, he’s not a robot!): Thomas Bangalter wordt uitgebreid gefotografeerd tijdens een mini DJ sessie op een verjaardagsfeestje. (de nummers, overigens, waren Daft Punk's "Rollin' & Scratchin'," DJ Mehdi's "Signatune" (waaraan hij heeft meegewerkt), en Prince's "Raspberry Beret.")

Een uitgebreide lijst van bands niet gecoverd door of Montreal: …

Quite pathetic though, isn’t it, really? (of mensen zonder hobby): Iemand veranderde Beyoncé’s stem op een opname van de Today Show zodat het leek alsof ze niet kon zingen. Hilarisch en, niet te vergeten, zeer respectvol…

Persoonlijke irritatie van de week: De basketbalcommentatoren van Sport1. For fuck’s sake, je verslaat drie wedstrijden per week of zo, breng dan in ieder geval het respect op je in te lezen in de play-off teams! “Okur speelt niet mee voor de Jazz en wordt vervangen door Kyle Korver”. Ja, want een speler van 2 meter 11 wordt inderdaad niet vervangen door de speler van dezelfde lengte in de line-up, maar door iemand veel kleiner. “En ze gaan dus kleiner spelen.” Nee! Want er staat toch iemand in van dezelfde lengte! En dat was toen de wedstrijd nog niet eens begonnen was…

Persoonlijke yay! moment van de week: Het lekken van het album van Jarvis. Wist u trouwens al dat deze op 7 juni een concert in Paradiso zal geven? Doe maar gaan, en schudt maar een handje met de idioot vooraan het podium die er al twee uur van te voren zit. Ik ken hem, but not quite well.

In een wereld der blinden is dit nog vrij ver verwijderd van koning (of in een wereld van mensen die niet kunnen zingen, is dit nog vrij ver verwijderd van koning): Er komt een bio pic over Milli Vanilli.

The Pragmatic EP te downloaden

RAC man André Allen Anjos komt met de eerste EP van zijn band The Pragmatic. Deze is vrij te downloaden op de RAC site. De EP heet Circles en bevat vijf nummers, en zal uitkomen op Optimus Rec. Maar Anjos is een fan van filesharing, en daarom is de EP ook vrij te downloaden, legaal. Zeer bij de tijd, de goede man.

RAC is de door Anjos opgerichte Remix Artist Collective, die ondertussen is uitgegroeid tot vier man, waaronder Nederlander Chris Angelovski. De andere twee zijn Aaron Jasinski en, meest recentelijk erbij gekomen, Andrew Maury. De Remix Artist Collective heeft al vele remixes op hun naam staan, waaronder voor de Yeah Yeah Yeahs, Tokyo Police Club, Chester French, Ra Ra Riot, en vele andere. De geboren Portugees Anjos is nu dus ook bezig met zijn eigen band, en dus met eigen muziek. De EP is hier te downloaden: http://theremixcompany.co.uk/?p=492

Vampire Weekend bereidt nieuw album voor, werkt samen met Ra Ra Riot

Vampire Weekend is druk bezig met hun nieuwe album. Het tweede album van de band uit Brooklyn zal, volgens Koenig, de typische Vampire Weekend sound herbergen, maar dan wel in een nieuw jasje. Zo wil de band niet dezelfde trucjes uit de hoge hoed toveren, maar wil de band nou juist met nieuwe instrumenten werken. Ze zitten al een goede maand in de studio, en het album zal geproduceerd worden door keyboardist Batmanglij.

Diezelfde Batmanglij zal samen met Wes Miles van Ra Ra Riot dit jaar waarschijnlijk komen met een album. De band die ze samen vormen heet Discovery, en deze week is er een geruchtenstroom op gang gekomen dat ze met een officiële release bezig zijn. De band bestaat al enige tijd, maar ongetwijfeld door de drukte met hun respectievelijke bands is het in een slaapstand gezet. Nu lijkt deze schone slaapster toch wakker te zijn gekust.

vrijdag 24 april 2009

Patrick Wolf album lekt

Eerst Jarvis, nu Patrick Wolf, twee rebellen van de muziekwereld (want Jarvis, zoals u misschien te jong was en dus niet weet, moonde tijdens Michael Jackon’s Brit Awards optreden way back when I was a little girl, and I had a rag doll). Eerder rapporteerden wij al dat het album van Jarvis was gelekt, en nu is dus het album van Patrick Wolf aan de beurt. Dit album heet The Bachelor en telt veertien nummers. Gasten op dit album zijn onder andere Tilda Swinton, Alec Empire, en Matthew Herbert (die het album van The Invisible produceerde, de band die wij onlangs hebben geïnterviewd. Zie je hoe dat werkt?)

Het is wel belangrijk dit album ook zeker te kopen, want het album is gemaakt via het Bandstocks principe (waar ook frYars aan meedoet, wie ik heb geïnterviewd voor EVB, en welke online komt als ik daarvoor het groene licht krijg. Iets met een fotograaf was het…). Oftewel, fans hebben hun hard verdiende geld belegd in het album waardoor Wolf het album kon maken zoals hij zelf wilde zonder label interference, en die mensen willen dus hun opbrengsten terugkrijgen. Dit is van belang omdat anders artiesten weer afhankelijk worden van labels en ze niet meer de artistieke vrijheid hebben. Amanda Palmer van de Dresden Dolls gaf een tijdje terug haar label nog een veeg uit de pan door te zeggen dat ze van hun afwilde.

Lowlands treedt op tegen zwarthandel

Lowlands is niet van plan zich neer te leggen bij de zwarthandel in kaartjes voor het festival. Sterker nog, het zal elk kaartje dat gekocht is via een secondary ticket bureau ongeldig maken. Het festival is bang dat, als het festival eenmaal uitverkocht is, er allerlei ticket verkooppunten zijn die het festivalkaartje voor een hoger bedrag zullen aanbieden, en dit wil Lowlands voorkomen. “We willen het festival voor iedereen toegankelijk houden,” zei festivaldirecteur van Eerdenburg, “ook voor zij met een kleinere portemonnee. Door de zwarthandel wordt dit steeds moeilijker.”

