Jarvis heeft recentelijk een tour door de UK aangekondigd. In 2009 zal hij met een nieuw en tweede solo album komen. Jarvis heeft al gezegd dat het nieuwe album wat meer als rock zal klinken. Het is natuurlijk altijd interessant wat Jarvis voor nieuws maakt, en ik ben benieuwd hoe hij zijn concerten zal indelen en of er echt een uitgebreid deel van het concert zal worden besteed aan praten. Een soort theatershow, nee toch?
De vermaarde Amerikaanse regisseur Woody Allen, die furore maakte door onder andere Star Wars van de Oscar af te houden met zijn film Annie Hall, zal in de Heineken Music Hall spelen. Want naast elk jaar een film uitbrengen, wat de oude New Yorker gestaag volhoudt met dit jaar Vicky Cristina Barcelona met Javier Bardem en Penelope Cruz. En dat hij aan het touren is met zijn jazz band betekent ook dat hij klaar is met zijn volgende film, Whatever Works, met Larry David, het brein achter Seinfeld. Allen wordt gezien als één van de beste regisseurs en komedianten aller tijden.
The Dears bestaat al sinds 1995, maar het was pas in het jaar 2000 dat de band met het debuutalbum End of a Hollywood Bedtime Story kwam. Nu, in 2008, is de band toe aan alweer het vierde album, dat Missiles heet. Deze komt twee jaar na het vorige album, en vijf jaar na de miniklassieker No Cities Left, waarvan de fans hopen dat ze dat kunststukje weer kunnen herhalen. Maar de aanloop naar het vierde album verliep moeizaam. Iedereen stapte uit de band behalve zanger Murray Lightburn en zijn vrouw Natalia Yanchak. Een enkeling vertrok nog op goede voet met Lightburn, de meesten verlieten de band met de nodige problemen. Met iedereen weg en een hele nieuwe supporting cast zijn de vraagtekens groter dan ooit of ze hun tot nu toe magnum opus No Cities Left kunnen evenaren.
De band hoeft al geen introductie meer. Zeven jonge mensen uit Wales die vrolijke, eigenwijze pop maken. Los Campesinos! Heeft zich als een fenomeen ontwikkeld. Na twee festival bezoekjes en een stand alone gig in de Paradiso bovenzaal werd het hoog tijd om met gitarist Tom Campesinos! een goed gesprek te houden. Daarbij staan ze met Lovvers en Sky Larkin (een interview daarmee staat in de november issue van het blad) op 11 november in de Melkweg. A must see voor 12 euro, een garantie voor een feestje.
TOM: Niet altijd, maar, ja, sommige van mijn favoriete nummers zijn verbazingwekkend (voor mij!) simpel. Ik vind LCD Soundsystem’s ‘All My Friends’ ook erg goed, wat eigenlijk gewoon twee akkoorden is de hele weg door. Maar dan is er een complexiteit in hoe het nummer zorgvuldig wordt opgebouwd, en hetzelfde geldt voor ‘Ceremony’. Ik ben nog maar een paar jaar bezig met het schrijven van nummers en hoe meer ik leer, hoe meer ik het gevoel krijg dat een nummer complex zou moeten worden. Dus ik denk dat zulk soort nummers, en nog veel meer van mijn favoriete nummers, mij eraan herinneren dat complexer niet altijd beter betekent. Neem bijvoorbeeld de hele back catalogue van Pavement. Maar dan zijn er bands zoals Deerhoof die fladderen tussen allerlei time signatures en keys, en het kan dan best chaotisch en complex worden, maar het blijft heel fijn om naar te luisteren. Dus ik weet het eigenlijk niet echt. Als ik schrijf dan probeer ik al die elementen in een nummer te verwerken. Als alles steeds maar weer simpel en rechtdoorzee is, dan zou het voor ons saai zijn om te spelen en voor de rest saai zijn om te luisteren, dus het gaat meer om een instinct over wat ‘goed’ klinkt- of dat nu iets complex of simpel is, harmonieus of niet, of een combinatie van al die dingen- in mijn oren meer dan dat je één regel moet volgen.