Dit moet mogelijk zijn doordat de kaarten louter zijn verkocht via internet en over de telefoon. Daardoor is het blijkbaar allemaal beter te tracken (want internet, zoals u weet, is uitermate geschikt voor activiteiten voormalig alleen goedgekeurd in de fictionele wereld van 1984. In een ironisch gevalletje van fictionaliteit, mijn grootste angst is de wereld van 1984, dus als je dan opgepakt wordt daar en in Room 101 met je ergste angst wordt geconfronteerd kom ik weer in mijn gewone leven daar terecht. Yup.) Bij Il Divo heeft het blijkbaar gewerkt, dus wij gaan ervan uit dat dit een goede stap is in de richting tegen zwarthandel, wat altijd een klein juichje waard is.

Soundscreen maakt band t-shirts

Normaal vind ik band t-shirts een beetje niets voor mij. Sommige zien er ook erg shabby uit, maar Soundscreen heeft inventieve krijgers als Seripop, Hand Held Heart, en Bird Machine op pad gestuurd om t-shirts te maken voor een negental bands: Liars, Gang Gang Dance, No Age, Pelican, Fucked Up, Handsome Furs, The National, Battles and Deerhoof. Hand Held Heart maakte eerder al de hoezen van No Age. Het t-shirt van die band is dan ook van deze kunstenaar.

donderdag 23 april 2009

Holy Fuck vol energie in Nijmegen

Holy Fuck live in Doornroosje

Hoe schattig de jongen met de gekrulde haren achter zijn keyboard ook is – en schattig is hij --, het publiek – en er is publiek – is misschien niet echt afgereisd voor deze Holy Fuck gig om gecharmeerd te worden. Dus dat It Hugs Back als support dient op deze tour is enigszins verrassend, wat niet bedoeld is als reflectie op de kwaliteit van de band. Het oppert alleen de vraag of een supporting act niet ongeveer van hetzelfde genre moet zijn. Is het een muzikaal avondje uit, of moet de support ervoor zorgen dat het publiek mooi en opgewarmd is? Een vraag om over na te denken (uw input wordt uiteraard op prijs gesteld). In de tussentijd speelt It Hugs Back hun vorm van milde shoegaze en dream pop voor een redelijk ongeïnteresseerd publiek. De band switcht van vrij rustige nummers naar liedjes meer afhankelijk van het gitaarwerk van frontman Matthew. Die, met zijn gitaarspel, zijn outfit en looks, en zijn stem (zachter dan dat je zou verwachten) zich waarschijnlijk goed genesteld zou hebben in de alternatieve rock scene in de jaren tachtig in dat prachtige Amerikaanse land dat Canada heet.

Waar, toevalligerwijs, de headliner van vandaag vandaan komt. Holy Fuck kwam in 2005 met hun debuutalbum, en in 2007 kwam de band met de opvolger die liefkozend LP genoemd werd. Nu is de band terug on tour en speelden ze in Nijmegen een vlammende set die ruim een uur duurde. De band is niet zuinig met het uitdelen van complimentjes aan het publiek, die in veelvoud nog toenemen ook door de echo in de microfoon. Deze staat ook niet perse afgesteld om joviale woordenwisselingen goed te kunnen overbrengen, maar meer om het uitslaan van de kreten van de heren in goede banen te leiden.

De band heeft een redelijke mix van verscheidene instrumenten tot zijn beschikking. Borcherdt en Walsh bespelen niet alleen de meest vreemde daarvan, sommige die je nauwelijks instrumenten kunt noemen, maar na elk nummer veranderen ze in allerijl de hardware op de keyboards. Minder futuristisch maar niettemin belangrijk zijn de drums en de bas, welke flink bewerkt worden door hun respectievelijke eigenaren. Soms zorgen deze laatst genoemde instrumenten voor de beat om op te dansen, maar de mensen die deze beat proberen te vinden zullen af en toe zo verloren als Alice om hun heen hebben gekeken. Want een vaste beat is er eigenlijk niet echt, toch? Je bent aan het bewegen op het ritme van de drums om er plotseling achter te komen dat de bas het enige vaste lijntje speelt. Maar zo gemakkelijk als ze die verandering hebben gemaakt switchen ze het ook weer terug, waardoor de meer oplettende danser die was gaan dansen op de bas er opeens uitziet als een toonloos, minderjarig knuppeltje.

Als hetgeen hierboven klinkt als een klacht, dat is het niet, want nou juist dit maakt de muziek van de Canadese band zo intrigerend en zo vloeiend. Niets blijft hetzelfde, alles is in constante beweging, en toch zijn er meestal wel een paar hooks en beats waar aan vast gehouden kan worden en waar je op kan dansen. Hoewel trippen soms de meer voor de hand liggende variant is (‘Super Inuit’, iemand?). Het is een constante zoektocht naar de balans tussen dansbare electro en de meer experimentvolle kant. Experimentele jams worden naast een nummer gezet dat je eigenlijk alleen maar kan omschrijven als redelijk disco-achtig.

Die combinatie van experiment en dansbare gedeeltes is iets waar je als je naar de band gaat van op de hoogte bent, of wat zou helpen als je het was. Mocht je op zoek zijn naar een clubervaring met dansbare beats en synths dan kan je misschien beter ergens anders heengaan, hoewel het bij tijd en wijle nou juist dat is. ‘Lovely Allen’ krijgt het publiek zelfs zover dat ze en masse mee beginnen te klappen. Het gretige publiek probeert dit vervolgens door te voeren tijdens het volgende nummer, wat dan weer net wat minder catchy is en net wat meer experimenteel, zodat iedereen het klappen al snel opgeeft om niet al te zeer in verlegenheid te worden gebracht. Maar misschien geeft dat het beste de sound van Holy Fuck weer. Een charmante set die je soms laat dansen, soms laat trippen, maar dat altijd een welverdiend applaus krijgt. En het zou mij niets verbazen als de heren al een stukje op weg zijn met het derde album.

Album Further Complications van Jarvis gelekt


Het album Further Compications van de voormalig Pulp frontman Jarvis Cocker heeft zijn weg op de blogs gevonden. Het album zal officieel op 18 mei in de winkels liggen. Rocker Steve Albini produceerde het album van de Sheffield man, en het album heeft dus ook bij tijd en wijle een vrij rocky edge. Maar niet geheel, zo zal het nummer eindigen met iets wat tussen haakjes (Discosong) wordt genoemd. En nu had dat nog totale misinformatie kunnen zijn, ware het niet dat het nummer in kwestie al een tijdje op YouTube meedraait en ook echt een disco song is!

Het album zal uitkomen via Rough Trade Records, die dus ongetwijfeld liever hebben dat je het album zal kopen in plaats van downloaden. En zelfs als je het koopt heb je nog ongeveer twee weken om te beslissen of je naar het nu al epische (Verder doen wij nooit aan dat soort NME achtige of puberachtige grootspraak, maar je hebt jaren negentig iconen en je hebt jaren vijftig iconen, en die laatste zijn veelal dood, dus vandaar) concert op 7 juni in Paradiso. Het nummer ‘Angela’ is vrij te downloaden. En, in tegenstelling tot de rest van het album, ook legaal.

Natuurlijk zal het album weer hilarisch droge zinnen hebben, zoals: “He says that he loves you like a sister. While I guess, I guess that’s relative.” Wat ik hilarisch vind. Yup.

Nieuwe namen Lowlands

De Lowlands line-up begint langzaam enige vorm te krijgen. Een handjevol namen werd vandaag weer door de Lowlands organisatie bevestigd, en dat het weer eclectisch zal gaan worden staat al vast. Zo zal de band Eagles of Death Metal verschijnen, de band van Jesse Hughes. Maar ook het aaibare bolletje van Zachary Francis Condon zal met zijn band Beirut ergens op Lowlands te vinden zijn.

Als je nog down and dirty wil gaan ’s nachts, ook daar voorziet de Lowlands organisatie in met het boeken van 2manyDJs, oftewel de Soulwax broertjes Dewaele. Verder zijn ook nog Ska-P, 2000 and One, Babylon Circus, en Mad Manoush bevestigt. De echt grote namen ontbreken nog, maar zullen ongetwijfeld rond Pinkpop bekend worden gemaakt.

woensdag 22 april 2009

of Montreal test nieuwe nummers live

Waarom wij hier over ze blijven schrijven is een groot raadsel, want kijkend naar de turn out van hun live concerten in januari is maar een select groepje geinteresseerd in deze Amerikaanse grootmacht. Maar ach, wij praten toch liever hierover dan over Oasis. En wij praten nu over twee nummers, want terwijl alle ogen gericht waren afgelopen weekend op het Coachella festival speelde deze band drie nachten in het New Yorkse Music Hall of Williamsburg. En daar speelde of Montreal twee nieuwe nummers.

Eén van deze nummers is ‘Like a Tourist’, waar Kevin Barnes over een funky muzikale begeleiding vraagt “don’t treat me like a tourist.” Het andere nummer is ‘Conquet Coquet’ dat wat rockende gitaren kent. Het is wat ruiger en psychedelia dan het eerste nummer. Of Montreal heeft nog geen nieuwe live data in Nederland, maar hopelijk kunnen ze op Lowlands een concertje geven. Beide nummers zijn in crappy versie te vinden op YouTube.

Little Boots zegt optreden op London Calling af

Little Boots, bij haar ouders voornamelijk bekend als Victoria Hesketh (of misschien wel Vicky, of toch “jij klein monster”, eigenlijk weten wij niet zo heel goed hoe ze bij haar ouders voornamelijk bekend staat) heeft haar optreden afgezegd op het London Calling festival, wat in het eerste weekend van mij plaats zal vinden. Toch jammer voor het festival, want zij was toch één van de grote namen.

Little Boots geeft aan dat het afzeggen komt door persoonlijke omstandigheden. Gebrek aan het kennen van bekende mensen zal dat niet zijn, want haar nieuwste single kreeg remixes van Fred Falke, The Golden Filter, en Alex Kapranos. Deze single, ‘New In Town’ zal eind mei uitkomen. De London Calling organisatie zal nog proberen iemand anders te vinden om deze vrijgekomen spot in te vullen. Waarschijnlijk zou één van de bovengenoemde namen teveel gevraagd zijn.

dinsdag 21 april 2009

Happy Birthday mega mix

Ik ben niet zo van verjaardagen. In ieder geval niet mijn verjaardag, want dat betekent dat ik weer een jaar ouder ben geworden, en mijn boyhood illusie dat ik Peter Pan ben is daardoor weer een stukje verder verwijdert. Wat tweevoudig erg is, want dat betekent dat ik en een boyhood illusie kwijt ben, en dat ik dus wel ouder word. Het moet niet gekker worden.

Om het toch een beetje te vieren heb ik een bijna twee uur durende mixtape gemaakt. Maar niet, zoals de andere mixtapes hier altijd, met voornamelijk nieuwe nummers zodat je allerlei nieuwe sounds kan ontdekken, maar het is een soort van DJ-set. Nu heb ik daar de hardware niet voor noch de juiste kwaliteit mp3tjes om een echte DJ-set in elkaar te zetten, maar het is gewoon twee uur lang dansbare muziek for the fun of it. Sommige zijn overbekend, sommige zijn wat obscuurdere remixes, sommige zijn oud, en sommige zijn nieuw. Hoe dan ook, het is een beetje cross-culture, met jaren negentig stuff als Chad Jackson, Franse electro, Noorse disco, Manchester klassiekers, Canadese slow dance, en het laatste nummer eindigt met twee soorten stromingen die de laatste tien jaar hebben gedefinieerd: een Britse indie band (The Rakes) in de vorm van een remix van Timothy Goldsworthy, medeoprichter UNKLE, mede eigenaar van het DFA label (LCD Soundsystem, the Juan Maclean, Holy Ghost!), producer (Cut Copy, Hercules and Love Affair) en DJ. Dus enjoy, en hopelijk dans je een beetje met me mee op mijn verjaardag. Jawel toch? Doe maar. Yup.