Maar ik hou van het boek, en hij is nog steeds mijn favoriete schrijver. Elke keer als ik het boek lees dan moet ik huilen. Safran Foer lijkt zeer goed aan te voelen wat wij als mensen niet zeggen of niet kunnen zeggen, en ik hou ervan hoe hij worstelt met de limieten van de taal. Het is zeer aangrijpend. Zijn “Unabridged Pocketbook of Lightning” somt eigenlijk perfect op waarom ik zo van zijn werk hou.
De heren van White Lies hebben de details vrijgegeven rondom hun debuutalbum. Dit album van de vaak in zwart geklede post-punk eenheid zal To Lose My Life heten. Niet geheel verassend, aangezien de heren in bijna elk nummer lijken te refereren aan de dood of aan iets daaraan gerelateerd. Het album, dat in Brussel en Londen is opgenomen, zal op 12 januari uitkomen volgend jaar. Rond die tijd komen onder andere de albums van Franz Ferdinand, Morrissey, en Jarvis uit, zoals het er nu naar uitziet.
Het was nog niet zo lang geleden dat de heren Andrew en Benjamin met hun debuutalbum Street Horrrsing kwamen. Dit album werd welhaast unaniem overladen met positieve reacties. Als je naar labels kijkt enigszins verbazend misschien, want experimentele noise-elektro (or whatever you call it) is toch niet het meest toegankelijke genre. Maar de triomftocht hield niet op, en op Lowlands leverden de heren ook een prachtige set af. Nu was het de beurt aan de vrij volgepakte kleine zaal van Paradiso om weggeblazen te worden.
Dat kan ook vrij letterlijk worden genomen, want oordopjes zijn welhaast een must. De heren nemen wat dat betreft noise vrij letterlijk. Dat wil niet zeggen dat het als herrie klinkt, want dat doet het zeker niet. De nummers zijn zeer gestructureerd en met een beetje goede wil vind je het ene na het andere lijntje om je aan vast te grijpen. Of het nou de Afrikaanse drumbeat is, de elektronische loop, of Ben die op de eenzame trommel slaat: er is altijd wel iets aangrijpends aan de gang. Al helemaal als de band die elementen mixt op de manier waarop zij doen.
Het is een soort escapisme wat ze leveren. Alle lagen en elementen samengesmolten zorgen voor zulke meeslepende eenheden dat je jezelf er totaal in kan verliezen. Het enorme geluid zorgt voor een soort veilige haven tegen alles wat er op het moment gaande is. Je kan erin kruipen en alles vergeten, of nou juist al je emotie kwijt. Fuck Buttons schildert een soort abstract kunstwerk, en hoewel het geluid wel een bepaalde richting en lading meekrijgt is het ook vooral aan de luisteraar dit in zich op te nemen en zelf te interpreteren. Er staan ook behoorlijk wat mensen met hun ogen dicht die de muziek over zich heen laten komen. Een soort moderne shoegaze.
Nu hoef je ook niet per se naar het podium te kijken, hoewel de twee heren er nog veel aan doen om het er niet saai te laten uitzien. Ben slaat op een trommel en neemt de microfoon geheel in zijn mond terwijl hij aan knopjes draait, terwijl Andrew een gameboy inplugt (old school, waar je vroeger Mario en tetris op speelde) of al dansend zijn kreten slaakt. Misschien niet zo boeiend, maar wel interessant, is de interactie tussen de mannen. Continu zoeken ze oogcontact met elkaar om te beslissen wanneer ze naar het volgende niveau gaan. Het samenspel is intrigerend om te zien.
Als de heren na een kort uur spelen, waaronder nieuwer werk, het podium verlaten worden ze overladen met een oorverdovend applaus waarvoor eigenlijk de oordopjes nog niet uit hadden gehoeven. Meeslepend en enerverend, Fuck Buttons maakt prachtige landschappen om je in te verliezen, om in te vluchten. De heren weten met van alles een mix van gelaagde en op elkaar aansluitende geluiden te maken die ook live overkomen. Wederom een overtuigende live show van de band uit Engeland.
Doran: Het is het geluid van Kate Bush die Bobby Brown neukt, en dat gecovered door Glassjaw nadat ze teveel Slayer hebben geluisterd.
IKRS: Wat betekent jullie naam?