Crimewave – Crystal Castles (LA Riots remix) / We Are Your Friends – Justice vs. Simian / Sweet Love – James Yuill (Ruff and Jam Dub) / The Perfect Kiss – New Order / All My Friends – LCD Soundsystem / Styloroc – Pulp / Super Inuit – Holy Fuck / No Sex For Ben – The Rapture / Hey You Guys – Circlesquare (The Juan Maclean remix) / The Future Will Come – The Juan Maclean / Nasty Feel – Notorious B.I.G. vs. MGMT & Justice / Hear The Drummer Get Wicked – Chad Jackson / You Belong – Hercules and Love Affair / I Love To Move In Here – Moby (Holy Ghost! Remix) / contFixDisco – Lindstrom / Solid Gold – The Golden Filter / Golden Cage – The Whitest Boy Alive (Fred Falke remix) / Warm in the Shadows – Music Go Music / L’homme – Boy Crisis / Funplex – The B-52’s (Scissor Sisters remix) / Binary Love – The Rakes (Loving Hands remix)


Its my birthday, please dance with me- IKRS happy birthday mix.mp3 - Various

Deerhunter komt met nieuwe EP

De band Deerhunter, dat vorig jaar met het goed ontvangen album Microcastle kwam, zal dit jaar met een nieuwe EP komen. Deze EP zal Rainwater Cassette Exchange heten, en zal bestaan uit vijf nummers. Net als het meest recente album is de EP opgenomen met producer Nicolas Verhes in de Rare Book Room Studios in Brooklyn. Op 18 mei zul je de EP digitaal kunnen kopen, terwijl een CD release in juni zal volgen.

Tevens net als het album zal de EP via 4AD uitkomen. Dat label heeft op zijn website de title track gezet, en deze kan je dus daar luisteren. De band zal op 27 mei in Paradiso staan, samen met de band Women. Dat is het verplaatste concert wat eigenlijk in februari al zou plaats vinden.

NPR streamt album St. Vincent

NPR heeft een naam wat betreft volwassen, Amerikaanse indie. Ze willen nogal eens een concert op die site zetten voor ieders luistergenot, en blijkbaar doen ze ook in albums tegenwoordig! Of misschien al hele lange tijd en is mij dat nooit opgevallen, iets wat vaker voorkomt en dus ook eigenlijk logischer is. Dat ik niet goed bij ben is daarom ook geen nieuws, dat NPR het tweede album van St. Vincent op zijn site te luisteren aanbiedt wel.

Het tweede album van Annie Clark, die begon als gitarist voor de Polyphonic Spree en Sufjan Stevens, zal op 5 mei uitkomen. Tot die tijd kan je het album luisteren op NPR. Dit album, Actor, is de opvolger van Marry Me, dat in 2007 uitkwam. Op beide albums speelt Clark bijna alle instrumenten zelf. Het kan zijn dat het album nog niet te luisteren is als je op de link klinkt, want de twee weken starten om middernacht New York tijd.
http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=103138882

maandag 20 april 2009

Nieuwe tracks uit de week van 13 t/m 19 april

De nummers van de week bestaan uit een willekeurige greep van nieuwe nummers die mijn oren hebben gevonden. Bijvoorbeeld nieuwe nummers live gespeeld, remixes, nieuwe singles, of willekeurige tracks van nieuwe of aankomende albums. Dit laatste wordt dan bepaald via de shuffle knop, dus compleet random. Is het representatief? Niet altijd, indicatief misschien al iets meer. Een snel, willekeurig kijkje in wat nieuw is of wat er aankomt.

Track van de week:

‘Soul Owl’ van Post War Years
Het debuutalbum van deze Britse band komt uit in mei. Voor iedereen met een computer en geen krekeltje op de schouder kwam het album vorige week al uit. De muziek is zeer afgemeten, een soort van math-rock zonder het rock gedeelte, of het dance gedeelte van bijvoorbeeld Foals. Dit nummer begint rustig instrumentaal, om vervolgens met passende vocalen te komen. De stemmen worden vervolgens steeds meer anxious en angsty, waarna vervolgens extra instrumenten erbij komen. Dan wordt het weer teruggebracht om het proces dunnetjes te herhalen, om te eindigen met een instrumentaal stukje wat nog mild dansbaar is ook. Een goed in elkaar gezet nummer waar de zee geluiden achterwege gelaten hadden mogen worden. En ja, dat deed ik puur om te eindigen met vier werkwoorden, go me!
http://hypem.com/#/search/post%20war%20years%20soul%20owl/1/

‘Nikorette’ van Conor Oberst and the Mystic Valley Band
De productieve frontman van Bright Eyes komt nu met zijn Mystic Valley Band met een nieuw nummer. Het nummer heet ‘Nikorette’, en gaat zo lijkt het over het schaapgedrag van de mens en het routineuze van het leven en, blijkbaar, over het stoppen met roken. Ondanks dat tekstueel er wel een aantal scherpe stukken tussen zitten is het algeheel niet zo scherp dat het de te simpele begeleiding en de te weinige verandering in het nummer doet vergeten. Vrij simplistisch, niets schokkend, en niets vernieuwend, niets wat we al niet hebben gehoord. Wat- de ironie!- net het punt was van het nummer, dat iedereen op elkaar lijkt en er weinig vernieuwende en originele dingen bijzitten.
http://hypem.com/#/search/nikorette%20conor%20oberst/1/

‘Control Drug’ van Alec Empire
Alexander Wilke-Steinhof, oftewel Alec Empire, is de Duitse musicus, DJ, en producer die misschien het meest bekend is als één van de oprichters van Atari Teenage Riot. Trip heavy, donkere, zware clubmuziek die, grappig genoeg, bidt voor de “control drug” to “take control of me”. Oftewel of iemand de teugels bij mij eens kan aantrekken, want ik ontspoor. Hoewel je nog wel redelijk op het nummer uit je dak kan gaan houdt het daar ook alleszins mee op. Waarschijnlijk vergaat ook die zin om uit je dak te gaan als je het vaker dan de eerste keer hebt gehoord. Van iemand met zo’n historie verwachten we toch wel meer.
http://hypem.com/#/search/alec%20empire%20control%20drug/1/

‘Deadbeat Summer’ van Neon Indian
Een jongen en een meisje die via correspondentie (mail/post/whatever) muziek maken. De jongen, schijnt, de frontman van Vega te zijn, maar dat weten we eigenlijk niet zeker. Wel weten we zeker dat dit een dromerig stukje lo-fi pop is, met een vrij afwezige stem en een luchtige synthy begeleiding. Lekker met je hoofd een beetje heen en weer bewegen terwijl je afwezig in het zonnetje loopt richting je bestemming, mocht je een bestemming hebben, en anders streep dat laatste maar door. De bestemming is ook hetgeen van de minste importantie.
http://hypem.com/#/search/neon%20indian%20deadbeat%20summer/1/

‘Angela’ van Jarvis
Dat Steve Albini, de gitarist en bona fide rocker, producer van het nieuwe Jarvis album is valt misschien ook wel te horen in dit nummer, wat direct al een ruwere feel heeft dan zijn voorgaande solo output. Het is ook vrij straight forward, waarin voornamelijk de naam “Angela” wordt geroepen over een paar seksueel getinte en soms mild scherpe opmerkingen van Cocker. Van alle nieuwe nummers die op YouTube zweven sprak deze al het minst tot de verbeelding, en meer dan het predicaat “aardig” verdiend het nog steeds niet. Wat niet wil zeggen dat we niet meer uitkijken naar het album, want de rest wordt amazing. Yup. Heb ik al ooit gezegd dat de man in juni optreedt in Paradiso? Doe maar gaan.
http://hypem.com/#/search/jarvis%20angela/1/

‘Can’t Sleep’ van Adrian Lux
Van de week al langsgekomen als clip van de dag, nu dus ook in deze column opgenomen. De nieuwe single van de Zweedse producer Adrian Lux, die voor het eerst in mijn vizier kwam door zijn mixtape Vanity Fair 2. Misschien niet de meest innovatieve track around, maar hij is wel catchy en dansbaar, met de herhaling van het zinnetje "Can't sleep when the sun goes down" dat voor een fijne continuatie zorgt. Ik ben benieuwd of de remixes die op de originele single zullen staan de catchiness kunnen behouden terwijl ze er iets spannends mee weten te doen. Maar an sich is dit al een fijne track om op te dansen.
http://www.youtube.com/watch?v=Zi0yiQuR_UA

zaterdag 18 april 2009

De Affaire maakt nieuwe namen bekend

Het gratis festival de Valkhof Affaire heeft weer wat namen bekend gemaakt. Het festival dat tijdens de 4-daagse feesten zich in Nijmegen afspeelt heeft een reputatie hoog te houden, met vorig jaar onder andere Late of the Pier en het jaar daarvoor The Rapture (Whoo-ah ha, all right, of iets dergelijks). Het festival had al een paar namen bekend gemaakt, en nu krijgt het programma nog meer vorm.

De namen bestaan onder andere uit de jonge Britse bands Three Trapped Tigers en Baddies, de Amerikaanse indie bands The Dodos en St. Vincent (dat voor een recente Merge compilatie samen met The National een nummer maakte, The National een band die wij nooit pluggen, behalve op oneven dagen in de week, en even dagen mits het niet een maandag is). Verder zijn ook Kap Bambino, Slagsmalsklubben, Roosbeef, Drive Like Maria, Still Flyin’, en The Strange Boys aan de line-up toegevoegd.

Grizzly Bear op Lowlands

Nou, de storm was even gaan liggen, maar voordat het album lekte (zulke vulgaire bezigheden houden wij totaal niet bij…) was er maar één naam die door heel blog land om de dag geroepen werd, en dat was toch echt Grizzly Bear. Een nieuw nummer, de naam van het album, de tracklist, een mogelijke show: alles werd aangegrepen om ook maar iets te zeggen over deze indie darlings uit Brooklyn.

Nu is de drukte dus even weg (iedereen wacht waarschijnlijk tot 26 mei als ze ook officieel iets over het album mogen zeggen), maar de band zal hoogstwaarschijnlijk wel op Lowlands staan. Dit twitterde Kindamuzik. Wat verbazend is dat daar goed nieuws vandaan komt, want twitter gaat mijn ouderwetse ziel echt ver te boven. De scoop komt dus van Kindamuzik, die ik daarmee wil feliciteren, plus met de Motel Mozaique recensie waarin de site het optreden van The Whitest Boy Alive in maarliefst drie hele zinnen en een halve wist af te serveren.

Dingen die opvielen in de week van 11 t/m 17 april

Een random greep uit het (muziek) nieuws van een random week. Nou ja, niet zo random, want we pakken altijd de week die net geweest is. Wat zou betekenen dat het een vrij predetermined week is. De week van 17 april, 1986, dat zou een random week zijn! Of toch? In ieder geval, een random greep uit de eerste volle april week.

De “Wat?” defense (of even if the glove fits, who does that?) – Woody Allen klaagt American Apparel aan vanwege onrechtmatig gebruik van beelden met hem en het schaden van zijn imago. De verdediging zegt dat dat imago door Allen zelf al om zeep is geholpen doordat hij trouwde met zijn stiefdochter Soon-Yi anderhalf decennia geleden…

Dat is mooi, want ik ken mensen die weleens teveel hebben gedronken en coke hebben gesnoven en daardoor tegen lantaarnpalen gingen opneuken. Voor de mensen die zich hierdoor aangesproken voelen, verwacht een rare foto met uitgebreide toelichting op deze site, want eh, heb je vroeger een fout gemaakt mag je het imago van die persoon vanaf dat moment onbeperkt schade berokkenen natuurlijk.

Iets meer respect voor een icoon graag. Sowieso denk ik zou iets meer respect voor iedereen de wereld niet slechter maken. We kunnen het in ieder geval proberen, no? Anders draaien we het wel weer terug, of worden we en masse vervangen door replicants.

Wanneer je weet dat de inspiratie op was – Slagsmalsklubben komt naar Nederland tijdens de Valkhof Affaire.

He said, but she said, but he said, but oh… - Crystal Castles trok zich terug uit een concert in Dallas omdat de venue geen goed geluidssysteem zou hebben. In die club hebben onder meer Holy Fuck, Animal Collective, en nog meer gespeeld.

Of toch niet? Want volgens het CC kamp had een DJ een paar weken terug de speaker al opgeblazen, en de venue wilde niet dat dit nog een keer zou gebeuren. Men probeerde betere speakers te huren, maar faalde op het laatste moment.

Oh ja, en dan Vega (een band die wij in onze mixtape ooit hebben gehad, mocht mijn geheugen niet vanwege ouderdom afgetakeld zijn tot dramatische proporties), die werden van de line-up gehaald. Volgens het Crystal Castles kamp had de band een FX-pedaal gestolen.