Doran: The Ghost Frequency is het proberen te overleven in een staat van complete nietsheid.
IKRS: Omschrijf elk bandlid in vijf woorden.
Doran: Haha! Oh, geweldig! Dit wordt leuk.
Murphy- blind, stoppelig, single, zeven koningen
Jason- Hij is mijn pop-punk prinses
Barney- Gespierd, midi, blogs, harde tepels
Ross- Doom, funeral doom, death metal
IKRS: Kan je ons iets vertellen over je tienerjaren?
Doran: Ik vind die vijf woorden dingetjes wel leuk, en aangezien de andere gasten mij niet kunnen beschrijven in vijf woorden, dan doe ik het zelf voor mijn tienerjaren: bass, drank, bleek, skateboarden, suckerforromance! (dit had eigenlijk niet zo moeten klinken als een single advertentie!)
IKRS: De media lijkt er groot plezier aan te beleven bands met elkaar te vergelijken. Wat is de meest inaccurate vergelijking die jullie te verduren hebben gekregen?
Doran: Jezus… Ik weet niet eens of iemand al een accurate vergelijking heeft gemaakt. Journalisten zijn meestal te arrogant om te realiseren hoe gigantisch ze er eigenlijk naast zitten. We zijn vergeleken met Franz Ferdinand, Pink Floyd, Panic at the Disco, en Bloc Party. Het is echt jammer als je zo hard werkt en voor zo lang aan iets waar je van houdt, alleen maar om één of andere sarcastische, ondersekste teelbal zijn mening te horen spuien en zijn met vooroordelen doordrenkte interpretaties te geven van wat zij zo kennisvol weten dat waar is over jouw geluid, image, artwork, ideologie, etc. De meeste van die interpretaties zijn niet eens gebaseerd op muziek.
IKRS: Ik heb gelezen dat jullie zijn beïnvloed door de Japanse auteur Haruki Murakami. Op wat voor manier heeft zijn werk invloed op jullie gehad, en kunnen we dat terughoren in de muziek?
Doran: Norwegian Wood heeft mijn leven veranderd! De manier waarop hij deze complexe werelden creëert, en zijn personages zijn zo sereen en kalmerend, maar dan stuurt hij je in de meest donkere, meest gekke abstractie wat geheel mind blowing is! Ik denk dat in mijn teksten het creëren van een soort mooiheid in dingen die eigenlijk niet mooi zijn belangrijk voor me is. Maar we zijn niet één van die bands die zo pompeus zijn dat we een concept album naar zijn romans gaan maken hoor. Je moet respect hebben voor je invloeden.
IKRS: Wat zijn enkele andere, niet-muzikale invloeden?
Doran: De mensen in mijn leven, of ik ze nu puur haat of onvoorwaardelijk lief heb! Verschillende kleuren. Het type weer. Kunstenaars, op het moment ben ik zeer onder de indruk van het werk van Vania Zouravliov (Russische illustrator- ed.)
IKRS: Over artwork gesproken, wie doet jullie logo en het artwork op jullie album?
Doran: De afgelopen keer was het gedaan door Jiro Bevis, een graphics artist die in Shoreditch leeft.
IKRS: Als je iets kan aanbevelen, wat zou dat zijn?
Doran: Geroosterde aubergine!
IKRS: Ik heb gelezen dat jullie in een kleine slaapkamer in Noord Londen begonnen. Beschrijf die slaapkamer eens.
Doran: Het was de slaapkamer in mijn vaders huis. Zoals elke slaapkamer die ik ooit heb gehad was hij best smerig. Ik ben niet zo goed in het mooi houden van ruimtes! We hadden niet echt een goede manier om alles klaar te zetten, geen drums of wat dan ook. Ik had graag gewild dat ik zo’n kind van rijke ouders was met een mega garage waar we elke dag zonder kosten konden oefenen om vervolgens de wereld over te nemen, etc. Maar nee! We moesten het doen met de troep die we hadden! Het was het wel waard overigens.
IKRS: Ik heb gelezen dat jullie elkaar hebben gevonden door jullie liefde voor goedkope horror films. Wat zijn de must sees?