“Fucking bullshit,” volgens Vega.

Volgens de club gedroegen de bandleden van Crystal Castles zich als prima donna’s. Crystal Castles wilde niet de club binnenkomen zolang Vega er was. Zo begon alles te laat, en vervolgens zouden Crystal Castles extra woofers hebben geëist, om daarna te stellen dat ze liever de show niet zouden spelen (de fans waren al lang en breed aan het wachten) dan dat ze met te weinig kick drum zouden zitten.

Uiteindelijk gaf de band om 22u de boodschap door dat ze niet zouden spelen.

Ehr…

Ach, zolang ze maar toffe buttons hebben.

donderdag 16 april 2009

Speels debuut tUnE-YaRdS overtuigt niet

Album Recensie- BiRd-BrAiNs van tUnE-YaRdS
door Linda Wijlaars

De gave om met de shift toets te spelen blijkt niet alleen te zijn voorbehouden aan 14-jarige schoolmeisjes met een lichte MSN-verslaving, zoals tUnE-YaRdS hier ten toon spreidt. En zo wordt bij het uittypen van die naam mijn gebrek aan MSN-ervaring maar weer eens benadrukt . Merrill Garbus (gewoon met twee hoofdletters), het enige lid van de band, levert met dit album haar debuut af, na er ruim 2 1/2 jaar aan gewerkt te hebben. Naar eigen zeggen heeft ze het hele album opgenomen met een voicerecorder. Om die DIY feel vast te houden heeft ze het album dan ook in eerste instantie uitgegeven op cassette (ja dames en heren, dat kan nog steeds in deze moderne tijden) en daarna als pay-what-you-like download. Wat goed uitpakte, aangezien er slechts 3 mensen waren die 1 luttele cent voor dit solo-project over hadden. De kleine 200 andere geïnteresseerden doneerden ieder zo’n 10 dollar per persoon, waardoor ze de aandacht trok van het kleine label Marriage, dat onder andere werk uitbrengt van Dirty Projectors. En dankzij dat label zal haar album deze week dan in tastbare vorm uitkomen, op vinyl.

Het album bevat haar levenservaringen van de afgelopen twee jaar. In die tijd verhuisde ze van het landelijke Merrillville (yup, Merrill uit Merrillville), via een omweg door Kenia, naar de grote stad New York, waar ze baantjes had als nanny en poppenspeelster. Genoeg ervaringen dus om een album mee te vullen. De nummers bestaan uit zang van Merrill, die zichzelf begeleidt met ukelele en drumbeats, en opgenomen geluiden die ze “om zich heen gevonden heeft” en in de nummers heeft verwerkt. Simpele nummers dus, die bijna klinken alsof je ze zelf verzonnen zou kunnen hebben. Maar ook simpele nummers kunnen interessant zijn en, belangrijker, kunnen verrassen.

Het eerste nummer op het album is het best op te vatten als een soort van introductie voor de rest van het album. ‘For You’ opent met een achteruit afgespeelde sample, waarna al snel een lieflijke melodielijn en de iets minder lieflijk aandoende zang invallen. “I’ll never leave you alone”, begint Merrill op een toon die niet suggereert dat de aangesproken persoon hier enige inspraak in heeft. Halverwege wordt het nummer plotseling onderbroken als tv programma voor de mededeling dat er een gevangene is ontsnapt; alleen is het in dit geval een slissend jongetje met de mededeling dat blueberries ‘cool’ en ‘fresh’ zijn. Het is niet een van de betere nummers van het album, maar geeft wel een goed beeld van wat je van de rest van de nummers kan verwachten: simpel opgebouwde nummers met een speelse twist.

Het tweede nummer van het album, ‘SUnlight’ (ja, we blijven spelen met de hoofdletters) klinkt al veel meer als een echt nummer. Het begint met een catchy drumbeat, waarbij de zang even later invalt, gevolgd door een baslijntje en de melodie op ukelele die het geheel compleet maakt. Ondanks de simpele opbouw is het nummer toch spannend en heeft het de neiging de hele dag in je hoofd te blijven hangen. Dit wordt vooral bewerkstelligt door het korte refrein “I could be the sunlight in your eyes/ couldn’t I?”. De zangkwaliteiten van Merrill komen in dit nummer ook meer tot hun recht: hoe verder het nummer vordert en de instrumentatie toeneemt, hoe meer ze de kans krijgt om haar stem ten toon te spreiden. Die stem komt echter pas echt tot zijn recht in het nummer ‘Hatari’, wat gevaar betekent in het Swahili, want ja, dat spreekt ze vloeiend. Het nummer is dan ook getekend door Afrikaanse invloeden, die meteen aan het begin van het nummer al duidelijk worden als ze laat horen wat ze in huis heeft en die terugkomen in de tekst, welke wisselt tussen het Swahili en Engels. Dat ze zich niet in wil houden geeft ze mooi weer in een van de laatste zinnen van het nummer: “There is a natural sound that wild things make when they're bound”.

Na dit wat zwaardere nummer volgt wat lichtere kost, zoals het vrolijk klinkende ‘News’ en het wat ingetogenere ‘Little Tiger’. Nummers die wel aardig klinken, maar net iets te simpel zijn om te blijven boeien. Een nummer dat er dan wel weer bovenuit steekt is ‘FIYA’. Ook dit nummer is weer simpel in opbouw, maar toont net dat beetje variatie en creativiteit dat de voorgaande nummers missen. Dit komt goed naar voren door het speelse “You were always on my mind” refrein midden in het nummer dat nét niet in het overbekende nummer over gaat.

Met BiRdBrAiNs laat Merrill Garbus horen dat ze in staat is te verrassen met simpele, speelse nummers. Helaas voor haar zijn er echter maar een paar nummers op haar album die na een paar keer luisteren blijven hangen en niet opgaan in de grijze massa. Het merendeel van de nummers is net iets te makkelijk en onopvallend om echt te overtuigen, en lijkt alleen te dienen als albumvulling. Maar laat dat vooral niet nummers als bijvoorbeeld ‘Sunlight’, dat het goed zou doen op een zonnige dag zoals er weer vele in het vooruitzicht liggen, in de weg staan.

Lowlands maakt nieuwe namen bekend

Het Lowlands festival heeft weer een paar namen aan zijn line-up toegevoegd. De namen zijn nog niet erg high profile, maar goed, ook de tenten waar IKRS niet heen gaat moeten gevuld worden natuurlijk. En die worden gevuld met bijvoorbeeld Lily Allen en Fall Out Boy. Die laatste niet te verwarren met The Whitest Boy Alive (nou ja, niet dat iemand dat zou doen, maar toch, één woord hetzelfde, er zijn raardere vergissingen gemaakt…), dat ook zal verschijnen op Lowlands. IKRS zag ze afgelopen vrijdag op Motel Mozaique, wat je in onze recensie kan lezen.

Ook Kasabian zal komen, de lad-rockers die laatst nog kwamen met een clip met Noel Fielding van The Mighty Boosh. Andere namen zijn Calexico, The Aggrolites, Wilco, Dizzee Rascal, Speedy J, The Gaslamp Killer, Hank III and Assjack, en Collie Budz & The New Kingston Band. Een paar weken terug waren ook al Bloc Party, The Prodigy, Opeth, en Rusko bevestigt.

My Bloody Valentine curator van ATP Nightmare Before Xmas

Ik vind het een heel leuk idee, want wie beter dan artiesten om een line-up in elkaar te zetten voor een festival, wie beter? Na het ATP festival van vorig jaar zal dit jaar My Bloody Valentine garant staan voor de line-up van het ATP Nightmare Before Xmas festival. Dit festival speelt zich af op en rondom Sinterklaas in Engeland, waar ze dat niet vieren, daarom dat ze dan een Kerstmis festival doen. Geen grande torpedering van het Sinterklaasfeest door fervente Kerst aanhangers of zo. Hoewel die er ongetwijfeld zijn (Is Coca-Cola geen sponsor van dit festival?)

De eerste namen zijn ook al bekendgemaakt. Zo zal Sonic Youth op het festival verschijnen, en die grote naam zal worden bijgestaan door De La Soul, The Horrors, EPMD, en Sun Ra Arkestra.

woensdag 15 april 2009

Lightspeed Champion komt met twee albums

Lightspeed Champion, oftewel Devonte Hynes, zal binnenkort met zijn tweede album komen. Dit album zal de opvolger zijn van Falling Off the Lavender Bridge, dat werd uitgebracht op Domino Records. Het album wordt momenteel nog gemixt, en Dev vertelde op zijn blog dat hij nu één van de drie nummers aan het mixen is die hij heeft gemaakt in samenwerking met een muzikaal idool van hem. Wij zijn benieuwd wie dat is.

Niet alleen dat, hij wist ook te vertellen dat na dit album snel een nieuwe langspeelplaat zal volgen. Hij is zojuist begonnen met dit album, zijn derde dus, en hij hoopt dat deze niet al te lang na de eerstvolgende zal uitkomen.

Phil Spector schuldig bevonden aan moord

Sinds 2003 hebben de kranten er vol van gestaan. Of nou ja, vooral in de eerste poging Spector te berechten, wat in 2007 stukliep op een 10 – 2 stemming. In Amerika, zoals bekend, zijn er twaalf juryleden die unaniem een beslissing moeten nemen (Mocht je willen weten hoe dat in zijn werking gaat, de klassieker 12 Angry Men van Sidney Lumet en Henry Fonda is de film bij uitstek, zover onze gratis filmadviezen tussen twaalf en twee). In de tweede poging is dat wel gelukt, en hij werd op 13 april schuldig bevonden aan wat de Amerikanen zo mooi noemen “second degree murder”. Oftewel hij is schuldig bevonden voor de moord op B-actrice Lana Turner. Spector heeft altijd volgehouden dat Turner zichzelf van het leven heeft berooft.

Spector was een grootmacht in de muziekwereld. Als producer haalde hij successen met artiesten variërend van Ike en Tina Turner, John Lennon, en The Ramones, Vooral in de jaren zestig en zeventig werkte hij met groot succes, maar in de decennia later was hij rustiger. In 2003 produceerde hij een deel van het album van Starsailor, en hij was van plan met The Vines in zee te gaan, totdat hij dus Lana Turner vermoordde. Zijn naam zal voor altijd verbonden zijn aan de term Wall of Sound, een productietechniek die hij creëerde.

dinsdag 14 april 2009

TV on the Radio komt met remix EP

Nou ja, EP, het is vrij karig hoor, maar de nummers die erop staan, die zouden zomaar weleens interessant kunnen zijn. Het zijn maar drie nummers die op deze EP staan, die gedoopt is als Read Silence. Het zal via het label Interscope uitkomen op 14 april. Hierop staan dus drie remixes, en de band heeft gekozen om niet de singles als remix uit te brengen, maar nou juist wat obscuurdere tracks. Zo is de eerste track een Willie Isz remix van ‘Shout Me Out’ door Jneiro Jarel. Zanger Adebimpe zal op zijn volgende album te horen zijn.

De volgende remix is van Gang Gang Dance (je weet wel, die band die al zijn spullen verloor in een kleine brand in Paradiso. Oh wat zullen die snel naar ons landje terugkomen…). Zij zullen de track ‘Stork & Owl’ onder handen nemen. De laatste remix is van de Glitch Mob, en zij zullen hun kunsten vertonen op het nummer ‘Red Dress’. Dear Science, het album waar deze nummers vandaan komen, werd in 2008 door ons gekroond als album van het jaar, en daar staan we nog steeds achter.

TV on the Radio zal komende zomer nog maar eens door Europa touren. Nederland staat vooralsnog niet op het programma, maar er zitten nog een paar gaten in het schema.

New York Dolls vieren release nieuw album met concert bij CBGBs

Omdat wij wel houden van een goed geschiedenislesje, de band die begon in 1971, zal een concert houden om wat interesse te wekken in hun nieuwe album, wat Cause I Sez So zal heten. Altijd leuk als oude bands proberen mee te gaan in de tijd met nieuwe spellingsfenomenen… Het zal pas het vierde album van de band worden. Hun laatste album kwam uit in 2006, hun eerste twee in 1973 en 1974. De glam rockers lieten met hun eerste twee albums het nodige achter voor een latere generatie om te gebruiken. Onder andere Morrissey is beïnvloed door deze band.