Doran: Eigenlijk hebben we dat niet gedaan. Iemand keek naar onze artwork en besloot vervolgens dat we dat hadden gedaan. Volgens mij was het The Guardian of iets. Maar top must sees zijn: Return of the Living Dead, Re-Animator, Frankenhooker, Toxic Avenger, en, niet echt een horror film maar nog steeds een goede dvd, Cannibal Corpse- The Wretched Spawn!
IKRS: Wat zijn jullie typische groupies?
Doran: Errrrrrr…. Jongens, meisjes, mannen, vrouwen… ik weet het niet… wie dan ook.
IKRS: Wat is een typische nacht uit na een concert buitenshuis.
Doran: Als de club gaaf is (en dat zijn ze meestal), dan blijven we daar en worden we compleet dronken op alle gratis drank! En dan gaan we worstelen in parkjes recht voor een Italiaanse politieagent die tot de tanden toe bewapend is met machinegeweren terwijl Barney ons zegt te stoppen om precies die reden.
IKRS: En wat is een typische nacht uit na een concert in je thuishaven London?
Doran: Dan proberen we zo ver van elkaar te geraken als mogelijk is.
IKRS: Wat is iets in je album collectie waar we heel verrast door zouden zijn?
Doran: Ik denk ongeveer 90% van wat ik heb. Beach Boys, klassiek, jazz, alles wat Kate Bush ooit heeft gedaan (ik denk niet dat iemand daardoor nog verrast is!). Ik ben opgegroeid in twee verschillende gezinnen met veel verschillende muziek, en ik heb altijd naar muziek gekeken als nummers meer dan als genres. Als het een goed nummer is, wat het genre ook moge zijn, dan zou je het leuk moeten vinden.
Dat betekent overigens niet dat ik één van die mensen ben die zegt IK HOU VAN ALLE SOORTEN MUZIEK! Fuck off blijo.
IKRS: Buiten Engeland zijn jullie nog niet echt groot. Wat is het gerucht over jullie dat we moeten verspreiden voorafgaande aan jullie komende invasie?
Doran: Dat onze armen veel langer zijn dan onze benen en onze neuzen eigenlijk binnenstebuiten zitten.
IKRS dankt Doran van The Ghost Frequency en onze vrienden van EVB!
Een levend paard op het podium. Dat is wat je te zien krijgt als je naar een live show van Of Montreal gaat tegenwoordig. Of in ieder geval in de huidige live set. Of Montreal, de band fronted door Kevin Barnes, is niet bang om uit te pakken. En ze zijn ook niet bang om een album op te nemen, want Skeletal Lamping is alweer het negende album van de band uit Athens, Georgia. Het vorige album, Hissing Fauna, Are You the Destroyer werd uitermate goed ontvangen, en nu is het dus de taak van Skeletal Lamping om die lijn door te zetten. Aan een minimalistische live show zal het dus niet liggen.
Johnny Marr zal zijn kennis ten toon mogen spreiden op Salford University, waar hij een lecture zal geven. Marr is natuurlijk de voormalig gitarist van The Smiths en werkte vorig jaar nog mee aan één van de betere platen van 2007, We Were Dead Before The Ship Even Sank van Modest Mouse. Hij heeft ook een tijdje met die band getoured. Nu dus even geen muziek, maar mooi achter de lessenaar een groep studenten boeien.
Eugene McGuinness is een jonge Liverpudlian die vorig jaar positief van zich liet horen met zijn mini-album The Early Learnings of Eugene McGuinness. Vooral de up-tempo ‘Monsters Under The Bed’ kon op veel positieve bijval rekenen. Nu dus het officiële debuutalbum van de singer/songwriter, een debuut dat ook zijn naam draagt en gewoon Eugene McGuinness heet en uitkomt op het vermaarde Domino label. Onder andere natuurlijk van de Schotten Franz Ferdinand, waar dit in de verste verte niet op lijkt. Kijken of de jongeman de upwaardse curve ook op zijn debuut kan voortzetten.