Dit is niet het enige stukje geschiedenis echter, want het concert zal plaatsvinden in de winkel van John Varvatos, waar vroeger de befaamde rock club CBGB’s zat. Op 315 Bowery bij Bleecker Street stond de club, waar enkele legendarische gigs hebben plaatsgevonden. Nu is het nog steeds één van de hippere buurten in Manhattan, hoewel het artiestenleven meer verplaatst is naar Brooklyn. De club sloot drie jaar, maar de herinneringen aan Patti Smith, The Ramones, The Jam, Pavement, en de Talking Heads zijn nog steeds levend. In het nummer ‘Life During Wartime’ van de Talking Heads wordt de club nog bij naam genoemd.

Filthy Dukes leunt op gasten van verschillende kwaliteit

Album recensie- Nonsense in the Dark van Filthy Dukes

Olly Dixon, Tim Lawton, en Mark Ralph, aka de Filthy Dukes, kregen al enige naamsbekendheid met hun remixes, zodanig zelfs dat ze een hele lijst met zangers (en één zangeres, zoals iedereen weet worden in indie vrouwen, mensen met een donkere huidskleur, en fans van de tv-serie M.A.S.H. achtergesteld) wisten te strikken voor het album. Niet dat het allemaal A-list namen zijn overigens, de bekendste is Samuel Eastgate. Dat waarschijnlijk alleen omdat hij in Late of the Pier zit, en niet direct vanwege zijn fluwelen zang. Die track die hij zingt overigens, ‘This Rhythm’, werd wel goed genoeg bevonden door Fred Falke om te remixen, dus alle credentials zijn er om positief uit te kijken naar het album geheten Nonsense in the Dark.

‘This Rhythm’ opent ook het album, en zonder Eastgate nu meteen te bombarderen tot Gaye (Marvin, dus niet dat ik iemand een seksuele voorkeur opdring en het en passent nog met verkeerde spelling doe ook), zijn stem past wel bij het nummer. Hij en Ben Garrett hebben ook beide een zeer karakteristieke stem, Eastgate een beetje krakerig en rauwig, en Garrett een beetje hoogachtend en- dare we say it?- pedant. Dat zijn aardige tegenstellingen, en de Filthy Dukes hebben dus niet voor een bepaalde aanpak gekozen qua stijl. Zo zijn ‘Nonsense in the Dark’ en ‘Poison the Ivy’ wat rustiger en wat melancholischer van toon, terwijl je bijvoorbeeld bij het nummer ‘What Happens Next’ een wat electro-rock achtige tune hebt. Dat komt ook door de ruwe stem van de zanger van de Amerikaanse band Foreign Islands. Al deze stijlen zorgen dus voor een eclectische mix.

Deze mix komt af en toe met zeer fijne nummers, die zowel de dansvloer in vuur en vlam zetten alsmede- oh cliché- enkele van de medenummers. Dat is het nadeel als je zo sterk leunt op meerdere mensen die niet alleen op de nummers zingen, maar ze ook vaak schrijven. Zo krijg je dus dat soms je door teksten moet worstelen als “You send me messages” als refrein, wat zelfs voor een electro nummer enigszins blasé is, nietwaar? Hoewel het nummer ‘Tupac Robot Club Rock’ nog wel Woody Allen in het nummer weet te vermelden- waardoor het nummer meteen gecastreerd wordt van elke urban pretentie die het mogelijk had- kan het mixen van rap en electro beter aan N.A.S.A. worden overgelaten (en zelfs daar, zelfs daar kwam het tragischerwijs nooit helemaal goed mee).

Er zijn tevens wat puur instrumentale nummers op het album gezet, en die steken wat saaitjes af in vergelijking met de rest. Alsof de heren dachten dat zonder vocalen ze niet zo goed hun best hoefden te doen omdat ze toch niemand konden teleurstellen ermee. Blijkbaar nog niet wetend dat de nummers op een album zouden komen dat daadwerkelijk in de winkels zou komen te liggen. Nu doet het een beetje aan als albumvulling. Nog raarder dat er überhaupt mensen van buitenaf zijn binnengehaald is dat één van de Dukes gewoon kan zingen! We hadden het niet verwacht, en het duurt ook tot track negen voordat we erachter komen. Dat nummer zingt Tim Lawton zelf omdat degene die het schreef, Brandon Curtis (The Secret Machines) al op het volgende nummer te horen is, ‘Don’t Fall Softly. Dat duo aan tracks is tevens het sterkste punt van dit album. Instrumentaal is het catchy, en de teksten passen precies. “When he knew, we both knew you must’ve noticed him, as I noticed you too.”

Naast dit duo is ook de title track, ‘Nonsense in the Dark’, een hoogtepunt. Het begint met een vrolijke synth, waarover vervolgens de melancholische stem van Orlando Weeks (The Maccabees) zingt om het te veranderen in een soort van slow disco nummer. Daarbij zingt hij de heerlijke Engelse zin “It’s all nonsense in the dark, love,” wat niet meer Brits had kunnen zijn al stond het op de foto met Maggie Smith bij de Big Ben. De zin is heerlijk zacht, feminien, obscuur, silly, en informeel, allemaal karakteristieken van de typische Britse dialoog. Nonsens an sich is al iets wat dicht bij het hart van de Britten ligt, of anders verwijs ik u naar Michael Palin, Cleese, en de rest van het vliegende circus. De betekenis is niet transparant op het eerste gezicht, maar sowieso is het eerste wat de aandacht trekt het gebruik van de taal zelf. Ook de stem is zo afstandelijk dat hij zelfs in een “la-la-la” afglijdt.

Hoewel de dalen nooit echt in troggen veranderen, zorgen de pieken relatief voor het zicht op middelaards lava bij sommige nummers. Tracks als ‘Nonsense in the Dark’, ‘Don’t Fall Softly’, en ‘This Rhythm’ zal je vaak willen draaien, alleen dan is het zo mild irritant dat die andere tracks ertussen zitten. De kans dat je individuele tracks meer zult afspelen dan dat het album ooit volledig op de platenspeler terecht komt is dan ook groot. Je vraagt je eigenlijk af of ze met z’n drieën alleen niet een veel consistenter album zouden hebben afgeleverd, of met een vaste collaborateur als Brandon Curtis. Nu is het misschien te zeer up en te zeer down.