My Morning Jacket moet zijn Europese tour cancellen. Dit maakte de band bekend. Zanger en gitarist Jim James is nog niet voldoende herstelt van zijn blessures die hij heeft opgelopen toen hij van het podium afviel tijdens een concert in Iowa niet al te lang geleden. De band wilde eerst alleen de tour verplaatsen, maar aangezien hun schema dat niet toelaat zal de band de geheel van de tour afzien om, naar ze hopen, later weer de tour te herboeken. De statement van de band luidde als volgt:
Dat het er aan zat te komen wist iedereen, maar na lang wachten is hij ook officieel aangekonigd: Het nieuwe album van Franz Ferdinand! De Schotse grootmachten hebben hun tijd ervoor genomen, maar nu zijn we dan toch weer een stapje dichterbij een album dat prachtig lijkt te gaan worden. Het zal gaan aankomen op het label Domino, en zal de 26ste van januari in de winkels liggen. Eerder dit jaar leek het er nog op dat een winter release eind 2008 erin zou zitten, maar enkele maanden geleden zeiden de heren dat het begin 2009 zou worden. Het album zal Tonight: Franz Ferdinand heten. In eerste instantie wouden de mannen het "Bite Hard" noemen, maar in Amerika betekent het dat iets vrij hard zuigt. Oh well...
Adebimpe is een druk mannetje. Na het succesvol ontvangen album Dear Science zal een tour volgen ter ondersteuning van dat album. En hoe succesvoller een album, hoe meer live dates er natuurlijk op het programma staan. Niet alleen zal hij in waarschijnlijk volle concertzalen te zien zijn, ook zal hij op het witte doek te zien zijn. Hij speelt een rol naast Anne Hathaway (het The Devil Wears Prada meisje) in de film Rachel Getting Married van Jonathan Demme, de man achter Silence of the Lambs.
In het kleine De Smet mag TV on the Radio laten zien dat ook het nieuwe album live goed uit de verf komt. Dat voor de camerás van 3voor12, die de avond presenteert. Zo worden de heren nog filmsterren, want recentelijk stonden ze ook al voor onder andere de camera’s van BBC (Jools Holland) en CBS (Letterman). Overigens allebei met een groter live publiek dan het kleine aantal mensen wat in De Smet past. En overigens speelt Adebimpe af en toe ook in films, maar dat terzijde.
.jpg)
London Calling vertrekt uit Amsterdam. Of nou ja, een week na het echte festival dat gewoon in Paradiso nog is. Daarna zal London Calling neerstrijken in Watt en Tivoli, oftewel respectievelijk Rotterdam en Utrecht. De London Calling tour zal gedaan worden met vier bands, waaronder Late of the Pier! Die afgelopen London Calling in Paradiso stonden, komende London Calling in Paradiso zullen staan, en in de tussentijd stonden ze ook nog op de Valkhof Affaire in Nijmegen en op Lowlands. No overload then, right fellows?De vraag is, hoeveel London Calling kan een land aan? Je hebt de warm-up dagen, je hebt het echte festival, en nu dus ook de twee on tour dagen. En weer met Late of the Pier. Wij twijfelen aan het vernieuwende effect hiervan. Dat er veel leuke, jonge bands komen kan alleen maar worden toegejuicht. Late of the Pier echter komt al erg vaak, maar I guess dat de eerste on tour een naam moet hebben. Maar deze zes dagen London Calling valt in een tijdsbestek van twee weken, wat toch wel een overload is.
Daarbij ben ik meer fan van de manier waarop Los Campesinos! het doet, gewoon een tour doen voor 12 euro met twee nieuwe bandjes die Europa nog niet gezien heeft. Het originele festival van London Calling zal ongetwijfeld weer een feest worden though, met o.a. Bombay Bicycle Club (interview dit issue), FrYars, Esser, en nog veel meer.
Het nieuwe album van de Kaiser Chiefs, Off With Their Heads, is gelekt. Het album volgt het vorig jaar uitgekomen Yours Truly, Angry Mob op. Hoewel dat album hun nog meer radio play en nog grotere venues gaf met bijvoorbeeld de hit ‘Ruby’ was er toch een vibe van lichte teleurstelling over het album. Waar de springerige, tongue-in-cheek nummers op het debuutalbum nog fris en grappig waren was dat met het tweede album wel een beetje voorbij. Hoewel ze bij festivals de menigte nog wel wisten te temmen met hun energieke performance.
